Καθαρίζοντας τις σκάλες του Σταύρου

Μα τι σε νοιάζει πόσα σκαλοπάτια έχει το Ποτάμι; με ρώτησε απορημένος. Για να δω τι έχει να σφουγγαρίσει ο Γρηγόρης, του απάντησα, καθώς ακόμα θυμάμαι την προειδοποίηση του βουλευτή στους συναδέλφους του της ΔΗΜ.ΑΡ. για το τι τους περιμένει έτσι και κάνουν το λάθος να διαβούν το κατώφλι της Κουμουνδούρου. Εμείς μπορεί να μην καταφέραμε να μάθουμε πόσες σκάλες έχει το Ποτάμι, αλλά ο Γρηγόρης προφανώς τα μέτρησε, έκανε τις απαραίτητες συγκρίσεις με τη Χ. Τρικούπη και τη Συγγρού, υπολόγισε τις ώρες που θα του τρώει το καθημερινό σφουγγάρισμα και πήρε τις πολιτικές του αποφάσεις.

Αντί να τρώω τα γόνατά μου στα φθαρμένα μαγαζιά για να καθαρίζω από τις σκάλες τους τη μάκα δεκαετιών, καλύτερα στο άφθαρτο Ποτάμι. Πού να καθαρίζεις, σου λέει, τώρα σκάλες με λεκέδες υποβρυχίων, χρηματιστηρίων, πράσινων επενδύσεων και θαλασσοδανείων και να σου βγαίνουν τα νύχια από το τρίψιμο. Ενώ στο Ποτάμι, χαλαρή και άνετη δουλίτσα και χωρίς υπερωρίες. Στο Ποτάμι το πολύ πολύ να αναγκαστείς να ξεπλύνεις την κούπα του Φύρερ Μιχαλολιάκου και κανέναν λιμενικό.

Κάπως έτσι σκέφτηκε ο Γρηγόρης και αφού, σου λέει, η άτιμη η κοινωνία μας καταδίκασε εμάς τους «υπεύθυνους αριστερούς» να πέσουμε στα ξένα χέρια και μια ζωή να πλένουμε σκάλες, τουλάχιστον να μη μας φύγει και η μέση από το σκύψιμο όπως τόσα χρόνια στις πολυκατοικίες του Αντώνη και του Βαγγέλη. Στην Κουμουνδούρου έτσι κι αλλιώς προκοπή δεν έχει με τους γουναράδες, τους κουρουμπλήδες και τους σκουρλέτηδες, οπότε τι απομένει;

Οι σκάλες του Σταύρου. Και πάλι καλά που υπάρχουν και αυτές για να συμπληρωθούν τα ένσημα, γιατί με την κρίση που δέρνει το επάγγελμα ούτε σύνταξη δεν θα προλάβουν να πάρουν μερικοί μερικοί.