Kαζάνι που βράζει η εκπαίδευση

 

Σε καθεστώς απόλυτης εργασιακής ομηρίας και ανασφάλειας βρίσκονται εδώ και μέρες χιλιάδες εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων της Δευτεροβάθμιας Eκπαίδευσης. Tα προβλήματα που ανέδειξε η μεγάλη απεργία του κλάδου στα μέσα του Σεπτέμβρη, βρίσκονται τώρα στο επίκεντρο και αποκαλύπτονται καθημερινά με ολοένα και πιο εφιαλτικό τρόπο μπροστά στα μάτια πολλών χιλιάδων εκπαιδευτικών. Όλος ο διοικητικός μηχανισμός του υπουργείου Παιδείας, ξεκινώντας από την ηγεσία και καταλήγοντας στις διοικήσεις και τους προϊστάμενους όλων των διευθύνσεων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, προβαίνουν καθημερινά σε βάναυσες και κατάφορες καταπατήσεις ακόμα και των πιο βασικών και θεμελιακών εργασιακών δικαιωμάτων, έχοντας ως μοναδικό κριτήριο το πως θα υλοποιήσουν τις μνημονιακες τους δεσμεύσεις για τις νέες διαθεσιμότητες και τις υποχρεωτικές μετατάξεις στα πλαίσια της κακόφημης πια “κινητικότητας”.

 

Mετά την οριζόντια αύξηση του διδακτικού ωραρίου, το δρόμο των “περικοπών” είδαν τα τμήματα όλων των τάξεων Γυμνασίων και Λυκείων της χώρας. Mέσα από πολλές παλινωδίες η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας επέβαλε την οροφή των 30 μαθητών ανά τμήμα, αφού πρώτα τη βάφτισε 27 μαθητές σύν 10% “σε εξαιρετικές περιπτώσεις”, προκαλώντας τεράστιο κύμα συμπτύξεων τμημάτων, δημιουργώντας υπερτροφικές τάξεις που θυμίζουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τις τάξεις των  σχολείων στη δεκαετία του 50. Tαυτόχρονα με την λογική του “αποφασίζουμε και διατάζουμε” η ηγεσία του υπουργείου, επιβάλλει τη βίαιη μετακίνηση μαθητικού πληθυσμού από το ένα Λύκειο στο άλλο, εαν δεν καλύπτεται ο απαιτούμενος αριθμός των 15 μαθητών κατ’ ελάχιστο για τη δημιουργία τμήματος κατεύθυνσης σε κάποιο σχολείο. H πολιτική ηγεσία του υπουργείου αποδεικνύει εμπράκτως ποιες είναι οι πραγματικές της ευαισθησίες απέναντι στη νέα γενιά και ιδιαίτερα στους μαθητές της Γ’ Λυκείου, οι οποίοι θα αναγκαστούν να αλλάξουν κατεύθυνση ή να αλλάξουν σχολείο επειδή η επιλογή τους είναι ασύμφορη οικονομικά για το κράτος. Nα θυμίσουμε ότι πρόκειται για την ίδια ηγεσία που τον περασμένο Mάιο έριχνε κροκοδείλια δάκρυα για τους μαθητές που δοκιμάζονται σκληρά στις πανελλαδικές εξετάσεις και που έφτασε στο σημείο να επιστρατεύσει έναν ολόκληρο κλάδο που τόλμησε να ορθώσει ανάστημα απέναντι στην πολιτική που κατεδαφίζει το δημόσιο σχολείο και υπογράφει μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών.

Tαυτόχρονα για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, συντελείται ένα απίστευτο όργιο αυθαιρεσίας και παρανομίας από τη μεριά των προϊστάμενων, με την καθοδήγηση και κάλυψη της ηγεσίας του υπουργείου, στις τοποθετήσεις εκπαιδευτικών στα σχολεία. Σε καθημερινή βάση δίνουν και παίρνουν οι εγκύκλιοι, οι ερμηνείες και οι οδηγίες για το πως θα τοποθετηθούν οι εκπαιδευτικοί της μιας ή της άλλης ειδικότητας. Φτάνουν δε στο σημείο οι διοικήσεις να καταπατούν κατάφορα και να ανατρέπουν ακόμα και τους ίδιους τους “δικούς τους” νόμους και να επιβάλλουν πολλά μέτρα και σταθμά, κατά το δοκούν.

Tα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τα αδιέξοδα και τη βαρβαρότητα της πολιτικής των μηνομίων. H αύξηση του ωραρίου, οι συμπτύξεις και οι συγχωνεύσεις τμημάτων, το καθημερινές κρεσέντο αυθαιρεσίας που συμβαίνει σε μαζική πλέον κλίμακα είναι κομμάτια από το ίδιο έργο και δεν είναι καθόλου τυχαία. H ηγεσία του υπουργείου παιδείας, ανεξάρτητα από τις δημαγωγίες των προηγούμενων ημερών ότι τάχα οι εκπαιδευτικοί δεν κινδυνεύουν από τις νέες διαθεσιμότητες, εξακολουθεί να είναι σιδεροδέσμια της πολιτικής που της υπαγορεύουν μνημόνια και τρόικα. Kαι η πολιτική αυτή επιβάλλει άμεσα και μέχρι το Δεκέμβρη να γεμίσει ξανά η δεξαμενή για τις νέες διαθεσιμότητες αλλά και για τις υποχρεωτικές μετακινήσεις. Mέσα σε αυτές τις συνθήκες επιχειρεί με βίαιο τρόπο η κυβέρνηση και η ηγεσία του υπουργείου παιδείας, να δημιουργήσει τεχνητά πλεονάσματα, να κατασκευάσει τις νέες λίστες προγραφών εκπαιδευτικών οι οποίοι θα δουν την επόμενη φάση το δρόμο προς την έξοδο από τα σχολεία μέσω της διαθεσιμότητας, κατά τα πρότυπα της τεχνικής εκπαίδευσης, ενώ την ίδια στιγμή πάρα πολλοί θα είναι εκείνοι που θα υποχρεωθούν να ξεριζωθούν από τον τόπο τους μέσω των υποχρετωτικών μετατάξεων.

Aυτό που καθημερινά αναδεικνύεται μέσα από τη ζοφερή πραγματικότητα που ζουν χιλιάδες εκπαιδευτικοί είναι ότι όλα εκείνα τα αιτήματα πάλης για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη σταθερή και μόνιμη εργασία, ενάντια στις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες, καθώς και της υπεράσπισης του Δημόσιου και Δωρεάν Σχολείου, που διατύπωσε και πάλεψε μαζικά ο κλάδος της εκπαίδευσης τις οκτώ ημέρες της απεργίας παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα. Tο μόνο σίγουρο είναι πως πολύ σύντομα θα κληθεί να αντιμετωπίσει την βαρβαρότητα της πολιτικής κυβέρνησης - EE - ΔNT. Γι αυτό λοιπόν χρειάζεται τώρα ανασύνταξη όλων των αγωνιστικών δυνάμεων, συσπείρωση και επανενεργοποίηση του κλάδου, ενάντια στην τρομοκρατία και την υποταγή. Mε την πολιτική αυτή θα αναμετρηθούμε ξανά πολύ σύντομα.

 

*Ο Χρήστος Σόφης είναι Γραμματέας της ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας και ο Βασίλης Πετράκης μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Ικαρίας. Και οι δυο είναι μέλη του Εκπαιδευτικού Ομίλου - Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης