Alfavita Newsroom Τις τελευταίες μέρες έχουν φουντώσει οι συζητήσεις στα σχολεία λόγω των επικείμενων εκλογών
για τη νέα ρύθμιση που αφορά τις κρίσεις των διευθυντών σχολικών μονάδων και μετέπειτα των διευθυντών των τοπικών διευθύνσεων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η νέα αυτή ρύθμιση προυσιάστηκε ως δημοκρατική αλλαγή στην ιεραρχική δομή των σχολείων με διάθεση ενίσχυσης του ρόλου του συλλόγου διδασκόντων. Για αρκετό διάστημα μετά την για πρώτη φορά αριστερή διαχείριση του υπουργείου παιδείας, η επιλογή των διευθυντών συζητιόταν στις συνελεύσεις των συδικαλιστικών μας οργάνων αλλά και στα πηγαδάκια ως ευκαιρία εκδημοκρατισμού και περιθωριοποίησης των “καρκίνων” του κλάδου που προσωποποιούνται σε καρεκλοκένταυρους διευθυντές, λάγνους της εξουσίας που η θέση τους προσφέρει, ως συνέπεια και της διαφθοράς που αυτή φέρει μαζί της.
Δυστυχώς, για άλλη μία φορά φαίνεται να εκτυλίσσεται η ίδια ιστορία μιας εκλογικής διαδικασίας
που απο μόνη της αναπαράγει μοντέλα κάθετης εκπροσώπησης και διατηρεί την υπάρχουσα συντηρητική δομή του σημερινού σχολείου. Παρολαυτά, είναι αξιοπρόσεκτες ένα πλήθος αντιδράσεων των συναδέλφων και των συλλόγων διδασκόντων, σαν συνέχεια κιόλας της περσινής ατμόσφαιρας σε σχέση τότε με το θέμα της αξιολόγησης, την οποία το τότε υπουργείο ήθελε να περάσει με αυταρχικό τρόπο στα σχολεία.
Αυτή τη φορά οι δάσκαλοι καλούνται πια όχι να συζητήσουν πάνω σε μια άδικη νομοθεσία όπως εκείνη που προωθούσε ξεκάθαρα την καταστρατήγιση των εργασιακών και συλλογικών τους δικαιωμάτων, αλλά να επιλέξουν, στο πλάισιο του ποσοστού δημοκρατίας που τους προσφέρεται, το επόμενο “αφεντικό” του σχολειου. Αυτό το ποσοστό δε μπορεί να ιδωθεί σαν οριζόντια και συλλογική απόφαση απο τη μεριά του συλλόγου διδασκοντων , καθως η ψήφος είναι μυστική και ατομική, χωρίς να προηγείται οποιοσδήποτε αντικειμενικός διάλογος μεταξύ των συναδέλφων για τα κριτήρια και τα διοικητικά προσόντα που η συγκέκριμενη θέση υποτίθεται πως απαιτεί. Είναι αξιοσημείωτο επίσης ότι η τωρινή ψήφιση και εκλογή θα στηριχτεί σε παλαιότερο νόμο που διευθετεί το συγκεκριμένο θέμα, χωρίς καμία τροποποίση, συνεπώς ο φαύλος κύκλος του θεσμού αυτού συνεχίζεται και καμία “καινοτομία” από την πλευρά του υπουργείου δεν παρουσιάζεται. Με αυτό τον τρόπο φαίνεται αμφίβολο αν τελικά θα υπάρξει γόνιμη αλλαγή ακόμα και στο μικροεπίπεδο της σχολικής μονάδας.
Σε αυτό το σημείο, δε μπορεί να μην αναλογιστεί κανείς το ρόλο του συλλόγου διαδσκόντων και πόσο αυτός αποδυναμώνεται από τη μια από τις εγκυκλίους του υπουργείου και από την άλλη απο τους ίδιους τους συμμετέχοντες συναδέλφους που αναπαράγουν την ευνοιοκρατία. Το κάθε σχολείο, όπως και ο κάθε εργασιακός χώρος άλλωστε, είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας όπου οι αντιστάσεις απέναντι στον κυρίαρχο λόγο είναι ψυθιριστές. Ειδικά στην περίπτωση του σχολείου, λόγω του ευαίσθητου ρόλου που αυτό επιτελεί στην κοινωνική πραγματικότητα, συνεχίζει να απορεί κανείς όταν υψώνονται οι πιο φασιστικές και ακραίες αντιλήψεις τόσο στο παιδαγωγικό κομμάτι όσο και στο συνδικαλιστικό, για το πώς οι συγκεκριμένοι άνθρωποι θέλουν να ονομάζονται δάσκαλοι και πώς η υπάρχουσα ομοσπονδια τους το επιτρέπει.
Άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι το τοπικό, δηλαδή οι αντιλήψεις που ανάλογα με τη γεωγραφική τοποθεσία του σχολείου επιδρούν καταλυτικά σχεδόν στην ακόμα μεγαλύτερη συντήρηση των “καρκίνων”. Σε μέρη της ελληνικής περιφέρειας και συγκεκριμένα στο νησί της Λέσβου τέτοιοι “καρκίνοι” θα παραμείνουν πιθανότατα στις θέσεις εξουσίας που έχουν καταλλάβει και πλέον ο ανταγωνισμός κρίνεται στο καλύτερο δίκτυο εξουσίας που έχει ο καθένας μέσα στον εκπαιδευτικό κλάδο. Εκεί λοιπόν συναντάμε ανθρώπους πλήρως ακατάλληλους για θέσεις διοικητικής ευθύνης, τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια (σε γενική και ειδική εκπαίδευση) , πολύ περισσότερο ως παιδαγωγούς, ανθρώπους εξουσιαστικούς, με υψηλές προσδοκίες αυτοπροβολής και εγωκεντρισμού, χωρίς τη στοιχειώδη παιδεία, που προκαλούν έριδες μεταξύ των συναδέλφων, ενισχύοντας ένα κλίμα στείρου ανταγωνισμού και ρουφιανιάς . Άνθρωποι που δεν έχουν την ικανότητα να συνεργάζονται ισότιμα και να κάνουν διάλογο αλλά που θέλουν να επιβάλλονται με κάθε τρόπο και μέσο, χωρίς να λαμβάνουν υπόψην το σύλλογο διδασκόντων και να συμπεριφέρονται σαν απόλυτοι μονάρχες. Ως διευθυντές χρησιμοποιούν κάθε είδους ευτελή εργαλεία, όπως απειλές, πειθαρχικά, καταγγελίες, ημερολόγια σχολικής ζωής και ό,τι άλλο φαντάζει για αυτούς ως μέσο εκφοβισμού το οποίο μπορεί να επιδράσει στους συναδέλφους και να τους καταστήσει πειθήνια υποχείρια της εξουσίας τους.
Φυσικά δε μπορούμε να μην αναλογιστούμε και τη στάση αυτών των “δύσμοιρων” συναδέλφων που το μόνο τους αντανακλαστικό σε τέτοια συνεχόμενη και καθημερινή αντιμετώπιση είναι η γκρίνια, η προσπάθεια κατευνασμού και μια παθητικότητα που σπάει κόκκαλα. Εδώ ακριβώς βρίσκει πεδίο και αναδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο η επαρχιώτικη κουλτούρα του κρυψίματος κάτω από το χαλί οποιουδήποτε προβλήματος, με μόνο πρόσχημα τον παράλογο σεβασμό στο προσώπο που ασκεί εξουσία. Τέτοιου τύπου συνάδελφοι υπήρχαν πάντοτε στον κλάδο, άνθρωποι που πρώτα από όλα ενδιαφέρονταν για το ιδιωτικό τους οφελος και έβλεπαν τον εαυτό τους σαν γραφιάδες και εκτελεστές παραγγελιών και προσταγών.Τέτοιοι σιωπηροί θιασώτες συνεχίζουν να μην εμπνέουν καμμία συναδελφική αλληλεγγύη καθώς είναι οι πρώτοι προδότες, που μέσα σε ένα σύλλογο διδασκόντων θα ταχθούν με το πλευρό του ανώτερου χωρίς να εξετάσουν οποιαδήποτε εργασιακό τους συμφέρον και θα εξευτελίσουν την οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης .
Είναι άξιο απορίας γιατί αυτοί οι άνθρωποι σχετίζονται τόσο άμεσα με το χώρο του σχολείου και της παιδευτικής διαδικασίας, ενώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν έχουν προβληματιστεί ποτέ στη ζωή τους σχετικά με την κοινωνική και παιδαγωγική ηθική, αλλά αναπαράγουν, λες και δεν έμαθαν ποτέ να διαβάζουν , στείρες κοινωνικές προκαταλήψεις . Για όλους τους παραπάνω λόγους άραγε τι ποσοστό δημοκρατίας θέλουμε και πόση ελευθερία έκφρασης αντέχουμε;
Μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε τον ρόλο των συλλογικών μας οργάνων, πώς είναι μέχρι στιγμής και εν τέλει ποιούς “καρκίνους” καταντούν να συντηρούν, όπως και τον ρόλο που ο κάθε ένας και η καθεμία, με οποιαδήποτε ιδιότητα, παίζει στη διαμόρφωση της καθημερινότητας του σχολείου;
Σε αυτό το περιβάλλον εμείς ως ομάδα δε θα πάψουμε να μαχόμαστε με κάθε μέσο τους οποιασδήποτε μορφής σχολικούς και κοινωνικούς “καρκίνους” στην προσπαθειά μας να ζήσουμε σε μια κοινωνία χωρίς ιεραρχία , χειροκροτητές και φιλόδοξους εξουσιαστές. Πιστεύουμε σε έναν συνδικαλισμό που δε θα υπηρετεί καμίας μορφής πολιτική εξουσία αλλά που θα προτάσσει τις συλλογικές ανάγκες του κλάδου χωρίς την κάθετη ιεραρχία και τον γραφεικοκρατικό τρόπο διοίκησης.Για αυτό το λόγο προτάσσουμε τον αγώνα για να ένα σχολείο που να χωρά όλους τους μαθητές και μαθήτριες, όπου οι κάθε είδους εξουσίες θα καταργούνται και όλοι θα δρουν από κοινού και ενάντια σε ό,τι τους καταπιέζει. Τέλος, ως δάσκαλοι, στεκόμαστε ενάντια σε κάθε μορφής κυριαρχία , εθνική και φυλετική, και προσπαθούμε με οριζόντιες δομές να αντισταθούμε στην εργασιακή και εκπαιδευτική συνθήκη της σύγχρονης καπιταλιστικής αγοράς.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 30/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
