Ένα συνέδριο - κλαυσίγελως...

Αγώνας ανάμεσα στην ανυποληψία και την ανανέωση στο 35ο Συνέδριο ΓΣΕΕ. Ποτέ άλλοτε η ανακοίνωση ενός συνεδρίου της ΓΣΕΕ δεν προκάλεσε τόσο χλευαστικά σχόλια. «Ήταν ανάγκη να το κάνουν στην Αλεξανδρούπολη;», αναρωτήθηκαν αυθόρμητα όσοι άκουσαν ότι η όμορφη ακριτική πόλη θα φιλοξενήσει από τις 22 μέχρι τις 24 του μήνα τις συνεδριακές διαδικασίες.

 

Η αλήθεια είναι ότι η θλιβερή διοίκηση Παναγόπουλου είχε τους λόγους της να βρίσκεται τόσο μακριά από την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, από όπου προέρχεται η συντριπτική πλειονότητα των συνέδρων. Κι αυτό γιατί θέλει να αποφύγει δυσάρεστα συναπαντήματα και ενοχλητικές παρουσίες που θα υπενθύμιζαν πόσο θεαματικά έχει πουλήσει, ειδικά την τελευταία τριετία, τους αγώνες των εργαζομένων.

Θυμίζοντας όλο και περισσότερο τις συναντήσεις του διαβόητου G-20, που συνεδριάζει πίσω από σιδερόφρακτες αίθουσες ή πάνω σε πλοία, η συνδικαλιστική ηγεσία δείχνει την οριστική απόσταση και τον φόβο που τη διακατέχει απέναντι στη δικαιολογημένη οργή του κόσμου της εργασίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι ξεπεσμένοι στη συνείδηση του κόσμου εργατοπατέρες εμφανίζονται σαν κομήτες στις απεργίες και τις μεγάλες διαδηλώσεις και εξαφανίζονται γρήγορα για να μην προκαλούν με την παρουσία τους.

 

Το πείραμα εξάλλου είχε δοκιμαστεί και πριν από τρία χρόνια στο προηγούμενο συνέδριο, το 34ο, που έγινε στη Χαλκιδική και κόστισε μπόλικο χρήμα για τη μεταφορά των συνέδρων.

 

Ρίχνοντας κανείς μια αδιάκριτη ματιά στα ενδότερα των παρατάξεων πέφτει πάνω στην εκκρεμότητα της ΔΑΚΕ, που ταλανίζεται με τον σημερινό της γραμματέα Ν. Κιουτσούκη. Η καρέκλα του γαλάζιου στελέχους, που ήταν της επιρροής του Γ. Μανώλη και κρατούσε αντιμνημονιακή γραμμή, μολονότι επέστρεψε σε πιο στρογγυλεμένες θέσεις, κρίνεται επισφαλής. Το περιβάλλον Σαμαρά θέλει να τον αντικαταστήσει, χωρίς όμως μέχρι στιγμής να έχει βρει τον διάδοχο και η δυστοκία βάζει τους δύο πόλους της παράταξης σε κατάσταση ασταθούς ισορροπίας.

Οι σαμαρικοί με επικεφαλής τον Φ. Ταυρή και το στρατόπεδο των καραμανλικών με τον Κ. Πουπάκη έχουν αποδυθεί σε μια παρασκηνιακή μάχη για την πρωτοκαθεδρία και αυτό, όσο να ’ναι, φθείρει την ήδη κλονισμένη συνοχή της παράταξης, που εισπράττει τη γενική κατακραυγή από τις μνημονιακές επιλογές της κυβέρνησης.

 

Στο θεωρητικά αντίπαλο δέος, την ΠΑΣΚΕ, που αποδείχθηκε άριστο κυβερνητικό συνεταιράκι, οι προσεκτικοί διαπιστώνουν μια κινητικότητα που έχει για την ώρα απροσδιόριστη και μη προβλέψιμη κατάληξη. Υπάρχουν στελέχη που αναζητούν τρόπους ώστε να σπάσει η κυριαρχία της ομάδας Παναγόπουλου που υποτάχθηκε στις επιταγές των μνημονιακών καιρών και «κατάφερε» να χάσει όλες τις συνδικαλιστικές μάχες με τα χέρια κάτω.

 

Υπάρχει εδώ ένα κρίσιμης σημασίας ζήτημα, καθώς οι σύνεδροι που θα εκλέξουν τη νέα διοίκηση – πολλοί από τους οποίους είναι ΠΑΣΚΕ – και είναι βασικά στελέχη σε ομοσπονδίες, έχουν εκλεγεί πριν από 3-4 χρόνια. Αυτό τους ωθεί να επιδιώκουν την αναπαραγωγή του μηχανισμού τους, διαιωνίζοντας το σαπισμένο καθεστώς και εμποδίζοντας την ανανέωσή του με άφθαρτα πρόσωπα και ιδέες.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα που αποτυπώνει τον παρακμιακό χαρακτήρα του εγχώριου συνδικαλιστικού κινήματος και δεν είναι άλλο από την εκτεταμένη νοθεία και τους συνέδρους- μαϊμού, που δεν εκπροσωπούν κανέναν εκτός από την αφεντιά τους, με σωματεία που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά.

 

Σύμφωνα με βάσιμους υπολογισμούς, η νοθεία φτάνει στο 25% των συνέδρων, επιτρέποντας να διατηρούνται αναλλοίωτοι οι υφιστάμενοι συσχετισμοί τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, έστω κι αν ο κόσμος της εργασίας στη θέα των εκμαυλισμένων συνδικαλιστών τινάζει με αηδία το πέτο! Ουσιαστικά η ιστορία δείχνει να έχει παγώσει στη ΓΣΕΕ και η κορυφή του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως εκφράζεται από ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, συμπεριφέρεται σαν ταριχευμένη μούμια στο μαυσωλείο των εργατικών και κοινωνικών αγώνων.

 

Στα αριστερά του συνδικαλιστικού φάσματος, η Αυτόνομη Παρέμβαση, που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται σαφώς ενισχυμένη, κυρίως σε δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια σωματεία, αλλά το ανοδικό ρεύμα που καταγράφει δεν αρκεί από μόνο του για τη δραματική αλλαγή των συσχετισμών. Και το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ, παρά τους διαρκείς αγώνες, δείχνει καθηλωμένο, ενώ αναγνωρίζεται ότι κατάφερε να ρεφάρει τις απώλειες με τους αντιπροσώπους που εξέλεξε σε σωματεία όπου κατέβηκε χωρίς αντίπαλο, εμφανίζοντας αύξηση μελών.

Θυμίζουμε ότι με βάση τις ισορροπίες που διαμορφώθηκαν στο προηγούμενο συνέδριο, η ΠΑΣΚΕ έχει 22 μέλη στη διοίκηση, η ΔΑΚΕ 11, το ΠΑΜΕ 9 και η Α.Π. 3.

Αξίζει να σημειωθεί ότι από πλευράς της Α.Π. έχουν πέσει δύο ενδιαφέρουσες, αν μη τι άλλο, προτάσεις, σύμφωνα με τις οποίες το συνέδριο πρέπει να είναι:

• αφενός μεταβατικό και να έχει ετήσια διάρκεια, προκειμένου να γίνει εκκαθάριση των μητρώων και να εκλεγούν νέοι αντιπρόσωποι σε όλη τη χώρα με ηλεκτρονική διασταύρωση των στοιχείων για να υπάρχει νωπή και κυρίως γνήσια εντολή του εκλογικού σώματος

•  και αφετέρου να είναι οργανωτικό, δηλαδή να επισφραγίσει την ενοποίηση των δύο κορυφαίων συνομοσπονδιών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

 

Κάτι τέτοιο, λένε οι υποστηρικτές της πρότασης, θα επέφερε συγκέντρωση δυνάμεων χωρίς διακρίσεις ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, μιας και μας πήρε τώρα όλους η μπάλα και η αγριότητα πέφτει εξίσου στις πλάτες όλων. Το ενοποιημένο εργατικό κίνημα θα βοηθούσε στη συνοχή του με τη συγχώνευση ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων και θα δημιουργούσε ισχυρά και μαζικά συνδικάτα.

Παράλληλα πρέπει να ψηφιστεί ένας κώδικας δεοντολογίας, ώστε να απαγορεύεται ρητά η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών ή η κατοχή αμειβομένης θέσης, που συνέβαλαν στο ραγδαίο εκφυλισμό του συνδικαλισμού.

Το συμπέρασμα είναι ότι όπως έχει η σημερινή κατάσταση δεν πάει άλλο και το συνέδριο είναι στην πραγματικότητα ένα κρας τεστ για την αξιοπιστία του κινήματος.

Η ανυπόληπτη και χωρίς κανένα κύρος διοίκηση Παναγόπουλου έχει σπαταλήσει και τα τελευταία αποθέματα εμπιστοσύνης των εργαζομένων και ταυτίστηκε με τη βαριά ήττα απέναντι στη σκληρή πολιτική και ιδεολογική επίθεση των εκφραστών του εργασιακού Μεσαίωνα.

 

Μέσα σε τρία μόλις χρόνια οι εργαζόμενοι έχασαν ό,τι είχαν κερδίσει με αγώνες και πείσμα στη διάρκεια ενός αιώνα! Χωρίς ουσιαστική αντίσταση, αφού η διοίκηση Παναγόπουλου απέτυχε οικτρά να οργανώσει τους αγώνες, καταργήθηκε όλο το εργατικό δίκαιο: συλλογικές συμβάσεις, κατώτατος μισθός, ασφαλιστικό σύστημα, όλα έγιναν παρανάλωμα στη φωτιά που άναψε η χυδαία και άπληστη εργοδοσία, που αφού κατοχύρωσε το απόλυτο διευθυντικό δικαίωμα, πιέζει τώρα με ιταμούς εκπροσώπους, όπως ο Μ. Βορίδης της Ν.Δ., να καταργηθεί και το δικαίωμα στην απεργία!...

 

Από τις 31 του μήνα, θυμίζουμε, η ΓΣΕΕ παύει να είναι συνομιλητής της εργοδοσίας για τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού, ο οποίος θα διαμορφώνεται με μια απλή υπουργική απόφαση. Όλα αυτά σε μια χώρα, όπου ήδη το 80% των μισθωτών απασχολείται με ατομικές συμβάσεις και από το 1,5 εκατ. επισήμως των ανέργων, για τους οποίους δεν υπάρχει καμία καταστατική πρόβλεψη ώστε να συμμετάσχουν στις εργασίες, μόλις οι 230.00 παίρνουν επίδομα ανεργίας.

 

Ώρα να την κάνετε πλαγίως, παιδιά…

 

 

TO ΠΟΝΤΙΚΙ