Ο Κόκκινος Πάνος αναψοκοκκίνισε

 

 

Το είχαμε υποψιαστεί παλαιόθεν ότι το «υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος» συνιστά αντίφαση εν τοις όροις, διατηρούσαμε ωστόσο κάποιες χλιαρές αμφιβολίες από σεβασμό στο τεκμήριο της αθωότητας. Οι χλιαρές αμφιβολίες διαλύθηκαν από προχθές, όταν ο κ. Παναγιωτόπουλος πήγε να μιλήσει σε συνέδριο με θέμα «Χρηματοδοτώντας τη δημιουργικότητα» και μόλις ξεστόμισε τις πρώτες λέξεις, άρχισαν να γελούν από κάτω κάποιοι καλλιτέχνες του θεάτρου που γνωρίζουν στο πετσί τους σε ποια κατάσταση έχουν φέρει τον Πολιτισμό ο υπουργός και η κυβέρνησή του.

 

Κάτι πήγε να απαντήσει ο Παναγιωτόπουλος, το γέλιο όμως συνεχίστηκε και τότε ποιος είδε τον Θεό και δεν τον εφοβήθηκε. Ο κόκκινος Πάνος, πιο κόκκινος κι από παντζάρι, περιέπεσε σε κατάσταση παραληρήματος, ξεστομίζοντας βατράχια: «Είναι ντροπή αυτό που κάνετε, εκθέτει τη χώρα. Είναι οχλαγωγία των συνδικαλιστών της Αριστεράς. Αυτά να τα πείτε στις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θυμίζετε μελανοχίτωνες». Κι, όμως ο άνθρωπος που κυβερνάει μαζί με τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη και τον Φαήλο τόλμησε να αποκαλέσει τους καλλιτέχνες μελανοχίτωνες, μαυροφορεμένους φασίστες του Μουσολίνι, δηλαδή.

 

Ο βαρύς κι ασήκωτος Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο άνδρας με το δυσθεώρητο τουπέ, που τον βλέπεις και νομίζεις ότι βρίσκεται σε κατάσταση βαθέος στοχασμού, μέχρι να ανοίξει το στόμα του και να αντιληφθείς ότι δεν διαθέτει ούτε στοχασμό ούτε βάθος. Ο περισπούδαστος ανθυπασπιστής του Σαμαρά έφτασε να χρησιμοποιεί την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία με τον φαιδρεπίφαιδρο Γεωργιάδη όποιος δεν πάει με τα νερά του είναι συνδικαλιστής, είναι συριζαίος, είναι ταραξίας, είναι, άκουσον-άκουσον, μελανοχίτωνας, έτοιμος να ξεκινήσει πορεία προς τη Ρώμη.

 

Δεν πρόκειται για ιδιοτροπία των προσώπων, αλλά για στρατηγική του συστήματος. Όποιος αντιδρά στην κυβερνητική πολιτική είναι κατά αύξουσα σειρά τα εξής: Πρώτον, είναι μέλος συντεχνίας που νοιάζεται μόνο για την πάρτη του και αδιαφορεί για τα βάσανα της πατρίδος. Δεύτερον, είναι συνδικαλιστής, όσοι και να είναι αυτοί που αντιδρούν, δεν πα να 'ναι χιλιάδες, είναι όλοι τους συνδικαλιστές, άρα εξ ορισμού ύποπτοι. Τρίτον, είναι αριστερός και δη συριζαίος, οπότε ό,τι λέει, ό,τι πράττει έχει κομματική σκοπιμότητα.

 

Στην Ελλάδα του Σαμαρά και του Βενιζέλου δεν υπάρχουν εργαζόμενοι, δεν υπάρχουν αδικημένοι, δεν υπάρχει λαός. Υπάρχουν μόνο συντεχνίες, συνδικαλιστές και κόμματα που αμφισβητούν την υπέροχη και άκρως επιτυχημένη πολιτική της κυβέρνησης, θέλουν να καταστραφεί η χώρα, για να χτίσουν τα κάστρα τους πάνω στις στάχτες της. Δεν τα λένε μόνο οι Γεωργιάδηδες και οι Παναγιωτόπουλοι, τα λένε και τα κανάλια, τα κριάρια του καθεστώτος, που διαχωρίζουν τους πολίτες σε καλούς και κακούς, σε φίλους και εχθρούς της πατρίδας.

 

Όπου πατρίδα είναι ο Αντώνης, ο Βαγγέλης, ο Σταύρος, ο Γιώργος, ο Βαρδής, ούτε καν οι κάμποι και τ' άπαρτα ψηλά βουνά.

 

Η ΑΥΓΗ, 22/2/2014