Καθώς μπαίνουμε στον δεύτερο μήνα μαθημάτων με τα σχολεία ανοιχτά κι αφού είδαμε και ακούσαμε στις τάξεις όλο το υλικό του Υπουργείου Παιδείας σχετικά με τα μέτρα πρόληψης από τον κορονοϊό, ήρθε η ώρα να βρούμε τρόπους για να κρατήσουμε ενεργό το ενδιαφέρον των παιδιών απέναντι στην απειλή ενός ιού που μπορεί να στείλει στο νοσοκομείο συγγενείς και φίλους. Και καθώς κάποιοι από εμάς δουλεύουμε με μικρά παιδιά, οπότε οφείλουμε να προσεγγίσουμε το θέμα με πολύ ιδιαίτερο τρόπο δίχως να προκαλέσουμε φόβο και ταραχή, καλούμαστε να πείσουμε μαθητές/-τριες νηπιαγωγείου να φορέσουν και να κρατήσουν τη μάσκα στα πρόσωπά τους.
Συχνά, τα παιδιά ξεχνούν να φορέσουν τη μάσκα τους μετά το διάλειμμα για φαγητό και, συνήθως, μια απλή υπενθύμιση από τη μεριά μας είναι αρκετή για να τρέξουν στην τσάντα τους και να ακολουθήσουν όλη τη διαδικασία: η βρώμικη μάσκα στο σακουλάκι με τις βρώμικες και παίρνω μάσκα από το σακουλάκι με τις καθαρές αφού πρώτα βάλω αντισηπτικό ή αφού πλύνω τα χέρια μου.
Τι γίνεται όμως όταν αυτή η υπενθύμιση βρίσκει ένα παιδί την ώρα του «ελεύθερου παιχνιδιού» ή της ζωγραφικής; Πώς, δηλαδή, διακόπτεις ένα παιδί από το παιχνίδι ή από τη στιγμή που η φαντασία του συναντά τον μαρκαδόρο του για να φορέσει τη μάσκα του; Εκεί δυσκολεύουν τα πράγματα. Κι εκεί είναι που χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις ότι πέρα από τα «μαθήματα» που οφείλεις να καλύψεις γιατί έτσι ορίζουν τα αναλυτικά προγράμματα, χρειάζεται πολύς χρόνος για να δουλέψεις έννοιες όπως ο «σεβασμός», «το αίσθημα του ανήκειν», η «ομάδα». Κι εκεί είναι που συνειδητοποιείς ότι τώρα όσο ποτέ άλλοτε οι έννοιες αυτές είναι το κλειδί για τις δυσκολίες που προκύπτουν στην εφαρμογή των μέτρων όπως η χρήση της μάσκας μέσα και έξω από τις τάξεις. Έτσι, συνδυάζεις όλα όσα έχεις μάθει τόσο στη θεωρία, όσο και στην πράξη και δοκιμάζεις μεθόδους ώστε να μπορέσουν τα παιδιά ηλικίας τεσσάρων και πέντε ετών να φορέσουν τα παπούτσια του άλλου, να σκεφτούν τι νιώθει ο άλλος και να μπορέσουν να νιώσουν ενεργά μέλη μιας ομάδας.
Και μπορεί να υπάρχουν κάποια μεσημέρια που καθώς επιστρέφεις στο σπίτι σου νιώθεις ένα βάρος γιατί σκέφτεσαι ότι ίσως να μην τα καταφέρεις, υπάρχουν όμως και κάτι πρωινά στο σχολείο που βλέπεις μικρά χεράκια να παλεύουν να ανοίξουν φερμουάρ, να ξεδιπλώσουν μάσκες, να ψάχνουν τα λαστιχάκια για να τις εφαρμόσουν στα πρόσωπά τους, να βάζουν αντισηπτικό και να επιστρέφουν στο παιχνίδι τους και, τότε, σχεδόν δακρύζεις.
Εκείνες τις στιγμές νιώθεις ότι υπάρχει ελπίδα. Κι εύχεσαι τα αποτελέσματα των κόπων σου να κρατήσουν για χρόνια. Και κρυφά μέσα σου πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Και θυμάσαι ότι γι΄ αυτόν τον λόγο έγινες δάσκαλος.
Όλγα Παπακυριακίδου
Νηπιαγωγός
ΜΑ Οργάνωση και Διοίκηση της Εκπαίδευσης, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
ΜΑ Δημιουργική Γραφή: Κινηματογραφικό και τηλεοπτικό σενάριο, ΑΠΘ και Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας (σε εξέλιξη)
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 7/11
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
