Alfavita Newsroom Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια, στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας, η «επίσημη αγαπημένη» πετύχαινε μια από τις πιο σπουδαίες νίκες στον ελληνικό αθλητισμό.
Το 101 – 95 απέναντι στις ΗΠΑ έμεινε στην ιστορία, σε μια μέρα που ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος σε όλη την επικράτεια. Κατάρ, Λιθουανία, Αυστραλία, Βραζιλία, Τουρκία οι πρώτοι 5 σταθμοί της εθνικής μας ομάδας με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στο τιμόνι. Στους «16» αντίπαλος ήταν η Κίνα και στους «8» της διοργάνωσης η Γαλλία.
Οι δύο αυτοί αντίπαλοι δεν γινόταν να σταθούν εμπόδιο στην διαδρομή της ελληνικής ομάδας.
Μετά η Dream Team!
Η Η 1η Σεπτέμβρη ξημερώνει και φτάνει η ώρα οι διεθνείς να βρεθούν απέναντι στους αστέρες του ΝΒΑ. Ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος για τις 10:30 το πρωί
O Σπανούλης σταμάτησε στους 22 πόντους, ο Σχορτσανίτης στους 14, ο Διαμαντίδης στους 12, ο Κακιούζης στους 15 και ο Παπαλουκάς φάνταζε ασταμάτητος με 8 πόντους, 12 ασίστ και 5 ριμπάουντ.
Βασίλης Σπανούλης, Μιχάλης Κακιούζης, Σοφοκλής Σχορτσανίτης, Δημήτρης Διαμαντίδης, Αντώνης Φώτσης, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Δήμος Ντικούδης, Θοδωρής Παπαλουκάς, Κώστας Τσαρτσαρής, Νίκος Χατζηβρέττας, Παναγιώτης Βασιλόπουλος και φυσικά ο άτυχος Νίκος Ζήσης αποτελούσαν το καλύτερο ρόστερ που είδε ποτέ η Εθνική μας ομάδα, η παρέα που ξεκίνησε μαζί από το 2004 και ανταμείφθηκε κάνοντας το παιχνίδι της ζωής της και νικώντας την Αμερική!
ς. Ο χρόνος πέρασε, αλλά η επιτυχία δεν ξέφτισε. Ούτε θάμπωσε όπως οι παλιές φωτογραφίες. Συνεχίζει να λάμπει σαν φάρος.
ΕΛΛΑΔΑ (Π. Γιαννάκης): Σπανούλης 22 (3), Κακιούζης 15 (1), Σχορτσιανίτης 14, Διαμαντίδης 12 (2), Φώτσης 9, Παπαδόπουλος 8, Ντικούδης 8, Παπαλουκάς 8 (12 ασίστ, 5 ριμπάουντ), Τσαρτσαρής 3 (1), Χατζηβρέττας 2, Βασιλόπουλος
ΗΠΑ (Μ. Σιζέφσκι): Αντονι 27 (3), Ουέιντ 19 (1), Τζέιμς 17, Χάινριχ 12 (4), Χάουαρντ 10, Πολ 3, Μπος 3, Τζόνσον 3 (1), Μπάτιερ 1, Μπραντ
Ναι, ήταν οι καλύτεροι ever
Γράφει ο Γιάννης Φιλέρης στο sport24.gr
Ο Γιαννάκης, η δημιουργία, τα ρίσκα και η κληρονομιά της... Ο Γιάννης Φιλέρης εξηγεί γιατί, κατά τη γνώμη του, η Εθνική Ομάδα του 2006 ήταν η κορυφαία όλων των εποχών.
Η πτήση από το Τόκιο στην Αθήνα, με το ειδικό τσάρτερ που μετέφερε την Εθνική μπάσκετ, κράτησε περίπου 13 ώρες. Θα την ξανάκανα ευχαρίστως, όχι μία, αλλά εκατόν μία φορές. Κι ας ήταν ατέλειωτη όσο και κουραστική. Για μας που είχαμε ζήσει σα νεαροί ρεπόρτερ την έκρηξη του 1987 και το απολαυστικό μετάλλιο του 1989 στο Ζάγκρεμπ, εκείνη η τρελή διετία (2005-06) έμοιαζε με ένα τρελό όνειρο. Δεν ξέρω ποιος το είχε ... δει πρώτος, ο Γιαννάκης, οι παίκτες,ο Κολοκυθάς, δεν έχει σημασία. Δέκα χρόνια μετά, γυρίζοντας το χρόνο πίσω και με αυτή τη γενιά να έχει σχεδόν ολοκληρώσει την εθνική της καριέρα, θα θυμηθώ μια κουβέντα που είχα στο αεροπλάνο με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. "Τελικά, τα κατάφερες. Να βγάλεις μια ομάδα ... καλύτερη κι από τη δικιά σας" τον ρώτησα. Κι η απάντηση του;
Αυτό με ικανοποιεί ακόμη περισσότερο. Να βλέπω τα παιδιά να μας ξεπερνάνε. Είναι η πιο μεγάλη δικαίωση ενός προπονητή
Δέκα χρόνια πριν, ακριβώς, λοιπόν. Το ελληνικό μπάσκετ πανηγυρίζει μια από τις μεγαλύτερες νίκες όλων των εποχών. Στον ημιτελικό της Σαϊτάμα, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, η Εθνική όχι μόνο δεν “κωλώνει” απέναντι στους Αμερικανούς, αλλά κερδίζοντας με 101-95 παίρνει αυτή το εισιτήριο για τον τελικό.
Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω συναισθήματα και στιγμές. Ένα χρόνο πριν αγκαλιαζόμασταν στην Μπεογκράτσκα Αρένα καθώς η Εθνική μετά από 17 χρόνια, ερχόταν με ...φόρα για να αναδειχθεί, σχεδόν από το πουθενά, πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και σχεδόν 12 μήνες, μετά πετύχαινε ένα θαύμα, που κανείς δεν πίστευε. Ακόμη και πρακτορεία ειδήσεων, επιφυλάχθηκαν να μεταδώσουν την είδηση, γιατί αμφέβαλλαν αν το σκορ ήταν αληθινό. Αν η Ελλάδα είχε νικήσει πράγματι τους Αμερικανούς. Μια αμερικάνικη ομάδα, όχι όποια κι όποια. Με τον Μάικ Σιζέφσκι στον πάγκο, τους ΛεΜπρον Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Κρις Μπος, Κρις Πολ, Ντουάιτ Χάουαρντ και ... δεν συμμαζεύεται, στο παρκέ.
Η τελευταία ήττα των Αμερικανών σε διεθνές τουρνουά. Τους ταρακούνησε τόσο πολύ, που από τότε σαν από πείσμα, σαν από υποχρέωση, έχουν κερδίσει όλους τους αγώνες που έδωσαν σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Κύπελλα, τα οποία κέρδισαν χωρίς να χάσουν.
Τότε, όμως, είχαν χάσει. Και ανεξάρτητα αν μια μέρα μετά, η Ελλάδα κατέρρευσε απέναντι στην Ισπανία, χάνοντας την ευκαιρία να αναδειχθεί πρωταθλήτρια κόσμου, αυτή η ιστορία που έγραψε την 1η Σεπτεμβρίου του 2006 δεν έχει προηγούμενο. Και αποδείχθηκε, μέχρι φέτος, ότι δεν... είχε και επόμενο.
Ξέρετε κάτι, όμως. Δεν έτυχε. Πέτυχε! Ναι, αυτό ακριβώς συνέβη εκείνη τη χρυσή διετία, που είδαμε στα ντουζένια της την κατά τη γνώμη μου, καλύτερη Εθνική Ομάδα όλων των εποχών. Ακόμη καλύτερη κι από εκείνη του 1987. Εντάξει, δεν πρόκειται κανείς να αποκαθηλώσει τα ιερά και τα όσια, να ρίξει τις εικόνες του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Φάνη του τίμιου γίγαντα Καμπούρη και των άλλων χρυσών παιδιών της Αθήνας.
Τηρουμένων των αναλογιών, ωστόσο, η ομάδα στο Βελιγράδι και στο Τόκιο, ήταν καλύτερη. Προφανώς αν δεν υπήρχε αυτή του 87 να την εμπνεύσει, μπορεί και να μη τη βλέπαμε να θριαμβεύει. Έτσι δεν είναι όμως το σωστό. Η μία γενιά να εμπνέει την επόμενη. Τα παιδιά του 2006 μεγάλωσαν, με τους ήρωες του 1987 πάνω από το κεφάλι τους. Και ένας εξ' αυτών είχε αναλάβει να τους καθοδηγήσει από τον πάγκο.
“Ξέρεις κάτι. Η προετοιμασία του 2004 μου έχει μείνει αξέχαστη. Η μάχη που δίναμε τότε, για μια θέση στη δωδεκάδα δεν έχει προηγούμενο. Κανονική μάχη, όχι αστεία” μου εξομολογήθηκε λίγο πριν από το Ευρωμπάσκετ 2015, ο Νίκος Ζήσης. Λίγο πριν από το τελευταίο, όπως αποδείχθηκε, διεθνές τουρνουά της καριέρας του, ο αρχηγός, παραδεχόταν ότι εκείνο το καλοκαίρι στην προολυμπιακή Αθήνα, μπήκαν οι βάσεις. Έπεσε η σπίθα, για να ανάψει ξανά η φωτιά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έγιναν όλα με βάση κάποιο πρόγραμμα. Το 2004, ήταν μια περίεργη χρονιά για το ελληνικό μπάσκετ. Η Εθνική μετά το Ευρωμπάσκετ του 2003, αναζητούσε προπονητή, καθώς ο Γιάννης Ιωαννίδης έχοντας μετακομίσει οριστικά στην πολιτική έπεφτε πάνω στο “ασυμβίβαστο”.
Το ρίσκο του 2004 και η ήττα που άλλαξε τα πάντα
Κανείς δεν έδειχνε διατεθειμένος να πάρει το ρίσκο και να αναλάβει την Εθνική, με την πρόκληση των Ολυμπιακών Αγώνων μπροστά, την ομοσπονδία σε θέση μάχης με την ... διοργάνωση της Αθήνας και ένα σωρό προβλήματα συσσωρευμένα από την όχι και τόσο επιτυχημένη πορεία των τελευταίων διοργανώσεων. Το 1999 και το 2001 το ελληνικό συγκρότημα είχε αποτύχει παταγωδώς στο Ευρωμπάσκετ, ενώ το 2003 η 5η θέση στη Σουηδία έμοιαζε άχρωμη και άοσμη, κυρίως λόγω του μπάσκετ που έπαιξε η ομάδα. Μακριά από την πραγματικότητα, που σιγά-σιγά άλλαζε σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Εκεί ήταν που βρήκε το τάιμινγκ ο δαιμόνιος Γιώργος Κολοκυθάς, να πείσει τον Γιώργο Βασιλακόπουλο ότι στον Παναγιώτη Γιαννάκη, έπρεπε να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Σαν ρούκι προπονητής, άλλωστε, ο “δράκος” είχε οδηγήσει την Εθνική στην 4η θέση του Ευρωμπάσκετ 97 και στην αντίστοιχη του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, ένα χρόνο αργότερα στην Αθήνα. Η ήττα του στον ημιτελικό στις λεπτομέρειες, απέναντι στη Γιουγκοσλαβία, θεωρήθηκε αποτυχία, αλλά δεν ήταν. Έξι χρόνια μετά ο Γιαννάκης επέστρεφε. Πιο ώριμος. Και αποφασισμένος.
Παίρνοντας την απόλυτη ευθύνη, ο νέος κόουτς, προχώρησε σε κινήσεις που λίγοι θα τολμούσαν. Ο Γιαννάκης, ήξερε ότι μπορεί να έπαιζε και το κεφάλι του. Είχε όμως τον τρόπο και το κύρος, να επιβάλλει την προοπτική του. Το σχέδιο του ήταν απλό. Η Εθνική Ομάδα έπρεπε να αφεθεί στα χέρια των παικτών που είχαν γεννηθεί λίγο πριν και λίγο μετά το 1980 και κυρίως να εκμεταλλευτεί μια μοναδική συγκυρία. Την ύπαρξη τεσσάρων χαρισματικών γκαρντ, που είχε την τύχη να τους κοουτσάρει και να δει από πρώτο χέρι ... τι σόι θησαυρό είχε στα χέρια του. Ο Γιαννάκης έκλεισε τα αυτιά του στην κακοήθεια ότι προωθούσε τον Σπανούλη, γιατί έπαιζε στο Μαρούσι. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Δέκα πέντε χρόνια μετά αν κανείς ανοίξει τους πίνακες στατιστικής και πατήσει all seasons, assist leaders θα διαβάσει στις τρεις πρώτες θέσεις τα ονόματα των τριών παικτών: Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης. Και στη δέκατη θέση θα δει και τον τέταρτο: Ζήσης.
Ο Γιαννάκης, όντας ο ίδιος ένας έξοχος πλέι-μέικερ, δεν ήταν στραβός να μη δει όλο αυτό το ταλέντο συσσωρευμένο σε μια απίστευτη τετράδα περιφερειακών, που πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε όχι στην Ελλάδα, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα. Ίσως η πιο “επαναστατική” του σκέψη ήταν που αποφάσισε να αψηφίσει την κυριαρχούσα, εκείνη την εποχή, άποψη ότι δεν χωρούσαν μαζί Διαμαντίδης και Παπαλουκάς γιατί ουσιαστικά έμοιαζαν μεταξύ τους. Ο Γιαννάκης, που κάποτε ο ίδιος άκουγε ότι “δεν χωρούσε στην ίδια ομάδα με τον Γκάλη” είχε εντελώς διαφορετική άποψη.
Η σχέση του με την ΕΟΚ δοκιμάστηκε στον αγώνα με το Π.Ρίκο, γιατί η ελληνική ομάδα με τη νίκη και τη διαφορά που πέτυχε, έπεσε πάνω στην Αργεντινή. Ο Γιαννάκης, ωστόσο, και οι συνεργάτες του, είχαν αποφασίσει να βάλουν κάποιες βασικές αρχές στην ομάδα. Μπορεί η Εθνική να έχασε την ευκαιρία της πρόκρισης στην 4άδα, γνωρίζοντας τελικά την ήττα από τους Αργεντίνους, είχε προλάβει, όμως, να σφυρηλατήσει χαρακτήρα.
Ο τρόπος με τον οποίο έφτασε στο χρυσό μετάλλιο, ένα χρόνο αργότερα στο Βελιγράδι, δικαίωνε και την στρατηγική-φιλοσοφία του κόουτς Γιαννάκη: “Πάμε βήμα-βήμα, μπάλα-μπάλα, φάση-φάση”. Στην ομάδα είχε μεταγγιστεί πλήρως το νέο αίμα του ελληνικού μπάσκετ και φυσικά ερχόταν μια μοναδική συγκυρία που ο προπονητής δεν μπορούσε να την αφήσει ανεκμετάλλευτη. Παιδιά, όπως ο Παπαλουκάς (ΜVP στο φάιναλ-φορ του 2006), ο Ζήσης, ο Κακιούζης, ο Ντικούδης, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος διέπρεπαν στο εξωτερικό και η Εθνική Ομάδα εξαργύρωνε την παρουσία και την εμπειρία τους στο υψηλότερο επίπεδο. Δίπλα τους έβαλε βασικά στελέχη του κορμού του Παναθηναϊκού (Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Χαζηβρέττας, Φώτσης, που αργότερα συνάντησαν και τον Σπανούλη) αλλά και τα νέα παιδιά που δοκίμαζε τότε ο Ολυμπιακός (Μπουρούσης, Βασιλόπουλος, Σχορτσιανίτης).
Η χημεία βρέθηκε αμέσως. Οι ρόλοι επίσης. Όχι μόνο μέσα, αλλά και έξω από το γήπεδο. Η εμβληματική φιγούρα του Γιώργου Κολοκυθά, δέσποζε πάνω από την ομάδα. Αρκεί να σας πούμε ότι εκπρόσωπος Τύπου , σε αυτή την ομάδα, ήταν ο Φίλιππος Συρίγος!
Μπορεί να κράτησε λίγο. Να θέλαμε περισσότερο. Να τους βλέπαμε όλους αυτούς σαν μια γροθιά, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα να μεγαλουργούν. Μια ομάδα που πάλευε, που δεν έλεγε ποτέ “παραδίνομαι” που ανέτρεψε καταστάσεις και θα μπορούσε σίγουρα να έχει ένα μετάλλιο, είτε στο Ευρωμπάσκετ 2007, είτε ένα χρόνο αργότερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.
Ναι, ήταν η καλύτερη ομάδα. Γιατί, εκτός των άλλων επηρέασε και το μπάσκετ σε όλα τα επίπεδα. Και προπονητικά (ο Γιαννάκης έγινε οδηγός για μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων προπονητών, οι οποίοι επέβαλλαν εν τέλει τη σχολή τους στην Ευρώπη, απόδειξη ότι στη φετινή Ευρωλίγκα των 16 ομάδων, υπάρχουν τέσσερις συμπατριώτες μας κόουτς) και αγωνιστικά σε ό,τι αφορά στο διάβασμα, την τακτική και την προσήλωση στον στόχο. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι σε αυτή τη δεκαετία το ελληνικό μπάσκετ πανηγύρισε πέντε Ευρωλίγκες (τρεις ο ΠΑΟ και δυο ο Ολυμπιακός). Είπαμε. Δεν έτυχε. Πέτυχε!
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 05/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
