Η πολιτική 'κρίση' των νέων σε κρίση, του Δημήτρη Ντόντη

Γράφει ο Δημήτρης Ντόντης ( Μαθητής Α΄ Λυκείου ) 

 

Πολλές φορές βλέπω να με κοιτάζουν περίεργα οι δεκαεξάχρονοι συνομήλικοι μου όταν προσπαθώ να τους πείσω να μιλήσουμε για κάποιο πολιτικό ζήτημα. Είναι γεγονός ότι οι νέοι, τουλάχιστον στην Ελλάδα, έχουν σε μεγάλο βαθμό μεσάνυχτα από πολιτική. Δεν θα μιλήσω για ακραία παραδείγματα. Οι περισσότεροι συμμαθητές μου δεν ξέρουν καλά καλά ποια κόμματα είναι στην Βουλή. Και δεν είναι μόνο αυτό. Βλέπεις ότι δεν τους απασχολούν ούτε ζητήματα για τα οποία θα έπρεπε τέλος πάντων να ενδιαφέρονται,  όπως θέματα που αφορούν εκπαιδευτικές πολιτικές. Τι φταίει ρε παιδιά, τι πήγε στραβά; Πρόκειται για απλή αδιαφορία ή για αντικειμενική αδυναμία;    

Στο ερώτημα που έθεσα ο ίδιος στον εαυτό μου, δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να απαντήσω. Ίσως φταίει ότι στην εποχή μας κυριαρχούν η αδικία, η αναξιοκρατία, η ανηθικότητα, η υποκρισία των πολιτικών και η γενικότερη ασυνέπεια των ενηλίκων. Ίσως φταίνε οι ρυθμοί των σύγχρονων καταναλωτικών κοινωνιών που είναι τόσο γρήγοροι που δεν επιτρέπουν σε κανέναν να σκεφτεί κάτι άλλο παρά τα δικά του προβλήματα. Ίσως φταίει η ιδεολογική σύγχυση που επικρατεί στις κοινωνίες αφού αρκετές φορές τα ίδια τα κόμματα δεν ξέρουν σε ποιον ιδεολογικό χώρο ανήκουν. 

Αυτό που σίγουρα πάντως φταίει είναι το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα που δεν έδωσε στα παιδιά ερεθίσματα κριτικής σκέψης και προβληματισμού, δεν ενδιαφέρθηκε να δημιουργήσει αυριανούς πολίτες αλλά μόνο αυριανούς εργαζόμενους. Στο μάθημα της Ιστορίας, μάθαμε για μάχες και πολέμους χωρίς πραγματικά να αναλύσουμε τα αίτια τους και να προβληματιστούμε για αυτά, χωρίς να μελετήσουμε 2-3 διαφορετικές πηγές για το θέμα, χωρίς να  σκεφτούμε πως να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος. Στο μάθημα της έκθεσης μας έδωσαν στο φροντιστήριο έτοιμες σημειώσεις με αυτά που έπρεπε να γράψουμε, τι καλά , δεν χρειάστηκε ούτε εκεί να σκεφτούμε. Το μάθημα της Πολιτικής Παιδείας το μάθαμε παπαγαλία, γράψαμε 20 και όλα καλά. 

Απο την άλλη μεριά δεν φταίει μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα. Φταίει ότι η γενιά μας μεγάλωσε χωρίς στερήσεις και με πολλές ανέσεις  και έτσι δεν χρειάστηκε να προβληματιστεί κοινωνικά και άρα πολιτικά αφού τα είχε όλα έτοιμα στον πιάτο . Φταίνε και οι απαρχαιωμένες δομές του πολιτικού συστήματος που δεν δίνουν ευκαιρίες στους νέους να ασχοληθούν με την πολιτική παρά μόνο αν θέλουν να κολλάνε αφίσες και να μοιράζουν προεκλογικά φυλλάδια. 

Για να λυθεί αυτή η παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας θα πρέπει βέβαια και οι ίδιοι οι νέοι να ενδιαφερθούν. Να σηκωθούν από τους καναπέδες και τα smartphones να πάρουν ένα βιβλίο στα χέρια, να διαβάσουν και καμιά εφημερίδα. Να ενδιαφερθούν και για την πολιτική, για το ίδιο τους το μέλλον δηλαδή και όχι μονό γιατί το πότε θα βγει το νέο iphone.