Τόσα γράμματα ξέρετε τόσα λέτε..., της Σταυρούλας Ζιαζοπούλου

Λοιπόν σκεφτόμουνα πως σκασίλα μου για όσα λένε για τους εκπαιδευτικούς και για την επιστράτευση και για όλα.

Τόσα γράμματα ξέρουν τόσα λένε για τους δασκάλους. Έτσι κι αλλιώς όλοι όσοι αναθεματίζουν θα την βρουν μπροστά τους την άθλια εκπαίδευση που στήνεται και, θα ξοδεύουν τα πενιχρά λεφτά τους για να την συμπληρώσουν, πολύ περισσότερο απ' ό,τι συμβαίνει τώρα, ή πολύ απλά θα την ατενίζουν από μακριά όπως η γενιά του παππού μου στο χωριό.

Και γιατί να φωνάξω να ακουστώ για αυτό που βλέπω να καταρρακώνεται όταν δε θέλουν να ακούσουν;

Εντάξει "είμαστε οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές οι χειρότεροι όλων", βγήκε το άχτι σας;

Και όταν λέω "σας" εννοώ όλους εσάς που ποτέ δεν πήρατε κάτι σπουδαίο ούτε από έναν δάσκαλο, που ποτέ σε δεθήκατε ούτε με έναν δάσκαλό γιατί αλλιώς δε θα μιλάγατε έτσι για κείνους.

Ακόμη κι αν δεν ήμουν εκπαιδευτικός ή παιδί εκπαιδευτικού, μόνο σεβασμό θα μπορούσα να νιώθω για τους δασκάλους μου, γιατί ξέρω πολύ καλά πως για όσα κολλυβογράμματα έμαθα και για όσους δρόμους χάραξε ο νους κι η καρδιά μου στη ζωή, τη σκαπάνη και την πυξίδα οι δάσκαλοί μου μου τα έδωσαν. Και σε κάθε σταυροδρόμι που συναντώ, τα λόγια τους είναι πάντα εκεί και με συμβουλεύουν κι είμαι σίγουρη πως δέχονται καθημερινά τέτοια "μνημόσυνα" από πολλούς μαθητές τους.

Σκασίλα μου, λοιπόν, που δεν καταλάβατε ποτέ, κι ευτυχώς... δε σας είχα μαθητές...

 

Σταυρούλα Ζιαζοπούλου, Φιλόλογος