Κοινωνία 07.08.2017 - 08:40

5+1 σειρές για τον Αύγουστο (πλην του Game of Thrones)

Καλό binge-watching! 

Είναι πλέον κοινός τόπος, ή τουλάχιστον ένας τόπος που κατοικούν έστω μερικοί άνθρωποι, πως το Game of Thrones είναι υπερτιμημένο.

[με ελπίδα πως έχει μείνει τουλάχιστον ένας αναγνώστης μετά την εισαγωγή αυτή, συνεχίζουμε].

Η fantasy σαπουνόπερα του HBO είναι ένα τηλεοπτικό φαινόμενο που βρίσκεται αισίως στον έβδομο χρόνο ζωής της. Σε αυτά τα εφτά χρόνια κατάφερε να φτάσει και να προσπεράσει το πρωτογενές, μυθιστορηματικό της υλικό, την πολυσέλιδη σειρά βιβλίων του George R.R. Martin με γενικό τίτλο Song of Ice and Fire, με τον τίτλο Game of Thrones να ανήκει στο πρώτο βιβλίο της σειράς, στην οποία εκκρεμεί ένα (ή δυο) ακόμη βιβλία. Με τους ρυθμούς συγγραφής ωστόσο του συμπαθούς George θα έχουμε ήδη δει την συνέχεια της πλοκής στην τηλεόραση.

Γιατί είναι όμως υπερτιμημένο το Game of Thrones; Αναμφίβολα, μια από τις πιο ακριβές και καλοδουλεμένες σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης, έχτισε μεγάλο μέρος της επιτυχίας της όχι μόνο στους CGI δράκους και την πυκνή πλοκή της, αλλά πάνω στην πρωτοφανή της ικανότητα για ανατροπές. Από το επεισόδιο 9 του πρώτου κύκλου, όπου ο Eddard Stark (έως τότε πρωταγωνιστής) βρήκε το άδοξο τέλος του, η σειρά συνεχώς τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια του κοινού της. Κάθε πλοκή που χτίζει μπορεί να ανατραπεί μέσα σε ένα επεισόδιο, συχνά με ιδιαίτερα βίαιο τρόπο, με γνωστό αποκορύφωμα το 9o επεισόδιο του τρίτου κύκλου, που ήρθε και αποτελείωσε την δυνατότητα ενός happy end για τους Stark.

Είναι φανερό όμως πως ακόμα και όταν η ανατροπή γίνεται μανιέρα, η σειρά δεν θα μπορεί συνεχώς να πετυχαίνει το ίδιο αποτέλεσμα. Στις τελευταίες τρεις σεζόν, παρά την καλοδουλεμένη πλοκή σε κάθε επιμέρους ιστορία, η σειρά δύσκολα βγάζει λαγούς από το καπέλο. Η φρενίτιδα των spoiler παράλληλα γίνεται ένα αυτοτελές συνοδευτικό κάθε επεισοδίου, όμως πλέον μοιάζει λίγο αναίτια: Η σειρά οδεύει (και μάλιστα πλέον με υπερβολικά μεγάλη ταχύτητα) προς μια κλιμάκωση που είναι σε μεγάλο βαθμό γνωστή. Πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν υπάρχει κάποιος θάνατος που μπορεί να αλλάξει κάποιος τον ρου της ιστορίας.

Τρία επεισόδια μέσα στον έβδομο κύκλο και πράγματι, η σειρά μοιάζει να «βιάζεται» να περάσει στο παρασύνθημα, επενδύοντας όλο και περισσότερο σε μερικά δίλεπτα ή τρίλεπτα θεαματικών μαχών έναντι κάποιας πολύ σοβαρής ανατροπής των δεδομένων. Κάπως έτσι, αλλάζει και η φυσιογνωμία της σειράς: Ένα ταξίδι π.χ. ενός ήρωα από το Βορρά προς το Νότο θα μπορούσε να κρατήσει μια ολόκληρη σεζόν, με τις ιδιαίτερες δολοπλοκίες κατά την διάρκειά του να ορίζουν σε μεγάλο βαθμό και την πλοκή. Πλέον, ακόμα και ένα τεράστιο ταξίδι γίνεται ένα «τσιγάρο δρόμος» καθώς η πλοκή πρέπει να προχωρήσει. Όχι τυχαία, βρισκόμαστε εδώ και καιρό σε επεισόδια που έχουν γραφτεί απ’ ευθείας σε σενάριο, χωρίς το μυθιστορηματικό τους ανάλογο, και αυτό αν μη τι άλλο είναι εμφανές σε πολλά επίπεδα.

Ο φετινός Αύγουστος βέβαια θα είναι γεμάτος Game of Thrones ούτως ή άλλως, και έτσι η ευφυής σύλληψη (αν και ελαφρώς φλύαρη εκτέλεση, τουλάχιστον στα βιβλία) του George R.R. Martin που «πάντρεψε» όλες τις δοξασίες και τους μύθους της Ευρώπης του Μεσαίωνα σε μια υποθετική ήπειρο (το Westeros) θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον. Υπάρχουν όμως και μερικές ακόμα τηλεοπτικές σειρές που αξίζουν την προσοχή μας, ειδικά αν μιλάμε για εγκλωβισμό σε αστικό κέντρο μήνα Αύγουστο.

The handmaid’s tale

Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Atwood, η σειρά της MGM με την Elizabeth Moss (Mad Men) είναι αναμφίβολα μια από τις πιο καλοφτιαγμένες σειρές των τελευταίων χρόνων. Η υπόθεση παρακολουθεί την ζωή μιας υπηρέτριας-προς-γονιμοποίηση σε μια θεοκρατική δικτατορία του εγγύς μέλλοντος. Φεμινιστική, βαθιά πολιτική, σκληρή και ανελέητα εθιστική, η σειρά ολοκλήρωσε τον Ιούνιο τον πρώτο της κύκλο (10 επεισόδια) και έχει ήδη ανανεώσει για την επόμενη άνοιξη.

The Defenders

Η κόπωση του υπερ-ηρωικού σινεμά είναι γνωστή εδώ και καιρό (συνεχίζοντας βέβαια απτόητη), μα η τηλεόραση είναι ένα πεδίο που υπάρχει ακόμα ο χώρος (και ο μεγαλύτερος χρόνος) για δημιουργικότητα και ενδιαφέρουσες ιστορίες. Η συνεργασία Marvel-Netflix μας έδωσε τα τελευταία χρόνια τρεις τουλάχιστον εξαιρετικές σειρές (κατά σειρά: Jessica Jones, DD2, DD1) και δυο που ναι μεν ήταν συγκριτικά μέτριες αλλά είχαν το δικό τους στυλ και ταυτότητα (Luke Cage, Iron Fist). Σε λίγες μέρες, το Netflix θα «ανεβάσει» τα οχτώ επεισόδια της συνεργασίας των τεσσάρων τηλεοπτικών της ηρώων (συνεργασία που μεγαλούργησε και στα κόμικ), υποσχόμενη αν μη τι άλλο φροντισμένη παραγωγή και «ξύλο με υπόθεση».

Αν και σειρά του χειμώνα, το καλοκαίρι προσφέρεται για binge-watching. Το Legion ανήκει και αυτό, κατά μια έννοια, στο υπερ-ηρωικό είδος (ο Legion είναι ένας κόμικ ήρωας του κόσμου των X-MEN), όμως το πρωτογενές υλικό του δεν είναι παρά η αφορμή: Η σειρά είναι ένα καινοτόμο, στυλιζαρισμένο αισθητικό πείραμα, ένα τριπάκι δέκα επεισοδίων, που επενδύει στην ατμόσφαιρα, την ευρηματική σκηνοθεσία και τις δυνατότητες της τηλεόρασης να ενώσει δημιουργικά το εμπορικό με το καλλιτεχνικό. Η πλοκή όλου του πρώτου κύκλου θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μισή παράγραφο, όμως λίγη σημασία έχει. Από τα πρώτα επεισόδια ή που θα κολλήσει κάποιος ή που θα την παρατήσει.

The leftovers, S03

Ναι, η σειρά είναι ήδη στον τρίτο της κύκλο (που την ολοκλήρωσε) αλλά αυτό σημαίνει και περισσότερα επεισόδια προς κατανάλωση. Ξεκινώντας με ένα εύρημα που θα μπορούσε να θυμίζει Lost ή κάποια νουβέλα του Stephen King, όπου το 2% του πλανήτη εξαφανίζεται εν μια νυκτί χωρίς εξήγηση, η σειρά ισορροπεί επί τρεις κύκλους ανάμεσα στο μεταφυσικό και το απλό καθημερινό δράμα. Η (υπαρξιακή) κορύφωση του 3^ου κύκλου αποζημιώνει το ταξίδι των τριών σεζόν.

Ούτε το House of Cards που επίσης βούλιαξε μέσα στην μανιέρα του και τα αρχικά του ευρήματα, ούτε το American Gods που έκανε μυθιστόρημα του Gaiman να μοιάζει με ταινία που πρωταγωνιστεί ο The Rock, ούτε το The Walking Dead που καταδικάστηκε από την επιτυχία του να συνεχίσει να γυρίζεται. To Taboo (οχτώ επεισόδια) είναι ένα εξαιρετικά καλογυρισμένο θρίλερ/δράμα εποχής, με τον Tom Hardy στον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπου εξιστορεί την επιστροφή ενός τυχοδιώκτη στην Αγγλία το 1812 και τις προσπάθειες ανταγωνιστών του να πάρουν την κληρονομιά του πατέρα του. Εκπληκτική σε κάθε επίπεδο της παραγωγής της (στην οποία βρίσκεται και ο Ridley Scott).

Twin Peaks

Με την αφίσα της σειράς να γράφει το λιτό It’s happening again, οι γνώστες (ή μύστες;) του αισθητικού σύμπαντος του David Lynch θα έχουν ήδη σπεύσει να δουν την τηλεοπτική επιστροφή του Twin Peaks, 25 χρόνια μετά από τα γεγονότα της σειράς του 1991. Κάθε σκηνή (όχι απλά κάθε επεισόδιο ή η σειρά ολόκληρη) είναι ένα κομψοτέχνημα.

+1 Mary Kills People

Μια λιγότερο γνωστή επιλογή, που ξεκίνησε με μια ευφυή ιδέα (σαν ένας πιο πολιτικός Dexter) αλλά κατέληξε να μην ανταποκρίνεται πλήρως στην αρχική της φιλοδοξία. Όμως τα οχτώ επεισόδια του Mary Kills People είναι καλογυρισμένα και ίσως κάτι έχουν να πουν, τουλάχιστον σε όσους φαίνεται ενδιαφέρουσα η υπόθεση δυο serial killer, που ωστόσο δεν δολοφονούν ανέμελες κορασίδες αλλά ασθενείς που βρίσκονται σε τερματικό στάδιο θανατηφόρων ασθενειών και αναζητούν ένα τρόπο να αποφασίσουν οι ίδιοι για το σώμα και την ζωή τους. Ένα θέμα πολλών προεκτάσεων, δοσμένο με αρκετό μπρίο και καλές ερμηνείες, χωρίς ωστόσο μια πιο καθαρογραμμένη πολιτική θέση επί του ζητήματος.