΄Ολοι/ες θυμόμαστε τους δάσκαλους ή τις δασκάλες μας!

Είναι αυτός / αυτή που:

Ζει μέσα στην κοινωνία και δρα στο πεδίο των αντιθέσεων και των συγκρούσεων, στρατευμένος στην υπόθεση της παιδείας, της κοινωνικής δικαιοσύνης  και της δημοκρατίας 

Προωθεί την ανοιχτή εκπαίδευση, την ανοιχτή μάθηση και την ανοιχτή σκέψη

Αντέχει και προωθεί τη γνωστική ανεξαρτησία των μαθητών/τριών.

Δεν παρασύρεται από το ναρκισσισμό των γνώσεων που έχει

Αξιοποιεί την εξουσία της θέσης του για να διευρύνει τα όρια της δημοκρατίας

Δεν αστυνομεύει και δεν επιτηρεί την εκπαιδευτική διαδικασία. Αναζητάει τις προϋποθέσεις για αυθεντική συμμετοχή

έχει «έμμονες ιδέες»  και πάθος για  τη γνώση. Είναι αυτό που τον κάνει «μεταδοτικό»

Σέβεται, αναγνωρίζει και αξιοποιεί τα λάθη

Αποδομεί τα αυτονόητα και τα δεδομένα που συντηρούν και διαιωνίζουν

Ζει και την ώρα που εργάζεται, με επίμονη άσκηση «ασύδοτης εντιμότητας»

Απολαμβάνει τους δεσμούς αμοιβαιότητας, αναγνώρισης και σεβασμού προς τους συναδέλφους 

Αποφεύγει την ιδιώτευση, την απομόνωση και τον ατομικισμό

Διαπραγματεύεται με τους μαθητές/τριες το νόημα που έχουν τόσο αυτά που γίνονται όσο και αυτά που δε γίνονται

Είναι φορτωμένος με υποχρεώσεις και ευθύνες που αν και αναχαιτίζουν την ανεξαρτησία του, την εμπλουτίζουν 

Είναι δρομέας του δρόμου αντοχής του στοχασμού και της κριτικής σκέψης

Δεν περιορίζεται τυπολατρικά  στις υποχρεώσεις του. Τις υπερβαίνει για να δημιουργεί

Ανιχνεύει και απολαμβάνει το πλαίσιο της σχετικής του αυτονομίας για να απελευθερώνει και να εμπλουτίζει την παιδαγωγική συνάντηση

Ασκεί πολιτική παιδαγωγική 

Παθιάζεται με :την παιδαγωγική του τακτ, του σεβασμού και της αναγνώρισης του άλλου

Την παιδαγωγική της  κοινωνικής δικαιοσύνης, της μέριμνας, της έγνοιας, της φροντίδας 

Την παιδαγωγική της θετικής διάκρισης υπέρ αυτών που έχουν περισσότερη ανάγκη

Την παιδαγωγική της αισιόδοξης πρότασης για τη ζωή

Το να είσαι δάσκαλος/δασκάλα-ενεργό κριτικό πολιτικό υποκείμενο σημαίνει από τη μια πως υπόκεισαι στο δίκτυο δώρων, ανταλλαγών και υποχρεώσεων που συγκροτούν τις κοινωνικές και παιδαγωγικές σχέσεις και από την άλλη να δρας στο πεδίο των αντιφάσεων, των συγκρούσεων και των αντιθέσεων με τρόπο που να συντελείς στη αξιοποίησή τους και το μετασχηματισμό τους σε πράξη αλλαγής.

Δεν ξέρω αν με όλα αυτά έχω δημιουργήσει την αίσθηση υπερβολικού φορτίου ευθυνών. Προχτές συνάντησα σε ένα μπαρ έναν άγνωστο κύριο. Αφού ανταλλάξαμε αμοιβαίες συστάσεις και ξεκινήσαμε τη συζήτηση, ανάμεσα στα άλλα, μου λέει

 «αν ήμουν δάσκαλος δε θα με έπιανε ο ύπνος τα βράδια»! 

 Ας το άκουγαν αυτό όσοι και όσες συμμετέχουν στο «διάλογο» για την παιδεία. Δεν είναι ζητήματα προτεραιότητας οι «αιώνιοι» φοιτητές, τα συγγράμματα, η αξιολόγηση και οι εξετάσεις.  Είναι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες που έχουμε σήμερα στο σχολείο…