H μπλε σακούλα

 

 

“Έχουμε απ’ όλα. Έχουμε Αφγανιστάν, έχουμε Τυνησία, έχουμε Ινδία, έχουμε Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Μαρόκο, Ιράκ, έχουμε Άιγυπτο, Σουδάν κτλ. Αν θέλετε μπορώ να σας πω ακριβώς τι έχω σήμερα μέσα.”

Άνοιξαν την πόρτα.

 

“Μόνο μην τραβάτε με το κινητό σας παρακαλώ! Στο χώρο των κρατητηρίων απαγορεύεται.”

Από τη Νιγηρία. Πέρασε τα σύνορα από την Τουρκία. Δεν θέλει να επιστρέψει στη χώρα του, λέει χαμηλόφωνα πως διατρέχει κίνδυνο η ζωή του λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων. Τον έπιασαν στα σύνορα με την Τουρκία. Πέρασε δύο βράδια σε ένα κρατητήριο , σε κάποιο αστυνομικό τμήμα, σε ένα μέρος που δεν έμαθε ποτέ ποιο ήταν. Μετά τον μετέφεραν στην Ξάνθη. Έμεινε δύο μέρες σε κρατητήριο εκεί. Μετά τον πήγαν στην Κομοτηνή. Άλλες δύο τρεις μέρες εκεί. Μετά στη Θεσαλλονίκη για λίγες μέρες. Μετά μεταφέρθηκε στο αλλοδαπών για τρεις ώρες. Και μετά εκεί, πίσω από τα κάγγελα, να επιμένει απεγνωσμένα πως δεν πρέπει να γυρίσει στη Νιγηρία. Πως του έφεραν ένα χαρτί να υπογράψει. Το περιεχόμενο του εγγράφου στα ελληνικά. Τους είπε πως αν του το μεταφράσουν στα αγγλικά θα μπορεί να ξέρει αν συμφωνεί για να υπογράψει. Του απάντησαν να ρωτήσει την ελληνική κυβέρνηση τι γράφει το χαρτί. Δεν υπέγραψε και είπε πως θέλει να κάνει αίτηση για άσυλο. Ο δικηγόρος του εξηγούσε πως εφόσον έκανε αίτηση για άσυλο το πιο πιθανό είναι να μεταφερθεί πλέον σε ένα από τα “κέντρα φιλοξενίας” κάπου στην Αθήνα μέχρι να εξεταστεί το αίτημά του. Τον έπιασε το παράπονο. “Με έβαλαν να υπογράψω, με τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα, ένα έγγραφο, χωρίς δικηγόρο, χωρίς μεταφραστή. Μου είπαν πως είναι η αίτηση για άσυλο. Κι αν μου λένε ψέματα;”

 

Στάθηκε στον διάδρομο με το σημειωματάριο να ισορροπεί στο ένα χέρι. Είχε κρύψει ανάμεσα στις σελίδες το κασετοφωνάκι και τους ρωτούσε. Την κοιτούσαν, πίσω απ’ τα κάγγελα, και απαντούσαν. Στα αγγλικά, όσοι ήξεραν, ρωτούσαν πόσο θα μείνουν εκεί. Το φαγητό είναι εντάξει, αλλά οι τουαλέτες… Στο άλλο χέρι κρατούσε το κινητό. Το σήκωνε χωρίς να το σκεφτεί και τραβούσε φωτογραφίες. Οτι πιάσει, δεν έχει νόημα να κεντράρει οπουδήποτε. Αρκεί να έχει έστω και μια εικόνα από εκεί μέσα. Γιατί; Δεν ξέρει. Πάνω στο στρώμα, στη γωνία ενός κελιού, ο ξαπλωμένος άντρας όταν το κατάλαβε χαμογέλασε. Κάτι είπε και οι γύρω του άρχισαν να φωνάζουν, χαρούμενοι. Απόρησε. Χαιρόταν οι άνθρωποι κι εκεί; Πλησίασε στα κάγγελα, της είπε ότι δεν θέλει να γυρίσει στην πατρίδα του. Εύχεται να γυρίσει στην Ισπανία, στη θεία και τον αδερφό του. ¡Οjalá! Και περπατώντας θα έφτανε, δεν τον έννοιαζε.

 

Στρώματα στο τσιμεντένιο πάτωμα, ένας διάδρομος και πίσω από τα κάγκελα τόσοι πολλοί που δεν μπορούσες να τους μετρήσεις. Χέρια στις τσέπες, χωρίς παπούτσια. Άνοιξε την πόρτα για να δει την περιβόητη μοναδική ντουζιέρα. Η μυρωδιά, τελικά είναι αυτή που σε κάνει να καταλαβαίνεις τη ζωή. Το είδους της ζωής. Της ζωής τους. Όμως στον ένα τοίχο, σε καρφιά στη σειρά, δεμένες στους σωλήνες, μπλε πλαστικές σακούλες γεμάτες νερό. Έτσι πλένουν τα ρούχα, της ψιθύρισε η διπλανή της. Για να πετάξουν από πάνω τους αυτή τη μυρωδιά, σκέφτηκε. Τη μυρωδιά του φυλακισμένου. Χαμογέλασε.