Πάμπολλες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να στοχάζεται και να προβληματίζεται περί της προόδου της «σύγχρονης», όπως θέλουμε να την χαρακτηρίζουμε, ελληνικής κοινωνίας. Όλοι θεωρώ, ότι έχουμε αισθανθεί άλλοτε περήφανοι, ικανοποιημένοι, ευγνώμονες, έκπληκτοι με τα βήματα της κοινωνίας μας, ενώ άλλες φορές απογοητευμένοι, δυσαρεστημένοι και οργισμένοι για σημερινά και γνωστοποιημένα φαινόμενα, που αν και μας θυμίζουν μία «παλιότερη» εποχή, κοινωνική πραγματικότητα και συνθήκη, σημειώνονται στην σημερινή ημερομηνία…
Αναμφίβολη καθίσταται λοιπόν, η ταραχή και η σύγχυση των τελευταίων εβδομάδων, μετά τις αποκαλύψεις διασήμων για άσκηση, στο παρελθόν, σωματικής, σεξουαλικής και λεκτικής βίας (προσωπικά δεν τα διαχωρίζω, αφού όλα μπορούν και έχουν αντίκρισμα στην ψυχική και σωματική υγεία). Τα σημαντικότερα και πιο συχνά συναντώμενα επιχειρήματα των «αρνητών» και των «δύσπιστων», είναι αφενός η χρονική απόσταση από την εκδήλωση της προαναφερθείσας βίας και αφετέρου η απουσία τεκμηρίων για την απόδειξη της εκδήλωσης. Ωστόσο, πιθανότατα οι υποστηρικτές των απόψεων αυτών, ζουν σε μία άλλη κοινωνία, σε μία -δυστυχώς- ουτοπική κοινωνία, που όλοι θα θέλαμε να είναι εν μέρει υπαρκτή.
Κατά πόσον όμως αποδίδουν την πραγματικότητα αυτά τα επιχειρήματα; Άλλοι υποστηρικτές της άποψης για την χρονική απόσταση από το συμβάν, την συμπληρώνουν με την «αλόγιστη και ακατανόητη» εξομολόγηση της άσκησης βίας μετά από αρκετά χρόνια, που την μεταφράζουν ως ανάγκη επίδειξης και τοποθέτησης στο κέντρο της κοινωνικής προσοχής, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι από τότε έχει κάνει μεγάλα βήματα η ελληνική κοινωνία. Προφανώς και καμία από τις δύο συνθήκες δεν αποδίδουν την πραγματικότητα, στην πλειονότητά τους τουλάχιστον, αφού οι περιπτώσεις και οι καταγγελίες δεν προέρχονται από ένα μόνο άτομο και προφανώς δεν θα επιθυμούσε κανείς να εκτεθεί, αποδίδοντας τέτοιες βαρύτατες κατηγορίες και ευθύνες στους θύτες. Στην άλλη περίπτωση που πρόσφατα εντόπισα, μάλλον να γελάσει ή να κλάψει μπορεί κανείς περί βελτίωσης της κοινωνίας μας από εκείνη την εποχή, αφού πέραν από αυτές τις εξομολογήσεις που ήρθαν στο φως, δεν είναι λίγες οι αποκαλύψεις για συμβάντα, που τοποθετούνται στο σήμερα.
Επιπρόσθετα, αυτοί που δυσπιστούν και επικαλούνται την απουσία τεκμηρίων, ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων, που πιθανότατα δεν έχουν βιώσει μία τέτοια συνθήκη ή δεν έχουν ενημερωθεί επαρκώς για την εγκυρότητα ή την αλήθεια του επιχειρήματός τους. Κανένας δηλαδή, δεν θεωρεί ότι σε περίπτωση οποιασδήποτε άσκησης μορφής βίας ή παρενόχλησης είναι υποχρεωτική η «προσκόμιση» αποδείξεων… Ωστόσο, ακόμα και στην ύπαρξη τεκμηρίων π.χ. στην περίπτωση του βιασμού, σύμφωνα με τις Αν Μπέργκες και Λύντα Χόλμστρομ, το ίδιο το άτομο μετά το αίσθημα του τρόμου και της απελπισίας, πασχίζει να επανέλθει στην καθημερινότητά του, νεώτερες βέβαια έρευνες έχουν αποδείξει και την πιθανότητα να βιώσει το θύμα και μετατραυματικό σοκ.
Το σημαντικότερο είναι να σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και να αποδεχτούμε ότι η κοινωνία που ζούμε διαμορφώνεται από εμάς τους ίδιους. Αυτό, τεκμηριώνεται από την άποψη των Berger και Luckmann, αφού υποστηρίζουν ότι: «η κοινωνική ζωή είναι ένα ρευστό και διαρκώς «επαναδιαπραγματευόμενο» σύνολο από κοινωνικές πρακτικές[…]Τα άτομα μοιράζονται τρόπους σκέψης, ιδέες, αξίες και έννοιες, καθώς αλληλοεπιδρούν. […]Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι μέσα από τις κοινωνικές τους σχέσεις «κατασκευάζουν» την καθημερινή πραγματικότητα και την αντιλαμβάνονται ως δεδομένη, νομιμοποιημένη και «φυσική»»*. Πρέπει δηλαδή να καταλάβουμε, ότι είναι στο χέρι μας να απαλλάξουμε την κοινωνία μας από μία πραγματικότητα που μας δυσαρεστεί και η πλειονότητά μας, αποδοκιμάζει.
Εν ενί δη λόγω, ας σταματήσουμε να αναλωνόμαστε σε επίπλαστους και ουτοπικούς κόσμους και δικαιολογίες, ας κοιτάξουμε κατάματα τον φόβο μας, ώστε αυτός να φοβηθεί και να φύγει (όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης). Ας αποδεχτούμε ότι η άσκηση βίας, η εκμετάλλευση, η κατάχρηση της εξουσίας και της καλοσύνης, δεν είναι γνώρισμα μίας ορισμένης ανθρώπινης ταυτότητας που έχουμε στο μυαλό μας. Ο βιαστής, ο καταχραστής, ο βίαιος μπορεί να είναι οποιασδήποτε πολιτικής, κοινωνικής ή οικονομικής ταυτότητας. Ας προσπαθήσουμε οτιδήποτε αρνητικό υπάρχει μέσα στην κοινωνία, πρώτα να το αποδεχτούμε και μετά να το μετουσιώσουμε σε κάτι καλύτερο.
*βιβλίο Κοινωνιολογίας, Ανθρωπιστικών Σπουδών Γ’ Λυκείου
Ραφαήλ Ν. Γιανναδάκης, μαθητής Γ’ Λυκείου
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ τον Ιούνιο: Ανακοινώθηκε ΕΠΙΣΗΜΑ η ύλη!
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 11/04
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
