Σαν σήμερα γεννήθηκε ο μεγάλος επαναστάτης Β.Ι Λένιν

Στις 22 απρίλη του 1870  στην πόλη Σιμπίρσκ στη Ρωσία γεννήθηκε ο μεγαλος επαναστάτης  Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν.Ένα όνομα συνώνυμο της επανάστασης! Της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης!

Μιας επανάστασης, που φωτίζει ακόμα (και θα φωτίζει στους αιώνες) το δρόμο των εργαζόμενων, των προλετάριων, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, για μια νέα κοινωνία.

 

Ο πατέρας του, Ιλγιά Νικολάγιεβιτς Ουλιάνοφ (1831 - 1886) και η μητέρα του, Μαρία Αλεξάνδροβνα Μπλανκ (1835 – 1916) ήταν εκπαιδευτικοί.

 

Καθοριστικό γεγονός στη ζωή του Λένιν ήταν η εκτέλεση του μεγαλύτερου αδερφού του, Αλεξάντρ (μέλους της «Ναρονδοβόλτσι», της επαναστατικής οργάνωσης των Ναρόντικων) το 1987, με την κατηγορία της συμμετοχής σε απόπειρα κατά της ζωής του τσάρου Αλέξανδρου Γ’.

 

Στρέφεται στη μελέτη του μαρξισμού και στην οργάνωση της πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης, αλλά και στη διάδοσή του στους εργάτες της Πετρούπολης, με τους οποίους συνδέεται από τα φοιτητικά του χρόνια. Τούτο συμβαίνει, παρά και ενάντια στο ρεύμα της εποχής, όταν και ο «ναροντνικισμός» επικρατούσε και δρούσε με μορφές πολιτικής πάλης, όπως η ατομική τρομοκρατία ενάντια στον τσάρο. Είναι χαρακτηριστικό ότι με την εκτέλεση του μεγαλύτερου αδελφού του, Αλέξανδρου, μετά τη σύλληψη και καταδίκη του σε θάνατο για απόπειρα δολοφονίας του τσάρου Αλέξανδρου ΙΙΙ, ο Λένιν λέει ότι «εμείς θα ακολουθήσουμε άλλο δρόμο»

 

Το 1894, το έργο του «Ποιοι είναι οι φίλοι του λαού και πώς καταπολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες», αποτελεί σταθμό για τη διάδοση του μαρξισμού στη Ρωσία και την ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης της Ρωσίας.

 

Το έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία» ανοίγει το δρόμο για τη συνένωση της επαναστατικής θεωρίας με το επαναστατικό κίνημα στη Ρωσία, αφού θεμελιώνει το ρόλο και τις σχέσεις των τάξεων στη Ρωσία, αναδεικνύοντας τη δυνατότητα της μικρής, αλλά συγκεντρωμένης εργατικής τάξης να ηγηθεί της επανάστασης.

 

«...Δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών - και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία!», έλεγε χαρακτηριστικά ο Λένιν. Συμμετέχοντας και καθοδηγώντας ένα μαρξιστικό όμιλο στην Πετρούπολη, καταπιάνεται με την ίδρυση επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης σε πανεθνική κλίμακα.

 

Στις 21 Δεκεμβρίου του 1895 ο Λένιν και οι στενότεροι συνεργάτες του συνελήφθησαν. Πέρασε το 1896 στη φυλακή, και τον Φεβρουάριο του 1897 εξορίστηκε για τρία χρόνια στην επαρχία Γενισέης στην ανατολική Σιβηρία. Το 1898 παντρεύτηκε τη Ν.Κ.Κρούπσκαγια, συνεργάτιδά του στην εργατική Ένωση της Αγίας Πετρούπολης. Κατά τη διάρκεια της εξορίας τελείωσε τη σημαντικότερη οικονομική εργασία του, «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία» (1899). Μετά τις συλλήψεις, η σύνθεση της καθοδήγησης της Ένωσης άλλαξε σημαντικά.

 

 

 

Τον Μάρτη του 1898 γίνεται απόπειρα στο Μίνσκ συνένωσης των Ενώσεων αγώνα που καταλήγει στην ίδρυση σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (ΡΣΔΕΚ).

Το 1900 ο Λένιν πήγε στην Ελβετία. Στο τέλος του έτους (Δεκέμβρη) το πρώτο φύλλο της εφημερίδας "Ίσκρα" (Σπίθα) εμφανίστηκε στο Μόναχο, με το σύνθημα "Από τη σπίθα αυτή θα βγει η φλόγα". Σκοπός της Ίσκρα ήταν να συνδέσει μεταξύ τους τις μαρξιστικές οργανώσεις και να προετοιμάσει τη δημιουργία πραγματικού κόμματος (αφού μετά το ιδρυτικό του Μίνσκ δεν υπήρχε ούτε καταστατικό του κόμματος, ούτε πρόγραμμα). Ταυτόχρονα μέσω της Ίσκρα ασκεί κριτική στην ομάδα των οικονομιστών.

 

 

Στις αρχές του 1900 στη Ρωσία πραγματοποιούνται διαδηλώσεις, απεργίες εργατών, οργανωμένες και καθοδηγούμενες από σοσιαλδημοκρατικές επιτροπές. Οι αγώνες μετρούν αρκετούς νεκρούς και συλλήψεις. Ξεσπάει κίνημα αγροτών και εμφανίζεται και φοιτητικό κίνημα το οποίο καταδιώκεται. Μέσα σε αυτό το κλίμα πραγματοποιείται το 2ο συνέδριο του Ρωσικού σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κόμματος (ΡΣΔΕΚ) στις 30 Ιούλη - 23 Αυγούστου 1903. Το συνέδριο άρχισε στις Βρυξέλλες και κατόπιν μεταφέρθηκε στο Λονδίνο.

 

Μέσα στο συνέδριο έρχονται αντιμέτωπες δύο πλευρές. Ο Λένιν που υποστηρίζεται από τον Πλεχάνωφ και τους σταθερούς «Ισκριστές» και ο Μαρτώφ με την υποστήριξη των Άξελροντ, Ζασούλιτς, Τρότσκι και όλη την ανοιχτή οπορτουνιστική μερίδα του συνεδρίου. Το συνέδριο ψηφίζει τελικά το πρόγραμμα της Ίσκρα. Η νίκη αυτή του Λένιν και των οπαδών του διαμόρφωσε δύο ομάδες, τους Μπολσεβίκους (πλειοψηφούντες) και τους Μενσεβίκους (μειοψηφούντες).

 

Μετά το 2ο συνέδριο η πάλη μέσα στο κόμμα οξύνθηκε. Οι Μενσεβίκοι προσπαθούν να τινάξουν στον αέρα τις αποφάσεις και για το σκοπό αυτό δημιουργούν κρυφά αντικομματική φραξιονιστική οργάνωση με επικεφαλής τους Μαρτώφ, Άξελροντ και μένουν περιχαρακωμένοι στο «Σύνδεσμο του εξωτερικού». Με την προσχώρηση και του Πλεχάνωφ στους Μενσεβίκους η Ίσκρα μετατρέπεται σε όργανο πάλης ενάντια στους Μπολσεβίκους.

Τη 1η του Νοέμβρη ο Λένιν εγκαταλείπει τη συντακτική επιτροπή της Ίσκρα. Η απάντηση του Λένιν στις κατηγορίες των Μενσεβίκων συνοψίζεται στο βιβλίο του της περιόδου αυτής: «Ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω» το οποίο δημοσιεύεται το Μάη του 1904 στη Γενεύη. Μετά την έκδοση του βιβλίου οι περισσότερες τοπικές οργανώσεις συσπειρώνονται γύρω από τον Λένιν.

 

Ο Ρωσοϊαπωνικός πόλεμος βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη γεγονός που εντείνει τις διαφωνίες των δύο κομματιών αφού η γραμμή των Μενσεβίκων είναι «άμυνα μέχρις εσχάτων».

 

Το καλοκαίρι του 1904 με την βοήθεια του Πλεχάνωφ και των πρώην Μπολσεβίκων Κράσιν και Νοσκώφ, οι Μενσεβίκοι παίρνουν την πλειοψηφία στη κεντρική επιτροπή. Η ανάγκη για το 3ο συνέδριο γίνεται επιτακτική.

 

 

 

 

 

 

 

 

Στις 4 Γενάρη 1905 βγαίνει στη Γενεύη η νέα εφημερίδα του Λένιν, η Βπερυόντ (Εμπρός). Η 9η Γενάρη είναι η αρχή των επαναστατικών εξελίξεων στη Ρωσία: η ειρηνική πομπή 140.000 εργατών πνίγεται στο αίμα («ματωμένη Κυριακή») και ξεσπούν απεργίες και διαδηλώσεις.

 

Οι διαδηλώσεις τις πρωτομαγιάς και οι οδομαχίες προμηνύουν την επανάσταση. Τον Ιούνη πραγματοποιείται εξέγερση στο θωρηκτό Ποτέμκιν η οποία καταπνίγεται.

 

Τον Αύγουστο γίνεται σύσκεψη 22 Μπολσεβίκων στην Ελβετία όπου απευθύνεται έκκληση «προς το κόμμα» και αρχίζει η προετοιμασία για το 3ο συνέδριο. Ο Τσάρος αναγγέλλει την δημιουργία συμβουλευτικής Δούμας («Βουλής») την οποία οι Μπολσεβίκοι μποϊκοτάρουν ενώ οι Μενσεβίκοι δηλώνουν ανοιχτοί σε όποια συμμετοχή.

 

Στις 25 του Απρίλη καλείται το 3ο συνέδριο του κόμματος στο οποίο οι Μενσεβίκοι αρνούνται να συμμετάσχουν. Πραγματοποιείται με παρουσία μόνο Μπολσεβίκων ενώ ταυτόχρονα γίνεται συνδιάσκεψη των Μενσεβίκων στη Γενεύη. Τον Ιούλιο εκδίδεται το βιβλίο του Λένιν: «οι Δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση».

 

Το φθινόπωρο το επαναστατικό κίνημα βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Δημιουργούνται για πρώτη φορά τα Σοβιέτ των εργατών βουλευτών. Ο Λένιν επιστρέφει στη Ρωσία Η γενική απεργία του Οκτώβρη αναγκάζει τον Τσάρο σε Διάγγελμα για το απαραβίαστο του ατόμου, την ελευθερία συνείδησης, λόγου, του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι. Υπόσχεται Δούμα με εκλογές και συμμετοχή όλων των τάξεων. Οι Μπολσεβίκοι ανακοινώνουν πως πρόκειται για παγίδα και καλούν το λαό σε ένοπλη εξέγερση. 

 

Οι υποσχέσεις πράγματι δεν πραγματοποιούνται και μετά την υπογραφή ειρήνης με την Ιαπωνία ο Τσάρος συγκεντρώνει δυνάμεις και χτυπάει τις εξεγέρσεις.

 

Η ένοπλη εξέγερση έχει ξεκινήσει και ήδη εξαπλώνεται σε Γεωργία, Ουκρανία, Φιλανδία και Λετονία. Η τσαρική κυβέρνηση αντεπιτίθεται με φοβερή αγριότητα. Το Δεκέμβρη αναγγέλλεται η νέα Δούμα.

 

Τον Απρίλη του 1906 γίνεται στη Στοκχόλμη το 4ο (ενωτικό) συνέδριο του ΡΣΔΕΚ με τη συμμετοχή και των δύο παρατάξεων.

 

Η πρώτη Δούμα διαλύεται το καλοκαίρι. Οι Μπολσεβίκοι αποφασίζουν να πάρουν μέρος στις εκλογές για τη δεύτερη Δούμα.

 

 

 

 

 

 

 

Το Μάη (13-1 Ιούνη) του 1907 πραγματοποιείται το 5ο συνέδριο στο Λονδίνο. Το κόμμα απαριθμεί περισσότερα από 150.000 μέλη. Ο Τρότσκυ επιχειρεί να σχηματίσει δική του ομάδα του κέντρου αλλά αποτυγχάνει.

 

Στις 3 Ιούνη ο Τσάρος διαλύει και την δεύτερη κρατική Δούμα ενώ ταυτόχρονα ο υπουργός του, ο Στολύπιν, εξαπολύει αιματηρή τρομοκρατία σε εργάτες και αγρότες με μαζικούς τουφεκισμούς, απαγχονισμούς και βασανιστήρια. 

 

Στις 8 Ιούλη ο Λένιν γίνεται αντιπρόσωπος των Ρώσων σοσιαλδημοκρατών στο Διεθνές Σοσιαλιστικό Γραφείο.

 

Στις 18-23 Αυγούστου συμμετέχει στο Συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Στουτγάρδη.

 

Στις 25 Δεκέμβρη ξεκινά η 2η περίοδος της εμιγκράτσιας του Λένιν φεύγοντας για το εξωτερικό.

 

Σχηματίζεται η τρίτη Δούμα με διαφορετικό εκλογικό νόμο ώστε να απαλλαγεί από τη σοσιαλδημοκρατική μερίδα.

 

Το 1908 ο Λένιν μετοικεί από την Ελβετία στο Παρίσι.

 

Το 1910 επισκέπτεται τον Γκόρκυ στο Κάπρι της Ιταλίας.

 

Στις 28 Αυγούστου -3 Σεπτέμβρη συμμετέχει στο συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (2η Διεθνής) στην Κοπεγχάγη.

 

Το 1911 τέλη Αυγούστου οργανώνει μια Κομματική σχολή στο Longjumeau κοντά στο Παρίσι.

 

 

Οι Μενσεβίκοι αυτήν την εποχή γίνονται λικβινταριστές, ζητούν να διαλύσουν το παράνομο κόμμα της εργατικής τάξης. Επιχειρούν να οργανώσουν το δικό τους ρεφορμιστικό κόμμα που οι εργάτες ονομάζουν «εργατικό κόμμα του Στολύπιν».

 

Οι Οτζοβιστές μέσα στο κόμμα το σπρώχνουν να αποκοπεί από τις μάζες και εμποδίζουν την συγκέντρωση δυνάμεων για νέα επαναστατική άνοδο.

 

Τα δύο αυτά ρεύματα συνενώνονται σε συνασπισμό ενάντια στον Λένιν, στον συνασπισμό του Αυγούστου, τον οποίο οργανώνει ο Τρότσκι. Οι Μπολσεβίκοι επικρατούν και υπερασπίζουν το παράνομο κόμμα. Κατάληξη αυτής της περιόδου είναι η ίδρυση του κόμματος των Μπολσεβίκων, απαλλαγμένο από όλα τα οπορτουνιστικά στοιχεία, το1912 στις 18 - 30 Ιούνη στη Πράγα. Η συνδιάσκεψη βάζει τα θεμέλια για ένα κόμμα νέου τύπου. Ο Λένιν πηγαίνει στη Κρακοβία για την σύνταξη της καινούριας εφημερίδας του κόμματος, της Πράβντα.

 

Το 1913 η Πράβντα απαγορεύεται και βγαίνουν αντικαταστάτριες εφημερίδες.

 

Το 1914 γίνεται συνεδρίαση στην Κρακοβία για τη δουλειά της ομάδας των Μπολσεβίκων στο ρωσικό κοινοβούλιο.

 

Στις 8 Αυγούστου λόγω του πολέμου οι Αυστριακές αρχές παρενοχλούν με συλλήψεις τον Λένιν, και αναγκάζεται να πάει στην ουδέτερη Ελβετία.

 

Τα χρόνια της επαναστατικής ανόδου (1912-1914) χαρακτηρίζονται από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του κόμματος στις εξελίξεις χρησιμοποιώντας και νόμιμες και παράνομες μορφές πάλης.

 

Στις 14 Ιούλη του 1914 γίνεται γενική επιστράτευση και η Γερμανία κηρύττει τον πόλεμο στη Ρωσία. Το Μπολσεβίκικο κόμμα μπαίνει στην περίοδο του ιμπεριαλιστικού αυτού πολέμου κρατώντας ψηλά τη σημαία του διεθνισμού.

 

Στις 4 Αυγούστου η γερμανική σοσιαλδημοκρατία ψήφισε στο Ράιχσταγκ (Γερμανική Βουλή) τις πολεμικές πιστώσεις δηλαδή την υποστήριξη του πολέμου. Το ίδιο γίνεται και σε Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο. Στην ουσία η 2η Διεθνής έπαψε να υπάρχει. Ο πόλεμος καθυστέρησε την επαναστατική δραστηριότητα στη Ρωσία και ουσιαστικά την μετάθεσε τρία χρόνια αργότερα. 

 

Το 1915 (2-4 Σεπτέμβρη) ο Λένιν συμμετέχει στην αντιπολεμική συνδιάσκεψη του Τσιμμερβαλντ όπου αναδεικνύεται σε οργανωτή της αριστερής του πτέρυγας.

 

Το 1916 γράφει το «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού».

 

 

 

 

 

Το 1917 στις 10 Μάρτη αρχίζει η επανάσταση στη Ρωσία.

 

Στις 3 Απριλίου μετά από πολύχρονη εξορία ο Λένιν γυρίζει στη Ρωσία μετά την πτώση του τσάρου Νικόλαου Β’ και διατυπώνει την άποψη για την μετατροπή της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική, άποψη που συμπυκνώνεται στις «Θέσεις του Απρίλη».

 

Στις 4 Ιούλη πραγματοποιείται διαδήλωση. Ο Λένιν μπαίνει στην παρανομία.

 

Στις 8-16 Αυγούστου γίνεται το 6ο συνέδριο του κόμματος με τον Λένιν απόντα.

 

Στις 4 Σεπτέμβρη ο Λένιν βρίσκεται στη Φιλανδία. Γράφει το «κράτος και επανάσταση».

 

Στις 20 Οκτώβρη επιστρέφει στην Πετρούπολη.

 

Στις 7 Νοέμβρη (25 Οκτώβρη) αρχίζει η ένοπλη εξέγερση. Ο Λένιν μιλά στη συνεδρίαση του Σοβιέτ της Πετρούπολης. Συντάσσει την «έκκληση των Μπολσεβίκων προς το λαό της Ρωσίας».

 

Στις 8 Νοέμβρη συντάσσει τα διατάγματα για την ειρήνη και τη γη και την απόφαση για το σχηματισμό της κυβέρνησης αγροτών – εργατών. Μιλάει στην συνεδρίαση του Πανρωσικού συνεδρίου των Σοβιέτ που τον εκλέγει πρόεδρο του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού.

 

Το 1918 στις 10 Φλεβάρη γράφει το τηλεγράφημα στη ρωσική αντιπροσωπία στη διάσκεψη ειρήνης του Μπρέστ-Λιτόφσκ, με το οποίο ζητά να υπογραφεί αμέσως συνθήκη ειρήνης με τη Γερμανία.

 

Στις 15 Μάρτη πραγματοποιείται το έκτακτο συνέδριο των Σοβιέτ και εγκρίνει τη θέση του Λένιν για την υπογραφή συνθήκης ειρήνης.

 

Στις 30 Αυγούστου 1918 η Φάνια Καπλάν, μέλος του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος (Εσέροι), πλησίασε το Λένιν μετά από μία ομιλία του σε κάποια συνεδρίαση, ενώ βρισκόταν στο δρόμο για το αυτοκίνητό του. Τον φώναξε και όταν αυτός γύρισε, τον πυροβόλησε τρεις φορές, δύο από τις σφαίρες τον βρήκαν στον ώμο και τον πνεύμονα. Ο Λένιν οδηγήθηκε στο διαμέρισμά του στο Κρεμλίνο. Οι γιατροί αποφάσισαν ότι ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο να αφαιρεθούν οι σφαίρες. Ο Λένιν συνήλθε τελικά, αν και η υγεία του εξασθένησε από αυτό το σημείο. Θεωρείται ότι το γεγονός αυτό συνέβαλε στον πρόωρο θάνατό του.

 

Το 1919 γράφει το βιβλίο «η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι».

 

Το 1920 στις 17 Απριλίου εκδίδεται το βιβλίο του «Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού».

 

Στις 19 Ιούλη- 7 Αυγούστου πραγματοποιείται το 2ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

 

Το 1921 στις 25 Γενάρη γράφει την μπροσούρα «Και πάλι για τα συνδικάτα, η τρέχουσα κατάσταση και τα λάθη του Τρότσκι και του Μπουχάριν»

 

Στις 8-16 Μάρτη γίνεται το 10ο συνέδριο του Ρωσικού Κ.Κ.

 

Στις 22 Ιούνη – 12 Ιούλη πραγματοποιείται το 3ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

 

Το 1922 στις 26 Μάη αρχίζει η περίοδος που είναι σοβαρά άρρωστος.

Ο Λένιν πέθανε στις 21 Ιανουαρίου, 1924 στην πόλη Γκόρκι (συνοικισμός κοντά στη Μόσχα).

 

Η Αγία Πετρούπολη μετονομάστηκε σε Λένινγκραντ προς τιμήν του. Αυτό παρέμεινε το όνομα της πόλης μέχρι τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, όταν και πήρε ξανά το αρχικό όνομά της. Μέχρι σήμερα η σορός του φυλάγεται στο μαυσωλείο.

 

 

 

1894: Τι είναι οι «Φίλοι του Λαού» και πώς πολεμούν τους Σοσιαλδημοκράτες

 

1899: Το πρόγραμμά μας

 

1899: Ο καπιταλισμός στη γεωργία

 

1899: Απάντηση στον κύριο Ν.Π. Νεζντάνωφ

 

1899: Το άμεσο καθήκον μας

 

1899: Ένα άμεσο ερώτημα

 

1899: Η καταστροφή των μικροπαραγωγών

 

1899: Η ανάπτυξη των μεγάλων εργοστασίων

 

1899: Άκριτος κριτικισμός

 

1900: Tα Άμεσα Καθήκοντα του Κινήματός μας

 

1901: Τι να κάνουμε

 

1904: Ένα βήμα μπροστά, δυο βήματα πίσω

 

1905: Η αρχή της Ρωσικής Επανάστασης

 

1905: Σοσιαλισμός και θρησκεία

 

1905: Δυο ταχτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση

 

1907: Μέσα σε 12 χρόνια (εισαγωγή)

 

1908: Τα διδάγματα της κομμούνας

 

1908: Υλισμός και Εμπειριοκριτισμός

 

1909: Σχετικά με τη στάση του Εργατικού Κόμματος απέναντι στη θρησκεία

 

1909: Γράμμα προς το Ζηνόβιεφ

 

1911: Ερύθημα αιδούς του υποκριτή και ταρτούφου Τρότσκι

 

1911: Aπό το στρατόπεδο του "εργατικού" κόμματος του Στολίπιν

 

1912: Προς τη συντακτική επιτροπή της εφημερίδας "Πράβντα"

 

1913: Τα 3 Συστατικά Μέρη και οι 3 Πηγές του Μαρξισμού

 

1913: Ο Βαλκανικός Πόλεμος και ο σοβινισμός των αστών

 

1914: Η Εθνική Ισότητα

 

1914: Το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση τους

 

1915: Το Σύνθημα για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης

 

1916: Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού

 

1917: Κράτος κι Επανάσταση

 

1917: Οι θέσεις της 4ης του Απρίλη

 

1917: Σχετικά με τους συμβιβασμούς

 

1917: Η Διπλή Εξουσία

 

1917: Μαρξισμός και Εξέγερση

 

1917: Γράμμα στα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής

 

1917: Μπορούν οι Μπολσεβίκοι να διατηρήσουν την κρατική εξουσία;

 

1918: Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι

 

1918: Η επαναστατική φρασεολογία

 

1920: Τα καθήκοντα των Ενώσεων νεολαίας

 

1920: Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού

 

1921: Η 4η Επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης

 

1921: Και πάλι για τα συνδικάτα: Η τρέχουσα κατάσταση και τα λάθη του Τρότσκι και του Μπουχάριν

 

1922: Γράμμα προς το συνέδριο (Η Διαθήκη)

 

1923: H Επανάστασή μας

 

Για τον Μαρξ και το μαρξισμό

 

Φιλοσοφικά τετράδια

 

Κριτικά Σημειώματα για το Εθνικό Ζήτημα

 

Για τους κανόνες της κομματικής ζωής και τις αρχές της κομματικής καθοδήγησης

 

Ο Καρλ Μαρξ και η θεωρία του

 

Για τα συνδικάτα

 

 

 

Πληροφορίες: 902.gr, koel.gr, Λαικός δρόμος