Κύριε Διευθυντὰ Δ. Ε. Αἰτ/νιας.
Θυμᾶμαι σὰν τώρα, στὶς 23 Αὐγούστου τοῦ 2010, ποὺ ὁρκίστηκα ὡς μόνιμος ἐκπαιδευτικὸς στὰ Γραφεῖα τῆς Δ.Δ.Ε. Αἰτ/νίας.
Ὡς νέος ποὺ ἤμουν, εἶχα μία ἄποψη ποὺ ἀποδείχθηκε ἐκ τῶν ὑστέρων ἐντελῶς ἠλίθια, βλακώδης, καὶ φυσικὰ ἐκτὸς πραγματικότητας. Εἶχα τὴν ἄποψη ὅτι, τὸ ἴδιο τὸ Σύστημα τῆς Ἐκπαίδευσης, ἐπιβραβεύει (ὄχι χρηματικῶς ἢ μὲ θέσεις, ἀλλὰ ἠθικῶς), ὅσους νοιάζονται γιὰ τοὺς μαθητές τους, ὅσους προσπαθοῦν νὰ τοὺς μάθουν ὄχι μόνο γράμματα καὶ γνώσεις, ἀλλὰ ἦθος καὶ ἀρχές. Δυστυχῶς ὅμως, ὅπως διαψεύστηκα πανηγυρικῶς καὶ ἐκκωφαντικῶς στὴν συνέχεια, τὸ ἀντίθετο ἰσχύει, καὶ τὸ Σύστημα, τοὺς μὲν ἐνσυνείδητους τοὺς ἀντιμάχεται, τοὺς συκοφαντεῖ καὶ τοὺς ἀντιπαλεύει, ἐνῶ τοὺς μὴ ἔχοντας συναδελφικὸ καὶ ἐπαγγελματικὸ ἦθος, τοὺς ἐπιβραβεύει μὲ θέσεις καὶ τιμές.
Γιὰ αὐτό, καὶ ὕστερα ἀπὸ δεκαπέντε ἔτη εὔορκης ὑπηρεσίας, χωρὶς δεύτερη σκέψη, αἰτήθηκα καὶ πῆρα μετάταξη γιὰ διοικητικὸς σὲ ἄλλη Δημόσια Ὑπηρεσία. Εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ περιγράφει ὁ Κωνσταντῖνος Καβάφης: «Σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, σὰν θαῤῥαλέος/ ἀποχαιρέτα την τὴν Ἀλεξάνδρεια ποὺ χάνεις». Καὶ φυσικὰ ἔφυγα, ὅπως πάλι λέει ὁ ποιητής: «τὰ ἔργα σου ποὺ ἀπέτυχαν, τὰ σχέδια τῆς ζωῆς σου/ ποὺ βγῆκαν ὅλα πλάνες/ μὴ ἀνωφέλετα θρηνήσεις». (https://www.youtube.com/watch?v=Jbd9tivy_Jk)
Προσπάθησαν πολλοὶ νὰ μοῦ ἀλλάξουν γνώμη καὶ νὰ μὴν φύγω. Μοῦ ἔλεγαν ὅλοι τὰ ἑξῆς ἐπιχειρήματα: «Θὰ χάσεις καλοκαίρια, Χριστούγεννα, Πάσχα», «Θὰ ἐργάζεσαι ὀκτάωρο», «Θὰ πᾶς ὡς ἁπλὸς ὑπάλληλος ἐνῶ τώρα εἶσαι ὑποδιευθυντής», «Θὰ χάσεις τὸ ἐπίδομα τοῦ ὑποδιευθυντὴ ποὺ εἶναι ἑνάμιση χιλιάρικο τὸν χρόνο». Σὲ ὅλα αὐτὰ τοὺς ἀπαντήσουν μὲ τὴν ἴδια φράση: «Δὲν μὲ νοιάζει», μὲ τέτοια ἀταραξία καὶ ἀδιαφορία, ἀκριβῶς μὲ τὴν ἴδια ποὺ εἶχε ὁ Ὄσγκουντ στὴν ταινία «Μερικοὶ τὸ προτιμοῦν καυτό», ποὺ ἀπαντοῦσε μὲ τὴν ἴδια φράση. (https://www.youtube.com/watch?v=2Inp_sWsUqQ)
Προτοῦ ἀρχίσω νὰ ἐξειδικεύω τοὺς λόγους ποὺ στὴν οὐσία μὲ ὤθησαν στὴν ἀποχώρησή μου ἀπὸ τὴν Ἐκπαίδευση καὶ ποὺ τὴν ἀποφασιστικὴ πιστολιὰ τὴν ἔῤῥιξαν οἱ κρίσεις τῶν διευθυντῶν καὶ ὑποδιευθυντῶν στὴν Δ.Δ.Ε. ὅπου ἡγεῖστε, ἂς γνωριστοῦμε πρῶτα, γιατὶ δὲν ἔχουμε γνωριστεῖ καὶ δὲν ξέρετε ποιὸς πραγματικὰ εἶμαι καὶ τί σημαντικὰ πράγματα ἔχω προσφέρει στὴν ἐκπαίδευση· γιατὶ ὅλα τὰ σημαντικὰ πράγματα δὲν διαφημίζονται ἀλλὰ γίνονται ἀθόρυβα καὶ μόνο τὰ ἀσήμαντα διαφημίζονται καὶ βαπτίζονται σημαντικά. Ἐξάλλου, ἂν σὲ μιὰ κατηφόρα ἀρχίσουν νὰ κυλάνε τενεκέδια, τὰ ἄδεια θὰ κάνουν φασαρία, ὄχι τὰ γεμάτα· καὶ τὰ ἄδεια θὰ συκοφαντοῦν τὰ γεμάτα, ὡς εἴθισται, λόγω τῶν συμπλεγμάτων κατωτερότητάς των.
Ἡ πρώτη μου τοποθέτηση ὡς μόνιμου ἐκπαιδευτικοῦ τὸ Σχολικὸ Ἔτος 2010-20211, ἦταν στὸ Γυμνάσιο-Λ.Τ. Παλαίρου. Στὴν Α’ Γυμνασίου, στὴν ὁποία ἐγὼ ΔΕΝ ἔκανα μάθημα, ἦταν ἕνας μαθητής, ὁ Θανασάκης, ὁ ὁποῖος εἶχε Σύνδρομο Down. Εἶχα προσφερθεῖ τότε, καὶ στὰ κένα τὸν ἔπαιρνα, κατόπιν ἀδείας καὶ συνεννόησης μὲ τὴν Διευθύντρια, καὶ τοῦ ἔκανα μάθημα, πρὸς ἱκανοποίηση καὶ τῶν λοιπῶν συναδέλφων, οἱ ὁποῖοι μὲ εὐαρέσκεια μοῦ ἔδιναν τὴν ἄδεια νὰ τὸ παίρνω ἀπὸ τὸ μάθημά τους. Καὶ φαίνεται ὅτι ἀναπτύχθηκε μία καλὴ σχέση μεταξύ μας. Ὅταν κάποτε εἶχε ἔλθει στὸ Σχολεῖο μὲ μαυρισμένο καὶ διογκωμένο τὸν ἀντίχειρά του ἀπὸ κάποια μόλυνση ἀπὸ τὰ πρόβατα, κατ’ ἐντολὴν τῆς Διευθύντριας, τὸ πῆγα στὸ Κέντρο Ὑγείας (ἀσχέτως ἐὰν τὴν ἄλλη ἡμέρα μᾶς ἔκαναν παράπονα οἱ γονεῖς του ὅτι τὸ καλομαθαίναμε). Μία ἄλλη ἡμέρα, ἐνῶ ἔκανα μάθημα Πανελληνίων στὸν πρῶτο ὄροφο τοῦ Σχολείου, ἡ Ὑποδιευθύντρια μᾶς διέκοψε καὶ ζήτησε νὰ κατέβω στὸ ἰσόγειο ὅπου καὶ ἡ τάξη τοῦ Θανασάκη. Τί εἶχε συμβεῖ; Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ὥρας, εἶχε κρυφτεῖ κάτω ἀπὸ τὴν ἕδρα τοῦ καθηγητή, χωρὶς ἡ συνάδελφος νὰ τὸ καταλάβει καὶ μετὰ τὴν παρέλευση εἴκοσι λεπτῶν, ἄρχισε νὰ χτυπάει το κεφάλι του. Μάταια προσπάθησε ἡ συνάδελφος νὰ τὸν βγάλει καὶ γιὰ αὐτὸ καλέσανε ἐμένα ὅπου μὲ τὴν πρώτη κουβέντα βγῆκε ἀμέσως. Ἄλλοτε, ὅταν τὸ Σχολεῖο θὰ πήγαινε, Παρασκευὴ τοῦ Λαζάρου, ἡμερήσια ἐκδρομὴ στὴν Πάτρα καὶ ποὺ ἐξ ἀρχῆς ΔΕΝ ἦταν νὰ συνοδέψω, δύο ἡμέρες πρὶν τὴν πραγματοποίησή της, ἡ Διευθύντρια μοῦ ζήτησε νὰ συνοδέψω, ἔχοντας ἀποκλειστικὰ τὴν φροντίδα τοῦ Θανασάκη, καθὼς οἱ συνοδεύοντες συνάδελφοι, δὲν ἤθελαν νὰ ἀναλάβουν αὐτὴν τὴν εὐθύνη. Καὶ τὰ περάσαμε πολὺ καλά· στὸ Ἀρχαιολογικὸ Μουσεῖο θυμᾶμαι, ἤθελε νὰ μπεῖ μέσα σὲ ἕναν ἀρχαῖο τάφο-ἔκθεμα· ἔπειτα πήγαμε οἱ δυό μας γιὰ φαγητὸ καὶ πορτοκαλάδα καὶ τὸ παρέδωσα στὸ τέλος τῆς ἡμέρας σῶο, ἀσφαλὲς καὶ κυρίως χαρούμενο. (Δυστυχῶς, τέτοιο μυαλὸ εἶχα τότε καὶ τέτοιες μαλακίες ἔκανα τότε· ἂν γύρναγα τὸν χρόνο πίσω μὲ βάση τὶς σημερινὲς ἐμπειρίες μου ἀπὸ τοὺς ἀναδέλφους ΔΕΝ θὰ δεχόμουν νὰ κάνω ὅσα περιέγραψα). Τὸ ἑπόμενο καλοκαίρι ἔμαθα ὅτι δυστυχῶς πνίγηκε ἐνῶ κολυμποῦσε στὴν θάλασσα, χωρὶς οὐσιαστικὴ ἐπίβλεψη, ἀπὸ ἐπιληψία.
Ἐνδιάμεσα, ὑπῆρξαν πολλὰ ἄλλα γεγονότα ποὺ θὰ μποροῦσα νὰ ἀναφέρω, ἀλλά, ἀφενὸς γιὰ νὰ μὴν μακρηγορῶ, ἀφετέρου γιατὶ κάθε ἀναφορά μου εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι στοχευμένη καὶ νὰ ἀποτελεῖ μέτρο σύγκρισης ἂν τὴν κάνετε ἀντιπαραβολὴ μὲ τὴν συμπεριφορὰ τῶν τεσσάρων συναδέλφων εἰς τὴν Ναύπακτο. Κατ’ ἐξαίρεσιν, νὰ ἀναφέρω, ὅταν τὸ Σχολικὸ Ἔτος 2020-2021, ὑπηρετοῦσα στὸ Γυμνάσιο-Λ.Τ. Ῥιόλου, καὶ εἶχα ΔΥΟ μαθήματα πανελληνίων, στὸ Α.Ο.Θ. (ποὺ τὸ ἔχω μὲ Β΄ ἀνάθεση καὶ ὄχι μὲ Α΄) εἶχα ἕναν μαθητὴ ποὺ ΔΕΝ πήγαινε φροντιστήριο καὶ ΔΕΝ πολυδιάβαζε σπίτι. Στὶς Πανελλήνιες, σὲ δύο μαθήματα ἔγραψε 02, ἐνῶ σὲ ΕΜΕΝΑ καὶ στὴν Ἔκθεση ἔγραψε 12. Βγάλτε συμπεράσματα ὡς καλοπροαίρετος ποὺ εἶστε.
Ὁπότε, θὰ κάνω ἕνα ἄλμα χρόνου, καὶ θὰ ἀναφέρω τὴν τελευταία τριετία 2021-2024, ὅπου ὑπηρέτησα ὡς Ὑποδιευθυντὴς στὸ ΣΔΕ Πάτρας (θέση στὴν ὁποία τοποθετήθηκα ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο μὲ βάση τὰ ΜΟΡΙΑ μου μὲ Ὑ. Ἀ., καὶ ὄχι μὲ συνέντευξη ἢ μὲ πρόταση Διευθυντοῦ ἢ Συλλόγου).
Ἕνα μόνο περιστατικὸ θὰ ἀναφέρω, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀναδείξω σὲ ἀντιπαραβολὴ τὴν κακὴ διοίκηση στὸ 1ο Γυμνάσιο Ναυπάκτου τότε. Ἦλθε σὲ ἕνα διάλειμμα στὸ Γραφεῖό μου μία μαθήτρια, ἐν ἐξάλλῳ καταστάσῃ καὶ ἰσχυρίστηκε ὅτι μέσα στὸ μάθημα, ἡ συνάδελφος τὴν πρόσβαλε καὶ τῆς μίλησε ἄσχημα. Τὸ μόνο ποὺ εἶπα σὲ αὐστηρὸ τόνο διακόπτοντάς την καὶ μὴ ἐπιτρέποντάς της νὰ συνεχίσει νὰ κατακρίνει, ἦταν: «Ἀποκλείεται ἡ συνάδελφος νὰ ἔκανε αὐτὰ ποὺ λές. Πέρασε ἔξω τώρα». Χωρὶς νὰ ἤξερα ἀπὸ πρὶν τὴν συνάδελφο. (Καὶ ὡς ἀπόῤῥοια φυσικὰ τῆς στάσεώς μου, φυσικὰ τὰ βρήκανε οἱ δυό τους μετά). Ἀλλά, αὐτὸ ἐπιτάσσει ἡ ἨΘΙΚΗ καὶ οἱ ΑΞΙΕΣ. Προστατεύουμε τὸν Συνάδελφο, ΔΕΝ ἀκοῦμε τοὺς μαθητὲς γιατὶ ξέρουμε τοὺς δόλιους λόγους ποὺ συκοφαντοῦν συναδέλφους, διοικοῦμε ΕΜΕΙΣ καὶ δὲν ἀφήνουμε νὰ διοικοῦν οἱ μαθητὲς ἢ οἱ γονεῖς ἐπειδὴ ἐμεῖς ΔΕΝ ξέρουμε ἀπὸ Διοίκηση ἢ/καὶ ΔΕΝ εἴμαστε ἱκανοί, ὅπως τότε στὸ 1ο Γυμνάσιο Ναυπάκτου. Γιὰ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ δὲν μοῦ ἔκανε ἐντύπωση τὸ γεγονὸς ποὺ βγῆκε τὸ φθινόπωρο τοῦ 2023 στὴν ἐπιφάνεια σχετικὰ μὲ μαθητὲς ποὺ εἶχαν παραποιήσει φωτογραφίες μαθητριῶν (ὀφείλω δὲ νὰ ἐπιβραβεύσω τὸν ἄγνωστο εἰς ἐμὲ τωρινὸ διευθυντὴ ποὺ ἔπραξε ὡς Διευθυντὴς πραγματικός). Ἕνας πολιὸς συνάδελφος, μοῦ εἶχε πεῖ κάποτε: «Στὰ τριάντα ἔτη ὑπηρεσίας μου, αὐτὸ ποὺ μὲ ἔσωσε ἦταν ὅτι ΔΕΝ πίστεψα ποτὲ τοὺς μαθητές». Τελεία καὶ παράγραφος.
Ἐπιβράβευση ἀπὸ τὴν θητεία μου ὡς Ὑποδιευθυντὴς ἦταν ὅτι προσπάθησαν μὲ πολὺ ἔντονο τρόπο νὰ μὴν φύγω. Ἡ Διευθύντρια μου ἰδίως, καὶ θύμωσε, καὶ στενοχωρήθηκε καὶ προσπάθησε νὰ μὲ ἀποτρέψει μὲ κάθε τρόπο. Ἕνας ἄλλος πολιὸς συνάδελφος, ποὺ εἶχε διατελέσει καὶ Προϊστάμενος Γραφείου, μοῦ ἔλεγε ὅτι: «Ἂν φύγουν καὶ οἱ λίγοι σοβαροὶ ἀπὸ τὴν Ἐκπαίδευση, τί θὰ ἀπογίνει αὐτή;». Καὶ τοῦ ἀπαντοῦσα: «Ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἴμαστε λίγοι οἱ σοβαροὶ φεύγω». «Μὰ κάνεις γιὰ τὴν Ἐκπαίδευση». «Μπορεῖ, ἀλλὰ ἡ Ἐκπαίδευση δὲν κάνει γιὰ ἐμένα». Ἀλλὰ ξέρετε τί εἶδαν σὲ ἐμένα; Ποῦ μοῦ τὸ ἔλεγαν ἀκαίρως εὐκαίρως. Ὅτι εἶχα Ἦθος, ὅτι ΔΕΝ ἐποφθαλμιοῦσα τὴν θέση τῆς Διευθύντριας, ὅτι ὄχι τὴν βοηθοῦσα μόνο, ἀλλὰ ἔβαζα πλάτη καὶ τὴν κάλυπτα, καὶ ὅτι γενικὰ ἤξερε πῶς ἔχει καλυμμένα τὰ νώτα της· μάλιστα δὲ λένε ὅτι τράβηξα αὐτὰ τὰ τρία ἔτη ἐπιτυχῶς τετράκωπο μόνος μου. Καὶ ἀκόμα περισσότερο ἐκτιμήθηκε ὅτι εἶχα κάθε λόγο νὰ μὴν τὰ κάνω αὐτά, καθὼς σὲ παλαιότερη συνεργασία μας, δὲν εἶχε φερθεῖ σωστά. Ἀλλὰ ἐπαναλαμβάνω, ἡ ΗΘΙΚΗ καὶ οἱ ΑΞΙΕΣ εἶναι πάνω καὶ πέρα ἀπὸ προσωπικά.
Ἄλλη μία ἐπιβράβευση ήταν αὐτὸ ποὺ λένε, εὐκαίρως ἀκαίρως, μαθητὲς καὶ ἀπόφοιτοι, δημοσίως καὶ μπροστὰ καὶ πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μου, ὅτι, ἐὰν δὲν ἤμουν ἐγὼ νὰ τοὺς παίρνω τηλέφωνο, νὰ τοὺς ἐνθαῤῥύνω, νὰ τοὺς προτρέπω, δὲν ὑπῆρχε περίπτωση νὰ ἄρχιζαν, νὰ συνέχιζαν ἢ νὰ τελείωναν τὸ Σχολεῖο.
Καὶ φτάνουμε τώρα στὸ Σχολικὸ Ἔτος 2016-2017, ὅπου τοποθετήθηκα μὲ ἀπόσπαση στὸ 1ο Γυμνάσιο Ναυπάκτου. Τὰ γεγονότα εἶναι γνωστὰ σὲ ἐσᾶς, οἱ συκοφαντίες ποὺ ὑπέστη (ποὺ ἦταν φυσικὰ πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μου, καθὼς ἂν τὶς ἔλεγαν μπροστά μου θὰ ἦταν μηνύσιμες καὶ δείχνει ἄλλωστε καὶ τὴν ποιότητα τῶν ἀνθρώπων) (ἐπιστημονικὰ δὲ οἱ συκοφαντίες, ἴσως, νὰ σημαίνουν τὴν προβολὴ αὐτῶν ποὺ κάποιος θὰ ἔκανε σὲ κάποιον ἄλλον, π.χ. ἂν ἐγὼ βλέπω ὅτι κάποιος κρατάει μαχαίρι ἁπλῶς καὶ σκέφτομαι ὅτι τὸ κρατάει γιὰ νὰ σκοτώσει κάποιον καὶ ὄχι γιὰ νὰ κόψει ψωμί, τότε ίσως νὰ προβάλω αὐτὸ ποὺ ἐγὼ θὰ ἔκανα στὸν ἄλλον (βλέπε π.χ. καὶ τὸ καταργηθὲν βιβλίο τῆς Κοινωνιολογίας τῆς Γ΄ Λυκείου)) (ὅταν βέβαια θελήσει ὁ Θεὸς νὰ δοκιμάσει τὸν ἄνθρωπο ἀκόμη περισσότερο, παραχωρεῖ νὰ πέσει στὰ χέρια τῆς μικροψυχίας» Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος), ἡ αἰσχρὴ πίεση ἀπὸ Τέφα καὶ Βρέττα νὰ ἀλλάξω βαθμοὺς σὲ συγκεκριμένα ἄτομα (καὶ εἶναι ἀκόμα ὑποδιευθυντὴς ὁ Βρέττας) (καὶ δὲν μιλάω γιὰ τὸ τυπικό, ἀλλὰ γιὰ τὴν οὐσία, ὁ τύπος ὑπάρχει καὶ ἔχει νόημα μόνο ὅταν διασώζει τὴν οὐσία), τὸ ἐντελῶς ἀνήθικο γεγονὸς νὰ θέλουν νὰ μοῦ κάνουν ΕΔΕ (πάλι ἐπὶ τῆς οὐσίας μιλῶ καὶ ὄχι ἐπὶ τοῦ τύπου) ἐπειδὴ δὲν θὰ παρευρισκόμουν τὴν ἡμέρα παράδοσης βαθμολογίας στὸ σχολεῖο, ἐνῶ ἐκείνη τὴν ημέρα ἀνῆκα μὲ διάθεση σὲ ἄλλο σχολεῖο, ἄρα ἐγὼ θὰ παρανομοῦσα ἂν δὲν πήγαινα στὸ ἄλλο σχολεῖο τὸ 3ο Γυμνάσιο (ὢ τῆς ἀχαριστίας, ἀντὶ νὰ μὲ εὐγνωμονοῦν ποὺ δὲν τοὺς ἔκανα νόμιμη καὶ ἠθικὴ ΕΔΕ, ἤθελαν αὐτοὶ νὰ μοῦ κάνουν παράνομη καὶ ἀνήθικη ΕΔΕ (καὶ ἐπαναλαμβάνω, εἶναι ἀκόμα ὑποδιευθυντὴς ὁ Βρέττας)) (καὶ μὴ μείνουμε στὸ τυπολατρικὸ γιὰ τὸ ποιὸς κάνει ΕΔΕ καταλαβαίνετε πολὺ καλὰ τί ἐννοῶ καὶ τί λέω), ἡ πίεση ἀπὸ Νταλταγιάννη καὶ Σφῆκα νὰ ὐπακούσω στὴν ΠΑΡΑΝΟΜΗ καὶ ΑΝΗΘΙΚΗ ἐντολή τους νὰ παραστῶ τὴν ἡμέρα τῆς βαθμολογίας (διότι ὅποιος βάζει τοὺς βαθμοὺς οὐσιαστικά, αὐτὸς πρέπει καὶ νὰ τοὺς ὑπερασπίζεται, ἀλλὰ ὁ Τέφας ἤθελε ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ νὰ ὑπερασπιστῶ τοὺς ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ βαθμούς) (καὶ ἀκόμα δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω, δὲν ἤξεραν αὐτὲς οἱ δύο ὅτι ἦταν παράνομο καὶ ἀνήθικο όλο αὐτό, ἀνεξαρτήτως ἂν τοὺς τὸ ἔλεγαν ἀνώτεροι, (ἐπιχείρημα ὅτι μοῦ τὸ πὲ ἀνώτερος ἄρα ἰσχύει δὲν στέκει διὰ τῆς κοινῆς λογικῆς), διότι, ὅποιος ἔχει κοινὸ νοῦ θὰ τὸ ἔπιανε στὸν ἀέρα ὅτι κάτι δὲν ἦταν σωστὸ σὲ αὐτὰ ποὺ τοὺς ἔλεγαν οἱ δύο ἄλλοι καὶ θὰ τὸ ἔψαχναν προτοῦ πάρουν θέση, δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ξέρουμε ὅλα, ἀλλὰ γιὰ αὐτὸ ἔχουμε κοινὸ νοῦ καὶ γιὰ αὐτὸ ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ ψάχνουμε πράγματα), ἡ πίεση τῆς Νταλταγιάννη νὰ μὴν ἀποκαλύψω τὸ καλοκαίρι, ποὺ ἤμουν ἕτοιμος, δημοσίως τί ἔκανε ὁ Τέφας «γιὰ νὰ μὴν τὸ μάθουν οἱ ἄλλοι ὐποψήφιοι διευθυντὲς καὶ ἀκυρωθεῖ ἡ ἐκ νέου τοποθέτησή του ὡς διευθυντή».(sic) (Καὶ εἶναι διευθύντρια ἡ Νταλταγιάννη) (πόσα τέτοια «θαύματα», γίνονται στὴν Ἐκπαίδευση ἀπορῶ).
Γνωστὸ εἶναι ἐπίσης σὲ ἐσᾶς ὅτι, στὴν ψηφοφορία τοῦ Συλλόγου Διδασκόντων τοῦ 1ου Γυμνασίου Ναυπάκτου, γιὰ νὰ εκφέρει γνώμη γιὰ τὸν ποιὸν ἤθελε ὡς Διευθυντή, τὸν Ἰούνιο τοῦ 2017, καθότι ἦταν οἱ νέες κρίσεις τῶν διευθυντῶν, ἦταν ΠΑΡΑΝΟΜΗ. Ἀντὶ νὰ γίνει μυστικὴ ψηφοφορία, ὡς ὅριζε ὁ νόμος, σὲ ἰδιαίτερο δωμάτιο, ὅπου ἕνας ἕνας θὰ ψήφιζε, ὅλοι μαζευτήκαμε στὸ γραφεῖο τῶν καθηγητῶν, στὸ στενὸ καὶ μικρὸ αὐτὸ γραφεῖο, ὁ ἕνας πάνω στὸν ἄλλον, καὶ συμπληρώναμε τὸ ἔντυπο. Τόσο εἶχε ἐκπέσει ἡ διαδικασία ὥστε ἡ Νταλταγιάννη εἶδε τί ψήφισα, ἔκανε νόημα στὴν Σφῆκα, καὶ ἐκείνη, μετὰ τὸ πέρας τῆς διαδικασίας, μὲ εὐχαρίστησε γιὰ τὴν ψήφο μου. (Καὶ ἡ μὲν Νταλταγιάννη, ἔγινε διευθύντρια σὲ νευραλγικὸ σχολεῖο, ποὺ ἡ ἐπαγγελματική της Ἠθικὴ φάνηκε ἀπὸ αὐτὰ τὰ δύο γεγονότα, φάνηκε ὅταν ἀργότερα τσακώθηκε στὸν Σύλλογο μὲ τὴν Σφῆκα ἐπειδὴ τῆς πῆρε τὴν θέση τοῦ μέντορος καὶ ἄρα καὶ τὰ μόρια γιὰ τὴν μοριοδότηση τῶν διευθυντῶν, τσακώθηκε δηλαδὴ γιὰ ἕναν τόσο ἰδιοτελὲς καὶ καιροσκοπικὸ λόγο ὅταν ἄφηνε ἐπὶ ἔτη τὴν Διεύθυνση νὰ φέρεται ὅπως φερόταν καὶ νὰ διοικεῖ ὅπως διοικοῦσε χωρὶς ΗΘΙΚΗ καὶ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ, καὶ νὰ ἀφήνει τοὺς μαθητὲς νὰ διοικοῦν, καὶ τὰ ξέρετε ἀπὸ τὸ προηγούμενο κείμενό μου, καὶ φυσικά, τὴν ἴδια ἐπαγγελματικὴ Ἠθικὴ τὴν συνεχίζει καὶ ὡς διευθύντρια τοῦ ΕΠΑΛ Ναυπάκτου, ὅταν ἔβγαλε μία ἀνακοίνωση γιὰ τὴν μαθητεία, ὅπου στὴν οὐσία, ἐκθέτει τὸν προηγούμενο διευθυντή, καθὼς γράφει ξεκάθαρα: «Ευχαριστούμε θερμά τον Δήμο και τους εργοδότες της πόλης μας, που στήριξαν με ενθουσιασμό τον θεσμό, ούτως ώστε φέτος να λειτουργήσουν πέντε (5) Τμήματα Μαθητείας …. σε σχέση με τον μέγιστο αριθμό των τριών Τμημάτων των παρελθόντων ετών ) https://www.nafpaktianews.gr/%CF%84%CE%BF-1%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BB-%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%80%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR2RgQVaHJK11XngE3HoGWeMWZk1xPaE8i1SzhGJPZorxmoHn8ZHMs6-nVM_aem_ATLmlSaAZVcyDdY6L7OhDa8u0i-QuS4Nih3MXK8sK-StGMty8AR3hzjJsrEhXociF48VnIXmWW6ZL8KPmos2A23B. (Ἐγὼ στὴν θέση σας θὰ τῆς εἶχα κάνει ἤδη τοὐλάχιστον δριμύτατες παρατηρήσεις). (Γιατὶ ἐγὼ ξέρω ὅτι τοὺς προκατόχους μας τοὺς καλύπτουμε καὶ δὲν τοὺς βγάζουμε στὴν σέντρα; Μᾶλλον δὲν εἶχα καλὸ δάσκαλο φαίνεται)
Καὶ φυσικὰ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι ἀγωνίστηκε γιὰ τὸ «ἠθικό», ἐπειδὴ ἡ Σφῆκα δὲν εἶναι φιλόλογος, ὅταν οἱ συνδικαλιστικές ὀργανώσεις εἶχαν δηλώσει ἀποχὴ ἀπὸ αὐτό. Καὶ ἂν θέλετε νὰ τὸ συζητήσουμε, ὄντως θεωρῶ ἀνήθικο ἐπαγγελματικὰ τὸν ὁρισμὸ τοῦ μέντορα. Δηλαδὴ κρίνεις ὅτι ἐξ ὁρισμοῦ ὁ συνάδελφος δὲν ξέρει καὶ ὅτι ἐσὺ μπορεῖς νὰ τὸν κατευθύνεις. Μὰ πόσο ἐγωϊστικὸ ἐπαγγελματικά. Ὅλοι μας στὴν ἀρχὴ τῆς καριέρας μας ῥωτούσαμε τοὺς συναδέλφους, ἀλλὰ ἀπὸ μόνοι μας καὶ ὅσους κρίναμε ὅτι μποροῦσαν νὰ βοηθήσουν, ὄχι ὅμως ἐν εἴδει ἐπιβολῆς, ὅπως ἐν προκειμένῳ) (ξεχνώντας πώς, ὅτι εἶναι νόμιμο δὲ εἶναι ἀπαραίτητα καὶ Ἠθικό). Ἀλλά, κατ’ αὐτήν, οἱ μαθητὲς ξέρουν νὰ διοικοῦν καὶ ἄφηνε τὸν Τέφα καὶ τὸν Βρέττα νὰ τὸ πραγματοποιοῦν αὐτὸ καὶ εἶναι ἠθικὸ αὐτό, ἀλλὰ οἱ συνάδελφοι ΔΕΝ ξέρουν νὰ κάνουν τὸ μάθημά τους, καὶ εἶναι ἠθικὸ διὰ τῆς ἐπιβολῆς νὰ τοὺς δείχνει ἡ ἴδια πῶς θὰ τὸ κάνουν!!! Μὰ καλά, πόση διαστρεβλωμένη σκέψη.
Καὶ ἡ μὲν Σφῆκα τὸ παίζει συνδικαλίστρια καὶ δὴ ἀριστερή, (ἐδῶ δέχτηκε θέση μέντορα ἀντίθετα ἀπὸ τὶς θέσεις των συνδικαλιστικῶν ὀργανώσεων) (ξεχνώντας πώς, ὅτι εἶναι νόμιμο δὲ εἶναι ἀπαραίτητα καὶ Ἠθικό) ὅταν ἐπιβραβεύει καὶ δέχεται τέτοιες ΑΝΗΘΙΚΕΣ καὶ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ἐνέργειες καὶ δίνοντας ἀγώνα γιὰ νὰ ξαναγίνει αὐτὸς ποὺ τὶς ἔπραξε διευθυντής, αὐτὸς ποὺ ἤθελε νὰ κάνει παράνομη καὶ ἀνήθικη κυρίως ΕΔΕ. Τώρα τί σόϊ συνδικαλισμὸς εἶναι αὐτὸς ἀπορῶ. Προστατεύουμε τοὺς παράνομους καὶ ἀνήθικους συναδέλφους μήπως ἐπειδὴ ἐμεῖς περνάμε καλὰ ἢ ἐπειδὴ ἔχουμε τὶς ἴδιες περίπου ἰδεολογικὲς ἀπόψεις· ἂν ἦταν δεξιὸς ὁ Τέφας, θὰ εἶχε τὴν ἴδια ἀντιμετώπιση;, ἀναρωτιέμαι ἁπλῶς, δὲν ἀποφαίνομαι. Ἴσα ἴσα, ἂν ἦταν φύσει ἀριστεροί, θὰ ἦταν οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ ὑποστοῦν τὶς συνέπειες τῶν πράξεών τους. Ἀλλά, δὲν εἶναι φύσει ἀλλὰ φαίνεσθαι ἀριστεροί, καὶ θὰ το φωνάζω μετὰ παῤῥησίας· ὑποκρίνονται καὶ ὁ Τέφας καὶ ἡ Σφῆκα τοὺς ἀριστερούς, ἀλλὰ δὲν εἶναι· ἐκ τῶν πράξεών τους ἔχει ἀποδειχτεῖ. Ἐξάλλου, ἰσχύει ὅπως φαίνεται ἐκ τῶν πραγμάτων, τὸ ἑξῆς ἀνέκδοτο ἀπὸ τὴν πάλαι ποτὲ Σοβιετικὴ Ἑνώση: «Θεέ μου, φύλαγέ με ἀπὸ τὴν κριτικὴ τῶν ἄλλων, γιατὶ ἀπὸ τὴν αὐτοκριτικὴ ξέρω νὰ φυλάγομαι μόνος μου»
Αὐτὸ ποὺ δὲν μποροῦν καὶ δὲν θὰ μπορέσουν ποτὲ οἱ δύο ἀνάδελφοι νὰ καταλάβουν εἶναι ὅτι, ὅπως εἶπε ἡ Νταλταγιάννη στοὺς μαθητὲς τοῦ ΕΠΑΛ, ἡ μόνη χαμένη μάχη εἶναι αὐτὴ ποὺ δὲν δίνεται (στὰ λόγια καὶ ἐγὼ φτιάχνω ἀνώγια καὶ κατώγια, ὄχι ὅμως στὶς πράξεις). Πεῖτε ὅτι δὲν ἤμουν ἐγώ, θὰ ἦταν κάποιος ἄλλος, καὶ αὐτὲς ἦταν πρὶν ἀπὸ ἐμένα ἐκεῖ καὶ συνέχισαν καὶ μετὰ ἀπὸ ἐμένα. Τί ἔκαναν γιὰ νὰ πάψει ἡ Διοίκηση νὰ μὴν ἀφήνει τοὺς μαθητὲς νὰ διοικοῦν; ΤΙΠΟΤΑ. Ἄρα, ἦταν αὐτονόητο ὅτι κάποιος συνάδελφος, καποιὰ στιγμή, θὰ πάθαινε ὅτι ἔπαθα ἐγώ. Ἀλλά, ἀφοῦ εἶδαν ὅτι τὸ ἔπαθα, ὄχι μόνο πῆραν τὸ μέρος τους, ὅπως περιέγραψα ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐπιβράβευσαν, δίνοντας ἀγῶνα νὰ ξαναβγοῦν στὴν Διοίκηση. Γιὰ αὐτὸ δὲν εἶναι θέμα προσωπικό, ἂν ἦταν προσωπικὸ θὰ τοὺς εἶχα ξεγράψει, ἀλλὰ εἶναι θέμα δομικὸ καὶ θεσμικὸ ποὺ ξεπερνάει τὸ προσωπικό. Μοῦ θυμίζουν τὸν Ἀριστείδη τὸν Δίκαιο, ποὺ ὅπως περιγράφει ὁ Πλούταρχος, ὅταν εἶχε τὸ ἀξίωμα νὰ ἐπιμελεῖται τὰ δημόσια ἔσοδα, δὲν ἄφηνε τοὺς ἄρχοντες νὰ βάζουν χέρι μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καθαιρεθεῖ τοῦ ἀξιώματος. Ὅταν ἀργότερα ἐπανῆλθε, ἄφηνε τοὺς ἄρχοντες νὰ βάζουν χέρι, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βραβευτεῖ ἀπὸ τὴν πόλη γιὰ τὶς καλὲς ὑπηρεσίες του πρὸς αὐτήν. Βεβαίως ἐκεῖνος τὸ ἔκανε ἐπίτηδες καὶ στὸν λόγο του στὴν βράβευση τοὺς περιποιήθηκε καταλλήλως, λέγοντας δὲ χαρακτηριστικὰ ὅτι ντρεπόταν ποὺ ζοῦσε σὲ τέτοια πόλη.
(Εἶχα ἐπὶ δύο ἔτη στὸ Σχολεῖο, μία συνάδελφο ἀποσπασμένη, προσέξτε, αποσπασμένη, ὄχι μὲ ὀργανική, καὶ τῆς ὁποίας ἡ ἀνανέωση γιὰ τὸ δεύτερο ἔτος ἐξαρτιώνταν ἀπὸ τὴν θετικὴ εἰσήγηση τῆς Διοίκησης καὶ μόνο, εἰδάλλως θὰ πήγαινε στὴν ὀργανική της στὰ Σφακιά!!!. Ἡ ὁποία, ὅταν θεωροῦσε ὅτι ἐμεῖς ὡς Διοίκηση εἴχαμε ἄδικο, ἀνεξαρτήτως ἂν δὲν εἴχαμε, ἐπενέβαινε μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο ἀκόμα καὶ ἔντονο. Παρόλο ποὺ εἴχαμε διαφωνήσει πολλάκις καὶ πλειστάκις, ἂν τὴν ῥωτήσετε, ὑπάρχει μία ἀμοιβαία ἐκτίμηση διότι, ἀνεξαρτήτως ἂν συμφωνοῦμε ἢ ὄχι, ἀγωνίστηκε γιὰ αὐτὸ ποὺ ἐκείνη θεωροῦσε σωστὸ γιὰ τὸ Σχολεῖο μὲ εἰλικρινεία καὶ ἀμεσότητα χωρὶς νὰ φοβηθεῖ κανέναν. Αὐτήν, ὄντως μπορῶ ἐγὼ νὰ τὴν παραδεχτὼ ὡς πραγματικὴ ἀριστερή)
Τὸ ΣΩΣΤΟ εἶναι ΣΩΣΤΟ, αὐτὸ δὲν μποροῦν να καταλάβουν οἱ ἀνάδελφοι, καὶ δὲν χρειάζεται νὰ τὸ σκεφτοῦμε, νὰ ῥωτήσουμε κανέναν ἢ νὰ τὸ νοθεύσουμε/δικαιολογήσουμε.
Ὁ Ἡρόδοτος, ἀναφέρει ὅτι, ὅταν ὁ βασιλιὰς τῶν Περσῶν Κῦρος νίκησε τὸν Κροῖσο, προσέλαβε κάποιον νὰ μεταφέρει τὸ χρυσάφι στὴν πρωτεύουσα τῶν Περσῶν. Ἐκεῖνος ὅμως, θέλοντας νὰ τὸ οἰκειοποιηθεῖ, προσέλαβε μισθοφόρους γιὰ νὰ πολεμήσει τὸν Κῦρο. Πρὶν τὴν μάχη ὅμως, καταλαβαίνοντας ὅτι θὰ ἔχανε ἔφυγε καὶ ζήτησε καταφύγιο σὲ μία ἑλληνικὴ πόλη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τὴν Κύμη. Στὴν ἀρχαιότητα, ὁποιοσδήποτε καταδιωκόταν καὶ κινδύνευε ἡ ζωή του, γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο, καὶ ζητοῦσε καταφύγιο, ἦταν ἱερὸ πρόσωπο καὶ ἦταν ὑποχρεωμένη ἡ πόλη νὰ τὸν δεχτεῖ, εἰδάλλως θὰ ἐπέφερε τὴν μῆνη τῶν θεῶν. Ὅμως, οἱ Κυμαίοι, ἐπειδὴ καὶ τὴν ὀργὴ τῶν θεῶν φοβόντουσαν καὶ τὴν ὀργὴ τοῦ Κύρου, ἐῤῥιξαν τὸ μπαλάκι στὸ κοντινὸ μαντεῖο, τὸ ὁποῖο, πρωτοφανές, εἶπε νὰ τὸν παραδώσουν στὸν Κῦρο. Ὁ Κυμαῖος Ἀριστόδικος, ἔκπληκτος ποὺ τὸ ἴδιο τὸ μαντεῖο εἶπε νὰ παραβοῦν τοὺς θεϊκοὺς νόμους, τοὺς ἔπεισε νὰ ξαναζητήσουν χρησμό, ποὺ ὅμως ἦταν ὁ ἴδιος. Τότε, ὁ Ἀριστόδικος, ἄρχιζε νὰ διώχνει τὰ πουλιὰ ποὺ εἶχαν βρεῖ καταφύγιο στὸ ὑπόστεγο τοῦ ναοῦ καὶ στὴν δριμύτατη παρατήρηση τοῦ θεοῦ τοῦ μαντείου εἶπε: «Ὅπως ἐσὺ διώχνεις αὐτὸν ποὺ ζήτησε καταφύγιο σὲ ἐμᾶς, διώχνω καὶ ἐγὼ τὰ πουλιὰ ποὺ ζήτησαν καταφύγιο σὲ ἐσένα». Γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ πληρωμένη ἀπάντηση τοῦ θεοῦ σὲ ἐλεύθερη μετάφραση: «Καὶ τὸ εἶπα καὶ θὰ τὸ ξαναπώ, γιὰ νὰ καταστραφεῖτε, γιατί, ΔΕΝ εἶναι δυνατόν, γιὰ τὸ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ καὶ τὸ ΣΩΣΤΟ, νὰ ζητᾶτε τὴν γνώμη τοῦ θεοῦ». («Ναὶ κελεύω, ἵνα γε ἀσεβήσαντες θᾶσσον ἀπόλησθε, ὡς μὴ τὸ λοιπὸν περὶ ἱκετέων ἐκδόσιος ἔλθητε ἐπὶ τὸ χρηστήριον.»)
Ἐπίσης, ὅταν ὁ Ῥωμαῖος στρατηγὸς Κάμιλλος, ὡς ἀναφέρει ὁ Πλούταρχος, ὅταν πολιορκοῦσε μία πόλη, ὁ δάσκαλος αὐτῆς, μὲ δόλο ἔβγαλε τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὰ τείχη καὶ τὰ παρέδωσε στὸν Κάμιλλο, γεγονὸς ποὺ σήμαινε στὴν οὐσία παράδοση τῆς πόλης, ἐκεῖνος, ὄχι μόνο ἔδωσε ἐντολὴ στὰ παιδιὰ νὰ μαστιγώσουν τὸν δάσκαλο, ἀλλὰ παρέδωσε τὰ παιδιὰ πίσω στοὺς γονεῖς τους, λέγοντας ὅτι προτιμᾶ νὰ χάσει παρὰ νὰ κερδίσει ἄτιμα. «Γιατί, ὁ μεγάλος στρατηγός, πρέπει νὰ ἐκστρατεύει στηριζόμενος στὴν προσωπική του ἀρετή καὶ οχι στὴν δολιότητα των ἄλλων… γιατὶ ὑπαρχουν γιὰ τοὺς ΣΩΣΤΟΥΣ (ἀγαθοὺς)(sic) ἀνθρώπους καὶ κάποιοι νόμοι γιὰ τοὺς πολέμους» Θὰ μπορουσε νὰ δεχόταν τὴν παράδοση των παιδιῶν, βρίσκοντας ἂν ἤθελε πολλὲς δικαιολογίες, ὅπως ἐν προκειμένω οι ἀνάδελφοι, π.χ. ὅτι ἔτσι δὲν διακινδυνεύει τὴν ζωὴ των στρατιωτῶν τους, ότι θὰ γυρίσουν γρήγορα πίσω στὶς οἰκογένειές τους κτλ κτλ. Όμως δὲν τὸ ἔκανε, γιατὶ ἤξερε ὅτι μία ΚΑΚΗ πράξη, ὅσο καὶ νὰ τὴν ἐξωραΐσεις μὲ δικαιολογίες, ἀκόμα καὶ μὲ ὑπαρκτὲς καὶ ἀντικειμενικὲς δικαιολογίες, ἀκόμα καὶ ἂν ὁδηγήσει σὲ κάποια καλά, μικρὰ καλὰ ὅμως, παραμένει ΚΑΚΗ στην φύση της, ἐκτὸς ἂν διορθωθεῖ στὴν ἀφετηρία της.
Κύριε Διευθυντά.
Στὴν ἑορτὴ τοῦ Σχολείου, στὶς 27/6/2024, μὲ ἀποχαιρέτησε ἡ Διευθύντριά μου ὡς ἑξῆς, στὸν λόγο της, ἐνώπιον τῶν προσκεκλημένων-ἐπισήμων: «Ἠλία, θὰ θέλαμε νὰ σὲ εὐχαριστήσουμε ἀπὸ καρδιὰς γιὰ τὸ ἦθος, τὴν γνώση, τὴν ἐμπειρία, τὴν καλὴ συνεργασία καὶ τὴν πολύτιμη βοήθεια ποὺ προσέφερες σὲ ἐμένα προσωπικά, σὲ ὅλους τοὺς συναδέλφους σου καὶ κυρίως στοὺς ἐκπαιδευόμενούς σου...»
Καὶ σκεφτόμουν ἐκείνη τὴν στιγμή, γιατὶ οἱ τέσσερις προαναφερθέντες συνάδελφοι δὲν εἶδαν αὐτὰ ποὺ εἶδαν ὅλοι οἱ συνάδελφοι στὸ ΣΔΕ. Καὶ σκέφτηκα ὅτι σίγουρα τὸ εἶδαν. Γιατί: «Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη». Τότε γιατὶ ἡ ἀντίδρασή των ἦταν αὐτὴ ποὺ ἦταν αἰσχρὴ ἀπέναντί μου; Α) Ἴσως ὅπως γράφει ὁ Ῥοδοστόλου Χρυσόστομος: «Ἀρέσκονται οἱ μέτριοι καὶ κοντοί, νὰ βλέπουν μετριωτέρους καὶ κοντοτέρους των.» Β) Ἴσως, ὅπως γράφει καὶ ὁ Σολομὼν στὶς Παροιμίες: «Ὁ παιδεύων κακούς, λήψεται ἑαυτῷ ἀτιμίαν, ἐλέγχων δὲ τὸν ἀσεβῆ, μωμήσεται ἑαυτόν· οἱ γὰρ ἔλεγχοι τῷ ἀσεβεῖ, μώλωπες αὐτῷ. Μὴ ἔλεγχε κακούς, ἵνα μὴ μισήσωσί σε, ἔλεγχε σοφόν, καὶ ἀγαπήσει σε, δίδου σοφῷ ἀφορμήν, καὶ σοφώτερος ἔσται, γνώριζε δικαίῳ, καὶ προσθήσει τοῦ δέχεσθαι». Γ) Ἴσως, αὐτὸ ποὺ εἶπαν στὴν θειά μου τὴν Σπυριδούλα, ὅταν πῆγε στὴν Ἀθήνα νὰ δεῖ τὰ παιδιά της ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι καὶ πῆγε καὶ στὴν Μονὴ Πετράκη νὰ δεῖ τὸν τότε ἡγούμενο ποὺ εἶχε κάνει ἱεροκήρυκας στὸ Μεσολόγγι καὶ στὸ πρῶτο δεκαπενθήμερο ἔμενε χωρὶς λεφτὰ γιατὶ τὰ ἔδινε στοὺς φτωχοὺς καὶ τὸν τάϊζε ἡ σπιτονοικοκυρά του· καὶ ἐκεῖ ποὺ τὸν ἔψαχνε στὴν Πετράκη, ἕνας μοναχὸς τῆς εἶπε: «Τί τὸν θέλεις αὐτόν, θέλουμε νὰ τὸν διώξουμε, χαλάει τὴν πιάτσα». Δ) Τὸ μόνο πάντως σίγουρο εἶναι ὅτι πάσχουν ἀπὸ αὐτὸ ποὺ λέμε στὴν Κοινωνιολογία, ἱδρυματισμό (βλέπε Goffman: Ἄσυλα, ἐκδοσεις Εὐρύαλος, 1994, Τρίκαλα).
Κύριε Διευθυντά.
Γιὰ τὰ μὲν πρῶτα, ὅσα ἀφοροῦν ἐμένα, τὴν πρώτη φορά, δὲν ζήτησα, ΕΔΕ (ἴσως βλακωδῶς, μάλλον ὅμως καλῶς, καθὼς μία μακροχρόνια ΕΔΕ, ποὺ θὰ ἔβγαζε ὡς ἀποτέλεσμα ποινὲς χάδια, δὲν θὰ εἶχε νόημα· σὺν τοῦ ὅτι θὰ στενοχωριόμουν διότι θὰ ἔβλεπα τοὺς τέσσερις ἀναδέλφους νὰ δικαιολογοῦνται, νὰ συκοφαντοῦν ἴσως («σὰν τόξο τεντωμένο εἶναι ἡ γλῶσσά τους ἕτοιμη νὰ συκοφαντήσει» Προφήτης Ἱερεμίας), νὰ μὴν θέλουν νὰ ἀποδεχτοῦν τὶς πράξεις τους. Καὶ αὐτό, τὸ νὰ μὴν ἔχουν τὸ θάῤῥος νὰ ἀποδεχτοῦν τὶς πράξεις τους χωρὶς ναὶ μὲν ἀλλά, θὰ εἶναι ἀκόμα χειρότερο, καθὼς θὰ ἐπιῤῥώνει τὴν ἄποψή μου ὅτι δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ περνάνε οὔτε ἔξω ἀπὸ τὸ Σχολεῖο, πόσο μάλιστα νὰ ἐπιβραβεύονται μὲ θέσεις εὐθύνης ἄτομα ποὺ δὲν ἔχουν τὸ θάῤῥος νὰ ὁμολογήσουν τὶς πράξεις τους ἀλλὰ ἔχουν τὸ θράσος νὰ τὶς κάνουν. Καὶ αὐτὴ ἡ ἔλλειψη Ἠθικῆς, κατὰ τὴν καντιανὴ καὶ πλατωνικὴ ἔννοια ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο, μεταδίδεται, χωρὶς νὰ χρειάζεται νὰ ποῦν κάτι ἄλλο, ἀκόμα καὶ ἀκούσια, καθὼς τὸ Σχολεῖο εἶναι ἕνας ζωντανὸς ὀργανισμός, καὶ στοὺς μαθητές). (Βέβαια, μία μικρὴ δικαίωση τὴν πῆρα, γιατί, στὴν πρώτη μου ἐπιστολή, φοβούμενοι φυσικὰ τὴν ΕΔΕ, δὲν τόλμησαν νὰ ἀπαντήσουν· στὴν οὐσία μία σιωπηρὴ παραδοχὴ πὼς ὅτι εἶχα γράψει ἦταν ἀληθές).
Ὅμως, μὲ email στὶς 6/12/2022, σᾶς εἶχα ζητήσει, σὲ περίπτωση ποὺ ἔθετε κάποιος ἀπὸ τοὺς τέσσερις ὑποψηφιότητα γιὰ διευθυντής, νὰ κάνετε ΕΔΕ. Νὰ εἰκάσω ὅτι κάπου παρέπεσε; (εἰδάλλως εἶμαι βέβαιος ὅτι ἕνα τηλέφωνο ἔστω θὰ παίρνατε, ἄρα λογικὰ κάπου παρέπεσε)
Γιὰ τὰ μὲν δεύτερα ὅμως, ἤτοι τὴν ΠΑΡΑΝΟΜΗ ψηφοφορία, θεώρησα καὶ θεωρῶ αὐτονόητο ὅτι ἡ Ὑπηρεσία ἔπρεπε αὐτοδικαίως νὰ παρέμβει καὶ νὰ πράξει τὰ δέοντα, καὶ ἀπορῶ πῶς δὲν ἔγινε.
Φεύγοντας ἀπὸ τὴν Ἐκπαίδευση, ἔνοιωσα τὴν ἀνάγκη νὰ τὰ καταγράψω αὐτὰ καὶ νὰ σᾶς καταθέσω ἐπίσημα νὰ ὑπάρχουν στὸ ἀρχεῖο. Σὲ μεταγενέστερο στάδιο (step by step), θὰ τὸ κάνω καὶ μιὰ κοινοποίηση πρὸς τὶς δύο ἀνώτερες ὑμῶν Διευθύνσεις, προκειμένου νὰ ὑπάρχει στὸ ἀρχεῖο γιὰ τὸν ἱστορικὸ τοῦ μέλλοντος, τὸν ἐρευνητὴ τοῦ μέλλοντος, ποὺ θὰ ἤθελε νὰ καταγράψει κάποτε τὸ Ἦθος καὶ τὸ Ὕφος τῆς Ἐκπαίδευσης (θὰ γινόταν καὶ ἕνα πολὺ καλὸ διδακτορικὸ τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι) (ἂν καὶ ὁ Νομπελίστας Φυσικὸς Richard Feynmann ἔλεγε: «Ποτὲ μὴν συγχέεται τὴν ἐκπαίδευση μὲ τὴν νοημοσύνη· μπορεῖτε νὰ ἔχετε διδακτορικὸ καὶ νὰ ἐξακολουθεῖτε νὰ παραμένετε ἡλίθιος»)
Κύριε Διευθυντά,
Φεύγω ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση ἐπειδή, ἀπὸ ὅσα ἀναφέρθηκαν προηγουμένως, καταστρατηγήθηκε κάθε ἔννοια πλατωνικῆς καὶ καντιανῆς Ἠθικῆς. Δὲν μιλάω φυσικὰ γιὰ χριστιανικὴ πού, εὑρισκομένη εἰς τὸ μέσον αὐτῶν καὶ πιὸ πολυχρησιμοποιημένη, τὴν ἔχουν κάνει λάστιχο καὶ τὴν ἔχουν ἑρμηνεύσει κατὰ τὸ δοκοῦν (ἐξάλλου τσάμπα ἀπὸ αἰῶνες, ὁ Ἀββᾶς Κασσιανὸς ἔγραφε: «ἢ ὐπερβαίνουμε τὸν Νόμο καὶ γεμίζουμε ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἢ παραμένουμε κάτω ἀπὸ τὸν Νόμο ὡς δέσμιοι ὀφειλέτες του»). Οὔτε ἐπίσης μιλάω γιὰ παρατυπίες, παρανομίες, ἀντισυναδελφικότητες, μηνύσιμες ἐνέργειες κτλ. Εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι, μιὰ κακὴ πράξη εἶναι κακὴ πράξη, καὶ μιὰ καλὴ εἶναι καλή. Δὲν ὑπάρχει ἐνδιάμεσο. Δὲν θὰ τὸ κάνουμε, ὅπως ἀναφέρει ὁ Θουκυδίδης, ποὺ ἀλλάζουμε τὶς ἔννοιες στὶς λέξεις κατὰ τὸ συμφέρον μας καὶ γιὰ νὰ δικαιολογούμαστε (καὶ τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει). Ὅταν βλέπουμε ἕνα κακὸ πρέπει τὸ καταγγέλλουμε καὶ δὲν πρέπει τὸ κρύβουμε ἀπὸ φόβο ἢ μικροσυμφέρον, ἀλλὰ ἀντίθετα, ἐν προκειμένῳ, ὄχι μόνο δὲν τὸ κάνουμε, ἀλλὰ ὅταν κάτι μᾶς θίγει συμφεροντολογικὰ τὸ φωνάζουμε. (Καὶ ἡ δικαιολογία ὅτι στὴν ἀρχὴ γιὰ τὴν ἀλλαγὴ βαθμολογίας μοῦ εἶπαν νὰ κάνω καταγγελία δὲν στέκει, διότι ἦταν ἐπίπλαστη καὶ ἐπιφανειακή, ὅπως φάνηκε ἀπὸ τὶς μετέπειτα πράξεις των ποὺ σας περιέγραψα ἀναλυτικά, καὶ ποὺ τὸ ἔνστικτο μου τὸ εἶχε διαγνώσει, ότι ἤθελαν νὰ παίξουν παιχνίδια εἰς βάρος μου καὶ ὑπὲρ αὐτῶν, ὅπως καὶ ἔγινε, καὶ θὰ ἤμουν ἐγὼ ἐκτεθειμένος καὶ μόνος· ἀποδείχτηκε ἐξάλλου περίτρανα ἀπὸ τὶς μετέπειτα πράξεις των· διότι ὅταν λὲς σὲ κάποιον ὅτι εἶσαι μαζί του, δὲν τοῦ κρύβεις τὴν παράνομη καὶ ἀνήθικη ΕΔΕ καὶ δὲν παίρνεις τὸ μέρος τῶν ἄλλων γιὰ αὐτό, οὔτε τοὺς ψηφίζεις καὶ ἀγωνίζεσαι γιὰ αὐτούς, καθὼς οἱ πράξεις πρέπει νὰ ἔχουν συνέπεια καὶ νὰ μὴν ἔχουν ἀποσπασματικότητα). O tempora o mores, (ὢ καιροὶ ὢ ἤθη) ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ Κικέρων. Αὐτὴ ἡ σχετικὴ ἠθική, εἶναι ποὺ καταστρέφει τὴν κοινωνία καὶ τοὺς κοινωνικοὺς θεσμούς, καὶ κάνει κακὸ στὴν Ἐκπαίδευση καὶ σὲ ἀθῶες ψυχές. Γιὰ αὐτὸ δὲν ἔπρεπε νὰ βρίσκονται ἐντὸς ἐκπαίδευσης καὶ οἱ τέσσερις. Εἰδάλλως δὲν θὰ ἔπρατταν ὅτι ἔπρατταν.
(Ἀνέσυρα, ἀπὸ τὴν Πτυχιακή μου, τὸ 2004, τὸ ἑξῆς κείμενο ποὺ εἶχα γράψει καὶ ταιριάζει ἀπόλυτα στὴν συγκεκριμένη περίπτωση, λὲς καὶ ἦταν προφητικό: «Ἐνῶ οἱ προσωκρατικοί, μὲ τὶς δυνάμεις τους, προσπαθοῦσαν νὰ ἀνοίξουν ἕναν δρόμο πρὸς τὸν ὀρθὸ λόγο καὶ τὴν νόηση –ποὺ ἴσως σήμερα νὰ φαίνεται ἀρκετὰ πρωτόγονος, ἀλλὰ ἦταν ὁ θεμελιώδης γιὰ τὴν περαιτέρω ἀνάπτυξη τῆς ἐπιστήμης-, οἱ σοφιστές, προσπαθοῦσαν νὰ ἀνοίξουν μία διαφορετικὴ ὁδό, ἡ ὁποία ὁδηγοῦσε σὲ ἀλλότρια μονοπάτια. Μὲ βάση τό· «μέτρον πάντων χρημάτων ἄνθρωπος, τῶν μὲν ὄντων ὡς ἔστιν, τῶν δὲ οὐκ ὄντων ὡς οὐκ ἔστιν», τοῦ Πρωταγόρα, σχετικοποιοῦσαν τα πάντα. «Τὸ ἐγώ, ἡ προσωπική μου ὑπόσταση, αὐτὸ εἶναι τὸ μέτρο, ὁ κριτὴς γιὰ ὅλα» (Θεοδωρακόπουλος Ἰωάννης: «Εἰσαγωγὴ στὸν Πλάτωνα», Ἑστία, Ἀθῆνα, 20027,σ.40). Ἀλήθεια ἀντικειμενικὴ δὲν ὑπάρχει· ὅλα εἶναι σχετικά. Καὶ ἀφοῦ ἀντικειμενικὴ ἀλήθεια δὲν ὑπάρχει, ἄρα δὲν ὑπάρχουν καὶ ἀντικειμενικὲς ἀξίες, τὶς ὁποίες πρέπει νὰ ἐνστερνίζεται τὸ ἄτομο. Ἀντίθετα, τὸ ἄτομο, θέτει τὸν ἑαυτό του ἐπάνω ἀπὸ τοὺς νόμους της πόλης. Καὶ ὅταν σὲ μία κοινωνία, οἱ ἀξίες καὶ οἱ νόμοι της σχετικοποιοῦνται, ἐπέρχεται ἡ ἀνομία. Μία ὀργανωμένη κοινωνία, ἐπιβιώνει χάριν κάποιων θεσμῶν καὶ ἀξιῶν, ποὺ τὸ σύνολο αὐτῶν ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν κοινωνία ἐνστερνίζονται. Αὐτοὶ οἱ θεσμοί, εἶναι ὁ ἑνοποιητικὸς κρίκος ποὺ κρατάει ἄῤῥηκτα δεμένη τὴν κοινωνία. Ἐὰν οἱ θεσμοὶ αὐτοὶ διασαλευτοῦν, θὰ διασαλευτοῦν καὶ τὰ θεμέλια τῆς ἴδιας τῆς κοινωνίας».)
Ἐγώ, δὲν ἔχω κανένα πρόβλημα, τώρα, ἐγγράφως, νὰ ὁμολογήσω τὰ λάθη μου, χωρὶς καμμία δικαιολογία, ἂν καὶ θὰ μποροῦσα νὰ ἔχω ἕνα σωρό. Ὅτι κακῶς καὶ ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ ἄλλαξα βαθμολογίες ἐνῶ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ. Ὅτι ΚΑΚΩΣ ψήφισα τὸν Τέφα ὡς διευθυντή ἐνῶ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ. Ὅτι ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ δέχτηκα νὰ εἶμαι μέρος μιᾶς ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ψηφοφορίας ἐνῶ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ. Τελεία καὶ παράγραφος. Αὐτοὶ ὅμως οἱ τέσσερις δὲν πρόκειται, αὐτὸ ποὺ κάνω ἐγὼ τώρα νὰ τὸ κάνουν, νὰ ὁμολογήσουν ἐγγράφως τὶς παρανομίες καὶ τὶς ἐπαγγελματικὲς ἀνηθικότητές τους. Αὐτὸ καὶ μόνο δείχνει ποιὸς ἔπρεπε νὰ εἶναι στὴν Ἐκπαίδευση καὶ ποιοὶ ὄχι.
Κύριε Διευθυντά,
Ἀποχωρώντας ἀπὸ τὴν Ἐκπαίδευση, ὁμολογῶ μὲ τὸν πλέον ἐκκωφαντικὸ τρόπο, τὴν δική μου ΗΤΤΑ· ἠττήθηκα κατὰ κράτος, ἀπὸ ἄτομα, καταστάσεις, νοοτροπίες, συστημικὲς διαδικασίες, ἄῤῥωστες καὶ διαστρεβλωμένες· ἡττήθηκα κατὰ κράτος ἐν γένει ἀπὸ ἕνα σάπιο σύστημα ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ σαπίζει τοὺς ἄλλους, ὥστε νὰ μείνω μόνος· ἀπέτυχα, στὸ νὰ μεταδώσω καὶ νὰ διαδώσω τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Σχολεῖο, τὴν πραγματικὴ ἀγάπη (γιατὶ φεύγεις; ἐσὺ εἶσαι ταγμένος στὴν Ἐκπαίδευση, μὲ ῥώτησε παλαιὸς διευθυντής μου). ΑΠΕΤΥΧΑ και ΗΤΤΗΘΗΚΑ. Ἀλλὰ ἔτσι εἶναι ἡ ζωή, ἔχει ἧττες καὶ νίκες· καμμιὰ φορὰ μόνο ἧττες, ἀλλὰ ἔτσι εἶναι ἡ ζωή. Ὅπως ἄλλωστε γράφει καὶ ὁ Oscar Wilde: «Δὲν θέλω νὰ σβήσω τὸ παρελθόν μου, γιατί, καλῶς ἢ κακῶς, μὲ ἔκανε αὐτὸ ποὺ εἶμαι σήμερα. Πράγματι, εὐχαριστῶ ὅσους μὲ ἔκαναν νὰ ἀνακαλύψω τὴν ἀγάπη καὶ τὸν πόνο, αὐτοὺς ποὺ μὲ ἀγάπησαν καὶ μὲ χρησιμοποίησαν, αὐτοὺς ποὺ μοῦ εἶπαν· θέλω νὰ εἶσαι καλὸς καὶ τὸ ἔκαναν μόνο γιὰ τὴν δική τους βρώμικη εὐκολία, εὐχαριστῶ τὸν ἑαυτό μου ποὺ πάντα βρίσκω τὴν δύναμη νὰ σηκώνομαι καὶ νὰ προχωράω μπροστά».
Κύριε Διευθυντά,
Τελειώνοντας, θὰ ἤθελα νὰ κλείσω (ἂν καὶ πολλὰ εἶχα ἀκόμα νὰ πῶ), μὲ τὴν ἑξῆς φράση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ποὺ στὴν δεύτερη ἐξορία του ἔγραφε: «Δὲν φοβήθηκα τίποτα περισσότερο στὴν ζωή μου ἀπὸ τοὺς δεσποτάδες». Καὶ ἐγώ, παρόλο ποὺ ἔχω περάσει καρκίνο καὶ μοῦ ἔδιναν μόνο τέσσερις μῆνες ζωῆς ἀλλὰ ΔΕΝ φοβήθηκα οὔτε γιὰ μία στιγμὴ τὸν θάνατο (καὶ μιλῶ εἰλικρινῶς) ἂν καὶ στὴν νεαρὴ ἡλικία τῶν εἴκοσι ἑνὸς ἐτῶν, δανείζομαι τὴν φράση τοῦ Χρυσοστόμου γιὰ νὰ πῶ: «ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ/ΑΝΑΔΕΛΦΟΥΣ»
Ὁ τέως εὐτυχῶς Συνάδελφος καὶ οὐχὶ ἀνάδελφος,
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 4/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
