Θέλω και εγώ ένα βραβείο κύριε Σαμαρά - γράμμα αδιόριστης εκπαιδευτικού

Έμαθα τη βράβευση του Σαμαρά εκεί που το θερμόμετρο γράφει -5, σε μια σχολική αίθουσα, χθες του Ομπάμα και πριν ένα μήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αισθάνθηκα αδικημένη…

 

Έχει περάσει προ πολλού η εποχή που βραβεύονταν  οι πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας, της ισότητας και της δημοκρατίας. Έστω αυτοί που θα διακηρύξουν ένα άλλο κοινωνικό συμβόλαιο ακόμα και αν δεν το υλοποιήσουν ποτέ . Πλέον βραβεύονται όσοι πετσοκόβουν μισθούς, εργασιακά δικαιώματα και το μέλλον της επόμενης γενιάς. Όσοι δηλώνουν υποταγή στο οικονομικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού και στα σχέδια των αγορών. Όσοι κυβερνούν τις χώρες σαν να διοικούν τράπεζες  ή επιχειρήσεις. Αυτοί που μπορούν να μιλάνε για τις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας με αδιαφορία και κυνισμό. 

 

Ούτε ένα μετάλλιο έστω χάλκινο για τον φτωχό, μεροκαματιάρη που παλεύει  και αγωνίζεται πνιγμένος στα χρέη για να μεγαλώσει τα παιδιά του με αξιοπρέπεια, απέναντι στο τέρας της ανεργίας και των μισθών πείνας. 

 

Θέλω και εγώ λοιπόν ένα βραβείο, εγώ που δεν είμαι ο επιχειρηματίας της χρονιάς, διάσημη γυναίκα, ηθοποιός  ή πρόσωπο. Εγώ που είμαι άνεργη, φτωχή αλλά τίμια  και δεν ξέρω να διοικώ, να κυβερνώ και να υποκρίνομαι αλλά ξέρω να επιβιώνω. 

 

Θέλω και εγώ λοιπόν, που γυρνοβολάω εδώ και τόσα χρόνια τα χωριά, τα βουνά και τις ακριτικές γωνιές αυτής της χώρας για να διδάξω τους ξεχασμένους  μαθητές αυτού του τόπου,  κάποιον  να με βραβεύσει. Να γράψει έστω δυο αράδες σε μια εφημερίδα για τον ταλαιπωρημένο εκπαιδευτικό του  21ου αιώνα που τα βγάζει πέρα χωρίς μισθό, δουλειά και μόνιμο τόπο κατοικίας.