Εκπαίδευση 10.09.2017 - 22:12

Μα τι σχολείο θέλετε επιτέλους;

“Ε, μα τι σχολείο θέλεις επιτέλους ρε φίλε, θα μας πεις;”

Τις προάλλες ύστερα από την κοινοποίηση μιας διαμαρτυρίας για το νέο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σύμφωνα με το προσχέδιο που κυκλοφόρησε στον τύπο, δέχθηκα από έναν φίλο το εξής μήνυμα “Ε, μα τι σχολείο θέλεις επιτέλους ρε φίλε, θα μας πεις;”

Ε, λοιπόν και γω αποφάσισα να πω ...και να γράψω. Όσα γράφω παρακάτω δεν αποτελούν αντικείμενο “εσωτερικής κατανάλωσης” ούτε εγχείρημα πατερναλιστικής προσέγγισης για ένα “ιδανικό” ή “ιδεατό¨' ή “κατάλληλο” εκπαιδευτικό σύστημα ή πιο απλά σχολείο, καθώς κάτι τέτοιο μόνο φαιδρό (αν όχι επικίνδυνο) θα ήταν. Είναι απλά οι πιο αυθόρμητες σκέψεις που θα μπορούσα να διατυπώσω ύστερα από ένα τέτοιο ερώτημα.

Τι σχολείο θέλουμε; Θέλουμε ένα σχολείο που θα χρηματοδοτείται σε ένα ποσοστό τουλάχιστον 5% του ΑΕΠ από το κράτος, όπως συμβαίνει σε κάθε σύγχρονη έστω αστική “κοινοβουλευτική δημοκρατία”. Το ποσοστό αυτό, βάσει μελετών και λοιπόν συσχετισμών και σταστιστικών αναλύσεων από διεθνείς και άλλους οργανισμούς , θεωρείται το ελάχιστο αναγκαίο για να καλυφθούν οι “λειτουργικές” και “πραγματικές” ανάγκες της εκπαίδευσης σε ένα οποιοδήποτε κράτος. Το να ξεκινάς με την παραδοχή ότι “δεν μπορούμε να διαθέσουμε άλλα χρήματα στην παιδεία γιατί δεν υπάρχουν άλλα χρήματα, άρα θα κάνουμε ό,τι μπορούμε με αυτά τα χρήματα”, είναι σαν να ζητάς από μια οικογένεια να μεγαλώσει τα παιδιά της μόνο με μακαρόνια, ψωμί και γάλα. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν αλλά ένα σοβαρό ζήτημα είναι το “πώς θα μεγαλώσουν”. Η βασική χρηματοδότηση της παιδείας είναι ζήτημα αρχής για μια πολιτεία, δείχνει ότι για την ίδια την πολιτεία η παιδεία αποτελεί ζήτημα βασικής και απόλυτης προτεραιότητας. Η βασική και γενναία χρηματοδότηση της παιδείας αποτελεί θεσμική ανάγκη και προτεραιότητα αναφορικά με τις υποδομές της εκπαίδευσης, από άποψη κτιριακή. Μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί τι σημαίνουν για τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και ευρύτερα την εκπαιδευτική κοινότητα σχολεία με υποδομές και αθλητικές εγκασταστάσεις, με κλειστά γυμναστήρια, με κολυμβητήρια, με εργαστήρια φυσικών επιστημών, βιβλιοθήκες κλπ κλπ κλπ.........

Τι σχολείο θέλουμε; Θέλουμε σχολείο στο οποίο θα εργάζονται εκπαιδευτικοί με μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας και όχι ελαστικές, εκπαιδευτικοί με αξιοπρεπείς μισθούς και όχι μισθούς – επιδόματα, που θα μπορούν να ανταπεξέρχονται στις πραγματικές ανάγκες ενός εργαζόμενου πολιτη – γονέα – οικογενειάρχη κλπ κλπ κλπ... Εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί που θα δουλεύουν σε ένα ασφαλές εργασιακό καθεστώς, που δεν θα είναι εργαζόμενοι – λάστιχα, που την επόμενη χρονιά μπορεί να βρεθούν από το Καστελλόριζο ως τη Φλώρινα και από τον Έβρο μέχρι τη Δονούσα, αναμένοντας απλά να μπούνε πάλι στην ανεργία από την 1η Ιούλη...Θέλουμε εργαζόμενους για όλα τα παιδιά , τα μικρά και τα μεγάλα, αυτά που έχουν ειδικές μαθησιακές ανάγκες και προβλήματα και γι αυτά που δεν έχουν , γι αυτά που μιλάνε ελληνικά και αυτά που δεν μιλανε, γιατί έτσι απλά λειτουργεί ομαλά και ισορροπημένα μέσα σε ένα στοιχειωδώς παιδαγωγικό περιβάλλον μια εκπαιδευτική κοινότητα.

Τι σχολείο θέλουμε; Θέλουμε ένα σχολείο εργασίας. Το σχολείο εξάλλου οφείλει μέχρι τουλάχιστον και την ηλικία των 15 ετών για τα παιδιά, να λειτουργεί με όρους “σχολείου εργασίας”. Τι είναι το σχολείο εργασίας; Το σχολείο που καλύπτει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις μαθησιακές ανάγκες των μαθητών στα πλαίσια του σχολικού προγράμματος, χωρίς να είναι “δεμένο” στο τρένο της “εξωσχολικής” παιδείας και να “ρυμουλκείται” από αυτό αλλά και χωρίς να δημιουργεί στους μαθητές την ανάγκη για πολύωρη προετοιμασία και μελέτη εκτός σχολείου. Είναι το σχολείο που με πολύ απλά λόγια σέβεται και προστατεύει τον ελεύθερο χρόνο των μαθητών μέχρι και την ηλικία τουλάχιστον των 15 ετών.

Τι σχολείο θέλουμε; Θέλουμε ένα σχολείο που θα καλλιεργεί τις πνευματικές, τις ψυχικές, τις κοινωνικές αρετές όλων των παιδιών. Θέλουμε τον σχολικό αθλητισμό ως θεσμό να είναι ενσωματωμένος στο σχολικό εκπαιδευτικό σύστημα, σε όλο του το φάσμα και για όλες τις σχολικές ηλικίες. Το ίδιο και για τις τέχνες , να είναι ενσωματωμένες στο εκπαιδευτικό σύστημα, καλλιτεχνικά, μουσική , χορός, τραγούδι να έχουν μόνιμη θέση στα σχολικά αναλυτικά προγράμματα, μέσα από σχολικούς καλλιτεχνικούς αγώνες σε μόνιμη βάση. Θέλουμε τα εκπαιδευτικά αντικείμενα να μην είναι τυχαία “μονταρισμένα” στα σχολικά αναλυτικά προγράμματα αλλά “τοποθετημένα” μέσα από μια παιδαγωγική μελέτη και βάση από τις πρώτες σχολικές ηλικίες μέχρι τις μεγαλύτερες , σε ένα σχολείο που θα τα μελετά και θα τα διδάσκει μέσα από μια ουσιαστική συνέχεια και αλληλουχία εποικοδομητική και γνωστική.

Αυτά θέλουμε και άλλα πολλά ίσως και είναι διατυπωμένα πολλά χρόνια τώρα μέσα από τις διεκδικήσεις των ομοσπονδιών μας και των σωματείων μας. Και δεν είναι ούτε κουραστικό ούτε φαιδρό ούτε ουτοπικό ούτε μάταιο να τα θέλουμε και να τα διεκδικούμε...

Είναι απλά αυτονόητο...

Καλή χρονιά και καλή δύναμη σε όλους...

Δημήτρης Παπαδημητρίου, φιλόλογος.