Στάθης Δρογώσης: Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να σώσει καναλάρχες, εφημεριδανθρώπους και πουλημένους δημοσιογράφους

Συνέντευξη με το Στάθη Δρογώση

-Πιστεύετε  ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να εκφράζουν ανοιχτά την πολιτική τους άποψη, δεδομένου ότι είναι άτομα που έχουν κάποιο κοινό που τους ακολουθεί και το επηρεάζουν;

Εγώ έχω μία λιγότερο εξιδανικευμένη εικόνα του καλλιτέχνη στο μυαλό μου. Ο καλλιτέχνης είναι πολίτης και αυτός. Έχει μια οικογένεια να ζήσει, ζει μες στον κόσμο του, τουλάχιστον αυτούς τους καλλιτέχνες ξέρω εγώ. Σαν πολίτης έχει το ηθικό δικαίωμα να εκφραστεί ελεύθερα και να υποστεί και τις συνέπειες όπως ένας πολίτης, που όταν λέει τη γνώμη του μπορεί  να αποδοκιμαστεί πολλές φορές, να  διωχθεί κιόλας, έτσι γίνεται και με τον καλλιτέχνη. Αλλά να μην το κάνουμε μεσσιανικό λόγο, να σώζει τους πιστούς σαν τον Μωυσή. Αλλά να εκφράζει την άποψή του, γιατί όχι; Κάποιοι καλλιτέχνες το κάνουν μόνο μέσα από τα τραγούδια τους, μόνο μέσα από το θέατρο, αλλά κάποιοι άλλοι μιλούν έξω από το έργο τους. Δεν είναι κακό.

-Έχετε δηλώσει ότι στηρίζετε το ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί στραφήκατε σε αυτό το κόμμα και όχι σε κάποιο άλλο αριστερό κόμμα από όσα υπάρχουν;

Δε στηρίζω απλώς, είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Το είπα δημοσίως διότι δεν θέλω να κρύβομαι. Μερικές φορές με ένα δημόσιο διάλογο είτε στο twitter είτε στο facebook με κόσμο που μιλάμε πια, πρέπει ο καθένας να είναι ειλικρινής. Να ξέρεις με ποιον μιλάς. Μέχρι πριν ένα χρόνο ήμουν ανέντακτος. Δεν ήμουν σε κάποιο κόμμα. Ψήφιζα και εγώ όπως ψήφιζε ο κόσμος, αλλά δεν ήμουν μέλος κάποιου κόμματος. Αυτό το είπα δημοσίως , όχι τόσο για να στηρίξω το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει ανάγκη από εμένα ο ΣΥΡΙΖΑ  γιατί έχει αξιόλογα στελέχη. Το είπα τόσο για τον κόσμο που μιλάω μαζί του. Ένα είναι αυτό. Το δεύτερο είναι ότι πάντα ήμουν στην αριστερά με την έννοια του ότι ήμουν ανέντακτος. Κατέβαινα στις πορείες από τα φοιτητικά μου χρόνια. Ήμουν σε σχήμα στη σχολή μου στο Μαθηματικό της Αθήνας. Ήμουν στα ΕΑΑΚ, που ανήκουν στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αλλά δεν πειράζει τότε ήμουν εκεί. Ήμουν πάντα πολιτικοποιημένος, πάντα στις πορείες, σε συνελεύσεις… Πάντα συμμετείχα. Πριν ένα χρόνο όμως θεώρησα ότι δεν πάει άλλο πια, ότι αυτή η κατάσταση θα μας σκοτώσει ας πούμε και αποφάσισα να ενταχθώ σε ένα κόμμα. Νιώθω λίγο αμήχανα. Με ξενίζουν οι κομματικές διαδικασίες. Θέλει και μια παιδεία παραπάνω. Εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε και λίγο αναρχικοί με την έννοια ότι  η στάση ζωής μας μάλλον και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τις  διαδικασίες είναι έξω από τα καθιερωμένα, οπότε δυσκολευόμαστε να συμμετέχουμε με τάξη σε μία συζήτηση. Βάζουμε πιο πολύ το συναίσθημα μπροστά, ενώ ένας πολιτικός λόγος μερικές φορές πρέπει να είναι πιο ψύχραιμος, αλλά παρόλα αυτά είναι ένα ενδιαφέρον πείραμα και υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι στο ΣΥΡΙΖΑ και καλλιτέχνες. Εγώ δουλεύω σε μία επιτροπή που επεξεργάζεται ένα πρόγραμμα για τη μουσική. Δουλεύω πάνω στο αντικείμενό μου.

-Οπότε λόγω της αμηχανίας που νιώθετε δε θα μπορούσαμε να σας δούμε ως υποψήφιο στις δημοτικές εκλογές που πλησιάζουν.

Αν μπορούσα να προσφέρω σε μια τοπική κοινωνία πάνω στο αντικείμενό μου όμως, μπορεί και να το έκανα, αλλά δεν έχω χρόνο αυτή την περίοδο. Γενικά χρειάζεται πολύ μεγάλη «μόρφωση» για να ασχοληθείς με τα κοινά. Να έχεις μία σφαιρική αντίληψη, να έχεις βασικές γνώσεις οικονομικών, να έχεις γνώσεις δημόσιας διοίκησης, θέλει να έχεις γνώσεις γενικά. Γιατί αλλιώς πας εκεί και εκλέγεσαι, εσύ δεν κάνεις τίποτα και τα κάνουν όλα οι σύμβουλοί σου, το οποίο και είναι λίγο αντιδημοκρατικό.

-Σας έχουμε δει να συμμετέχετε σε πολλές κινήσεις αλληλεγγύης, όπως το "Αγάπη Ρε+", το "Κοινωνικό ωδείο". Τι σημαίνει για εσάς η κοινωνική προσφορά και η αλληλεγγύη εν καιρώ οικονομικής κρίσης;

Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω, με τρώει ένα σαράκι, μία ενοχή, τύψεις γιατί κάνω μία δουλειά που μου αρέσει πάρα πολύ και με γεμίζει. Είναι πολύ λιγότερο κουραστική από μία δουλειά σε 8ωρο ή 12ωρο και αυτές οι τύψεις μου με οδηγούν στο να θέλω να κάνω πράγματα παραπάνω. Δε νομίζω ότι γράφοντας ένα τραγούδι προσφέρεις ή μάλλον προσφέρεις αλλά όχι τόσο όσο θα ήθελα εγώ. Οπότε όλα αυτά τα χρόνια από την πρώτη στιγμή που πήρα ένα μικρόφωνο και κάποιος κόσμος με αγάπησε ή αγάπησε τα τραγούδια μου προσπάθησα να χρησιμοποιήσω αυτό το μικρόφωνο για να βοηθήσω κάπως πιο πρακτικά, όχι μόνο με τη μουσική. Τα τελευταία τρία χρόνια με την κρίση βρέθηκα με πολλούς ανθρώπους, είχαμε αυτή την ιδέα για το ωδείο και είναι η πιο ευχάριστη κίνηση στην οποία έχω συμμετάσχει. Δουλεύουμε δύο χρόνια, έχουμε κάνει μάθημα σε 150 παιδιά. Πολλοί από τους μαθητές μας έχουν πάρει υποτροφία στο Ωδείο Αθηνών και συνεχίζουν τις σπουδές τους εκεί σε μια συνεργασία που είχαμε με το Ωδείο Αθηνών. Είμαστε συνέλευση, καθηγητές, γονείς μαζί. Δουλεύουμε σε 6 χώρους στην Αθήνα και επειδή είναι εθελοντικό και κάθε χρόνο η κρίση χειροτερεύει την κατάσταση στην Ελλάδα, πολλοί καθηγητές έρχονται και πάνε στο εξωτερικό μετά ή δε μπορούν να συνεχίσουν, οπότε κάθε χρόνο ανανεώνουμε το προσωπικό. Κάποιοι είμαστε σταθεροί σε αυτά τα δύο χρόνια. Τώρα κάναμε έκκληση και 30 νέοι καθηγητές θα μπουν στους κόλπους του Ωδείου. Είναι συγκλονιστικό κατά τη γνώμη μου.

-Ναι είναι αρκετά συγκινητικό, να βλέπεις ότι κάποιοι προσφέρονται να βοηθήσουν, παρόλο που επικρατεί πολλές φορές και το «ο σώζων εαυτώ σωθήτω» .

Νομίζω ότι είμαστε πιο πολλοί από όσο νομίζουμε. Αν δεις, η ελληνική κοινωνία τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια έχει πάθει ένα μεγάλο σοκ, όμως είναι συγκινητικό το ότι δεν τρώμε ο ένας τον άλλον. Τουλάχιστον οι φτωχοί και η μεσαία τάξη που γίνεται φτωχή. Οι μεγάλοι ίσως σφάζονται.  Ρουφιανεύει ο ένας τον άλλο στη δουλειά του, τα μεγαλοστελέχη ίσως. Αλλά η μεσαία τάξη και οι φτωχοί δεν έχουν τάσεις ανθρωποφαγίας και υπάρχουν συσσίτια στις γειτονιές, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά παντοπωλεία… Υπάρχει αισιοδοξία. Βέβαια το θέμα είναι ότι αυτά είναι για να ανακουφιστεί ο κόσμος. Δεν είναι λύση πολιτική. Κανονικά το κράτος θα έπρεπε να φροντίζει για όλα αυτά, γιατί πληρώνουμε πάρα πολλούς φόρους και γιατί η κοινωνική πολιτική είναι το μόνο όπλο που έχει ένα κράτος σε καπιταλισμό για να κάνει αναδιανομή του πλούτου. Οκ, κάποιοι άνθρωποι θέλουν μία άλλη κοινωνία αναρχική, κομουνιστική, σοβιετική, ή όπως τη θέλουνε. Ο καπιταλισμός, το μόνο τρόπο που έχει για να αναδιανείμει τον πλούτο ισόνομα, είναι η κοινωνική πολιτική. Δηλαδή μία συμφωνία ανάμεσα στους πολύ πλούσιους , ότι εντάξει  θα δίνετε φόρους όμως για να έχει νοσοκομείο ο κόσμος, δωρεάν παιδεία. Αυτό λειτουργούσε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης σε άλλες λιγότερο σε άλλες περισσότερο. Τώρα πάνε να πάρουν και αυτό, οπότε είναι μία τεράστια συζήτηση για το αν ο εθελοντισμός θα σώσει την κατάσταση, εγώ είμαι πιο πρακτικός. Κοιτάζω σε έναν ορίζοντα δύο-τριών χρόνων μπροστά, όχι παραπάνω, για αυτό τον καιρό το Κοινωνικό Ωδείο θα είναι απαραίτητο, όπως θα είναι απαραίτητα τα κοινωνικά ιατρεία και τα κοινωνικά φαρμακεία, που αυτά είναι πολύ πιο σημαντικές κινήσεις από το Ωδείο.

-Ο κόσμος αντιδρά με όσα γίνονται. Πριν από λίγο καιρό υπήρχε το κίνημα των «αγανακτισμένων». Γιατί πιστεύετε ότι έσβησε;

Δεν έσβησε. Απορροφήθηκε εκλογικά από το ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί και σε άλλα κομμάτια λίγο ακροδεξιά. Εγώ αυτό νομίζω. Δεν έσβησε, απλώς δεν έχει σβήσει ακόμα από τον κόσμο ότι όλα θα αλλάξουν με βάση το Σύνταγμα και τις εκλογές. Οπότε το κίνημα των Αγανακτισμένων στην ουσία τι έγινε; Ήταν τότε που διαλύθηκε το ΠΑΣΟΚ, ένας μεγάλος πολιτικός σχηματισμός που είχε κάνει ένα συμβόλαιο με τη μεσαία τάξη τα τελευταία σαράντα χρόνια και το κύμα των Αγανακτισμένων ήταν το σπάσιμο αυτού του συμβολαίου. Και μετά άμα δεις στις δημοσκοπήσεις καταποντίστηκε αυτός ο χώρος. Δυστυχώς εμείς που συμμετείχαμε, γιατί ήμουν και εγώ στην κάτω συνέλευση στο Σύνταγμα από τις πρώτες μέρες, ελπίζαμε και σε πιο ριζοσπαστικές λύσεις, όχι μόνο μέσα από τις εκλογές, τη δημιουργία δομών άμεσης δημοκρατίας και όλα τα ωραία που κάναμε αυτές τις ημέρες, δυστυχώς δεν το θέλει πολύς κόσμος, το θέλουν μόνο λίγοι. Όμως άφησε κληρονομιά. Δημιουργήθηκε ένα δεύτερο κύμα αντιεξουσιαστικών συνελεύσεων σε όλη την Αθήνα, κοινωνικών φαρμακείων, δομές αλληλεγγύης και όλα αυτά που είπαμε πριν, τα βοήθησε πάρα πολύ το Σύνταγμα. Όπως το Σύνταγμα το είχε βοηθήσει ο Δεκέμβρης, που το Δεκέμβριο του 2008, πολλοί θυμούνται ξύλο, χημικά, ζημιές και φυσικά τη δολοφονία, αλλά άφησε πίσω του και πολλές συνελεύσεις σε γειτονιές και πολλά κοινωνικά κέντρα τα οποία λειτουργούν μέχρι σήμερα. Οπότε δεν μπορείς να πεις ότι απέτυχε ένα κίνημα μετά από ένα χρόνο.  Η κληρονομιά του είναι πολύ μεγαλύτερη και απλώς έχει διαχυθεί μέσα στη ζωή μας και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Τουλάχιστον στην Αθήνα. Δεν ξέρω για τις άλλες πόλεις.

-Η δύναμη του κόσμου πιστεύετε ότι μπορεί να ανατρέψει με συλλογικό τρόπο τα πράγματα;

Αυτό είναι μια ρομαντική θεώρηση. Όταν είσαι μέλος ενός ποταμιού από κόσμο που φωνάζει, νιώθεις ότι μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Όταν χάνεται το εγώ και υπάρχει το εμείς. Αλλά μία σύγχρονη δυτική κοινωνία είναι άθροισμα συμφερόντων και δυστυχώς αυτός ο κατακερματισμός δεν έχει σταματήσει. Ο καθένας επαγγελματικά κοιτάζει την τάξη του κιόλας. Οπότε ο κόσμος για να ενωθεί πραγματικά πρέπει να έχει πιο αμείλικτα διλήμματα. Τώρα έχουμε την ψευδαίσθησή μας ότι ζούμε στο μικρόκοσμό μας και μπορούμε κάπως να την παλέψουμε. Δεν έχει έρθει ακόμα το τεράστιο δίλημμα. Και ευτυχώς ίσως γιατί δε θα ξέραμε τι να κάνουμε.  Όμως ταξικά αν το δεις ένα μεγάλο πλήθος νέων ανθρώπων ανέργων, αυτοί δεν εκπροσωπούνται πουθενά. Είναι ας πούμε άνθρωποι φαντάσματα και έχουν μία τάση να απέχουν από όλα. Είναι με σπασμένο ηθικό, σπασμένο τον τσαμπουκά, δεν μπορούν να παρέμβουν ως πολίτες. Αυτοί είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας αυτή τη στιγμή, δηλαδή το τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι.  Μιλάμε για 1,5 εκατομμύριο ανέργους, όπου πάρα πολλοί από αυτούς είναι νέο μέχρι τα 33. Αυτοί είναι στα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Το πολιτικό σύστημα και η κατάσταση στην Ελλάδα τους λέει ότι δε μπορείς να δουλέψεις καν και αφού σπουδάσεις σήκω φύγε έξω ή  αν καθίσεις εδώ θα είναι πολύ δύσκολα. Αυτοί οι άνθρωποι έχω μεγάλη περιέργεια το πώς θα εκφραστούν εκλογικά, αλλά και μέσα στην κοινωνία. Γιατί στην ουσία αυτή  είναι η γενιά μας, και εγώ 36 ετών είμαι, και είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να φτιάξει η κατάσταση για αυτούς. Δεν έχουμε επτά ζωές σαν τις γάτες. Ζούμε μια ζωή. Στα καλύτερά μας χρόνια τα πιο δημιουργικά έρχεται αυτή η κατάσταση. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ενωθούν.

-Η αριστερά μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει κυβερνήσει στη χώρα. Το ΣΥΡΙΖΑ προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Πιστεύετε ότι μία αριστερή κυβέρνηση θα μπορούσε από μόνη της να δώσει λύσεις στην κρίση που βιώνουμε;

Αυτή τη στιγμή θα ήθελα να δηλώσω ότι εκφράζω τις δικές μου προσωπικές απόψεις σε αυτή τη συνέντευξη και δεν εκφράζω τις απόψεις του κόμματος. Λοιπόν, εγώ έχω μία συγκεκριμένη άποψη. Πιστεύω ότι η πρώτη αποστολή μίας αριστερής κυβέρνησης είναι να ανακουφίσει την κατάσταση της ανθρωπιστικής κρίσης. Τους άπορους στα νοσοκομεία, τους ανθρώπους που δεν έχουν φάρμακα, τους συνταξιούχους που δεν έχουν να φάνε, τους άστεγους. Εκεί πρέπει να παρέμβει, γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι νεόπτωχοι και εξαθλιωμένοι. Έχω δηλαδή λίγες απαιτήσεις. Και ξέρω και πολλοί άνθρωποι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ το ξέρουν, ότι δεν μπορεί να αλλάξει με ένα μαγικό ραβδί η κατάσταση. Δε μπορεί να αλλάξει για δύο λόγους. Πρώτον, ότι αυτοί που κυβερνούν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο θα υπογράφουν συμφωνίες, που είναι ενάντια στα συμφέροντα της χώρας. Μάλλον , ενάντια στα συμφέροντα των φτωχών αυτής της χώρας ή της μεσαίας τάξης αυτής της χώρας, γιατί για τη δική τους τάξη τα κάνουν μια χαρά αυτοί. Οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ένα πολύ δύσκολο έργο. Εγώ έχω χαμηλώσει τις προσδοκίες μου. Περιμένω να ανακουφιστεί λίγο η ανθρωπιστική κρίση. Από εκεί και πέρα τα ζητήματα υψηλής πολιτικής όπως είναι το χρέος, επανεκκίνηση της οικονομίας, σχέδιο ανασυγκρότησης και όλα αυτά, θα πάρουν καιρό. Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι όποιος και αν κυβερνήσει, όποιες και αν είναι οι προθέσεις του μάλλον, είναι τόσο δύσκολο το οικονομικό περιβάλλον, το παγκόσμιο και το ελληνικό, όπου δε μπορούν να γίνουν θαύματα. Οπότε, εγώ θα έλεγα ότι έχει δείξει ο κόσμος της Ελλάδας ότι σε πολλές ιστορικές συγκυρίες έκανε θυσίες. Το θέμα είναι όμως για ποιον τις κάνεις. Οπότε εγώ θα ήθελα μία κυβέρνηση της αριστεράς να μην μου τάξει πολλές αυξήσεις, αλλά τις θυσίες που έχουμε κάνει να τις διαχειριστεί δικαιότερα και να μην υποφέρουν άνθρωποι. Εγώ προτιμώ να χάσω το αμάξι μου ας πούμε ή αν έχω τρία αμάξια να χάσω τα δύο, ή αν έχω ένα εισόδημα το χρόνο 40 με 50 χιλιάδες ευρώ να χάσω για να πάρουν οι άλλοι που δεν έχουν. Αυτό θα με ικανοποιούσε. Τώρα δεν ξέρω αν όλοι οι άνθρωποι το βλέπουν έτσι. Δυστυχώς η υψηλή πολιτική, δηλαδή η ρύθμιση χρέους, επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης και επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας είναι κάτι πολύ δύσκολο και αν κάποιος μπορεί να το κάνει αυτή τη στιγμή είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Με την έννοια ότι εκείνοι που κυβερνούν για να το θέσω καλύτερα και λάθος έχουν διαβάσει την κρίση και συμφωνούν με τα μέτρα των μνημονίων. Συμφωνούν ιδεολογικά. Είναι νεοφιλελεύθεροι άνθρωποι, οπότε αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση. Δηλαδή ο κόσμος πρέπει να συζητήσει στην Ελλάδα πρώτον τι έφταιξε και τι κάναμε για να ανακουφιστούμε από αυτό που μας ήρθε. Και τα δύο κόμματα που κυβερνούν αυτή τη στιγμή μαζί με τα κανάλια, μαζί χρεωμένους καναλάρχες και τους εργολάβους, που παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες και πληρώνουμε όλοι εμείς, όλοι αυτοί λένε ψέματα για το τι έφταιξε και επίσης χαίρονται πάρα πολύ με αυτά που επιβάλλει η Τρόικα υποτίθεται, γιατί είναι στον πυρήνα της οικονομικής τους πολιτικής. Δηλαδή αυτοί δε θέλουν τις συλλογικές συμβάσεις. Αυτοί θέλουν μισθούς πείνας. Είναι μέσα στο πρόγραμμά τους, είναι μέσα στη σκέψη τους, είναι μέσα στον κόσμο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο.

-Μπορούν να υπάρξουν εναλλακτικοί τρόποι ενημέρωσης;

Στις πιο νέες γενιές ναι, αλλά το ίντερνετ, τα ιντερνετικά ραδιόφωνα και τα εναλλακτικά μέσα, έχουν ξεπηδήσει από παντού και χρειάζεται ένα φιλτράρισμα της πληροφορίας, γιατί μερικές φορές βγαίνουν απίστευτες βλακείες στα μέσα δικτύωσης όπου υιοθετούνται αμέσως. Ένα παράδειγμα που κοιτούσαν αυτό το παιδάκι από τη Συρία που είπε «Θα σας μαρτυρήσω όλους», αυτό είναι ψέμα, τα οποία τα βάζουν αυτά για να πατάς κλικ και να έχουν διαφημίσεις. Δε μπορεί να είναι οποιοσδήποτε δημοσιογράφος, γιατί η πληροφόρηση πρέπει να γίνεται συγκροτημένα και από μορφωμένους ανθρώπους. Υπάρχουν αξιόλογες σελίδες αντιπληροφόρησης. Το Indymedia ήταν μία από αυτές ας πούμε. Υπάρχουν blogs που μπορείς να διαβάζεις, αλλά επειδή γίνεται χαμός, να έχεις ένα φίλτρο. Γιατί πολλές σελίδες για να πάρουν διαφημίσεις κάνουν απίστευτες βλακείες και μάλιστα υιοθετούνται από τον ένα στον άλλο. Και έτσι γίνεται ένα φαινόμενο ντόμινο παραπληροφόρησης. Πάντως ναι χρειάζονται δίκτυα πληροφόρησης, γιατί τα επίσημα μέσα ενημέρωσης είναι στον πυρήνα του προβλήματος. Είναι στο πρόβλημα της ελληνικής δημοκρατίας. Διότι είναι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, οι οποίοι είχαν τις εφημερίδες τους και τα κανάλια τους για να εκβιάζουν και να παίρνουνε δουλειές. Όταν πτωχεύσαμε, όταν πτώχευσε το κράτος και δε μπορούσε να τους δώσει δουλειά, έχουν θησαυρούς μες στην ντουλάπα τους και εκβιάζουν όλους τους πολιτικούς. Και αυτή τη στιγμή, το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να σώσει τους καναλάρχες, τους εφημεριδανθρώπους και πληρώνουν πέντε με έξι λακέδες, πουλημένους δημοσιογράφους οι οποίοι γράφουν στο protagon ή σε νεοφιλελεύθερα site, όπου προσπαθούν να μας πείσουν ότι έφταιγε η απόδειξη που δεν παίρνανε από την τυρόπιτα και όχι τα δάνεια που έκαναν οι τράπεζες στους καναλάρχες  και ότι για όλα φταίει ο κόσμος, με έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόπο. Φταίει ο Έλληνας, ο οποίος είναι διεφθαρμένος ενώ ο Άγγλος δεν είναι. Ούτε ο Πορτογάλος, ούτε ο Ιρλανδός.

-Μετά από πολλά χρόνια όπου είχατε συνεργαστεί με μεγάλες δισκογραφικές, αποφασίσατε να ανοίξετε τη δική σας ανεξάρτητη δισκογραφική. Τι σας έκανε να πάρετε αυτή την απόφαση τη δεδομένη στιγμή;

Στην ουσία με διώξανε. Δηλαδή όταν δε σου χρηματοδοτούν τη δουλειά σου σού λένε φύγε. Η δισκογραφία βρισκόταν σε κρίση, εμείς δε πουλούσαμε δίσκους παρόλο που είχαμε γεμάτα μαγαζιά με κόσμο πολύ να μας ακούει και παιζόμασταν στα ραδιόφωνα. Οι πωλήσεις μας δεν ήταν τόσο μεγάλες όσο θέλαμε, οπότε έριχναν συνεχώς το budget και έπρεπε να πουλήσεις το δίσκο σου, να το δώσεις για πάντα σε μία δισκογραφική, τα τραγούδια σου, το αίμα σου και τη δουλειά σου, για να σου δώσει εκείνη 5 με 10 χιλιάρικα για να φτιάξεις το δίσκο.  Αυτό ήταν αδικία. Τα βάζεις μόνος σου ή παίρνεις δάνειο από γνωστούς και φίλους και τα έχεις εσύ δικά σου τα τραγούδια. Τώρα έχω απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία και ό,τι θέλω μπορώ να το κάνω, το οποίο είναι από τα πιο όμορφα πράγματα.  Άλλο είναι να ζητάς τη γνώμη των ανθρώπων που εκτιμάς και άλλο πράγμα είναι να σε παίρνει ένας τηλέφωνο για να σου πει ότι δεν του αρέσει το εξώφυλλο. Να ρωτάς γιατί και να σου λέει κάτι σκοτεινά πράγματα για ζώδια κλπ. Σκέφτονται με όρους τηλεοπτικούς και αυτό είναι απογοητευτικό. Βέβαια πολλοί άνθρωποι βγήκανε. Κάνανε γκελ στον κόσμο και υπάρχει ένα νέο ελληνικό τραγούδι, το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Δεν ξέρω αν είναι διαχρονικό, αλλά υπάρχουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες που κάνουν σημαντική καριέρα. Καλλιτεχνικά δεν έχει αλλάξει κάτι. Εγώ γράφω τα τραγούδια μου και τώρα έχω καθυστερήσει να βγάλω δίσκο, γιατί, δεν ντρέπομαι να το πω, δεν είχα τα χρήματα να το κάνω. Οπότε επέλεξα να μαζέψω χρήματα για να βγάλω δίσκο μέσα στο 2014.

-Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια;

Θα παίξω με τον Ηλία Βαμβακούση στην Αθήνα. Είναι ένας πολύ σημαντικός νέος τραγουδοποιός, που παίξαμε και το καλοκαίρι μαζί. Ο δίσκος του θα βγει από την Αntelma Music. Ετοιμάζω καινούριο δίσκο. Ετοιμάζω και ένα δίσκο έκπληξη για έναν άλλο καλλιτέχνη, που θα σας το ανακοινώσουμε σε λίγο καιρό. Και συνεχώς δουλεύω. Είμαι σε ένα στούντιο. Θα με βρείτε κάπου σε μια συναυλία στην Ελλάδα, ενώ στην Αθήνα θα παίξουμε μετά το Φεβρουάριο- Μάρτιο στην Αθήνα. Επίσης, το Κοινωνικό Ωδείο θα συνεχιστεί. Η «Αγάπη Ρε Ματζόρε» θα κάνει μία άλλη δράση, που θα ανακοινωθεί πολύ σύντομα. Δε θα σταματήσει δηλαδή στην περσινή συναυλία. Και να πούμε κουράγιο στον κόσμο και να ακούνε καλή μουσική. Και τέλος να στηρίζουν λίγο τους νέους καλλιτέχνες, γιατί το έχουμε ανάγκη. Δεν το λέω μόνο για εμένα, που δεν είμαι και τόσο νέος, είμαι 36 χρονών, αλλά για την επόμενη γενιά του ελληνικού τραγουδιού, που έχει ανάγκη να πηγαίνει σε συναυλίες και να αγοράζουμε και κανένα δίσκο πού και πού από ανεξάρτητες εταιρίες για να μπορούν να βγαίνουν.

Συνέντευξη στη Ράνια Παπαδοπούλου.