Σχολείο τιμωρίας παιδιών και καθηγητών φτιάχνει η κυβέρνηση

Έξω οι μαθητές "nullo labore" και οι καθηγητές τους από το λύκειο!

 

«Δεν είναι παιδαγωγικώς και ηθικώς αποδεκτό να επιβραβεύεται μέσα στο σχολείο η οκνηρία και σε τελική ανάλυση δεν είναι δίκαιο ορισμένοι μαθητές nullo labore να βρίσκονται στην επόμενη τάξη με μαθησιακά κενά», γράφεται στην αιτιολογική έκθεση. Δεν είναι δίκαιο για τους ίδιους, επειδή «λόγω του ότι δεν διαθέτουν την προαπαιτούμενη γνωστική επάρκεια νιώθουν μειονεκτικά», αλλά δεν είναι δίκαιο και για τους συμμαθητές τους διότι αυτοί, οι nullo labore, «παρακωλύουν την απρόσκοπτη μάθηση των άλλων». Και όπως διαπιστώνει η έκθεση, αυτό είναι ένα φαινόμενο το οποίο στις μέρες μας "έχει πάρει διαστάσεις και πρέπει να μας προβληματίσει". Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έχει ήδη προβληματιστεί και έχει αποφασίσει να κάνει αυτό που πρέπει. Δηλαδή, έχει αποφασίσει να οδηγήσει εκτός λυκείου όλα αυτά τα παιδιά που, με τα σημερινά δεδομένα, υπολογίζονται σε 1 στους 3 μαθητές!

 

Το θέμα είναι ταξικό. Η φοίτηση στο λύκειο, εδώ και πολλές δεκαετίες, είναι αυτονόητο δικαίωμα και επιλογή κάθε ελληνικής οικογένειας, πλούσιας ή φτωχής. Με πολιτιστικό κεφάλαιο ή χωρίς. Στην Ελλάδα του Μνημονίου αυτό πρέπει να σταματήσει. Πρώτον, επειδή είναι οι «nullo labore», με συγκεκριμένη κοινωνική και οικονομική ταυτότητα, πρέπει από νωρίς να καταλάβουν τη θέση τους στην ιεραρχία και να μην περιμένουν το «ασανσέρ» που θα τους οδηγήσει στα πάνω πατώματα.

 

Το θέμα όμως είναι και οικονομικό. Μαζικό λύκειο σημαίνει καθηγητές, αλλά Μνημόνιο σημαίνει δραστική μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, διαθεσιμότητες και απολύσεις. Στιγματίζοντας και διώχνοντας μια μεγάλη μερίδα παιδιών από το λύκειο, η κυβέρνηση περνά στην επίτευξη του μεγάλου της στόχου, που δεν είναι άλλος από τη δημιουργία του μητροπολιτικού λυκείου. Δηλαδή, τέρμα στο λύκειο της γειτονιάς. Τα λύκεια θα είναι λίγα, ει δυνατόν στην έδρα κάθε νομού. Εννοείται ότι ένα λύκειο επιλεκτικό, για λίγους και καλούς, δεν χρειάζεται τον αριθμό των εκπαιδευτικών που απαιτείται σήμερα. Και σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, οι εργαζόμενοι στους οργανισμούς που κλείνουν χάνουν τη δουλειά τους. Ούτε προγράμματα κινητικότητας, ούτε τίποτα. Διαθεσιμότητα και μετά το χαρτί της απόλυσης. Αυτό δεν έγινε και με τους εκπαιδευτικούς των ειδικοτήτων που καταργήθηκαν από τα επαγγελματικά λύκεια;

 

Όμως, για να περάσει η πολιτική της αποψίλωσης της λυκειακής βαθμίδας, πρέπει να νομιμοποιηθεί. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να ενοχοποιηθούν χιλιάδες παιδιά, οι «nullo labore», και οι καθηγητές τους. Είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι ο συντάκτης της αιτιολογικής έκθεσης δεν αναρωτήθηκε ούτε μία φορά για το τι είναι αυτό που κατασκευάζει μαθητές-τουρίστες, για να παραφράσουμε τον λατινικό όρο. Επίσης, δεν αναρωτήθηκε για την ταυτότητα αυτών των παιδιών που έσπευσε μάλιστα να τα στιγματίσει ως υπονομευτές της προσπάθειας των άλλων και της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Λογικά, η φιλοδοξία κάθε μεταρρύθμισης θα ήταν να κερδίσει τους μαθητές των πίσω θρανίων. Αλλάζοντας αναλυτικά προγράμματα, ξαναγράφοντας βιβλία, εισάγοντας θεσμούς ενισχυτικής διδασκαλίας. Αυτά ούτε καν θίγονται από τις διατάξεις του νομοσχεδίου. Διότι ο στόχος είναι να κατασκευαστούν ακόμη περισσότεροι «μαθητές nullo labore», οι οποίοι μέσα από ένα μαθητοκτόνο εξεταστικό σύστημα προαγωγής και απόλυσης θα αναγκαστούν να φύγουν από μόνοι τους. Και μαζί τους θα ανοίξει ο δρόμος για να φύγει και ο καθηγητής, ο οποίος φορτώνεται αποκλειστικά την ευθύνη «να μπορέσει να βελτιώσει το επίπεδο των μαθητών του».

 

Τα κομμάτια του παζλ, ένα-ένα βρίσκουν τη θέση τους και φτιάχνουν το σκοτεινό τοπίο του νέου λυκείου. Η λέξη-κλειδί για τη νομιμοποίηση αυτής της πολιτικής διωγμών είναι η αξιολόγηση. Η αξιολόγηση του μαθητή, του εκπαιδευτικού έργου και τέλος της σχολικής μονάδας, η οποία θα αξιολογηθεί στη βάση και των σχολικών επιδόσεων των μαθητών.

 

Πηγή: ΑΥΓΗ