Alfavita Newsroom Δύο σενάρια σχολικών θεατρικών παραστάσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου προτείνει ο εκπαιδευτικός Δημήτρης Τσιριγώτης.
Το πρώτο αποτελεί ελεύθερη διασκευή και δραματοποίηση αποσπασμάτων από το βιβλίο της Ζωρζ Σαρή «Τα Γεννέθλια».
Το δεύτερο ονομάζεται «Ψωμί ή ελευθερία;» και δημιουργήθηκε από τον Δημήτρη Τσιριγώτη.
Μέσα στα κείμενα υπάρχουν και τα links για την παρακολούθηση των θεατρικών παραστάσεων του 3ου Γυμνασίου Μεγάρων για το Πολυτεχνείο που βασίστηκαν στα σενάρια αυτά.
«Τα Γεννέθλια»
Ελεύθερη διασκευή και δραματοποίηση αποσπασμάτων από το ομώνυμο βιβλίο της Ζωρζ Σαρή - Διασκευασμένο Σενάριο: Δημήτρης Τσιριγώτης
Παρακολουθήστε στο youtube τη θεατρική παράσταση του 3ου Γυμνασίου Μεγάρων ΕΔΩ
Η υπόθεση του έργου
Πρόκειται για την ιστορία ενός κοριτσιού, της Άννας, της οποίας τα γενέθλια των εννέα της χρόνων συνέπεσαν την ίδια μέρα με τη γέννηση της δικτατορίας: 21 Απριλίου του 1967.Από τότε τα γενέθλιά της και μαζί η ίδια της η ύπαρξη στοιχειώθηκαν μια και καλή. Ο παιδικός κόσμος της Άννας αναποδογυρίστηκε. Μόνο της παρηγοριά ο νονός της Δημήτρης. Πρόκειται για τον γνωστό καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Δημήτρη Μαρωνίτη ο οποίος μαθαίνει στην Άννα με τις πράξεις του τι πάει να πει ελευθερία. Τα χρόνια περνούν αλλά η Άννα δεν έχει ξεχάσει το βίαιο διωγμό από τον παράδεισο της παιδικής της ηλικίας. Μετά από επτά αγιόρταστα γενέθλια η Άννα θεωρεί ότι έφτασε η ώρα για να πάρει εκδίκηση. Το ημερολόγιο δείχνει : 17 Νοεμβρίου 1973.
ΣΚΗΝΗ 1
Αφήγηση
Αθήνα, εικοστή πρώτη Απριλίου 1967.
Η Άννα έχει αύριο τα γενέθλιά της. Θα κλείσει τα οκτώ και θα αρχίσει να περπατάει στα εννιά.
Αύριο έχει το πρώτο της πάρτυ. Το σπίτι θα γεμίσει παιδιά και μπαλόνια.
Αύριο θα της φέρουν δώρα. Πολλά δώρα. Ο νονός από τη Θεσσαλονίκη, ο Παύλος ο αδερφός της , η μαμά, ο μπαμπάς, και όλοι οι μικροί της φίλοι και συμμαθητές
...
Πότε θα φτάσει το αύριο;
(Ένα κορίτσι στο όνειρό της Άννας παίζει με ένα κόκκινο μπαλόνι όταν ξαφνικά το μπαλόνι σκάει. Ακούγεται μουσική με ένταση, αγωνία)
Άννα: Το σχολικό, το σχολικό. Με ξέχασε ο μπαμπάς κι εγώ δεν είμαι έτοιμη. Πώς θα πάω σχολείο;
( Η Άννα τρέχει στο παράθυρο και κοιτάζει έξω)
Αχ, τι καλά, δεν είναι το σχολικό. Ένα στρατιωτικό τζιπ είναι με τον κύριο Κυριακίδη. Μα γιατί τον χτυπάνε έτσι; Το βλέπω στα αλήθεια ή ονειρεύομαι ακόμα;
(Ο Μπαμπάς ξυρίζεται στον καθρέπτη)
Μπαμπάς: Τι έπαθες, κόρη μου και ξύπνησες απ’ τα χαράματα;
Άννα: Έβλεπα ένα όνειρο που ήταν γεμάτο μπαλόνια . Κόκκινα, κίτρινα, πράσινα μπαλόνια. Ξαφνικά το κόκκινο μπαλόνι έκανε ένα τρομερό «μπαμ» και ξύπνησα. Και το είπα του Παύλου: Να που βλέπω χρώματα στα όνειρά μου.
Μπαμπάς: Βρε τρελούτσικο, πήγες και ξύπνησες τον αδερφό σου;
Άννα: Μα αφού σου λέω και ξαναλέω: στο όνειρό μου τα είδα όλα αυτά. Όχι βέβαια και τον κύριο Κυριακίδη. Δύο στρατιώτες με γαλόνια τον τραβούσαν. Τον κτυπούσαν με τα όπλα και τον ανέβασαν στο τζιπ .Ο κύριος Κυριακίδης φορούσε τις πιτζάμες του.
Μπαμπάς: Άννα μου είμαι μια ζωντανή διαφήμιση. Το τέλειο ξύρισμα με το ξυραφάκι μπιπ. Μπιπ Μπιπ μόνο μπιπ(τραγουδιστά). Πιάσε δερματάκι.
Άννα: Όταν μιλάω εγώ ποτέ δεν με προσέχεις . Μόνο τον Παύλο προσέχεις επειδή είναι μεγάλος.
Μπαμπάς: Μα τι λες Αννούλα μου; Εγώ πάντα σε προσέχω. Έλα συνέχισε το όνειρό σου.
Άννα: Μα σου είπα ο κύριος Κυριακίδης δεν είναι όνειρο. Είναι αλήθεια . Τον είδα με τα μάτια μου να τον χτυπούν. Σου λέω λοιπόν ότι δύο στρατιώτες χτυπούσαν με τα όπλα τον κύριο Κυριακίδη για να ανέβει στο τζιπ.
Μπαμπάς: Αχ Αννούλα τελικά η μαμά σου έχει δίκιο. Με τέτοια φαντασία που έχεις όταν μεγαλώσεις θα γίνεις μια σπουδαία συγγραφέας.
Άννα: Αφού δεν με πιστεύεις εγώ δεν σε αγαπώ. Και δεν θα σου ξαναπω τίποτα , ποτέ μου.
(Βάζει τα κλάματα)
Μπαμπάς: Για μια στιγμή, ποιόν Κυριακίδη εννοείς; Για τον υπουργό μιλάς, που μένει απέναντί μας;
Άννα: Ναι, για αυτόν μιλάω. Τι σου λέω τόση ώρα; Μα τι έπαθες, μπαμπάκα;
Μπαμπάς: Μια στιγμή, παιδί μου. Μια στιγμή.
( o Μπαμπάς ανοίγει το ραδιόφωνο)
(ΗΧΗΤΙΚΟ: ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ-ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ)
(Η Άννα περπατάει με το ρυθμό του εμβατηρίου κρατώντας την κούκλα της)
Μπαμπάς: Άννα σταμάτα δεν είναι αστείο.
(Ο μπαμπάς τη σταματά να περπατά)
Άννα: Τι έκανα πάλι ρε μπαμπά;
Μπαμπάς: Γυναίκα,Γυναίκα …ξύπνα… τρέξε... έγινε δικτατορία.
Άννα: Διδακτορία . Τι είναι τούτο πάλι;
ΣΚΗΝΗ 2
Αφήγηση
Η Άννα δεν πήγε σχολείο. Το τηλέφωνο βουβάθηκε. Απαγορεύεται να βγαίνεις από το σπίτι σου. Ο δρόμος είναι γεμάτος ανθρώπους... Έγιναν συλλήψεις...Η Άννα είναι έξαλλη αλλά δεν ξέρει ακριβώς το γιατί. Ο μεγαλύτερος αδελφός της ο Παύλος την λατρεύει αλλά του αρέσει να την τσιγκλάει..
(η Άννα παίζει με τις κούκλες της)
Παύλος: Τι κάθεσαι κλεισμένη, αδελφούλα; Πάλι με τις κούκλες παίζεις;
Άννα: Παράτα με. Πού πας; Να ‘ρθω μαζί σου;
Παύλος: Όχι, δε χρειάζεται. Θα πάω να ψωνίσω στον κυρ Κώστα. Να ‘χουμε κάτι για καλό και για κακό. Δεν ξέρει κανείς πόσο θα κρατήσει αυτό το πανηγύρι...
Άννα: Αχ, σε παρακαλώ, κάνε μου μια χάρη... Πίκου-Πίκου μου.
Παύλος: Άσε τα Πίκου-Πίκου και λέγε τι θέλεις, βιάζομαι.
Άννα: Πήγαινε και στο ζαχαροπλαστείο Μόντρεαλ και ρώτησε για την τούρτα μου. Μόνο μην το πεις στη μαμά γιατί θέλει να μου κάνει έκπληξη.
Παύλος: Μα τρελάθηκες, Άννα, για ποια τούρτα μιλάς; Τα γενέθλιά σου σβήσ’τα. Έχουμε δικτατορία.
Άννα: Τι;; Και γιατί δεν με αφήνουν να τα γιορτάσω τα γενέθλιά μου οι διδάκτορες ; Τι φοβούνται;
Παύλος: Να τώρα έλεγε το ραδιόφωνο ότι απαγορεύονται να μαζεύονται πάνω από πέντε άτομα σε ένα μέρος .
Άννα: Εννοούν και παιδιά;
Παύλος: (ειρωνικό ύφος) Δεν διευκρινίζουν…
Άννα: Και εγώ τότε πότε θα γιορτάσω ;
Παύλος: Όταν πέσει η δικτατορία και ξαναέρθει η δημοκρατία στον τόπο μας Άννα.
Άννα: Όταν πέσει η διδακτορία; Ουου . Έχω ακούσει ότι στην Ισπανία έχουν περάσει 30 χρόνια και ακόμα να πέσει. Και αλήθεια να πέσει από που; Που στέκεται αυτή η διδακτορία τέλος πάντων; Άμα είναι να της βάλω εγώ καμία τρικλοποδιά.
ΣΚΗΝΗ 3
Αφήγηση
Η Άννα είναι ένα μικρό κοριτσάκι. Δεν καταλαβαίνει. Όμως νιώθει. Τα πάντα. Τα παιδιά είναι λένε οι καλύτεροι δέκτες αλλά οι χειρότεροι αποκωδικοποιητές. Η κούκλα της έχει το ίδιο όνομα που της έδωσε όταν ήταν τριών. Τόκο Τά . Παράξενο όνομα..Τι να σημαίνει άραγε Τόκο Τα; Από πού να βγήκε άραγε; Πάντως μοιάζει με το «εδώ κοντά». Ναι μάλλον αυτό σημαίνει «εδώ κοντά».
Άννα: Τόκο Τά μου είμαι πολύ στεναχωρημένη. Ο κόσμος μου έχει γυρίσει ανάποδα.
Αυτοί οι μεγάλοι που ορίζουν το γέλιο μου, το κλάμα μου.
Αυτοί οι μεγάλοι που διατάζουν: Μίλα! Σώπα! Πήγαινε στο δωμάτιό σου και παίξε με τις κούκλες σου. Σε ποιόν μιλάτε έτσι ρε;
Οι μεγάλοι είπαν: Ξέχασε τα γενέθλιά σου. Σβήσ’τα. Έχουμε λένε διδακτορία . Ε και και τι έγινε; Και ο νονός μου είναι διδάκτωρ και πολύ ξακουστός. Τον λένε Δημήτρη Μαρωνίτη και είναι διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης όπως λέει και μπαμπάς . Αυτοί οι μεγάλοι που όλα τα ξέρουν, όλα τα μαντεύουν.
Αλλά ούτε αυτός δε θα έρθει αύριο και ας έχει και αυτός γενέθλια αύριο, και ας μου έχει υποσχεθεί ότι κάθε χρόνο θα γιορτάζουμε μαζί τα γενέθλιά μας. Να δεις που το να μην έρθει κι αυτό οι μεγάλοι το αποφάσισαν. Δεν τους μπορώ τους μεγάλους . Κάτσε να μεγαλώσω και εγώ να δεις τι θα πάθουν από μένα.
Αχ, Τόκο Τά μου.... Μόνο εσύ κι ο νονός μ’ αγαπάτε. Όλοι τρελάθηκαν και λένε σαχλαμάρες και είναι φοβητσιάρηδες. Όμως, τώρα μεγάλωσα κι εγώ και κατάλαβα... Πόσο θα ‘θελα να ήταν κοντά μου ο νονός... Αυτός ξέρει.... Θα πατούσε ένα μαγικό κουμπί και θα σκόρπιζε τα σκοτάδια.
ΣΚΗΝΗ 4
Αφήγηση
Το μεγάλο Σάββατο έφτασε χωρίς λαμπάδες και αυγά. Απόψε το βράδυ κανένας δε θα πάει στην Ανάσταση και ας είπε το ραδιόφωνο: «Σήμερον εορτάζομεν διπλήν Ανάστασιν, την Ανάστασιν του Χριστού και την Ανάστασιν του Έθνους».
Η μόνη παρηγοριά της Άννας είναι ο νονός που, επιτέλους, ήρθε να περάσει τις διακοπές του Πάσχα στην Αθήνα.
Δεν πρόλαβε ν’ αγκαλιάσει την Άννα, και πέσανε όλοι πάνω του.
Άννα: Νονέ μου!
Μπαμπάς : Δημήτρη από εδώ είναι η Γιάννα. Ξέρεις την κρύβουμε στο σπίτι για λίγες μέρες. Την ψάχνουν από την ασφάλεια. Και εμάς μας έχουν καταχωρημένους στους ουδέτερους.
Γιάννα: Έλα, Δημήτρη, πες μας. Έγιναν και στη Θεσσαλονίκη συλλήψεις; Χρειάστηκε ειδική άδεια για να ταξιδέψεις;
Δημήτρης: Ναι, είχαμε τάνκς, γίνανε συλλήψεις, και όχι, φίλε μου Γιάννη, δε χρειάστηκε άδεια για να ταξιδέψω... Μα πέστε μου τα νέα της Αθήνας. Τα αληθινά. Οι εφημερίδες γράφουν αυτά που θέλουν οι δικτάτορες.
Γιάννα: Είχατε κι εσείς τανκς; Οι φοιτητές σου πώς αντιδράσανε;
Μπαμπάς : Σταματήστε. Ξεχαστήκαμε. Δέκα και δέκα. Να ακούσουμε ειδήσεις πρώτα.
Άννα: (Μονολογεί) Οι μεγάλοι ακούνε συνεχώς ειδήσεις. Πότε ελληνικούς σταθμούς που λένε ψέματα και πότε ξένους σταθμούς που λένε την αλήθεια. Αυτό που εγώ δεν καταλαβαίνω και έχω σπάσει το κεφάλι μου είναι πως οι ξένοι ξέρουν καλύτερα την αλήθεια για εμάς από εμάς τους ίδιους;
ΗΧΗΤΙΚΟ: ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Γιάννα: Μα είναι για γέλια. Πότε είναι ράφτης και ανοιγοκλείνει το ψαλίδι, πότε ορθοπεδικός και μας βάζει όλους στο γύψο.
Δημήτρης: Δεν αντέχω άλλο. Κλείστε το. Και εγώ ο ανόητος που πίστευα ότι μια μέρα θα ξεφεύγαμε από τη γλωσσική αναπηρία μας. Σε λίγα χρόνια θα ψάχνουμε με το κιάλι για έλληνες που να μπορούν να μιλάνε σωστά ελληνικά.
Γιάννα: Καημένε μου Δημήτρη , Εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ το βιολί σου.
Δημήτρης: Πιο βιολί μου είναι και δικό σου βιολί . Χάος ανοίγεται μπροστά μας. Αυτά τα κοάξ κοάξ των βατράχων θα είναι η χαριστική βολή. Ποτέ δεν θα αποκτήσουμε μια σωστή γλώσσα
Γιάννα: Μια στιγμή να καταλάβω, Θα προτιμούσες ο Παπαδόπουλος να χειριζότανε καλά την ελληνική γλώσσα; Καλύτερα που βγαίνει στο φως η αγραμματοσύνη του και γελάει ο κόσμος μαζί του. Δεν νομίζεις;
Δημήτρης: Δεν έχει σημασία ποιος μιλάει από το ραδιόφωνο. Αυτή τη γλώσσα θα επιβάλλουν στον ελληνικό λαό. Ότι κερδίσαμε ίσα με σήμερα θα το χάσουμε για πάντα. Ήταν που ήταν η παιδεία μας χολή. Για σκέψου να κάτσουν αυτοί οι αγράμματοι στο σβέρκο μας χωρίς να μπορούμε εμείς οι δάσκαλοι να υπερασπίσουμε τη γλώσσα.
Γιάννα: Μα είσαι στα καλά σου. Είναι ώρα για τέτοιες κουβέντες; Τα λόγια σου είναι εντελώς άκαιρα και άστοχα.
Δημήτρης: Ούτε άκαιρα ούτε άστοχα είναι τα λόγια μου και δεν δέχομαι την ειρωνεία σου. Βλέπεις εγώ δεν παθιάζομαι με την πολιτική όσο εσύ. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να αγαπώ τον τόπο μου όσο τον αγαπάς και εσύ και να τον υπερασπίζομαι με τον δικό μου τρόπο. Η δικτατορία μια μέρα θα φύγει, η καταστροφή όμως της γλώσσας θα ‘χει γίνει για πάντα. Άλλωστε ο λόγος και η γραφή είναι που στηρίζουν μια πολιτική πράξη. Χωρίς το λόγο και τη γραφή, χωρίς τη γλώσσα αυτή η πολιτική πράξη μένει κωφάλαλη.
Γιάννα: Δε διαφωνώ μαζί σου, Δημήτρη, αλλά τώρα υπάρχουν άλλα πιο σοβαρά γεγονότα...που δεν επιτρέπουν αυτή τη συζήτηση που κάνουμε. Εγώ και χιλιάδες άλλοι κρυβόμαστε γιατί φοβόμαστε. Γέμισαν οι φυλακές και οι εξορίες. Θα εκτελέσουν λένε τον Μίκη και τον Αντρέα. Η λογοκρισία κρέμεται σαν τσεκούρι πάνω από τα κεφάλια όλων. Αν δεν έχεις πιστοποιητικόν κοινωνικών φρονημάτων σε διώχνουν από τη δουλειά σου . Άμα είσαι αριστερός σε βασανίζουν μέχρι να υπογράψεις δήλωση μετανοίας. Άσε που έχει γεμίσει και ο κόσμος χαφιέδες.
(κοιτάζονται μεταξύ τους με καχυποψία)
Δημήτρης: Γιατί κοιτάς έτσι;
Γιάννα: Εσύ γιατί κοιτάς έτσι;
Μπαμπάς : Σταματήστε και οι δυο τώρα. Για το θεό τι κάνετε; υποπτεύεστε ο ένας τον άλλον; Άμα θολώσει το μυαλό μας χαθήκαμε. Πάνω από όλα να μείνει ο νους μας καθαρός.
ΣΚΗΝΗ 5
Αφήγηση
Πώς να μιλήσεις σε ένα παιδί για δύσκολες έννοιες όπως την δημοτική και την καθαρεύουσα; Ένας τρόπος υπάρχει, ο παιδικός.
(Η Άννα και ο Δημήτρης πάνε κάπου παράμερα)
Άννα: Νονέ μου, δεν κατάλαβα τίποτα από αυτά που λέγατε με τον κύριο Γιάννη. Ένιωσα μόνο να φοβάμαι.
Δημήτρης: Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω, Η ελληνική γλώσσα έχει δύο πόδια. Το ένα είναι κοντύτερο από το άλλο και όταν περπατάει κουτσαίνει. Κλαπ το ένα η καθαρεύουσα, κλοπ το άλλο η δημοτική. Το ένα χορεύει βαλς , το άλλο τσάμικο. Και το κορμί που στηρίζεται πάνω τους κουράζεται. Καμπουριάζει.
Άννα: Δηλαδή;
Δημήτρης: Να πρέπει κάποτε ο γραπτός λόγος να συμφιλιωθεί με τον προφορικό.Η Κατερίνα για παράδειγμα είναι ελληνίδα και μιλάει ελληνικά . Λέει κλοπ –κλοπ και γυρνάει στο σπίτι και ανοίγει την εφημερίδα για να διαβάσει τα νέα και βλέπει πολλά κλαπ-κλαπ και δεν καταλαβαίνει. Εμείς οι δάσκαλοι θέλουμε να φτιάξουμε μια γλώσσα όμορφη, ζεστή ,ρυθμική που να την καταλαβαίνουν όλοι και όταν την διαβάζουν και όταν την ακούν.
Άννα: Με κλοπ κλοπ δηλαδή;
Δημήτρης: Ναι σωστά. Και εσείς τα παιδιά να πάτε στο σχολείο και να μαθαίνετε αυτή τη γλώσσα και να είναι το μάθημα ζωντανό και εύκολο. Και αυτή η όμορφη γλώσσα να απελευθερώνει το μυαλό και την καρδιά.
Άννα: Αυτό με το κουτσό το κατάλαβα νονέ.
Δημήτρης: Άλλοτε σκοτώνεις ένα πράγμα και χάνεται, αχρηστεύεται η λέξη , τι να την κάνεις πια; Άλλοτε όμως σκοτώνεις μια λέξη και χάνεται το πράγμα.
Άννα: Νονέ τι λες; Είμαι παιδί!!!
Δημήτρης: Πώς να στο πω Αννούλα; Πώς να πιάσεις μέσα στα χέρι σου ένα πράγμα όταν αυτό δεν έχει όνομα;
Άννα: Τίποτα δεν κατάλαβα νονέ
Δημήτρης: Έλα τότε να παίξουμε ένα παιχνίδι.
Άννα: ωραία, τι παιχνίδι;
Δημήτρης: Έλα να σπάσουμε ένα αυγό
Άννα: Μα δεν έχω αυγό .
Δημήτρης: Τότε έλα να σπάσουμε ένα ωόν ;
Άννα: Τι πάει να πει αυτό;
Δημήτρης: Είδες πως σκοτώθηκε ένα αυγό με ένα ωόν που δεν σου λέει τίποτα;
Άννα: Κάτι αρχίζω να καταλαβαίνω αλλά μην παίρνεις και αέρα..
Δημήτρης: Έπρεπε να δεις τους οφθαλμούς σους πως άνοιξαν όταν είπα ωόν;
Άννα: Νονέ!!
Δημήτρης: Χαχαχα εντάξει εντάξει , τα όμορφα μάτια σου ήθελα να πω.
( Η Άννα κάνει ματίτσες στο νονό της)
ΣΚΗΝΗ 6
Αφήγηση
Η δικτατορία άπλωσε τα πλοκάμια της μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου. Ανάμεσα στους φοιτητές υπάρχουνε και οι ψευτοφοιτητές, οι χαφιέδες, που καταγράφουν κάθε ύποπτη κίνηση, κάθε ψίθυρο. Σήμερα οι ασφαλίτες αγνοώντας το άσυλο του Πανεπιστημίου μπήκαν μέσα και συνέλαβαν δύο φοιτητές. Είχαν λένε απάνω τους κρυμμένες προκηρύξεις. Ο Δημήτρης αυτό δεν το ανέχεται και τρέχει αμέσως στον Πρύτανη.
Δημήτρης: Πρέπει να διαμαρτυρηθούμε, το πανεπιστημιακό άσυλο είναι απαραβίαστο κύριε Πρύτανη.
Πρύτανης: Θα σας συμβούλευα κύριε Μαρωνίτη να μην υψώνατε τον τόνο της φωνής σας και να υποδείξετε στους φοιτητάς σας ότι ο χώρος του Πανεπιστημίου είναι ιερός. Ας μην πολιτικολογούν. Ας παρακολουθούν απερίσπαστα τις παραδόσεις . Το έθνος μας χρειάζεται επιστήμονας και όχι δημαγωγούς.
Δημήτρης: Το έθνος μας χρειάζεται ελεύθερους ανθρώπους .
Πρύτανης: Αυτό λέγω και εγώ . Και μεταξύ μας δεν σας βλέπω να κυκλοφορείται και πολύ ελεύθερος με αυτά που λέτε στους φοιτητάς σας.
Δημήτρης: Με απειλείται κύριε Πρύτανη;
Πρύτανης: Για να σας προστατέψω ομιλώ κύριε Μαρωνίτη.
Δημήτρης: Να με προστατέψετε; Από ποιόν αν μου επιτρέπετε;
Πρύτανης: Από τον ίδιο σας τον εαυτό φυσικά.
Αφήγηση
Ο Δημήτρης σκυφτός προχωρά και μπαίνει στην αίθουσα που βρίσκονται οι φοιτητές για μάθημα.
Για αυτόν, η έδρα αντιπροσωπεύει την ελευθερία του. Και το «καθηγητής» το ήθελε πάντα, γιατί αυτή η θέση τού δίνει περισσότερα δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά που πρέπει να μάθουν ορισμένα βασικά πράγματα.
Παρακάτω παρατίθενται τα λόγια του Δημήτρη Μαρωνίτη από το τελευταίο μάθημά του στους φοιτητές του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης λίγο πριν τον παύσει η χούντα τον Ιανουάριο του 1968:
Δημήτρης: «Αγαπημένοι φοιτητές. Το μάθημα τούτο αναγκάζομαι να το κάνω κάτω από απειλητικούς ψιθύρους. Μου λείπει επομένως το κέφι να μιλήσω για τα Ομηρικά Έπη, εφόσον μάλιστα ενδέχεται αυτά τα λόγια να είναι και τα τελευταία που ακούτε από το στόμα μου.
-Κρατήστε ξύπνιο το μυαλό σας στους σκοτεινούς καιρούς. Μ' αυτό κυρίως θα πολεμήσετε τη βαναυσότητα της εξουσίας.
-Μην απομονωθείτε. Με το λόγο, τη σιωπή και την πράξη σας σταθείτε πλάι σε κάποιον: στη μάνα σας, στον αδελφό ή στο φίλο σας, και προπαντός στα νεότερα παιδιά, που περιμένουν από σας να δουν αν θα τους φράξετε ή θα τους ανοίξετε το δρόμο της ελεύθερης αναπνοής.
-Μη φοβάστε τους ανθρώπους που έχουν ρωμαλέα πάθη: όσους οργίζονται και αγαπούν. Πολεμάτε μόνο τους κάπηλους της ελληνοχριστιανικής ηθικολογίας. Απομονώστε όσους συνεχώς χαμογελούν, που όταν μιλούν δεν σας κοιτούν στα μάτια, κι όταν τους δίνετε το χέρι, δεν ξέρουν ή δε θέλουν να το σφίξουν. Ανάμεσά τους θα βρείτε τους χαφιέδες.
-Σηκώστε με σεμνότητα το χρέος που σας ανήκει. Φανείτε εις μικρόν γενναίοι.»
(Φεύγει και ξαναγυρίζει αφού αδειάσει η αίθουσα από τους φοιτητές)
Δημήτρης:(μονολογεί) Και τώρα που θα πάω ; Ίσως να μην ξαναπεράσω ποτέ την πύλη του πανεπιστημίου; Για μένα η έδρα αυτή είναι που μου δίνει περισσότερα δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Αντιπροσωπεύει την ελευθερία μου. Από αυτή μπορώ και είμαι υποχρεωμένος να λέω την αλήθεια ελεύθερα.
( εμφανίζεται ξαφνικά ένας μπάτσος )
Μπάτσος: Ο κύριος Μαρωνίτης;
Δημήτρης: Μάλιστα
Μπάτσος: Είμαστε από την ασφάλεια
Δημήτρης: Από την ασφάλεια είστε; Δείξετε μου τα χαρτιά σας παρακαλώ.
( ο Μπάτσος του πετάει κάτω το βιβλίο που κρατάει)
Μπάτσος: χαχαχαχα κοίτα να δεις που μου ζητάει και τα χαρτιά μου αντί να του ζητάω εγώ τα δικά του. Σε λίγο θα μας πάρει και τη δουλειά ο κύριος καθηγητής, Ακολουθήστε με ησύχως αλλιώς θα αναγκαστώ να σας περάσω χειροπέδες εδώ μπροστά στους φοιτητές σας.
ΣΚΗΝΗ 7
Αφήγηση
Η νύχτα μαύρισε τα σπίτια, τα δέντρα, τις πέτρες, τους μαντρότοιχους…
Ο Δημήτρης χρόνια δούλευε στον παράνομο πολύγραφο της οργάνωσης με το Μανόλη. Όταν έπιανε τη φρεσκοτυπωμένη εφημερίδα στα χέρια του χαιρόταν, ξαλάφρωνε. Κοιμόταν δίχως εφιάλτες.
Τώρα φοβάται το σκοτάδι. Άλλο δεν αντέχει.
Τα γένια του Δημήτρη είναι σκούρα βυσσινιά. Το αίμα ξεράθηκε πάνω τους και τα ‘βαψε. Ο Δημήτρης σηκώνεται. Πάλι. Τριάντα τρεις μέρες στην ΕΣΑ. Οι σκέψεις του ξεχαρβαλωμένες, μπρος πίσω, πίσω μπρος, ξαναφέρνουν κοντά του παλιές εικόνες, λόγια ξεχασμένα...Θολές αναμνήσεις...Μέσα στη νύχτα οι σκιές της μάνας και του πατέρα σκύβουν πάνω του...
Ο Δημήτρης κάθεται σε μια καρέκλα και δίπλα του ο βασανιστής και πιο πέρα η μητέρα του και μετά ο πατέρας του
Βασανιστής: Το αποφάσισες λοιπόν, κάθαρμα; Λέγε, ποιος είναι ο Μανόλης;
Δημήτρης: Με λένε Δημήτρη.
Βασανιστής: Φτάνει πια!! Μας έπρηξες με το Δημήτρης. Θα πεθάνεις αν δεν μιλήσεις,
Λέγε!! Το όνομα της μάνας σου;
Δημήτρης: Στάσα, κυρά-Στάσα.
Μάνα Δημήτρη: Με ζήτησες παιδί μου;
Δημήτρης: -«Μάνα»
Μάνα Δημήτρη: «Ο πατέρας σου, παιδί μου, είναι καπνεργάτης…είναι αριστερός»
Δημήτρης: «Μάνα, εγώ θα γίνω καθηγητής».
Μάνα Δημήτρη: «Κρίμα, γιε μου»
Δημήτρης: «Γιατί, μάνα;»
Μάνα Δημήτρη: «Εσύ ξέρεις… Εγώ είμαι καπνεργάτισσα και ο πατέρας σου μιλάει πολύ για το δίκιο και το σωστό…» Το σωστό είναι να μην πειράζουμε τα πράγματα , να τα αφήνουμε όπως τα βρήκαμε.
Δημήτρης: Συγχώρα με μάνα που δεν συμμερίζομαι τα λόγια σου. Εγώ πιστεύω ότι το σωστό είναι να τα αλλάζουμε τα πράγματα για να έχουν όλοι και όχι μόνο οι λίγοι. «Καθηγητής, μάνα, καθηγητής». Για να αλλάζω τον κόσμο μέρα τη μέρα αφού δεν μπορώ σε μια στιγμή.
Βασανιστής: Λέγε κάθαρμα, ποιος είναι ο Μανόλης; Λέγε!!
Δημήτρης: «Μάνα φοβάμαι»
Μάνα Δημήτρη: «Γίνε μικρός αγόρι μου για να σωθείς. Αν γίνεις παιδάκι δεν θα σε πειράξουν. Τα παιδιά είναι αθώα. Πες τους αυτά που λένε τα παιδιά όταν κάνουν μια αταξία για να γλυτώσουν την τιμωρία.
Δημήτρης: «Όχι μάνα , αθώο παιδί μόνο εσύ μπορείς να με δεις».
Βασανιστής: Το όνομα του πατέρα σου;
Δημήτρης: Νίκος. Κυρ Νίκος. Εμένα με λένε Δημήτρη.
Πατέρας Δημήτρη: «Γιε μου , με φώναξες;»
Δημήτρης: «Πατέρα»
Πατέρας Δημήτρη: «Άντεξαν και το πηγάδι ήταν βαθύ…»
«Μια υπογραφή, γιε μου, μια δήλωση και θα τους έβγαζαν από το πηγάδι, θα τους χάριζαν τη ζωή. Και όμως άντεξαν»
Δημήτρης: «Δηλαδή έχασαν τη ζωή»
Πατέρας Δημήτρη: «Όχι, παιδί μου, την κέρδισαν». «Υπάρχουν δυο ζωές, γιε μου. Τη μια σ’ τη χαρίζουν, την άλλη την κερδίζεις… Είσαι ελεύθερος να διαλέξεις μια από τις δυο»
Δημήτρης: «Εσύ, φοβήθηκες μέσα στο πηγάδι;»
Πατέρας Δημήτρη: « Όχι, γιατί κανένας δε μ’ έσπρωξε να πέσω. Εγώ το διάλεξα. Εγώ κατέβηκα με τη θέλησή μου».
Δημήτρης: «Πατέρα, λες να κέρδισα κι εγώ τη ζωή μου;»
Πατέρας Δημήτρη: «Την κέρδισες, γιε μου»
Βασανιστής: Γιατί δεν απαντάς; Όρθιος κουμουνιστή όρθιος μέχρι να μιλήσεις.
Δημήτρης: Εγώ κουμουνιστής; Πατέρα άκουσες ; Με μπέρδεψαν μαζί σου . Έχουμε το ίδιο όνομα.
Βασανιστής: Χτυπάτε βρε στα ψαχνά . Δεν θέλω σημάδια.
ΣΚΗΝΗ 8
Αφήγηση :
Τα παιδιά είναι στο σχολείο τους και έχουν διάλλειμα. Προσπαθούν με την παιδική τους αφέλεια να εξηγήσουν τη χούντα. Και δεν τα πάνε καθόλου άσχημα. Το αγαπημένο τους παιχνίδι που παίζουν με την δασκάλα τους είναι το κρυφό σχολειό αλλά αυτό πρέπει να το κρατήσουνε κρυφό. Είναι το μικρό τους μυστικό.
Βίργω: Παιδιά έχετε καταλάβει τι είναι η δικτατορία;
Αμαλία: Είναι αυτό που κανείς δεν θέλει αλλά όλοι κάνουν ότι το θέλουν.
Πηνελόπη: Δεν συμφωνώ ότι κανείς δεν θέλει τους δικτάτορες. Αφού στο δημοψήφισμα που έγινε ήταν υπέρ τους ποσοστό 92,3 % του κόσμου.
Άννα: Και εσύ τους πίστεψες; Μπράβο. Ούτε 2,3 δεν θα παίρνανε αν δεν ήταν φτιαχτό το δημοψήφισμα.
Βίργω: Και ρε παιδιά ποιοι είναι αυτοί οι δικτάτορες; Ονόματα δεν έχουνε;
Αμαλία: Κάποιος Παττακός είναι στο κόλπο και κάποιος Παπαδόπουλος .
Βίργω: Παττακός τι όνομα είναι αυτό πουλί είναι;
Άννα: Ναι μαύρο κοράκι.
Αμαλία: Και το άλλο που το βάζετε; Αυτοί οι ίδιοι δεν λένε ότι έκαναν δικτατορία. Επανάσταση λένε ότι έκαναν. Σαν αυτήν που έκαναν ο Καραϊσκάκης και Κολοκοτρώνης.
Άννα: Ναι βέβαια , είναι λένε εθνοσωτήρες. Μας έσωσαν από τον κουμουνιστικόν κίνδυνον.
Πηνελόπη: Ρε παιδιά έχετε ακούσει κάτι για φακέλωμα ή κάπως έτσι;Τι είναι αυτό;
Βίργω: Για κάποιους που δεν θέλουν δικτατορία από ότι έχω καταλάβει τους δίνουν ένα φάκελο. Αυτόν το φάκελο τον κουβαλάνε όπου πάνε αυτοί που ζητάνε δημοκρατία. Και είναι πολύ βαρύς. Και όσο πιο πολύ ζητάνε την δημοκρατία τόσο ο φάκελος βαραίνει , γίνεται ασήκωτος. Στο τέλος επειδή δεν μπορείς άλλο να τον σηκώνεις σε βάζουν εσένα και τον φάκελό σου σε κάτι μέρη που τα λένε κρατητήρια ή εξορίες. Να ξεκουραστείς λιγάκι από το κουβάλημα..
Πηνελόπη: Να ρωτήσω και κάτι άλλο; Λογοκρισία τι είναι;
Άννα: Η χούντα απαγόρεψε κάποια βιβλία, κάποια τραγούδια , κάποιες ταινίες . Επίσης άμα στείλεις ένα γράμμα σε κάποιον κρατούμενο το διαβάζουν πριν το πάρει και άμα έχεις γράψει κάτι εναντίον του καθεστώτος το σχίζουν. Εγώ με τον νονό μου τον Δημήτρη για να ξεφύγουμε από την λογοκρισία όταν τον είχανε πιάσει είχαμε συμφωνήσει να μιλάμε ανάποδα.
Πηνελόπη: Ανάποδα καλά αυτό είναι πολύ δύσκολο, άσε που θα κινούσατε τις υποψίες αφού θα λέγατε ακαταλαβίστικα.
Άννα: Μάλλον δεν κατάλαβες. Θα σου εξηγήσω. Μου έλεγε ο νονός μου όταν πήγαινα στο επισκεπτήριο της φυλακής :Περνάω πολύ καλά εδώ. Δεν έχω κανένα παράπονο. Κοιμήθηκα 4 μέρες συνέχεια. Τρώω πολύ . Τρώω συνέχεια και πίνω πολύ νερό. όλοι είναι ευγενικοί μαζί μου. Κανείς δεν με χτυπάει, κανείς δεν με βρίζει, κανείς δεν μου κάνει ενοχλητικές επισκέψεις,. Ποτέ δεν στάθηκα όρθιος ποτέ. Κατάλαβες φίλη μου ; Τι σημαίνει να μιλάς ανάποδα; Να λες τα αντίθετα .
Πηνελόπη: Παιδιά πάντως δεν κάνουμε καλά που τα συζητάμε όλα αυτά , έχουν και οι τοίχοι αυτιά λένε οι γονείς μου.
(κτυπάει κουδούνι και αρχίζει το μάθημα)
Δασκάλα: Θα ήθελα πριν αρχίσουμε το μάθημα να σας πω δυο λόγια. Πρέπει να ξέρετε πως η πατρίδα μας περνάει δύσκολες μέρες, Πρέπει όλοι να την βοηθήσουμε, Να είμαστε προσεχτικοί, Να μην λέμε στους έξω όσα ακούμε στο σπίτι μας ή στο σχολείο.
Άννα: (Μονολογεί)Παναγίτσα μου για μένα το λέει. Χτες είπα στα παιδιά για τη Γιάννα που κρύβουμε στο σπίτι μας.
Πηνελόπη: Τα βλέπεις;
Δασκάλα: Εμείς λοιπόν θα συνεχίσουμε το κρυφό σχολειό μας αλλά θα είναι το μεγάλο μας μυστικό. Σήμερα θα διαβάσουμε το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη. Αμαλία φέρε σε παρακαλώ τα βιβλία.
(η Αμαλία μοιράζει τα βιβλία)
Δασκάλα: Αμαλία διάβασε το ποίημα στη σελίδα 26.
(η Αμαλία διαβάζει το ποίημα και από ένα σημείο και μετά το τραγουδάει)
Αμαλία: ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ’ αίματα!
(Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα )
Παύλος: Έρχεται ο Επιθεωρητής . Η διευθύντρια μου είπε να σας ειδοποιήσω ότι σε ένα λεπτό ο Επιθεωρητής ανεβαίνει τις σκάλες.
(Τα παιδιά κρύβουν τα βιβλία τους και βγάζουν τα άλλα βιβλία. Μαζί με τον επιθεωρητή μπαίνει ο Διευθυντής του σχολείου, Τα παιδιά σηκώνονται όρθια)
Επιθεωρητής: Καθίστε καθίστε , μην ενοχλείσθε δι΄ εμέ. Συνεχίστε το μάθημά σας.
Δασκάλα: Λοιπόν Πηνελόπη , όπως είπαμε άρχισε.
(Η Πηνελόπη σηκώνεται όρθια και διαβάζει)
Πηνελόπη:
Στη μητέρα της σιμά
Η Ελένη πλησιάζει
Καλησπέρα σου μαμά
Από μακριά φωνάζει
Έμαθα εις το σχολείο
Σήμερα πρώτη φορά στο καινούργιο μου βιβλίο
Να διαβάζω καθαρά
Έμαθα γραμματική
Πρώτη κλήσι και Δευτέρα
έμαθα αριθμητική
και όλα αυτά σε μια ημέρα
Κι η μητέρα της Ελένης:( κάνει την φωνή της κοροϊδευτική)
Είναι οι γνώσεις σου πολλές
Κάλλιο λίγο να μαθαίνεις
και λιγώτερα να λες.
Δασκάλα: ( με ενθουσιασμό)Εύγε Πηνελόπη.
Επιθεωρητής: Εύγε. Σας συγχαίρω δεσποινίς μου δια το ωραιότατον ποίημα που ήκουσα. Θα αναφερθώ εις το υπουργείον. Η έκθεσίς μου θα είναι θετικοτάτη. Τάξις και ηθική , τάξις και ηθική.
(Ο Επιθεωρητής κάνει χειραψία με την δασκάλα και βγαίνει από την τάξη)
Δασκάλα: Μπράβο Πηνελόπη , ήσουν εξαιρετική. Μας ξελάσπωσες. Λοιπόν που είχαμε μείνει;
(τα παιδιά ξαναβγάζουν τα απαγορευμένα βιβλία και η Αμαλία συνεχίζει μια στροφή ακόμα από το ποίημα του Ελύτη).
ΣΚΗΝΗ 9
Αφήγηση :
Και κάπως έτσι κυλούσε ο καιρός και πέρναγαν τα χρόνια. Η χούντα μέσω του φόβου προσπάθησε να επιβάλει την τυραννία της. Επεδίωκε να παίζει αυτή το σκοπό και οι άνθρωποι απλά να μαθαίνουν τα προκαθορισμένα βήματα. Της Άννας ποτέ δεν της άρεσαν τα προκαθορισμένα βήματα. Υπεύθυνος για αυτό ήταν ο νονός της ο Δημήτρης που της είχε μάθει να χορεύει ελεύθερα.
ΔΡΩΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΕΛΑΥΝΕΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΤΑ
ΣΚΗΝΗ 10
Αφήγηση :
Έχουν περάσει 7 ολόκληρα χρόνια από τότε που κηρύχτηκε δικτατορία. Από μια ματιά ο χρόνος σταμάτησε πριν 7 χρόνια . Από μια άλλη ματιά ο χρόνος κατάπιε 7 ολόκληρα χρόνια μέσα σε μια στιγμή. Ο χρόνος ; Χρόνος κανονικά δεν υπάρχει, έτσι λένε στη φυσική. Είναι λένε δημιούργημα του ανθρώπινου νου. Για να βάζει σε μια σειρά τα γεγονότα. Τι γίνεται όμως με τα συναισθήματα; Αυτά αρνούνται να μπούνε σε μια σειρά και προκαλούν πονοκέφαλο στον χρόνο.
(κρατιούνται χέρι – χέρι)
Μαζί : Με λένε Άννα
Μαζί (κοιτάζονται θυμωμένα) : Εγώ είμαι η Άννα !!!
Άννα Μικρή : Σταμάτησα να μεγαλώνω
Άννα Μεγάλη: Μεγάλωσα
Άννα Μικρή: ‘Έχω 7 αγιόρταστα γενέθλια. Όσο δεν γιορτάζω γενέθλια δεν μεγαλώνω.
Άννα Μεγάλη: Έχω 7 αγιόρταστα γενέθλια . Και γενέθλια δεν γιορτάζουν οι μεγάλοι.
Άννα Μικρή : Πάει και τελείωσε είμαι ακόμη μικρή. Ο χρόνος σταμάτησε πριν 7 χρόνια.
Άννα Μεγάλη: Μεγάλωσα. Μεγάλωσα απότομα πριν 7 χρόνια.
ΣΚΗΝΗ 11
Αφήγηση :
Έχουν περάσει πάνω από 7 χρόνια από τότε που έγινε δικτατορία. Η μέρα είναι 17 Νοέμβρη του 1973. Η Άννα για επτά ολόκληρα χρόνια δεν γιόρτασε τα γενέθλιά της. Είναι πια 17 ετών και το φέρει πολύ βαρέως που η χούντα και η ίδια έχουν γενέθλια την ίδια μέρα. Όταν ήταν μικρή τα είχε με την χούντα γιατί της χαλούσε τα γενέθλιά της. Σήμερα η Άννα έχει μεγαλώσει. Ξέρει ότι αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όλα αυτά τα σκοτεινά που η χούντα είχε διαπράξει ….Φυσικά η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Βλέπετε τους φίλους που είχε από μικρούς σήμερα τους αποκαλεί ….συντρόφους.
Αμαλία: Άννα που ήσουν ; Άργησες και ανησυχήσαμε. Λέγε γρήγορα τι νέα μας φέρνεις από έξω;
Άννα: Σύντροφοι έξω γίνεται χαμός. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τανκς που έχουν στρέψει τις μπούκες των κανονιών τους προς το Πολυτεχνείο. Και είναι παρατεταγμένοι πίσω τους φαντάροι και πιο πίσω ασφαλίτες. Υπάρχει μια περίεργη σιωπή που με φοβίζει.
Αμαλία: Παιδιά κλείστε τα παράθυρα . Θα ανοίξω το ραδιόφωνο με τον σταθμό του Πολυτεχνείου.
ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Ο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Βίργω: Λέτε να ετοιμάζονται να μπουκάρουν;
Πηνελόπη: Δεν νομίζω να φτάσουν ως εκεί.
Άννα: Εγώ πάλι από τη μεριά μου είμαι σίγουρη ότι αυτά τα καθάρματα θα μπουκάρουν μέσα. Αν βλέπατε όπως είδα εγώ το βλέμμα των αξιωματικών έξω από το Πολυτεχνείο θα καταλαβαίνατε ότι σήμερα διψάνε για εκδίκηση. Αλλά η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
Πηνελόπη: Μιλάς για την εκδίκηση των φοιτητών;
Άννα: Μιλάω για την εκδίκηση την δικιά μου.
Βίργω: Άννα μιλάς περίεργα. Γιατί εσύ να θέλεις να πάρεις προσωπική εκδίκηση από τη δικτατορία;
Άννα: Έχω τους λόγους μου.
Αμαλία: Δεν πιστεύω επειδή δεν σε άφησε η δικτατορία να γιορτάσεις όλα αυτά τα χρόνια τα γενέθλιά σου;
Άννα: Όχι μόνο δεν με άφησε να γιορτάσω τα γενέθλιά μου. Δεν με άφησε να γιορτάσω όλη την παιδικότητά μου , την παιδική ανεμελιά που θα έπρεπε να είχα. Θέλω να εκδικηθώ γιατί με έκαναν να μεγαλώσω πριν την ώρα μου. Για κάθε φόβο που ένιωσα, για κάθε όνειρο που δεν έκανα, για κάθε ύποπτη ματιά που έριξα γύρω μου και για κάθε κουβέντα που πρόσεξα πριν την ξεστομίσω.
Βίργω: Άννα με φοβίζεις έτσι που σε βλέπω.
Άννα: Και δεν σας είπα και τον κυριότερο λόγο που θέλω να πάρω εκδίκηση. Για όλα αυτά που έκαναν στον νονό μου τον Δημήτρη. Τον βασάνισαν και τον ξευτέλισαν. Τον άνθρωπο που μου έμαθε τι πάει να πει να παλεύεις για τα ιδανικά σου και να μην φοβάσαι. Που μου έμαθε τι πάει να πει ελευθερία. Θέλω τα επόμενά γενέθλιά μας να τα γιορτάσουμε μαζί με το νονό μου όπως κάναμε παλιά.
Βίργω: Άννα τι σκοπεύεις να κάνεις;
Άννα: Πάω εκεί που έχουνε γιορτή .Πάω στο Πολυτεχνείο .
Πηνελόπη: Άννα μην λες ανοησίες. Ποια γιορτή; Εκεί είναι κόλαση αυτή την ώρα. Και ας πούμε ότι πας; Πως ακριβώς σκοπεύεις να τους εκδικηθείς σαν φτάσεις εκεί; Τι θα τους κάνεις , θα τους σκοτώσεις;
Άννα: Κάτι καλύτερο. Θα σκοτώσω τον φόβο μου για εκείνους. Τα τέρατα φοβούνται και φεύγουν όταν καταλάβουν ότι δεν τα φοβόμαστε.
Πηνελόπη: Άννα σε παρακαλώ ,δεν βλέπεις ότι είμαστε εντελώς άοπλοι απέναντί τους.
Άννα: Άοπλοι; Ας γελάσω.
(Τραγουδιστά)Υπάρχουν χέρια που απ' το άδικο έχουν σφίξει έχουνε σφίξει και έχουν γίνει μια γροθιά.
Έτσι δεν λέει το τραγούδι που τραγούδαγε χθες η Αμαλία; Αμαλία σε παρακαλώ τραγούδησε μου το πριν φύγω.
Αμαλία: Πάλι ; Καλά.
(ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ «ΧΕΡΙΑ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΑ» ΤΩΝ LOCOMONDO)
Υπάρχουν χέρια που φυτεύουν ένα δέντρο
και άλλα χέρια που του βάζουνε φωτιά
υπάρχουν χέρια που σαν πέσεις σε σηκώνουνε ξανά
σίγουρα θα `χεις συναντήσει δύο χέρια σαν κι αυτά
Υπάρχουν χέρια που πατάνε την σκανδάλη
και άλλα χέρια που προσφέρουν γιατρειά
υπάρχουν χέρια που χτυπάνε χέρια αλύπητα σκληρά
ίσως μια μέρα συναντήσεις δύο χέρια σαν κι αυτά
Υπάρχουν χέρια που έχουν μάθει να σου δίνουν
και άλλα χέρια που ζητάνε μοναχά
υπάρχουν χέρια που τις νύχτες σε χαϊδεύουν στοργικά
σίγουρα θα `χεις συναντήσει δύο χέρια σαν κι αυτά
Υπάρχουν χέρια που απ’ το άδικο έχουν σφίξει
έχουνε σφίξει και έχουν γίνει μια γροθιά
και μ’ άλλα χέρια έχουν σμίξει για να σβήσουν τη φωτιά
ίσως τα χέρια τα δικά μας να `ναι χέρια σαν κι αυτά
Βλέπω κι απόψε εδώ μέσα κάτι χέρια
χειροκροτάνε και μας δίνουνε χαρά
θα `θελα λίγο να σηκώσουμε τα χέρια μας ψηλά
να τραγουδήσουμε παρέα με δυο χέρια σαν κι αυτά
ΤΕΛΟΣ
Δημήτρης Τσιριγώτης
Ψωμί ή ελευθερία;
Σενάριο: Δημήτρης Τσιριγώτης
Παρακολουθήστε στο youtube τη θεατρική παράσταση του 3ου Γυμνασίου Μεγάρων ΕΔΩ
Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Βρισκόμαστε στο σήμερα, στο έτος 2018. Ο Κωστής είναι παλιός αγωνιστής του Πολυτεχνείου. Σήμερα είναι 60 χρονών και ο αγώνας που δίνει πλέον είναι αυτός της βιοπάλης και της επιβίωσης. Είναι άνεργος εδώ και κάποιους μήνες, όσους ψάχνει και για δουλειά. Έχει αφοσιωθεί στο να μεγαλώσει την κόρη του, το Λενιώ, όπως του αρέσει να τη φωνάζει. Είναι σε απόγνωση αφού δουλειές σήμερα δεν υπάρχουν. Νιώθει ότι πρέπει να προδώσει κάποια ιδανικά του προκειμένου να βρει μια δουλειά. Να πέσει χαμηλά. Να χάσει μέρος από την ελευθερία του. Άραγε μπορεί κάποιος να συνεχίζει να αγωνίζεται για τις αξίες του όταν θα ακούσει το παιδί του να λέει: «πατέρα πεινάω». Ο Κωστής ποτέ δεν πίστευε ότι θα ερχόταν η μέρα που θα έπρεπε να επιλέξει μεταξύ του «ψωμί» και του «ελευθερία», δύο λέξεων που κάποτε το 73 στο Πολυτεχνείο έστεκαν η μια δίπλα στην άλλη χέρι-χέρι . Ψωμί , παιδεία, ελευθερία, μαζί όλα αυτά, φωνάζαν τότε. Σήμερα στο μυαλό του Κωστή οι λέξεις μοιάζουν αντίπαλες. Και όλος ο κόσμος μοιάζει απέναντι.
ΣΚΗΝΗ 1
μουσική 1
Αφήγηση
Βρισκόμαστε στο σήμερα, στο έτος 2018. Ο Κωστής είναι παλιός αγωνιστής του Πολυτεχνείου. Σήμερα είναι 60 χρονών και ο αγώνας που δίνει πλέον είναι αυτός της βιοπάλης και της επιβίωσης. Είναι άνεργος εδώ και κάποιους μήνες, όσους ψάχνει και για δουλειά. Έχει αφοσιωθεί στο να μεγαλώσει την κόρη του, το Λενιώ, όπως του αρέσει να τη φωνάζει. Είναι σε απόγνωση αφού δουλειές σήμερα δεν υπάρχουν. Νιώθει ότι πρέπει να προδώσει κάποια ιδανικά του προκειμένου να βρει μια δουλειά. Να πέσει χαμηλά. Να χάσει μέρος από την ελευθερία του. Άραγε μπορεί κάποιος να συνεχίζει να αγωνίζεται για τις αξίες του όταν θα ακούσει το παιδί του να λέει: «πατέρα πεινάω». Ο Κωστής ποτέ δεν πίστευε ότι θα ερχόταν η μέρα που θα έπρεπε να επιλέξει μεταξύ του «ψωμί» και του «ελευθερία», δύο λέξεων που κάποτε το 73 στο Πολυτεχνείο έστεκαν η μια δίπλα στην άλλη χέρι-χέρι . Ψωμί , παιδεία, ελευθερία, μαζί όλα αυτά, φωνάζαν τότε. Σήμερα στο μυαλό του Κωστή οι λέξεις μοιάζουν αντίπαλες. Και όλος ο κόσμος μοιάζει απέναντι.
ΚΟΡΗ: Τι έχεις ρε πατέρα; Σε βλέπω πολύ στεναχωρημένο εδώ και ώρα.
ΚΩΣΤΗΣ: Τίποτα κόρη μου μην σε απασχολεί. Κάτι δικά μου
ΚΟΡΗ: Έλα πατέρα μην κρύβεσαι από μένα. Σε έχω γεννήσει εγώ. Θυμάσαι που η συγχωρεμένη η μητέρα έλεγε: «να μου υποσχεθείτε ότι δεν θα έχετε μυστικά ο ένας από τον άλλον» τότε που έβλεπε ότι το καντήλι της σε αυτή τη ζωή αργοσβήνει.
ΚΩΣΤΗΣ: Ναι παιδί μου, το θυμάμαι. Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ η μητέρα σου, ειδικά τώρα.(πολύ λυπημένος)
ΚΟΡΗ: Πατέρα δεν σταματάς το μοιρολόι λέω και να μου πεις τι τρέχει γιατί η υπομονή μου εξαντλείται επικίνδυνα.
ΚΩΣΤΗΣ: Εντάξει, εντάξει θα σου πω. Από πότε μου έγινες εσύ τόσο τσαούσα;
ΚΟΡΗ: Πατέρα!!
ΚΩΣΤΗΣ: Καλά καλά. Λοιπόν άκου: Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω απελπιστεί. Δεν ξέρω πως θα τα βγάλουμε πέρα από εδώ και πέρα με τα οικονομικά. Μέχρι τώρα τα κουτσοβολεύαμε με το επίδομα ανεργίας αλλά τελειώνει και αυτό τον άλλον μήνα. Εδώ και πόσο καιρό ψάχνω για δουλειά αλλά κανείς δεν με παίρνει στην κατάσταση που είμαι: 60 χρονών και με ένα χέρι, αφού το άλλο είναι σχεδόν παράλυτο. Με συγχωρείς παιδί μου. Είμαι ένας άχρηστος.
ΚΟΡΗ: Μην το ξαναπείς αυτό πατέρα. Στο κάτω κάτω τι φταις εσύ που η χούντα σου σακάταψε το χέρι;
ΚΩΣΤΗΣ: Ήμουν άμυαλο παιδί τότε και σήμερα ακόμα το πληρώνω αυτό. Δεν ξέρω πραγματικά αν άξιζε εκείνος ο αγώνας για την ελευθερία. Που πήγαν όλες αυτές οι θυσίες σήμερα;
ΚΟΡΗ: Κάνεις λάθος πατέρα, άξιζε και παρα-άξιζε. Και για σκέψου που θα ήταν η χώρα σήμερα αν δεν ήτανε όλοι αυτοί που αντιστάθηκαν. Εγώ είμαι πολύ υπερήφανη για σένα πατέρα που αγωνίστηκες για τα ιδανικά σου.
ΚΩΣΤΗΣ: Φάε τώρα υπερηφάνεια. Πως θα ζήσουμε από εδώ και πέρα, μου λες; Αν δεν βρω δουλειά άμεσα δεν μας βλέπω καλά. Και μην μου ξαναπείς να πας εσύ να δουλέψεις 15 χρονών κορίτσι . Εσύ να κοιτάξεις τα μαθήματά σου.
ΚΟΡΗ: Μπορώ να τα συνδυάσω και τα δύο. Το πρωί σχολείο και το απόγευμα να δουλεύω. Ήδη έχω βρει μια δουλειά σε καφετέρια part-time , 4 ώρες τις καθημερινές και το Σάββατο και την Κυριακή 9ώρο.
ΚΩΣΤΗΣ(έξαλλος): Τρελάθηκες τελείως; Τι είναι αυτά που λες; Λοιπόν σώνει οι κουβέντες , το πήρα απόφαση και δεν θέλω αντιρρήσεις με ακούς: Αύριο πρωί-πρωί θα πάω να βρω δυο συντρόφους μου από το Πολυτεχνείο, έχουν φάει και αυτοί πολύ ξύλο από τους χουντικούς. Μας είχαν συλλάβει όλους μαζί. Έχουν βασανιστεί και αυτοί πολύ από τους ανακριτές. Σήμερα όμως αυτοί και οι δυο έχουν γίνει μεγάλοι και τρανοί. Ο ένας είναι εφοπλιστής και ο άλλος βουλευτής. Θα τους ζητήσω να μου βρουν μια δουλειά, ότι να’ ναι δεν με πειράζει. αρκεί να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα. Θα με βοηθήσουν σίγουρα, έχουμε περάσει τόσα μαζί.
ΚΟΡΗ: Και αφού έχετε περάσει τόσα μαζί, που ήταν τόσα χρόνια;
ΚΩΣΤΗΣ: Η ζωή κόρη τα μου φέρνει έτσι να χάνονται οι άνθρωποι, να χωρίζουν οι δρόμοι τους. Αλλά αυτά που έχουν ζήσει ποτέ δεν χάνονται. Ειδικά άμα πρόκειται για κοινούς αγώνες για τα ιδανικά μας και την ελευθερία.
ΚΟΡΗ: Πατέρα, είσαι σίγουρος για αυτό που λες ότι θα κάνεις; Μην με παρεξηγείς, στο λέω επειδή ξέρω πόσο υπερήφανος είσαι στο να ζητάς βοήθεια από τους άλλους.
ΚΩΣΤΗΣ: Δεν μας παίρνει για τέτοιες πολυτέλειες πλέον. Στην ανάγκη, άμα χρειαστεί, θα παρακαλέσω και από πάνω. Αλλά να δεις που δεν θα χρειαστεί. Είναι οι σύντροφοί μου, οι συναγωνιστές μου. Μόνοι τους θα προσφερθούν να με βοηθήσουν. Είμαι σίγουρος.
ΚΟΡΗ: Μακάρι, πατέρα.
ΣΚΗΝΗ 2
Μουσική 2
Αφήγηση
Ο Βλαδίμηρος Πλούτογλου είναι ο ένας εκ των δύο παιδικών φίλων και συντρόφων του Κωστή από το Πολυτεχνείο. Είναι μεγαλο-εφοπλιστής. Στην ιδιοκτησία του έχει 22 ταξιδιωτικά πλοία. Προέρχεται από οικογένεια εφοπλιστών. Πιστεύει στην αξιοκρατία και στην όρεξη για δουλειά. Μισεί τους ανεπρόκοπους και τους τεμπέληδες και φυσικά το δημόσιο. Θεωρεί ότι ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει από τη ζωή. Δεν λυπάται τους φτωχούς γιατί, όπως λέει, αυτοί οι ίδιοι φταίνε για την φτώχεια τους. «Κανένας οίκτος για τους αδύναμους, λέει, αφού η ζωή ή ίδια μια μάχη είναι και ο πιο δυνατός κερδίζει».
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Έλα μωράκι μου, πλησίασε. Σου έχω πάρει ένα δωράκι. Μόνο έχε το νου σου άμα πάρει η γυναίκα μου να με δώσεις αμέσως. Τώρα τελευταία της έχουνε μπει ψύλλοι στα αυτιά. Δεν είναι ανάγκη να μας πάρει χαμπάρι.
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Το δώρο άστο για μετά Βλαδιμηράκο μου. Είναι έξω ένας κύριος , ένας σαν κακομοίρης και θέλει να σε δει. Είναι λέει προσωπικός ο λόγος
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Όνομα δεν είπε;
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Κωστής Κωνσταντινίδης
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Τι πράγμα; Τι θέλει αυτός ο χαμένος εδώ; Του είπες ότι είμαι στο γραφείο;
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ναι, δεν έπρεπε;
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Τέλος πάντων, πες του να περάσει αλλά μετά από κάνα τέταρτο να έρθεις να με διακόψεις, ξέρεις εσύ, ότι δήθεν έχω ένα επείγον ραντεβού με τον Υπουργό.
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Εντάξει Βλαδιμηράκο μου.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Και όπως είπαμε, άμα πάρει η γυναίκα μου να μου την δώσεις κατευθείαν.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Κωστή μου , πέρασε μέσα, Χρόνια και ζαμάνια , χαθήκαμε ρε φίλε
ΚΩΣΤΗΣ: Πως γίναμε έτσι ; Μεγαλώσαμε ρε Βλαδίμηρε. Πόσα χρόνια πάνε τώρα που δεν έχουμε ειδωθεί; 45 Ολάκερα. Θυμάσαι το Πολυτεχνείο; Θυμάσαι τι βασανιστήρια περάσαμε και οι τρεις μας, εσύ εγώ και ο Αναστάσιος;
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Προσπαθώ να τα ξεχάσω αλλά μάταια. Ακόμα βλέπω εφιάλτες. Ας τα αφήσουμε τώρα αυτά. Πες μου σήμερα τι κάνεις Κωστή, είσαι καλά; Ξέρω ότι έχεις μια κόρη. Η γυναίκα σου τι κάνει; Θυμάμαι τότε που τα είχατε πρωτοφτιάξει.
ΚΩΣΤΗΣ: Δυστυχώς τη χάσαμε πριν 3 χρόνια και από τότε έχω μείνει εγώ και το Λενιώ μου.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Κρίμα ρε Κωστή. Λυπάμαι πραγματικά
ΚΩΣΤΗΣ: Ασε τώρα τα δικά μου. Εσύ πως είσαι; Αν και σε παρακολουθώ από τα περιοδικά. Αν θυμάμαι καλά έχεις δύο παιδιά , ένα αγόρι και ένα κορίτσι.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Μια χαρά θυμάσαι . Σπουδάζουν και οι δύο στην Ελβετία γιατί τα ελληνικά Πανεπιστήμια, ξέρεις τώρα μιζέρια. Ελπίζω να τελειώσουν γρήγορα να αναλάβουν τα καράβια μου να με ξεκουράσουν και μένα.
ΚΩΣΤΗΣ: Η γυναίκα σου καλά είναι;
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Από ότι μαθαίνω μια χαρά είναι (γελάει)
ΚΩΣΤΗΣ: Τι εννοείς, έχετε χωρίσει;
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Όχι καλέ απλά καθένας έχει τη ζωή του και τις ασχολίες του. Εκείνη γυρίζει από γκαλά σε γκαλά και από φιλανθρωπικό σε φιλανθρωπικό και εγώ έχω τα καράβια μου και το Τζινάκι μου.
ΚΩΣΤΗΣ: Το τζινάκι σου; Τι εννοείς, ότι φοράς τζιν εκτός δουλειάς;
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: χαχαχαχα όχι ρε το Τζινάκι μου είναι η Τζίνα η γραμματέας μου που της μίλησες πριν. Ωραίο κομμάτι, μην πεις.
ΚΩΣΤΗΣ: Κατάλαβα ,κατάλαβα
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Ποιος καλός άνεμος σε έφερε από εδώ Κωστή;
ΚΩΣΤΗΣ: Ναι Βλαδίμηρε θα σου πω αμέσως. Εδώ και 9 μήνες είμαι άνεργος και ζούμε εγώ και το Λενιώ μου από το επίδομα ανεργίας. Αλλά και αυτό σταματά σε ένα μήνα. Είμαι απελπισμένος, Δεν ξέρω τι να κάνω.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Σε καταλαβαίνω Κωστή μου, εγώ όμως σε τι μπορώ να σε βοηθήσω;
ΚΩΣΤΗΣ: Ψάχνω 9 μήνες για δουλειά αλλά κανείς δεν με παίρνει, 60 χρονών και με ένα παράλυτο χέρι.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Τι έχει το χέρι σου;
ΚΩΣΤΗΣ: Από το ξύλο στα ανακριτικά το 73 μου άφησε κουσούρι και είναι και το δεξί μου , το καλό μου. Μια δουλειά θέλω αν μπορείς να μου δώσεις.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Κατάλαβα, κατάλαβα. Θα δω τι μπορώ να κάνω. Δεν μπορώ να υποσχεθώ όμως γιατί με βρίσκεις σε φάση περικοπών και απολύσεων. Τι άλλα προσόντα έχεις; Ξένες γλώσσες, χρήση υπολογιστή ξέρεις;
ΚΩΣΤΗΣ: Έχω απολυτήριο Λυκείου.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Χαχαχα τι να το κάνω το απολυτήριο Λυκείου σήμερα; Δεν έχει καμία αξία. Αν μου επιτρέπεις όμως Κωστή φταις και εσύ λιγάκι για την θέση που βρίσκεσαι σήμερα. Δεν κοίταξες καθόλου να εξελιχθείς όλα αυτά τα χρόνια.
ΚΩΣΤΗΣ: Έχεις δίκιο, αλλά με το που τελείωσα το Λύκειο 18 χρονών παιδί έπρεπε αμέσως να πιάσω δουλειά γιατί έμεινα ορφανός από πατέρα και τα λίγα που έβγαζε η μάνα μου δεν μας έφταναν για να ζήσουμε. Είχα βλέπεις και δύο μικρότερες αδελφάδες που έπρεπε να τις προικίσω για να παντρευτούν. Ξέρεις πως ήταν τότε τα πράγματα. Ανέλαβα λοιπόν αμούστακο παιδί προστάτης στην οικογένειά μου, που μυαλό για σπουδές και προσόντα.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Αυτά είναι φτηνές δικαιολογίες. Όλα μπορεί να τα συνδυάσει κάποιος άμα θέλει. Εσύ προφανώς δεν ήθελες. Πάρε εμένα για παράδειγμα που είχα στόχους και το κυνήγησα πόσο καλά τα κατάφερα. 22 καράβια έχω σήμερα.
ΚΩΣΤΗΣ: Σου εύχομαι να τα κάνεις 100. Χωρίς να υποτιμώ αυτά που κατάφερες όμως εσύ είχες και την στήριξη των γονέων σου. Δεν ξεκίνησες από το μηδέν, όπως εγώ.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Δεν αισθανόμουν μηδέν όπως εσύ, θες να πεις.(παύση) Ξέρεις με πόσα καράβια πρωτοξεκίνησα; Με 19 και σήμερα έχω 22.
ΚΩΣΤΗΣ: Μπράβο σου και ζήτω σου αλλά εσύ είχες κάτι να αυγατίσεις, αυτό προσπαθώ να σου πω. Εγώ δεν είχα τίποτα. Τέλος πάντων, δεν έχουν καμία σημασία όλα αυτά. Ας τα αφήσουμε.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Έχουν και παραέχουν σημασία γιατί εξαιτίας όσων δεν έκανες ενώ μπορούσες με δένεις και μένα χειροπόδαρα που θέλω να σε βοηθήσω αλλά δεν μπορώ.
ΚΩΣΤΗΣ: Πάντως εγώ και μια δουλειά ανειδίκευτου εργάτη θα ήμουν ευχαριστημένος Βλαδίμηρε.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Ναι αλλά έτσι όπως είναι το χέρι σου, μόνο για δουλειά γραφείου κάνεις. Αλλά για δουλειά γραφείου δεν έχεις τα προσόντα. Και αλήθεια για το χέρι σου πήγες σε κανένα καλό γιατρό μήπως στο κάνει καλά ή ούτε με αυτό ασχολήθηκες; Τι να σου πω ρε Κωστή; Πως τα κατάφερες έτσι; Να θέλω να σε βοηθήσω και να μην μπορώ.
(μπαίνει η γραμματέας μέσα)
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Με συγχωρείτε, κύριε Βλαδίμηρε που σας διακόπτω αλλά σας υπενθυμίζω το ραντεβού σας με τον Υπουργό στη 1 ή ώρα.
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Πω πω , λυπάμαι Κωστή πρέπει να σε αφήσω. Χάρηκα που σε είδα. Θα σε πάρω εγώ τηλέφωνο αν προκύψει κάποια θέση. Να μου φιλήσεις την κόρη σου.
ΚΩΣΤΗΣ: Και εσύ Βλαδίμηρε , χαιρετίσματα
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τι ήθελε το ανθρωπάκι;
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Δουλειά , να του βρω μια δουλειά ήθελε. Τι με πέρασε για το γραφείο ευρέσεως εργασίας. Ας πάει στον ΟΑΕΔ. Και να πεις ότι ξέρει να κάνει και τίποτα, ούτε υπολογιστή δεν ξέρει να χειρίζεται.
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ναι αλλά ούτε εγώ ξέρω από υπολογιστές όμως Βλαδιμηράκο μου. Θα με απολύσεις και μένα;
ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ: Ναι αλλά εσύ έχεις άλλα προσόντα Τζινάκι μου. Ξέρεις να με ανεβάζεις. Λίγο το λες αυτό; Έλα, έλα να πούμε τα δικά μας. Τι πήρα εγώ στο μωράκι μου; Δωράκι.
ΣΚΗΝΗ 3
Μουσική 2
Αφήγηση
Ο Αναστάσιος Καλοχαιρέτας είναι ο δεύτερος παιδικός φίλος και σύντροφος του Κωστή από το Πολυτεχνείο. Σήμερα είναι γνωστός Βουλευτής ισχυρού κόμματος της Βουλής των Ελλήνων. Προέρχεται από παλιά οικογένεια πολιτικών αφού και ο πατέρας του ήταν Δήμαρχος. Σήμερα θεωρείται από τους πιο αξιόλογους πολιτικούς της χώρας. Αποπνέει δύναμη, αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα. Είναι από αυτούς που ο κόσμος λέει για αυτούς: «δεν καταλαβαίνει τίποτα, τα χώνει χύμα και τσουβαλάτα.». Οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον τρέμουνε. Η αρχή του είναι μια: «στην πολιτική όλα επιτρέπονται».
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ( μιλάει στο τηλέφωνο): Ναι βεβαίως , έχω ήδη μιλήσει με τον υπουργό . Με διαβεβαίωσε ότι το έργο με την κατασκευή του δρόμου θα ανατεθεί αποκλειστικά σε εσάς. Μα σας είπα: ετελείωσε!! Και όπως είπαμε για τα έξοδά μου που είναι πολλά το γνωρίζετε, τον λογαριασμό μου στην Ελβετία τον ξέρετε, ο ίδιος είναι δεν έχει αλλάξει (γελάει).
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ (Στο άλλο τηλέφωνο): Ναι , ναι το ξέρω ότι με στηρίξατε στις εκλογές. Για αυτό και εγώ θα ανταποδώσω. Να πείτε του γιου σας να κάνει μια αίτηση για πρόσληψη στο υπουργείο και θα φροντίσω εγώ για όλα τα υπόλοιπα. Ναι μα σας λέω, να μην ανησυχείτε. Εμείς δεν ξεχνάμε τους δικούς μας ανθρώπους. Ετελείωσε, ετελείωσε. Θεωρήστε ότι έχει ήδη προσληφθεί. Πόσες ψήφους λέτε ότι θα μου εξασφαλίσετε στις επόμενες εκλογές; Πόσες ; Μόνο 80 ; Τέλος πάντων, φροντίστε να τις κάνετε 100. Γεια σας, γεια σας.
(Κτυπάει η πόρτα)
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Παρακαλώ περάστε. Ορίστε τι θα θέλατε;
ΚΩΣΤΗΣ: Αναστάσιε δεν με γνώρισες ε; Ο Κωστής είμαι.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Ο Κωστής; Ποιος Κωστής;
ΚΩΣΤΗΣ: Ο σύντροφός σου από το Πολυτεχνείο.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ(με το στόμα ανοιχτό): Ο Κωστής..Πως να σε γνωρίσω έτσι που έγινες ; Χαχαχαχα
ΚΩΣΤΗΣ: Μαύρα μάτια κάναμε για να σε δούμε.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Καταλαβαίνεις ότι από τότε που ασχολήθηκα με την πολιτική δεν έχω χρόνο ούτε να φάω. Και τώρα μην νομίζεις ….με βρήκες στο μοναδικό μου διάλλειμα για όλη τη μέρα.
ΚΩΣΤΗΣ: Σοβαρά ε; Λοιπόν δεν θέλω να σε απασχολήσω πολύ. Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Ήρθα εδώ σήμερα για να σου ζητήσω μια χάρη.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Πες μου τι ακριβώς θέλεις και σου υπόσχομαι ότι θα κάνω ότι μπορώ.
ΚΩΣΤΗΣ: Ξέρεις Αναστάσιε από τότε που πέθανε η γυναίκα μου μείναμε εγώ το Λενιώ μου, που σήμερα είναι 15 χρονών.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Να τη χαίρεσαι. Συνέχισε
ΚΩΣΤΗΣ: Εδώ και 9 μήνες είμαι άνεργος, ψάχνω για δουλειά αλλά κανείς δεν με παίρνει λόγω ηλικίας και λόγω αναπηρίας στο ένα χέρι. Δεν θέλω κάτι σπουδαίο, μια δουλειά ότι να’ ναι να μπορέσω να μεγαλώσω το Λενιώ μου.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Καταλαβαίνω. Από μένα τι ζητάς, πες μου;
ΚΩΣΤΗΣ: Να αν μπορούσες να μεσολαβήσεις για να με προσλάβουν σε καμιά δουλειά στο δημόσιο. Ανειδίκευτου εργάτη, δεν με πειράζει.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Αυτό βρήκες να μου ζητήσεις; Το πιο δύσκολο είναι αυτό. Φαντάζομαι το ξέρεις ότι οι προσλήψεις και οι διορισμοί έχουν παγώσει τα τελευταία χρόνια; (παύση). ….Έπειτα είναι και το άλλο.
ΚΩΣΤΗΣ: Ποιο άλλο, πες μου.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Να υποθέσω ότι ακόμα είσαι στην αριστερά, έτσι δεν είναι;
ΚΩΣΤΗΣ: Δεν θα σε κοροϊδέψω, ναι εκεί είμαι ακόμα. Πως θα μπορούσα άλλωστε να είμαι σε άλλο χώρο μετά από όλα αυτά που έζησα τότε το 73; Που ζήσαμε μαζί το 73; Λοιπόν στο λέω καθαρά: εγώ αριστερός έγινα μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου όταν είδα κατάματα το σκληρό πρόσωπο της χούντας. Η χούντα με έκανε αριστερό. Πριν από τα γεγονότα δεν είχα ιδέα αφού ήμουν ένας απλός μαθητής Λυκείου που δεν ήξερε τίποτα από κόμματα και ιδεολογίες.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Ναι αλλά εγώ όμως τώρα είμαι σε εντελώς διαφορετικό πολιτικό χώρο.
ΚΩΣΤΗΣ: Δεν ήρθα εδώ για να σε κρίνω Αναστάσιε. Σέβομαι τις επιλογές σου.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ(έξαλλος): Τι να σου πω ρε Κωστή; Είσαι άνω ποταμών. Δεν έβαλες μυαλό όλα αυτά τα χρόνια. Προτίμησες να μείνεις σταθερός στις ιδέες σου αλλά ο κόσμος προχωρά Κωστή και εσένα σε άφησε πίσω. Και να σου πω και κάτι άλλο; Εσύ φταις και κανένας άλλος για την τωρινή σου κατάσταση αφού την επέλεξες την φτώχεια σου.
ΚΩΣΤΗΣ: Εγώ φταίω , που δεν βρίσκω δουλειά;
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Βεβαίως, εσύ και κανένας άλλος αφού προτίμησες να βολευτείς στη μίζερη ζωούλα σου και δεν κυνήγησες κάτι καλύτερο. Φτωχός πλην τίμιος που λένε τα κορόιδα. Ακόμα και το κόμμα που διάλεξες μικρό είναι ρε κακομοίρη. Έπρεπε να πας με τους δυνατούς αλλά εσύ εκεί ιδεολογίες και πράσινα άλογα. Δυστυχώς δεν είχες φιλοδοξίες, αυτό φταίει. Και μην μου πεις αυτές τις σαχλαμάρες που λέγαμε μικροί ότι η φιλοδοξίες σου είναι συλλογικές και ότι ονειρεύεσαι ένα καλύτερο κόσμο για όλους. Σε ένα κόσμο που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και εσύ μιλάς ακόμα για συλλογικότητες, τι να σου πω καημένε; Καιρός να μεγαλώσεις δεν νομίζεις;
ΚΩΣΤΗΣ: Κατάλαβα, μην συνεχίζεις, δεν θα σε ενοχλήσω άλλο.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Καμία ενόχληση Κωστή. Χάρηκα που σε είδα. Θα δω τι μπορώ να κάνω αλλά είναι δύσκολο. Θα σε πάρω εγώ άμα είναι. Να μου φιλήσεις τη Λενιώ σου.
(όταν έχει φύγει ο Κωστής)
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ(μονολογεί): Τι looser Θεέ μου. Και μου ‘ φαγε και το διάλλειμα.
(ο Βουλευτής παίρνει τηλέφωνο τον εφοπλιστή στο κινητό)
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Έλα Βλαδίμηρε τι έγινε καλά; Δεν θα πιστέψεις ποιος έφυγε μόλις τώρα από το γραφείο μου.(παύση)….Που το κατάλαβες ότι είναι ο Κωστής; Μην μου πεις; Ήρθε και σε σένα έ; Α ώστε έτσι, έχει βγει στη γύρα και μας ψάχνει; (παύση)... Ναι , ναι τον είδα, για λύπηση σου λέω. Ένας κακομοίρης. Δεν πιστεύω να σου ξέφυγε τίποτα για το τι έγινε τη νύχτα του Πολυτεχνείου; Εννοείται ρε ότι ούτε εγώ αναφέρθηκα καθόλου σε εκείνη την νύχτα. Πάντως δεν μου φάνηκε ότι έχει καταλάβει τίποτα. Ντιπ χαϊβάνι είναι. (παύση)…Σιγά μην του βρω δουλειά . Όπως έστρωσε ας κοιμηθεί. Ναι ναι παιδί μου, τώρα μας θυμήθηκε που μας έχει ανάγκη. Και μου σπάει τα νεύρα και μόνο που τον ακούω, τις ίδιες βλακείες με τότε υποστηρίζει. Αριστερές μπούρδες. Σαν να μην πέρασε μια μέρα για αυτόν ρε φίλε. Δες που είμαστε εμείς σήμερα και που είναι αυτός. Αποδείχθηκε πολύ λίγος για εμάς ρε. (παύση)… Οκ, τα λέμε. Μην ανησυχείς, δεν νομίζω να ξαναεμφανιστεί. Τον έκανα να φύγει με την ουρά στα σκέλια.
ΣΚΗΝΗ 4
Μουσική : flashback
Αφήγηση
Ας γυρίσουμε τώρα στο παρελθόν, 45 ολόκληρα χρόνια πριν. Βρισκόμαστε την 17η Νοέμβρη του 1973. Η κατάληψη των φοιτητών στο Πολυτεχνείο είναι σε εξέλιξη. Οι τρεις φίλοι ο Κωστής, ο Βλαδίμηρος και ο Αναστάσιος ακούνε στο ραδιόφωνο τον σταθμό των φοιτητών και είναι αναστατωμένοι. Είναι και οι τρεις 17 χρονών, μαθητές της 3ης Λυκείου. Ως μαθητές ακόμα δεν γνωρίζουν πολλά για κόμματα, χούντα, αριστερά, αγώνες. Αυτά που λένε τα λένε περισσότερο από διαίσθηση και έχουν τον αυθορμητισμό της νεότητας. Ο σοφός λαός όμως λέει ότι από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Οι τρεις φίλοι ήταν όντως μικροί και εκείνη την μοιραία νύχτα αποφάσισαν να γίνουν και λίγο τρελοί. Άραγε το πλήρωσαν; Άραγε το πλήρωσαν όλοι;
χορευτικό
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Καλά στο Πολυτεχνείο γίνεται χαμός. Οι φοιτητές έχουν κάνει κατάληψη και έχουν στήσει ολόκληρο ραδιοφωνικό σταθμό.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Καλά εντάξει σαχλαμάρες. Τι θέλουν και αυτοί ; Έχουν λέει αιτήματα. Τι ζητάνε δηλαδή; Μεγαλύτερα διαλλείματα;
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Ναι καλά μιλάμε για πολύ γέλιο. Άμα μπούνε μέσα οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες να σου πω εγώ που θα πάνε όλοι αυτοί οι παλληκαράδες. Οι δήθεν αριστεροί ιδεολόγοι που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Άσε ρε, τεμπέληδες του κερατά είναι που δεν θέλουν να κάνουν μάθημα. Εσύ τι λες ρε Κωστή που είσαι και πιο καλός μαθητής από εμάς;
ΚΩΣΤΗΣ: Που θέλετε να ξέρω ρε; Τους γνωρίζω προσωπικά; Πάντως μην ξεχνάμε ότι αυτοί είναι φοιτητές και σκέφτονται διαφορετικά από εμάς που είμαστε ακόμα μαθητές. Έχει, πώς να το πω τώρα, πήξει το μυαλό τους.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Μπα και που το διαπίστωσες αυτό; Σου φαίνεται ώριμο να τα βάζεις με κάποιον που είναι πολύ πιο δυνατός από σένα και που είσαι από χέρι χαμένος; Εμένα αυτό μου φαίνεται για έλλειψη μυαλού, όχι πήξιμο μυαλού που λες εσύ.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Και για ποια ιδανικά μιλάνε αυτοί οι ηρωικοί φοιτητές; Ψωμί , παιδεία , ελευθερία φωνάζουνε . Μα αυτά τα έχουμε έτσι και αλλιώς.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Ρε συ έχεις δίκιο, και να φάμε έχουμε και σχολεία έχουμε και ελεύθεροι είμαστε.
ΚΩΣΤΗΣ: Ελεύθεροι είμαστε ;
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Γιατί τι είμαστε σκλαβωμένοι; Σκλαβωμένοι ήμασταν στην κατοχή από τους Γερμανούς και πιο πριν στην Τουρκοκρατία από τους Τούρκους. Αλλά σήμερα; Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Κωστή μου την έχεις δώσει τώρα με αυτό ειρωνικό υφάκι, ειλικρινά όμως.
ΚΩΣΤΗΣ: Ελευθερία σημαίνει ελευθερία της έκφρασης και του λόγου, σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, το δικαίωμα του διαφορετικού, το δικαίωμα να πιστεύεις σε ότι θέλεις. Είσαι ελεύθερος όταν αγωνίζεσαι για την ελευθερία των άλλων. Κάποιοι αυτή την ώρα στερούνται αυτή την ελευθερία κλεισμένοι σε κελιά, ή σε ξερονήσια ή σε κατ’ οίκον περιορισμό ή απλά τρομοκρατημένοι μην τους ξεφύγει η λάθος κουβέντα και θεωρηθούν εχθροί του καθεστώτος. Και πρόσεξε τους στερούμε αυτή την ελευθερία δήθεν για το καλό των υπολοίπων. Λες και είναι μολυσμένοι με κάποιον θανατηφόρο ιό και τους βάζουμε σε καραντίνα. Είναι απάνθρωπο. Τι φοβούνται μη κολλήσουμε τις ιδέες τους ;
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Ο πατέρας μου λέει ότι τώρα είμαστε πολύ καλύτερα από πριν που επικρατούσε αναρχία και έκανε ο καθένας ότι ήθελε. Τώρα έχουν μπει τα πράγματα σε μια τάξη τουλάχιστον.
ΚΩΣΤΗΣ: Τάξις και ηθική, που λένε.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Κάτσε τώρα γιατί εσύ θα μας τρελάνεις. Διαφωνείς και με το σύνθημα : «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Για αυτά τα ιδανικά δεν πολέμησαν οι πρόγονοί μας;
ΚΩΣΤΗΣ: Γι’ αυτά πολέμησαν αλλά με άλλο νόημα. Δεν εννοούσαν μόνο την δική τους πατρίδα , τη δική τους θρησκεία και τη δική τους οικογένεια όπως εννοεί το σύνθημα που λες. Εννοούσαν και των άλλων τις πατρίδες , τις θρησκείες και τις οικογένειες.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Μια στιγμή. Εσύ δηλαδή δεν δέχεσαι την ιδέα του Έλληνα πατριώτη;
ΚΩΣΤΗΣ: Πατριώτης είναι εκείνος που σέβεται γενικά την έννοια πατρίδα, δηλαδή αυτός που σέβεται και τις πατρίδες των άλλων. Αλλιώς είναι εθνικιστής.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Δεν μου λες εσύ από πού τα ξέρεις όλα αυτά; Δεν πιστεύω να έχεις γίνει κανένα κουμούνι και μας το κρύβεις;
ΚΩΣΤΗΣ: Δεν μπορώ να είμαι κάτι το οποίο δεν γνωρίζω τι λέει. Βασικά δεν ξέρω τι είμαι και θα μου πάρει πολύ καιρό για να μάθω από ότι βλέπω. Αυτό όμως που ξέρω σίγουρα είναι τι δεν είμαι.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Τι εννοείς ότι δεν είσαι σαν και εμάς; Σαν να έχει καβαλήσει λιγάκι το καλάμι δεν νομίζεις;
ΚΩΣΤΗΣ: Δεν εννοώ εσάς ρε Αναστάση, εννοώ αυτούς που σήμερα είναι στα πράγματα και κάνουν κουμάντο στη χώρα. Τους χουντικούς εννοώ.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Και δεν μου λες ρε εξυπνάκια αφού πιστεύεις στα ίδια ιδανικά με τους φοιτητές που έχουν καταλάβει το Πολυτεχνείο γιατί δεν είσαι τώρα εκεί μαζί τους και είσαι εδώ στην ασφάλεια του σπιτιού σου. Και μας κάνεις και μάθημα ανωτερότητας και από πάνω. Εκ του ασφαλούς όλοι επαναστάτες είμαστε.
ΚΩΣΤΗΣ: Μα δεν λέω ότι εγώ είμαι επαναστάτης. Απλά παραδέχομαι αυτούς που είναι.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Εγώ πάλι λέω ότι είσαι μεγάλος χέστης. Αυτό είσαι. Φρου φρου και αρώματα.
ΚΩΣΤΗΣ: Ενώ εσύ είσαι ο θαρραλέος;
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Και βέβαια είμαι, μπορώ να στο αποδείξω. Άμα σου πάει πάμε τώρα κάτω στην Αθήνα να μπούμε και εμείς στο Πολυτεχνείο, μαζί με τους φοιτητές. Βλαδίμηρε τι λες;
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Είμαι μέσα. Πλάκα θα ΄ χει. Γουστάρω , και πάνω που είχα αρχίσει και βαριόμουνα.
ΚΩΣΤΗΣ: Παιδιά δεν είναι πλάκα εκεί μέσα. Μπορεί να ξεφύγει η κατάσταση και να γίνουν επικίνδυνα τα πράγματα.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Τελικά είσαι κότα λιράτη Κωστή και μας το παίζεις ανωτερότητα. Βλαδίμηρε πάμε οι δυο μας γιατί αυτός κάνει σαν γυναικούλα.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Πάμε ρε Αναστάση. Αυτά είναι για άντρες.
ΚΩΣΤΗΣ: Εντάξει, εντάξει πάμε.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Έτσι μπράβο. Τι άντρες είμαστε; Όλοι για έναν και ένας για όλους.
ΣΚΗΝΗ 5
Μουσική 3
Αφήγηση
Οι τρεις φίλοι λοιπόν μπήκαν στο Πολυτεχνείο την μοιραία νύχτα της 17ης Νοέμβρη του 1973 και μετά τα γνωστά σε όλους μας γεγονότα όπως ήταν φυσικό συνελήφθησαν από την αστυνομία και οδηγήθηκαν στο τμήμα για ανάκριση. Επειδή όμως ήταν ανήλικοι, 17 μόλις χρονών, ειδοποιήθηκαν οι γονείς τους να παραστούν μαζί τους στον ανακριτή.
Μαζί με τον Βλαδίμηρο βρισκόταν η μητέρα του Ευφροσύνη Πλούτογλου, κληρονόμος της γνωστής οικογενείας εφοπλιστών Πλούτογλου, άνθρωπος με ισχυρή οικονομική δύναμη που δεν δίσταζε να την χρησιμοποιεί ως όπλο για να περνάει το δικό της.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Είστε ο μητέρα του κατηγορουμένου Βλαδίμηρου Πλούτογλου;
ΜΗΤΕΡΑ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ: Μάλιστα κύριε αστυνόμε. Ευφροσύνη Πλούτογλου της γνωστής οικογενείας εφοπλιστών.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Κυρία Πλούτογλου ο υιός σας κατηγορείται για πράξεις κατά του καθεστώτος. Ότι την νύχτα της 17ης Νοεμβρίου του 1973 είχε κάνει κατάληψη μαζί με άλλους στο κτίριο του Πολυτεχνείου με σκοπό την παρεμπόδιση της τάξεως και την ανατροπή της κυβερνήσεως.
ΜΗΤΕΡΑ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ: Αποκλείεται, κάποιο λάθος θα πρέπει να έχει γίνει.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Σας διαβεβαιώνω ότι ουδέν λάθος έχει γίνει αφού ο υιός σας συνελήφθη επ’ αυτοφόρω στο χώρο του Πολυτεχνείου.
ΜΗΤΕΡΑ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ: Πέφτω από τα σύννεφα. Προφανώς κάποιοι το μπλέξαν το παιδί μου. Εμείς την κυβέρνηση την στηρίζουμε , δεν την βλέπουμε εχθρικά. Θα σας παρακαλούσα για την επιείκεια σας. Αμούστακο παιδί είναι ακόμα, δεν το βλέπετε;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Λυπάμαι πάρα πολύ αλλά πρέπει να ακολουθηθούν οι νόμιμες διαδικασίες.
ΜΗΤΕΡΑ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ: Δηλαδή τι μου λέτε; Ότι θα περάσει από δίκη; Ξέρεις ποια είμαι εγώ ; Καλύτερα μάθε πρώτα και μετά έλα να μας μιλήσεις για νόμιμες διαδικασίες. Πάρε τηλέφωνο τώρα αμέσως εδώ μπροστά μου τον Διοικητή σου και μάθε τι πάει να πει Ευφροσύνη Πλούτογλου.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ(στο τηλέφωνο): Ναι κύριε Διοικητά. Μπορείτε να ελέγξετε ένα όνομα που θα σας πω; Μάλιστα, Ευφροσύνη Πλούτογλου. Μάλιστα περιμένω….. (μετά από λίγο)Ναι πείτε μου. Ναι μάλιστα. Κατάλαβα. Βεβαίως κύριε Διοικητά θα της το μεταφέρω ευθύς αμέσως.
ΜΗΤΕΡΑ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ: Λοιπόν;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Κυρία Πλούτογλου εκ μέρος του Διοικητή σας ζητώ ταπεινά συγνώμη. Η κυβέρνησης σας ευγνωμονεί για την στήριξη την οποία της παρέχεται. Είστε μια γνήσιος πατριώτης.
ΜΗΤΕΡΑ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ: Σας το είπα, δεν σας το είπα αφού είμαστε με το Έθνος. Τέλος πάντων με τον υιό μου τι θα γίνει;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Είναι προφανές ότι κάποιοι το έμπλεξαν το παιδί. Από ότι ξέρω τον συλλάβανε με άλλους δύο μαζί. Για να είμαστε και τυπικά εντάξει θα θέλαμε να μας υποδείξει ποιος από τους άλλους δυο ήταν ο εγκέφαλος που τον παρέσυρε σε αυτή την απερισκεψία.
ΜΗΤΕΡΑ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ: Λέγε ρε, ποιος σου είπε να πας μαζί του στο Πολυτεχνείο; Ποιος σε έμπλεξε;
(Ο Βλαδίμηρος δεν απαντά)
ΜΗΤΕΡΑ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ: Θα πεις ή θα σηκωθώ να φύγω και να σε αφήσω να καλοπεράσεις στα μπουντρούμια;
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Εντάξει, εντάξει θα πω. Ο εγκέφαλος ήταν ο Κωστής Κωνσταντινίδης.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Πολύ ωραία. Κυρία Πλούτογλου όλα τακτοποιήθησαν καλώς . Δεν θα σας χρειαστούμε άλλο, είστε ελεύθεροι να φύγετε. Και να μας συγχωρήσετε που δεν φερθήκαμε εξαρχής όπως αρμόζει εις το πρόσωπόν σας.
ΜΗΤΕΡΑ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ: Τέλος πάντων,συγχωρεμένοι. Αλλά είδες ρε παιδί μου αυτά τα παλιοκουμούνια πως μπορούν να παρασύρουν ακόμα και τα παιδιά των καλύτερων οικογενειών. Είναι τρομαχτικό. Ελπίζω να φροντίσετε για την παραδειγματική τιμωρία αυτού του Κωνσταντινίδη.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Να μείνετε ήσυχη, κυρία Πλούτογλου. Σας διαβεβαιώ.
ΜΗΤΕΡΑ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ: Γεια σας κύριοι. Ζήτω το Έθνος!!
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Ζήτω το έθνος!!
(Ο Πατέρας σκουντάει τον υιό)
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Ζήτω το έθνος!!
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Να περάσει ο επόμενος
ΣΚΗΝΗ 6
Μουσική 3
Αφήγηση
Δεύτερος κατά σειρά που μπήκε στο γραφείο του ανακριτή ήταν ο Αναστάσιος μαζί με την μητέρα του Αντιγόνη Καλοχαιρέτα σύζυγος του Δημάρχου Τυμπακίων . Ο πατέρας του Αναστάσιου δεν μπορούσε να παραστεί ο ίδιος γιατί δεν προλάβαινε να έρθει από τα Τυμπάκια αλλά έτσι και αλλιώς ήξερε ότι η σύζυγός του ήτανε πολύ καπάτσα. Διαόλου κάλτσα την έλεγε και αυτή καμάρωνε.
(μπαίνει μέσα ο Αναστάσιος με τον Μητέρα του)
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Παρακαλώ καθίστε. Είστε η μητέρα του κατηγορουμένου;
ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ: Μάλιστα είμαι. Ονομάζομαι Αντιγόνη Καλοχαιρέτα. Είμαι σύζυγος του Δημάρχου Τυμπακίων κυρίου Αποστόλου Καλοχαιρέτα και πατέρα του κυρίου από εδώ. Λοιπόν επειδή είμαι σε μεγάλη βιασύνη για πείτε μου γιατί ακριβώς τον συλλάβατε.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Κυρία Καλοχαιρέτα ο υιός σας κατηγορείται για πράξεις κατά του καθεστώτος. Ότι την νύχτα της 17ης Νοεμβρίου του 1973 είχε κάνει κατάληψη μαζί με άλλους στο κτίριο του Πολυτεχνείου με σκοπό την παρεμπόδιση της τάξεως και την ανατροπή της κυβερνήσεως.
ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ(γελώντας): Ποιος μωρέ αυτός ο μπούλης; Αυτός δεν είναι ικανός ούτε να μέχρι το περίπτερο να πάει να μου φέρει τσιγάρα. Μάλλον θα πρόκειται περί λάθους.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Σας διαβεβαιώνω ότι ουδέν λάθος έχει γίνει αφού ο υιός σας συνελήφθη επ’ αυτοφόρω στο χώρο του Πολυτεχνείου.
ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ: Ωραία και τι έγινε δηλαδή; Παιδί είναι, παρασύρθηκε και μπήκε στο Πολυτεχνείο. Σιγά τα λάχανα. Και τώρα τι θα κάνουμε , θα του πάρουμε το κεφάλι;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Πρέπει να περάσει από δίκη, δυστυχώς.
ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ: Ωραία , ωραία να περάσει από δίκη. Για σκεφτείτε όμως τι ωραία εικόνα θα δώσουμε στην ελληνική κοινωνία: Ο υιός του Δημάρχου Τυμπακίων και κουμπάρος του Στρατηγού Παττακού συνελήφθη για αναρχικές πράξεις κατά του καθεστώτος.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Για μισό λεπτό. Τι είπατε, κουμπάρος του Στρατηγού Παττακού;
ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ: Τι σας λέω τόση ώρα; Ο νονός του γιου μου είναι ο Στρατηγός.
(πέφτει σιωπή)
ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ: Λοιπόν για πείτε μου τι θα κάνουμε;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Μα είναι προφανές ότι ο υιός σας παρασύρθηκε από κάποια ακραία στοιχεία.
ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ: Τι σας λέω; Αφού είναι μπούλης το παιδί. Άρα μπορούμε να φύγουμε;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Το μόνο που θέλουμε είναι να μας κατονομάσει ο υιός σας ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός που τον ενέπλεξε σε αυτή την σκευωρία.
ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ: Πολύ εύκολο. Πες ρε ποιος σε έμπλεξε;
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Κανείς δεν με έμπλεξε ρε μάνα. Μόνος μου πήγα.
ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ: Μην τον ακούτε κύριε αστυνόμε. Θα πεις ρε μπούλη ή θα σε αφήσω εδώ να σε κάνουν μαύρο στο ξύλο;
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Κωστής Κωνσταντινίδης
ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ: Είδες δεν ήταν και τόσο δύσκολο ρε μπούλη. Μπορούμε τώρα να φύγουμε κύριε αστυνόμε, γιατί ως δημαρχέσσα έχω και δουλειές ξέρετε;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Βεβαίως , να πάτε στο καλό , να μας συγχωρείτε για την ταλαιπωρία. Τα χαιρετίσματά μας στον Δήμαρχο κύριο Καλοχαιρέτα. Όλα τακτοποιήθησαν ομαλώς να του πείτε. Όσο για σένα μικρέ να προσέχεις τις παρέες σου. Οι καιροί είναι πονηροί και κάποιοι επιτήδειοι προσδοκούν να εκμεταλλευτούν εξαίρετους νέους σαν και του λόγου σας.
ΣΚΗΝΗ 7
Μουσική 3
Αφήγηση
Ο τρίτος κατά σειρά που μπήκε στο γραφείο του ανακριτή ήταν ο Κωστής. Μόνο που ο Κωστής μπήκε μόνος του αφού ήταν ορφανός από πατέρα και η μητέρα του έλειπε αυτές τις μέρες στην επαρχία γιατί ήταν βαριά άρρωστος ο παππούς του Κωστή. Το μόνο που απασχολεί τον Κωστή είναι μη τυχόν και του ξεφύγει κανένα όνομα και προδώσει κατά λάθος τους φίλους και συντρόφους του Βλαδίμηρο και Αναστάσιο. Δεν πρέπει να πει ότι μπήκαν μαζί του στο Πολυτεχνείο. Φυσικά δεν γνωρίζει ότι και αυτοί έχουν συλληφθεί γιατί την ώρα της εισβολής των τανκς όλοι άρχισαν να τρέχουν για να ξεφύγουν από την σύλληψη και χωρίστηκαν μεταξύ τους.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Πως λέγεσαι;
ΚΩΣΤΗΣ: Κωνσταντινίδης Κωστής
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ(έξαλλος): Κωστής; Έτσι σε βαφτίσανε ρε ή έτσι σε φωνάζουν στο κόμμα; Πες μου το κανονικό σου όνομα μην σε πάρει ο διάολος.
ΚΩΣΤΗΣ: Κωνσταντίνος
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Οι γονείς τι επαγγέλλονται;
ΚΩΣΤΗΣ: Η μητέρα μου ζει μόνο. Είναι ράφτρα.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Ο πατέρας σου πως πέθανε;
ΚΩΣΤΗΣ: Σκοτώθηκε στον πόλεμο.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Ποιο πόλεμο, τον εμφύλιο; Κουμούνι ήταν ρε ;
ΚΩΣΤΗΣ: Στην κατοχή σκοτώθηκε, στον πόλεμο με τους Γερμανούς.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Έτσι σου είπανε να λες από την οργάνωση; Τέλος πάντων. Να περάσουμε τώρα στο παρασύνθημα. Κατηγορείσαι για πράξεις κατά του καθεστώτος. Ότι την νύχτα της 17ης Νοεμβρίου του 1973 είχες κάνει κατάληψη μαζί με άλλους στο κτίριο του Πολυτεχνείου με σκοπό την παρεμπόδιση της τάξεως και την ανατροπή της κυβερνήσεως. Τι έχεις να πεις για αυτό;
ΚΩΣΤΗΣ: Δεν έχω να πω τίποτα.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Βέβαια τι να πεις, αφού έχεις τη φωλιά σου χεσμένη. Με ποιους άλλος είχες πάει στο Πολυτεχνείο, λέγε;
ΚΩΣΤΗΣ: Μόνος μου είχα πάει.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Τα ονόματα Αναστάσιος Καλοχαιρέτας και Βλαδίμηρος Πλούτογλου δεν σου λένε κάτι;
ΚΩΣΤΗΣ: Φίλοι μου είναι αλλά αυτοί δεν νομίζω ότι μπήκαν στο Πολυτεχνείο. Εγώ μόνος μου ήρθα και δεν τους είδα πουθενά.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Και άμα σου πω ότι αν μας καταθέσεις ότι ήταν και αυτοί μαζί σου θα σε αφήσουμε να φύγεις, μήπως αυτό βοηθήσει λιγάκι τη μνήμη σου να ξελαμπικάρει;
ΚΩΣΤΗΣ: Για να είμαι ειλικρινής, ούτε τώρα θυμάμαι τίποτα.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Μάλιστα , τίποτα…. Ωραία, ωραία. Θα σου δώσω μια τελευταία ευκαιρία να σώσεις το τομάρι σου. Ποιος σε στρατολόγησε στο κόμμα;
ΚΩΣΤΗΣ: Ποιο κόμμα, δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε;
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Θα μιλήσεις κάθαρμα ή θα σε στείλω στα μπουντρούμια να καλοπεράσεις. Από πότε ασπάστηκες τον κομουνισμόν;
ΚΩΣΤΗΣ: Μα δεν είμαι κομουνιστής, σας το είπα και πριν. Δεν έχω ασχοληθεί με την πολιτική.
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ: Και τότε τι γύρευες στη εξέγερση στο Πολυτεχνείο; Είδες φως και μπήκες , μήπως; Φρουροί πάρτε τον αμέσως στο κελί του. Αύριο θα του στείλω εγώ κάτι ωραίους επισκέπτες να δεις πως θα κελαηδήσει. Και σήμερα το βράδυ, ούτε νερό δεν θα του δώσετε.
ΣΚΗΝΗ 8
Μουσική :flashback
Αφήγηση
Ξαναγυρίζουμε στο σήμερα, στο 2018. Ο Κωστής έχει μόλις επιστρέψει στο σπίτι του μετά την επίσκεψη που έκανε στους δύο φίλους του. Φίλους του; Νιώθει άδειος, τιποτένιος, ένα σκουπίδι. Ευτυχώς που λείπει και το Λενιώ, είναι σχολείο. Σκέφτεται ότι δεν έπρεπε να παρακαλέσει, ορίστε τώρα, νιώθει και ταπεινωμένος από πάνω. Είχε βλέπετε μια κρυφή ελπίδα ότι με τους παιδικούς του φίλους τον συνέδεε ένας δεσμός κοινών αξιών, αφού πίστευε ότι και εκείνοι είχαν βασανιστεί από τη χούντα και είχαν αντέξει. Δεν ήξερε ότι αυτοί τον είχαν προδώσει χωρίς ουσιαστικά καμία πίεση. Μόνο επειδή τους το ζήτησαν επιτακτικά οι γονείς τους. Σήμερα ο Κωστής νιώθει για πρώτη φορά τι σημαίνει προδοσία παρόλο που είναι η δεύτερη φορά που προδίδεται. Δεν ξέρει πια τι τον πειράζει πιο πολύ: η οικονομική του κατάσταση ή η ταπείνωση που πήρε σήμερα; Αυτά τα δύο αθροίζονται μέσα του και η έκρηξη είναι κοντά.
(ο Κωστής χορεύει το ζβάρα και πίνει να μεθύσει)
ΚΟΡΗ: Πατέρα, σταμάτα σε παρακαλώ. Με τρομάζεις.
(ο Κωστής συνέρχεται)
ΚΟΡΗ: Τι συνέβη Πατέρα; Θα μου πεις;
ΚΩΣΤΗΣ: Συμβαίνει ότι είμαι ένα σκουπίδι . Σήμερα έχασα και το τελευταίο πράγμα με αξία που μου είχε απομείνει: την υπερηφάνειά μου.
ΚΟΡΗ: Και μένα Πατέρα δεν με μετράς σε αυτά που έχουν αξία για σένα;
ΚΩΣΤΗΣ(απορημένος): Τι πράμα;
ΚΟΡΗ: Λέω…. πως λες ότι τα έχασες όλα αφού έχεις εμένα; Δεν ξέρεις ότι για μένα είσαι ότι πιο σημαντικό έχω; Δεν ξέρεις ότι είμαι τόσο υπερήφανη για σένα; Και το πιο σημαντικό: ό, τι αγαπάω πάνω μου το οφείλω σε σένα. Αυτό το ξέρεις;
ΚΩΣΤΗΣ: Σε έκανα σαν τα μούτρα μου. Θα καλοπεράσεις και εσύ
ΚΟΡΗ: Μακάρι να γίνω σαν και σένα, δεν λες;
ΚΩΣΤΗΣ: Είσαι με τα καλά σου Λενιώ μου; Εγώ τα έχω σκατώσει στη ζωή μου. Αυτοί οι δύο παιδικοί φίλοι μου που τους είδα σήμερα τα έχουν καταφέρει καλά, όχι εγώ.
ΚΟΡΗ: Εξαρτάται τι εννοείς «τα έχουν καταφέρει». Αν το ζητούμενο είναι το χρήμα, η εξουσία και η εκμετάλλευση των άλλων, όντως τότε τα έχουν καταφέρει και καλά μάλιστα. Αν όμως το ζητούμενο είναι να παραμείνουν αγνοί, αμόλυντοι, ηθικοί και πάνω από όλα άνθρωποι τότε αλλάζει το πράμα. Να υποθέσω ότι σήμερα κάνανε περίπου ότι δεν σε ξέρουν, έτσι;
ΚΩΣΤΗΣ: Καλά εσύ που τα κατάλαβες όλα αυτά;
ΚΟΡΗ: Δεν θέλει και πολύ νιονιό πατέρα. Εξάλλου δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο από αυτούς, είναι γνωστά λαμόγια. Το φοβόμουνα ότι θα το μετάνιωνες που θα πήγαινες να τους παρακαλέσεις για δουλειά. Στο είχα πει άλλωστε αλλά εσύ είσαι αγύριστο κεφάλι.
ΚΩΣΤΗΣ: Ναι όντως με είχες προειδοποιήσει αλλά τώρα τι κάνουμε; Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Πως θα τα βγάλουμε πέρα;
ΚΟΡΗ: Καταρχάς, να σταματήσουμε να κλαίμε την μοίρα μας και να νιώθουμε αυτολύπηση. Να βάλουμε να μυαλό μας να δουλέψει και να ψάξουμε την καλύτερη λύση. Πάντα υπάρχουν λύσεις. Όχι άλλη κλάψα, ώρα για δράση. Από το πρωί έχω πάρει πόσα τηλέφωνα συγγενείς, γνωστούς και φίλους και συντρόφους και οι πιο πολλοί είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν να βρεις δουλειά. Ο απλοί άνθρωποι θα μας βοηθήσουν πατέρα, να το ξέρεις, όχι αυτοί οι κηφήνες. Μόνο οι καθημερινοί άνθρωποι που είναι σαν και εμάς μπορούν να μας νιώσουν γιατί αυτοί μπορούν να μπούνε στη θέση μας. Το κεφάλαιο και η εξουσία δεν δίνουν δεκάρα για εμάς.
ΚΩΣΤΗΣ: Και ήταν ανάγκη να μάθει όλος ο κόσμος για την ντροπιαστική κατάστασή μας; Και τι κατάφερες τώρα; Να μας λυπούνται όλοι;
ΚΟΡΗ: Σε πληροφορώ πατέρα ότι αυτό που εισέπραξα από εκείνους μόνο λύπηση δεν ήταν. Ήταν χαρά και ελπίδα γιατί και οι περισσότεροι από αυτούς τραβάνε τα ίδια ζόρια. Προσπαθούν μόνοι τους να επιβιώσουν. Αυτό που έχει χαθεί σήμερα είναι αυτό που εσύ μου περιέγραφες ότι υπήρχε όταν εσύ ήσουν νέος: η συντροφικότητα. Ο καθένας παλεύει μόνος του και εναποθέτει τις ελπίδες του σε σωτήρες ή ευεργέτες. Η έλλειψη αυτής της αίσθησης της συντροφικότητας γεννάει την απόγνωση. Και να σου και κάτι πατέρα; Το να ζητάς βοήθεια από ανθρώπους που μπορούν να σε καταλάβουν δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να ζητάς ελεημοσύνη και χάρες από ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα για σένα. Για αυτό εσύ αισθάνεσαι ταπεινωμένος σήμερα, ενώ εγώ αισθάνομαι απελευθερωμένη.(παύση)… Τώρα είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε και θέλω να το πιστέψεις και εσύ. Εντάξει πατέρα; Μμμ (δείχνει ότι τον μαλώνει).
ΚΩΣΤΗΣ: Μάλιστα ότι πείτε αφεντικό. Σε ποιον έμοιασες εσύ και είσαι τόσο τσαούσα, μου λες;
ΚΟΡΗ: Εύκολο…..σε σένα πατέρα έμοιασα . Το επιδιώκω, μην νομίζεις.
Τέλος
Δημήτρης Τσιριγώτης
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΑΣΕΠ: Σε 2 ημέρες ΕΥΚΟΛΟ Online Proficiency GOLEARN ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση (Μόνο 10 ημέρες έμειναν για την ΑΛΛΑΓΗ!)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 20/5
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
