Το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει. Δακρύζει κανείς;

Το άκλαυτο κόμμα, ο συντομότατος δρόμος ανάμεσα στο «ξεκινάμε» και στο «ξεχαρβαλωθήκαμε», οι κρίκοι ανάμεσα στην «ισχυρή Ελλάδα» και τη χώρα- ρημάδα...

 

  (Από το «Πριν», Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012)

 

Τι κι αν το παραλλήλισαν κατά καιρούς με παχύδερμα και χαμαιλέοντες; Τώρα- ας είμαστε ειλικρινείς- το ΠΑΣΟΚ θυμίζει κάτι πολύ... κομψότερο: Μέλισσα. Για έναν μόνο λόγο, αλλά σημαντικό. Υπαρξιακά σημαντικό. Η μέλισσα σε τσιμπάει και έπειτα πεθαίνει, διότι μαζί με το κεντρί χάνει και ζωτικά όργανά της. 

 

Κάπως έτσι, το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου ετοιμάζεται να διοχετεύσει στην ελληνική κοινωνία τη δόση του δηλητηρίου που ακούει στο όνομα «νέο πακέτο» και κατόπιν να παραδοθεί στους επιθανάτιους ρόγχους. Δεν απαιτούνται, βεβαίως, εξειδικευμένες γνώσεις εντομολογίας για να επισημάνει κανείς αρκετές διαφορές ανάμεσα στη μέλισσα και στο το κόμμα με τα επτά κεντριά (τόσες ακτίνες δεν έχει πλέον ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ;), έκαστο εκ των οποίων θυμίζει ελαφρώς στραβωμένη λεπίδα μαχαιριού... 

 

Η μέλισσα ορμά όταν νομίζει πως απειλείται και για αυτό συχνά θυσιάζεται «τσάμπα και βερεσέ».  Τέτοια διαπίστωση μάλλον δεν θα κάνουν οι εγχώριες και διεθνείς οικονομικές ελίτ για την πολιτικώς επιβεβλημένη θυσία του ΠΑΣΟΚ, το οποίο εξ άλλου επέζησε μέχρι τώρα, μολονότι έχει διοχετεύσει δυο φορές - τα ισάριθμα Μνημόνια- δηλητήριο που παραπέμπει σε δεκάδες μαζεμένες κόμπρες, οχιές και κροταλίες. Όχι  σε φοβισμένες μελισσούλες. 

 

Συντομότατος αποδεικνύεται ο δρόμος ανάμεσα στο «ξεκινάμε» του Ευ. Βενιζέλου και στο «ξεχαρβαλωθήκαμε». Είναι σαν να ξέρεις ήδη τον επίλογο: Στελέχη του θα αναζητήσουν πολιτική στέγη δεξιά και αριστερά (κυρίως το πρώτο). Αντί για πένθιμα εμβατήρια θα ακούγονται - ήδη ακούγονται- προσωπικά αναθέματα, αλληλοκατηγορίες, αλλά και σποραδικές οιμωγές για τις άτιμες τις συγκυρίες που «χαντάκωσαν» το κόμμα. Ίσως και για «ιδεολογικά - πολιτικά παραστρατήματα» που έριξαν το ΠΑΣΟΚ στο γκρεμό, κλπ. 

 

«Παρέκκλιση», λοιπόν- αναγκαστική ή μη; Ανοησίες. Απλώς η «νέα εποχή», την οποία λάτρεψε το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ όχι των τελευταίων τριών, αλλά δεκαέξι ετών (για να περιορίσουμε κάπως το δείγμα και το... δήγμα μας), κατέφθασε με καταστρεπτική ορμητικότητα που θυμίζει τσουνάμι, αλλά και με ιδιότητες Κρόνου: Κανέναν δεν πειράζει αν κατασπαράζει και ορισμένα από τα πολιτικά παιδιά της. Ίσως κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ ανέμεναν ότι θα ήταν κάπως διαφορετικό ή τουλάχιστον περισσότερο συγκρατημένο το... τζίνι των Μνημονίων που οι ίδιοι κάλεσαν. Ε, και; Ελαφρυντικό είναι αυτό;

 

Αν αληθεύει ότι ο ετοιμοθάνατος μπορεί να προβάλλει στην οθόνη του μυαλού του το φιλμ ολόκληρης της ζωής του μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, το ΠΑΣΟΚ δεν θα δυσκολευτεί να δει πολλά δικά του ρυάκια - κι όχι των τελευταίων δυ ή τριών ετών- να εκβάλουν στον ποταμό που σήμερα πνίγει ζωές, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στοιχειώδη δικαιώματα.   

 

Μήπως δεν προανήγγειλαν τη σημερινή εργασιακή «νέα εποχή» οι «απασχολήσιμοι» που οραματιζόταν ο Κ. Σημίτης και η ανασφάλιστη εργασία των νέων, όπως πρότεινε κάποτε ο ΓΑΠ μιλώντας στο Λαύριο; Μήπως αυτά δεν επέβαλλε στη Γερμανία ο σύντροφος εν Κεντροαριστερά Σρέντερ, το μεγάλο ίνδαλμα του Ν. Μπίστη; 

  

Μήπως δεν βλέπαμε επίδοξους... Προκρούστες για συντάξεις στα πρόσωπα του καθηγητή Σπράου και του υπουργού Γιαννίτση; (Το περιβόητο σχέδιο του τελευταίου, ειρήσθω εν παρόδω, το είχε επικρίνει δημοσίως ο εσαεί καιροσκόπος... Θ. Πάγκαλος. Τότε ήθελε «να την βγει» στον Σημίτη, τώρα θέλει να μπει στην επετηρίδα του Α. Σαμαρά...)

 

Μήπως δεν ισοδυναμούσαν με μικρά, σιωπηλά PSI διαρκείας οι ρυθμίσεις της κυβέρνησης Σημίτη για τα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων; Μήπως αυτά δεν έχασαν 3,5 δισ. ευρώ κατά την τριετία 1999- 2003, δηλαδή αφ΄ ότου (΄99) αυξήθηκε σε 23% το ποσοστό των αποθεματικών που «τζογάρονταν» στο Χρηματιστήριο; Χρειάζεται άραγε να θυμίσει κανείς τα αποτελέσματα και της κατοπινής (2003) θεσμοθέτησης των επενδύσεων των αποθεματικών σε χρηματιστηριακά παράγωγα; 

 

Μήπως δεν «κρατά η σκούφια» της τρομακτικής τωρινής κοινωνικής ανισότητας και από τις «εκσυγχρονιστικές»... glory days, όταν επικράτησε ο όρος «οι δύο Ελλάδες» που τόσο πολύ εκνεύριζε τον Σημίτη; Μήπως δεν έσπασε τότε τα... κοντέρ μέτρησης της εισοδηματικής ανισότητας η χώρα, της οποίας το πλουσιότερο 20% είχε αποδοχές 6,5 φορές μεγαλύτερες των αντίστοιχων του φτωχότερου 20%;    

 

Μήπως είναι ώρα να αναλογιστούν την παροχή πολιτικής στέγης σε Κοντογιαννόπουλο, Μάνο κι Ανδριανόπουλο όσοι δυσφορούν (;) επειδή το - ανελέητα...χτυπημένο από τις «συγκυρίες» και τη μοίρα ΠΑΣΟΚ- σήμερα συγκυβερνά με τη ΝΔ, της οποίας την πόρτα θα κτυπήσουν αύριο τόσα στελέχη του;  Χρειάζεται να θυμίσουμε κι άλλους κρίκους που συνδέουν την «ισχυρή Ελλάδα» με τη χώρα- ρημάδα, ή μήπως να πάρουμε στα σοβαρά τους εναπομείναντες πρασινωπούς κλόουν, οι οποίοι διατείνονται- σαν κλώνοι του Μητσοτάκη- ότι δεν θα είχαμε φθάσει μέχρι εδώ, εάν προλάβαιναν να μας... «μεταρρυθμίσουν» ολοκληρωτικά;         

 

Το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει. «Εκεί έξω» δεν δακρύζει κανείς. Ούτε τα θύματα, ούτε οι μεγάλοι ευνοημένοι. Ας πάψουν λοιπόν και οι όποιες εσωτερικές κλάψες για τις - χαμένες, δήθεν, την τελευταία τριετία- ιδεολογικές ταυτότητες. Ας σταματήσουν να κυλούν κροκοδείλια δάκρυα για όσα «αναγκάζεται να κάνει σήμερα» το κόμμα της... ... εποποιίας του ευρώ, του Στουρνάρα, του Παπαδήμου. Ας κλειστεί τουλάχιστον με κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας και αυτογνωσίας στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», το -δικαίως άκλαυτο- ΠΑΣΟΚ.