Κληρονομικό δικαίωμα, του Νίκου Γκίλα

Αναπολώντας τα περασμένα επιστρέφω στα παιδικά μου χρόνια και θυμάμαι τις ώρες που περνούσε η οικογένεια στο δωμάτιο της κουζίνας. Ο μικρός αυτός χώρος με το μεγάλο τραπέζι ακριβώς στη μέση, και την ασπρόμαυρη τηλεόραση πάνω στο ψυγείο, εξυπηρετούσε ακόμη για διάβασμα, ως υπνοδωμάτιο και σαλόνι.

Εκεί την ώρα των ειδήσεων και εντελώς ξαφνικά συνέβαινε κάτι περίεργο, που μάταια προσπαθούσα να καταλάβω, αλλά δεν ήθελα να ρωτήσω. Έτσι πρέπει να γίνεται, έπειθα τον εαυτό μου και τελείωνε το θέμα.

Ο πατέρας μου, λοιπόν, με την μπουκιά στο στόμα, σηκωνόταν εξαγριωμένος, έδειχνε τις δυο ανοιχτές χερούκλες του προς το μέρος της τηλεόρασης και «στόλιζε» έτσι:

 

 

Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, και με μόνη διαφορά το παιδικό δωμάτιο, όπου βρίσκονται τα παιδιά, πιάνω τον εαυτό μου να σηκώνεται εξαγριωμένος με τον ίδιο τρόπο, με δυο ανοιχτές χερούκλες προς το μέρος της τηλεόρασης και να στολίζει έτσι:

 

 

Τυχαίο; Δε νομίζω! Η εξήγηση ονομάζεται κληρονομικό δικαίωμα. Σε άλλους οι γονείς τους κληροδοτούν όνομα, κύρος, επιρροή, αξιώματα, δικαιώματα, π.χ. παππούς, μπαμπάς, εγγονός = Πρωθυπουργοί. Εμείς κληρονομήσαμε την αγωνία του φουκαρά για το αύριο και δύο ανοιχτές παλάμες, να τις περιφέρουμε προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτό θα κληρονομήσουν και τα παιδιά μας, αλλά δεν τους το λέμε. Θα το καταλάβουν κι αυτά μόνα τους.

Εκτός κι αν επιτρέψουμε, εκτός από τα όνειρα, να τους κόψουν και τα χέρια. Γιατί τα φτερά τους τα έχουν ήδη κόψει και το μέλλον τους το έχουν υποθηκεύσει, δίνοντας αντιπαροχή τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα:

Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια! Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία! Καραμανλής ή τανκς! Παπανδρέου και Αλλαγή! Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες! Κοινωνικοποίηση! Μεταρρύθμιση! Εκσυγχρονισμός! Νέα εποχή! Ιδιωτικοποίηση! Η Ελλάδα δε γυρίζει πίσω! Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε! Το μέλλον ξεκίνησε! Τολμάμε, αλλάζουμε, προχωράμε! Μαζί στη νέα εποχή! Νέα αλλαγή! Λεφτά υπάρχουν! Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε... Θα βρούμε ισοδύναμα… Έρχεται η ανάπτυξη…

(συνεχίζεται…)

Κι όμως καθόμαστε σχεδόν ατάραχοι, κοιτάμε και ακούμε!

Τυχαίο! Δε νομίζω!

 

Γκίλας Νικόλαος