Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά...

Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια...οι Έλληνες δώσαμε τα φώτα μας στον πολιτισμό.

Ζητώ συγνώμη για τον ήδη φθαρμένο τίτλο του άρθρου, αλλά είναι αξιοπερίεργο το πως ένας άνθρωπος μπορεί σε μόλις μία πρόταση να καταδικάσει το ρατσισμό, και παράλληλα να εκφράσει μία άποψη, που μόνο ρατσιστής θα μπορούσε να έχει. Το ακούμε συχνά, το ακούμε από πολλούς, και μας δυσκολεύει λίγο παραπάνω η αντιπαράθεση μαζί τους, απ'ότι με όσους χαιρετούν ναζιστικά. 

Οι άνθρωποι αυτοί, είτε έχουν συνειδητά ρατσιστικές απόψεις, και απλώς κρυμμένοι πίσω από το δάχτυλό τους, παλεύουν για να μην προκαλέσουν αντιδράσεις, είτε μέσω της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου, έχουν ριζωμένες μέσα τους ιδέες, που δεν βασίζουν πουθενά και ούτε καν αισθάνονται. Με τους πρώτους, δεν  χρειάζεται να ασχοληθούμε. Είναι χαμένοι από χέρι. Οι δεύτεροι, αξίζουν την προσοχή μας.

Όμως για να μη χρυσώνουμε κανενός το χάπι, είναι ανάγκη να γίνει ξεκάθαρο πως και στις δύο περιπτώσεις, πρόκειται για ρατσισμό. Είναι σαφές πως το υπόβαθρο είναι διαφορετικό, αλλά ο ρατσισμός χρωστάει εξίσου και στις δύο πλευρές, την ανάπτυξή του.

Τα τελευταία χρόνια, η συζήτηση γύρω από το ρατσισμό, έχει αναζωπυρωθεί. Υπεύθυνη για αυτό είναι η Χρυσή Αυγή. Τις τελευταίες μέρες, το θέμα της Αμυγδαλέζας, και η στάση της κυβέρνησης, φέρνει για ακόμα μία φορά στο προσκήνιο φωνές του "ναι μεν αλλά". Φωνές που αντιλαμβάνονται φυσικά τις άθλιες συνθήκες ζωής των μεταναστών, αλλά ξέρουν πως η απελευθέρωσή τους, δεν είναι σωστή κίνηση.

Και όλοι οι υπόλοιποι καθόμαστε και συζητάμε για τους τρόπους καταπολέμησης των ναζιστών, και για το ποιος θα πρέπει να είναι ο νόμος που θα περάσει η νέα κυβέρνηση, για τα μεταναστευτικά ζητήματα.

Η λύση όμως είναι μία, και βρίσκεται μπροστά μας. Αν θέλουμε την αποσύνθεση της ναζιστικής ιδέας, τότε πρέπει να κοιτάξουμε στη μεριά των "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά". Αν δεν υπήρχε η συγκαταβατικότητα αυτών, που πολλές φορές φτάνει ένα μικρό ερέθισμα, για να τη μετατρέψει σε επιθετικότητα, δεν θα είχαν ανοίξει ποτέ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν θα συζητούσαμε το κλείσιμό τους.

Ο ρατσισμός είναι ύπουλος. Περνάει μέσα από τα πιο σκοτεινά σοκάκια, και πριν το καταλάβεις, έχει βρεθεί στην αυλή σου. Δεν πιστεύεις πως είσαι ρατσιστής, πιάνεις όμως τον εαυτό σου να μην συμπαθεί τον μελαψό φίλο της κόρης σου. Δεν ψήφισες Χρυσή Αυγή, μα δεν θες ξένους στη δούλεψή σου. Άνθρωποι είναι κι οι μετανάστες, το ξέρεις...θα προτιμούσες όμως να μην έχει τόσα "αλβανάκια" η τάξη του γιου σου.

Ο ρατσισμός είναι ηλίθιος. Πιστεύει πως η ταυτότητα προσδιορίζεται βιολογικά, και όχι κοινωνικά. Μισεί τα χρώματα. Είναι νάρκισσος, και φοβάται το διαφορετικό σαν να μην πέρασε αιώνας από την ιστορία του. Κρίνει, όπως δεν θα ήθελε να κριθεί. "Ξέρει", χωρίς να γνωρίζει. Πολεμά, χωρίς να έχει πραγματικό λόγο. Χτυπά, γιατί δεν μπορεί να αγγίξει.  Αδυνατεί να καταλάβει πως κανείς δεν μπορεί να κατηγοριοποιείται βάσει των προγόνων του. Όσο ηλίθιο είναι να μισείς τους Γερμανούς λόγω του Χίτλερ, άλλο τόσο είναι να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο λόγω του Σωκράτη. Στη χώρα αυτή όμως, συμβαίνουν και τα δύο. Συμβαίνουν από ανθρώπους που..."δεν είναι ρατσιστές".

Επομένως οι "ιδεολόγοι" ρατσιστές, τρέφουν το φασισμό. Όσοι είναι ρατσιστές δίχως να το γνωρίζουν, τρέφουν τους "ιδεολόγους". Και αυτό σταματάει εδώ; Όχι βέβαια...είμαστε κι εμείς, που δηλώνουμε αντιρατσιστές, μα καμιά φορά θέτουμε ως επιχείρημα το: "Είναι στη φύση του ανθρώπου να αντιδρά στο διαφορετικό". Και έτσι κι εμείς δίνουμε παράταση ζωής στον ρατσισμό. Ας σταματήσει εδώ η ειλικρινά γεμάτη καλές προθέσεις ανεκτικότητα. Αιώνες τώρα καταπολεμάμε τη φύση μας, και μόνο σε καλό μας βγήκε. Η φύση μας ήθελε γυμνούς. Δεν μου λέει τίποτα, αν η φύση μας θέλει ρατσιστές. Κι αυτό, γιατί φοράω ρούχα. 

Οι άνθρωποι, δεν γεννιούνται ηλίθιοι, απλά μεγαλώνοντας, τους λείπει η παιδεία. Κι ο ρατσισμός μεγαλώνει μαζί τους.

Αυτό είναι το πρόβλημα. Και το πρόβλημα αυτό, δεν αντιμετωπίζεται με κανένα νομοσχέδιο. Τα νομοσχέδια δεν επεμβαίνουν στις σκέψεις, παρά μόνο στην έκθεση αυτών. Στις σκέψεις, επεμβαίνει ο πολιτισμός, και η παιδεία. Και στον αιώνα της πληροφόρησης, δεν έχουμε καμία δικαιολογία.