Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών ...σε διαθεσιμότητα - απόλυση

Ωστόσο, και ο εφετινός εορτασμός της 5ης Οκτώβρη βρίσκει σε δεινή θέση την εκπαιδευτική κοινότητα, όπως και συνολικά την εκπαίδευση. Η πολιτική των Μνημονίων και της Τρόικας, που ακολουθείται με ευλάβεια από την ελληνική κυβέρνηση με πρόσχημα το ξεπέρασμα της κρίσης, οδηγεί στη συρρίκνωση των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών και υποβαθμίζει διαρκώς το επίπεδο ζωής και τις συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών. Οι συνεχείς περικοπές των δαπανών για την εκπαίδευση κάνουν δύσκολη την κάλυψη ακόμα και των πιο βασικών αναγκών των σχολείων.

Η έναρξη του σχολικού έτους βρήκε και εφέτος την εκπαίδευση με σοβαρά κενά και ελλείψεις στο διδακτικό προσωπικό. Με τους αγώνες και τις παρεμβάσεις μας διεκδικούμε σε όλα τα σχολεία ολιγομελή σχολικά τμήματα, απρόσκοπτη μετακίνηση των παιδιών στο σχολείο, επαρκή σίτιση και υγειονομική φροντίδα, κατάλληλα υποστηρικτικά μέτρα και καλύτερους όρους μάθησης των παιδιών.

Διαπιστώνουμε, παράλληλα, ότι η μόνιμη και σταθερή εργασία αμφισβητείται και βάλλεται. Το καλοκαίρι του 2013 περίπου 2.500 συνάδελφοι της τεχνικής εκπαίδευσης τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και 51 ειδικότητες καταργήθηκαν, ανοίγοντας ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Χιλιάδες παιδιά στερήθηκαν τη δυνατότητα να σπουδάσουν τον κλάδο που επιθυμούσαν. Το τοπίο συμπληρώνεται από την τακτική των μηδαμινών διορισμών στην εκπαίδευση, με όλες τις αρνητικές συνέπειες για την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου.

Σε αυτό το πλαίσιο θεσμοθετήθηκαν πέρυσι και οι αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με αιχμή το Λύκειο και την επαγγελματική εκπαίδευση. Στο εξής το μορφωτικό μας έργο υποτάσσεται ακόμα περισσότερο στις ανάγκες των αλλεπάλληλων, πανελλαδικής εμβέλειας, εξετάσεων, στις οποίες υποβάλλονται οι μαθητές του Λυκείου μέσω της περιβόητης «Τράπεζας Θεμάτων». Μέσα από αυτή τη διαδικασία τα φροντιστήρια διογκώνονται και οι οικογενειακές δαπάνες για την ιδιωτική εκπαίδευση καταντούν δυσβάσταχτες.

Η κυβέρνηση με το νέο σύστημα επιδιώκει να διαμορφώσει για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών μια γενιά μειωμένων προσδοκιών και μέσα από τις εξετάσεις να τα ωθήσει κατά χιλιάδες έξω από το Λύκειο, στην πρώιμη κατάρτιση και την υποαμειβόμενη εργασία. Στόχος είναι να παραχθεί το πειθήνιο εργατικό δυναμικό που χρειάζονται οι επιχειρήσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης. Σε ένα σχολείο που δεν θα μπορεί να προετοιμάζει κατάλληλα τους νέους ανθρώπους, ώστε να κατανοούν, να ερμηνεύουν και να αλλάζουν τον κόσμο, ο εκπαιδευτικός δεν θα είναι δάσκαλος αλλά «προγυμναστής» για τις εξετάσεις.

Συνεκτικός αρμός αυτής της πολιτικής είναι η προώθηση της λεγόμενης «αξιολόγησης» στην εκπαίδευση, που έχει διπλό στόχο: Από τη μια τη μισθολογική καθήλωση των εκπαιδευτικών και να ανοίγει το δρόμο για απολύσεις και διάλυση των εργασιακών σχέσεων συνολικά και, από την άλλη, την επιβολή κλίματος αυταρχισμού και πειθαναγκασμού στα σχολεία, ώστε να δημιουργηθεί ένα σχολείο που θα ευνουχίζει τη σκέψη και θα προσαρμόζει την «πελατεία» του στις ανάγκες τις αγοράς.

Με ιδιαίτερη ανησυχία, τέλος, παρατηρούμε στην ελληνική κοινωνία την αναβίωση φασιστικών – νεοναζιστικών αντιλήψεων και πρακτικών, που η ανθρωπότητα, με βάση την πολύχρονη ιστορική εμπειρία της, έχει καταδικάσει και συντρίψει αμετάκλητα. Η εμφάνισή τους στο χώρο του σχολείου συνοδεύεται από έξαρση του μίσους και της τυφλής βίας, ιδίως εναντίον των ανυπεράσπιστων. Η νέα γενιά δεν έχει να κερδίσει τίποτα από το φασιστικό δηλητήριο. Αυτοί που κερδίζουν είναι οι ισχυροί του πλούτου και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Δεσμευόμαστε σταθερά για μια εκπαίδευση που βασίζεται και προάγει τις ανθρωπιστικές αξίες, τον πολιτισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, προωθεί την αλληλεγγύη προς κάθε άνθρωπο και προς όλους τους λαούς, καλλιεργεί την αγάπη και την ευθύνη για το περιβάλλον, και αντιμάχεται το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, την ξενοφοβία και κάθε είδους διάκριση.

Ως εκπαιδευτικό κίνημα αγωνιζόμαστε για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, μιας πολιτικής που πρέπει να μείνει αμετάκλητα μακρινό παρελθόν. Επιμένουμε με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα να διεκδικούμε ένα σχολείο που θα συμβάλλει στη χειραφέτηση των υλικών και πνευματικών παραγωγικών δυνάμεων της ανθρωπότητας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της χειραγώγησης. Ένα σχολείο δημόσιο και δωρεάν, που θα αγκαλιάζει όλα τα παιδιά και θα εξασφαλίζει σε αυτά την αναγκαία μορφωτική υποδομή χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.

Υ.Γ.: Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο δάσκαλος μέσα στην κοινωνία, είτε εργάζεται σε μία πλούσια πόλη της Δύσης, είτε σε μια αυτοσχέδια σχολική αίθουσα κάποιου στρατοπέδου προσφύγων.