Κοκκινάκη Υπατία Δεν είναι λίγοι οι γονείς μαθητών που προβληματίζονται έντονα για το βάρος της σχολικής τσάντας, το οποίο φαίνεται να αυξάνεται διαρκώς χρόνο με τον χρόνο.
Μάλιστα, ένας γονέας ξεκίνησε μια «δονκιχωτική» απόπειρα να αναδειχθεί αυτό το θέμα και δημιούργησε ένα διαδικτυακό ψήφισμα, στο οποίο καλεί τους γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές να τον στηρίξουν στο αίτημά του για επίλυση του ζητήματος.
Ο Νίκος Μποσινάκος, πατέρας δύο παιδιών ηλικίας 11 και 12 ετών, δήλωσε στο alfavita.gr πως θεωρεί ότι «είναι άδικο, αδικαιολόγητο και απαράδεκτο αυτό που υφίστανται τα παιδιά μας. Με προβληματίζουν ιδιαίτερα δύο χαρακτηριστικά του προβλήματος: α) Ότι οξύνεται αντί να αμβλύνεται όσο περνούν τα χρόνια και β) ότι και τα ίδια τα παιδιά φαίνεται να το θεωρούν δεδομένο».
«Όσο το σκέφτομαι και ανατρέχω στις αιτίες και στις ρίζες του προβλήματος, συνειδητοποιώ ότι συμβολικά, αλλά και πραγματικά όλο το βάρος των σφαλμάτων μας στις πολιτικές για την Παιδεία φορτώνεται στους ώμους των παιδιών μας» επισημαίνει.
Στο διαδικτυακό ψήφισμα αναφέρεται ότι «καθημερινά, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά στην χώρα μας κουβαλούν 10-15 κιλά στην πλάτη τους. Πολλά περπατάνε εκατοντάδες μέτρα, φορτωμένα σαν υποζύγια, δεκάδες βιβλία και τετράδια. Ανεβαίνουν σκάλες, σηκώνουν σε κίνηση επολέ ζετέ την τσάντα στους ώμους κοκ. Και καταλήγουν με σκολίωση και άλλα μυοσκελετικά προβλήματα».
Μπορείτε να υπογράψετε κι εσείς στο διαδικτυακό ψήφισμα εδώ.
Το διαδικτυακό ψήφισμα
«Τα τελευταία χρόνια, παρά την ψηφιοποίηση της γνώσης, οι σχολικές τσάντες έχουν βαρύνει αφόρήτα. Τα παιδιά μας φορτώνονται καθημερινά δεκάδες κιλά σχολικών βιβλίων, τετραδιών κλπ στον δρόμο προς και από το σχολείο. Το βάρος αυτό δημιουργεί σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα. Το κορμί και το μυαλό των παιδιών μας βαραίνει επικίνδυνα από την τρυφερή ηλικία του Δημοτικού. Κανείς αρμόδιος δεν νοιάζεται, κανείς - ακόμη και εμείς οι γονείς- δεν μιλά. Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι ακόμη και τα ίδια τα παιδιά θεωρούν αυτονόητο ότι θα κουβαλούν αυτό το άσκοπο βάρος για πάντα. Ας το σταματήσουμε τώρα!
Αιτιολόγηση
Εδώ και 5 χρόνια που στέλνω τα παιδιά μου στο σχολείο, έχω γίνει μάρτυρας ενός αργού εγκλήματος κατά της υγείας τους. Αρχικά, έλεγα “δεν βαριέσαι έτσι γινόταν πάντα, έτσι γίνεται, έτσι θα γίνεται”. Και δεν μίλησα. Αλλά τα χρόνια περνάνε και αποφάσισα να μιλήσω, έστω και μόνος μου. Για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί τελικά τα πράγματα χειροτερεύουν και δεύτερον γιατί ίσως κάτι γίνει για να καλυτερέψει η κατάσταση για τα παιδιά που θα έλθουν.
Αναφέρομαι στο υπερβολικό βάρος της σχολικής τσάντας. Καθημερινά, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά στην χώρα μας κουβαλούν 10-15 κιλά στην πλάτη τους. Πολλά περπατάνε εκατοντάδες μέτρα, φορτωμένα σαν υποζύγια, δεκάδες βιβλία και τετράδια. Ανεβαίνουν σκάλες, σηκώνουν σε κίνηση επολέ ζετέ την τσάντα στους ώμους κοκ. Και καταλήγουν με σκολίωση και άλλα μυοσκελετικά προβλήματα. Το χειρότερο: Καταλήγουν να θεωρούν αυτό το φορτίο αυτονόητο και αυτό το βάρος ανίκητο. Και όμως μπορούν και πρέπει να αλαφρύνουν. Είναι παιδιά...
Δεν θα θεωρητικολογήσω για να μην σας κουράσω.
Προτείνω πρακτικές λύσεις που κατά λόγο αρμοδιότητας θα πρέπει να δείτε σε όλες τις διοικητικές βαθμίδες της εκπαίδευσης:
α) Λιγότερα βιβλία. Τα παιδιά μου έχουν σε κάθε μάθημα 2 και 3 βιβλία, με πολλά από αυτά μένουν σχεδόν αχρησιμοποίητα γιατί απλώς δεν προλαβαίνει η δασκάλα να βγάλει όλη αυτή την ύλη. Θα πρέπει να είναι λιγότερα, μικρότερα και πραγματικά χρήσιμα. Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, τα βιβλία θα πρέπει να έχουν προστιθέμενη αξία και να κάνουν τα παιδιά να τα αγαπούν. Όχι να τα βλέπουν ως βαριά, δυσανάγνωστα και αμέτρητα τούβλα. Καλύτερα να είναι σε έντυπη μορφή μόνο το ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων και όλα τα άλλα σε ηλεκτρονική.
β) Χώροι για να αποθηκεύουν τα παιδιά τα πράγματα τους. Ατομικά ντουλαπάκια για κάθε μαθητή, ώστε να αφήνει με ασφάλεια τα βιβλία και τετράδια που δεν χρειάζεται να πηγαινοέρχονται σπίτι σχολείο. Εκτός από διαδραστικούς πίνακες (αλήθεια που είναι; γιατί δεν έχουν φτάσει στα σχολεία;), χρειάζονται βασικές υποδομές που θα μετατρέψουν το σχολείο σε χώρο φιλικό, φιλόξενο, ασφαλή και διακριτό από το σπίτι.
γ) Λιγότερη δουλειά για το σπίτι. Όσο περισσότερη ύλη, εργασίες, δραστηριότητες εντάσσονται στο σχολικό πρόγραμμα και δεν μεταφέρεται ως μελέτη στο σπίτι, τόσο μικρότερη είναι η ανάγκη να κουβαλάει το παιδί στην τσάντα βιβλία, τετράδια και άλλα υλικά. Αλήθεια, τι απέγινε εκείνη η ωραία πρωτοβουλία “η τσάντα στο σχολείο”; Την έφαγε ο covid;
δ) Οργάνωση του σχολικού προγράμματος με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχουν καθημερινά αρκετά μαθήματα που δεν απαιτούν πολλά βιβλία (πχ γυμναστική, πληροφορική, εικαστικά, εργαστήριο δεξιοτήτων κλπ)
ε) Περισσότερη προσπάθεια από τους εκπαιδευτικούς να διευκολύνουν την ούτως ή άλλως επιβαρυμένη κατάσταση, μοιράζοντας αν είναι δυνατόν τα διάφορα βιβλία και τετράδια κάθε μαθήματος σε διαφορετική ημέρα. Για παράδειγμα, στα Αγγλικά, την μία ημέρα να φέρνουν το βιβλίο, την άλλη ημέρα το τετράδιο εργασιών, την τρίτη ημέρα το απλό τετράδιο.
Προφανώς, οι λύσεις που προτείνονται παραπάνω προσκρούουν σε άλλα παρεμφερή και περισσότερο δυσεπίλυτα προβλήματα και παθογένειες.
Πώς να λιγοστέψουν τα βιβλία, όταν βασική μέριμνα του Υπουργείου είναι να διανείμει ένα σεβαστό κονδύλι σε εταιρίες, εκδοτικούς οίκους και συγγραφείς;
Πώς να λιγοστέψει η δουλειά για το σπίτι όταν οι εκπαιδευτικοί καλούνται να διδάξουν σε τμήματα των 25 μαθητών και να διεκπεραιώσουν μια υπερβολικά μεγάλη ύλη;
Πώς να χρηματοδοτηθεί η αγορά ντουλαπιών στα σχολεία, όταν αυτά δεν έχουν καν τις απαραίτητες αίθουσες διδασκαλίας ή όταν οι δήμοι δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν ούτε καν την αγορά βασικού εξοπλισμού για τα κτίρια; Όταν καλούνται οι σύλλογοι γονέων να καλύψουν ακόμη και την αγορά χαρτιού Α4;
Πώς να διαμορφωθεί το πρόγραμμα με σκεπτικό να ελαφρυνθεί η τσάντα, όταν στην εξίσωση μπαίνουν παράγοντες όπως η έλλειψη των απαραίτητων εκπαιδευτικών, το μοίρασμα τους σε 3 και 4 σχολεία, η προσωρινότητα μεγάλου μέρους τους ως αναπληρωτών κ.α;
Ωστόσο, ακόμη και αποδεχόμενος αφαιρετικά ως “δεδομένους” αυτούς τους περιορισμούς και τις παθογένειες, ξανακοιτώ και ξανασηκώνω την τσάντα του γιού μου και της κόρης μου και παρακαλώ κάθε αρμόδιο σε κάθε διοικητικό επίπεδο της εκπαίδευσης να σκύψει πάνω στο θέμα αυτό και να δει τι μπορεί να κάνει αυτός/η για να βοηθήσει στην λύση του.
Κάθε ημέρα ζητάω από τα παιδιά μου να έχουν καλύτερη στάση σώματος όταν διαβάζουν, όταν είναι στον υπολογιστή ή όταν παίζουν το ηλεκτρονικό τους. Για αυτό το λόγο, από όλους εσάς, ζητάω να κάνετε απλώς το καθήκον σας.
Σας ευχαριστούμε για την υποστήριξή σας , ΜΠΟΣΙΝΑΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ από ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ».
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Σχολικός εκφοβισμός: Το νέο μοριοδοτούμενο σεμινάριο του Παν.Αιγαίου
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 13/01
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
