Nέα Ελευθεροτυπία: “Γιατί το θύμα εμπιστεύεται ξανά τον βιαστή του;”

 

Η Ντίνα Δασκαλοπούλου έχει μερικές εύλογες απορίες…

 

Έχεις 870 εργαζόμενους, τους απολύεις χωρίς δεδουλευμένα κι αποζημιώσεις. Μετά προσλαμβάνεις 200 με ατομικές συμβάσεις κι επαίρεσαι πως δημιουργείς θέσεις εργασίας. Καλώς την δεχτήκαμε την «νέα Ελευθεροτυπία». Η επανέκδοση της ιστορικής εφημερίδας ήταν ακριβώς αυτό που όλοι χρειαζόμασταν. Και εξηγούμαι.

 

• H εφημερίδα, που σταμάτησε να εκδίδεται πέρσι τον Δεκέμβριο αφού άφησε απλήρωτους επί 5 μήνες τους εργαζομένους της, βρήκε τρόπο να βγει ξανά στα περίπτερα χωρίς να έχει καταβάλει ούτε ένα ευρώ από δεδουλευμένα, ασφαλιστικές εισφορές κι αποζημιώσεις. Αυτό το κάνει χρησιμοποιώντας άλλη, παρένθετη εταιρεία. Καλώς την δέχτηκαν την «νέα Ελευθεροτυπία» τα απανταχού αφεντικά, αφού ανοίγει ο δρόμος έτσι σε όλους τους μπαταχτσήδες εργοδότες και το ενοχλητικό βάρος που λέγεται «εργατικές απαιτήσεις» να ξεφορτωθούν κι απρόσκοπτα να συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους.    

 

• Αυτή η παρένθετη εταιρεία δια του εκπροσώπου της έχει δημοσίως δεσμευτεί ότι θα καταβάλει το 90% των καθαρών κερδών της στην ΧΚ Τεγόπουλος για την εξόφληση των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων. Με το υπολειπόμενο 10% θα χρηματοδοτεί τη νέα έκδοση. Πρόκειται για οικονομικό και επιχειρηματικό θαύμα, ανώτερο του πολλαπλασιασμού των άρτων από τον Ιησού, εφόσον στους εργαζόμενους οφείλονται εκατομμύρια ευρώ, ενώ η έκδοση καθημερινής εφημερίδας είναι ένα πανάκριβο σπορ. Εκτός κι αν το θαύμα εντοπίζεται στη μικρή φρασούλα που αναφέρεται στα «καθαρά κέρδη». Αλήθεια, ποια εφημερίδα έχει καθαρά κέρδη τον τελευταίο καιρό; Οπότε, αν καθαρά κέρδη δεν υπάρξουν, ούτε ένα ευρώ δεν θα πάει στους εργαζόμενους. Καλώς την δέχτηκαν την «νέα Ελευθεροτυπία» τα απανταχού αφεντικά, αφού έτσι ο καθένας τους πια απολύτως νομότυπα «θα επιθυμεί διακαώς αλλά δεν θα δύναται» να πληρώσει τα χρωστούμενα.

 

• Σε αυτή τη «νέα Ελευθεροτυπία» οι εργαζόμενοι έχουν υπογράψει ατομικές συμβάσεις με μειωμένες κατά πολύ τις αποδοχές τους. Αυτό δυστυχώς δεν είναι είδηση σε ένα χώρο που τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί ελέω Μνημονίου και κρίση υπήρχε πολύ πριν την Κρίση που σαρώνει τη χώρα. Αυτό που είναι είδηση είναι ότι η εφημερίδα που εφάρμοσε με τη μέγιστη ένταση τις στρατηγικές «σοκ και δέους» στους εργαζόμενούς της, βγαίνει με μια διαφημιστική καμπάνια όπου λανσάρει τα ιδανικά της (κουνώντας το δάχτυλο σε όσους ζουν με δανεικά) κι ένα άρθρο του νεόκοπου εκδότη της όπου λίγο ως πολύ ισχυρίζεται ότι θα αγωνιστεί για να μην φεύγουν μετανάστες τα παιδιά μας λόγω φτώχειας. Καλώς την δέχτηκαν την «νέα Ελευθεροτυπία» τα απανταχού αφεντικά, η νέα γλώσσα του Όργουελ τώρα σε έντυπη καθημερινή έκδοση για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

 

• Τι έγραφε όμως η παλιά Ελευθεροτυπία για τον νεόκοπο εκδότη και τις δραστηριότητές του; Αντιγράφω: «Ακόμη δεν τον είδαμε… και ήδη εμφανίζονται πρόθυμοι πωλητές της ελληνικής περιουσίας στο Λονδίνο. Σύμφωνα μάλιστα με χθεσινό δημοσίευμα της εφημερίδας «Ντέιλι Τέλεγκραφ», ο Χ. Οικονομόπουλος, πρόεδρος του Βρετανοελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, ετοιμάζει σχετική εκδήλωση για υποψήφιους αγοραστές στο πασίγνωστο υπερπολυτελές ξενοδοχείο «Κλάριτζες» του Λονδίνου. Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρονται ονόματα γνωστών μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (Deutsche Bank, Credit Suisse, Rothschild, Barclays, Price Waterhouse, ΒΝΡ Paribas, Lazard), τα οποία εμφανίζονται έτοιμα να αναλάβουν τη «βρόμικη» δουλειά της πώλησης ΔΕΚΟ και άλλων δραστηριοτήτων του Ελληνικού Δημοσίου. Αυτοί που γκρέμισαν την παγκόσμια οικονομία, καίγονται τώρα για τη… σωτηρία της πατρίδας». ( 6 Ιουνίου 2011) Καλώς την δέχτηκαν την «νέα Ελευθεροτυπία» τα απανταχού αφεντικά, ένας δικός τους άνθρωπος κρατάει τώρα το τιμόνι. Άλλωστε ο συντάκτης του ενοχλητικού αυτού σχολίου δεν βρίσκεται στο νέο σχήμα. Όπως κι άλλοι αθυρόστομοι άλλωστε…

 

 • Η επανέκδοση της Ελευθεροτυπίας είναι επίσης καλοδέχουμενη και για όσους από εμάς υπήρξαμε κάποτε εργαζόμενοί της, αλλά και για κάθε εργαζόμενο. Στο σημερινό της πρωτοσέλιδο η εφημερίδα κηρύσσει τον ανένδοτο κατά του μηντιακού κατεστημένου, ενώ υπερήφανα δηλώνει πω «δημιουργεί 200 νέες θέσεις εργασίας» (οι 670 θέσεις ανεργίας που προκάλεσε προφανώς είναι αμελητέες). Αποδεικνύεται έτσι έμπρακτα πως όσες νομικές μάχες κι αν δώσουμε και κερδίσουμε εμείς οι εργαζόμενοι (και οι της Ελευθεροτυπίας δώσαμε πολλές και τις κερδίσαμε όλες) ζούμε σ’ έναν κόσμο φτιαγμένο από αφεντικά για αφεντικά. Το αφεντικό όχι μόνο θα βρει τρόπο να αποποιηθεί στην πράξη κάθε υποχρέωσή του απέναντί μας, αλλά θα συνεχίζει άνετο κι ωραίο την προσωπική κι επιχειρηματική ζωή του. Καλώς την δεχτήκαμε λοιπόν την νέα Ελευθεροτυπία οι απανταχού εργαζόμενοι μπας και μάθουμε, αφού πάθαμε, κι επανεξετάσουμε τις συνδικαλιστικές πρακτικές μας.

 

• Τέλος, επειδή πολλοί έχουν την εύλογη απορία πως θα πάρουμε τα λεφτά μας πίσω με την επιχείρηση κλειστή (λες και τώρα που άνοιξε θα τα πάρουμε…), αν οι ιδιοκτήτριές της ήθελαν να μας αποζημιώσουν – ή, σε παρελθόντα χρόνο, να διασώσουν την εφημερίδα με όλους τους εργαζόμενούς της, θα προσέρχονταν σε έναν έντιμο κι ειλικρινή διάλογο μαζί μας. Αυτό δεν έγινε ποτέ και δεν γίνεται ούτε τώρα.   Έτσι λοιπόν, παρόλο που καταλαβαίνω την αγωνία και τον αγώνα των συναδέλφων μου να διασώσουν θέσεις εργασίας και «να ταΐσουν τις οικογένειές τους» (όπως γράφουν οι ίδιοι), δεν μπορώ να ξεχάσω πως εκείνοι που ζουν με υπαιτιότητα της Μάνιας Τεγοπούλου με δανεικά εδώ κι 1,5 χρόνο είναι πολλοί περισσότεροι. Και δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω πως το θύμα τείνει το χέρι κι εμπιστεύεται ξανά τον βιαστή του.

 

Πηγή: left.gr