Διδάσκεις αεί διδασκόμενος;

 

Είμαι μουσικός, 'διδάσκω' σε δημοτικά σχολεία. Γράφω με αφορμή την καθημερινότητα μου στο σχολείο. Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά βιώνω τη ''βία'' μέσα στην τάξη. Ίσως γιατί έτυχε, ίσως γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η τάξη είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, του ψυχισμού των ανθρώπων, από τον μέσο άνθρωπο μέχρι τον πιο ιδιαίτερο. 

Ο θυμός, η απειλή, η προσβολή, η έλλειψη εσωτερικής ηρεμίας, εντέλει η ''βία'' σαν έννοια γενικότερη εκδηλώνεται σε όλες τις μορφές της. Από τις πιο μικρές τάξεις μέχρι τις μεγαλύτερες, μέχρι τους ενήλικες. Περιστατικά παιδιών που ξέρουν μόνο να εκφράζονται με μπουνιές και κλωτσιές, ξέρουν μόνο να οργίζονται, έχουν μάθει να θυμώνουν, αλλά με τι και με ποιον;ξέρουν;φαντάζομαι ότι έτσι έχουν μάθει. Κι εγώ τι να κάνω μες στην τάξη; θέλω να διδάξω μουσική αλλά κυρίως θέλω να διδάξω την αγάπη, θέλω να διδάξω το σεβασμό και το σύνολο. Είναι αλήθεια τα παιδιά δεν παίρνουν από λόγια, όταν τους εξηγείς πιθανότατα απλά φοβερίζονται και σταματάνε, δεν νομίζω ότι καταλαβαίνουν γιατί συμβαίνουν αυτά. Έχω καταλάβει ότι τα παιδιά μαθαίνουν μιμούμενοι συμπεριφορές και πράξεις. Πώς θα πράξουν τον σεβασμό αν δεν τον έχουν δει να γίνεται;Και ποιός θα τους το δείξει; Εμείς μπορούμε; Ή καλύτερα θέλουμε; Είμαστε σίγουροι ότι οι εκπαιδευτικοί έχουμε συναίσθηση αυτών των εννοιών; Ή μήπως η μόνη μας ''λύση'' είναι ο βαθμός, άντε και μια έξτρα απειλή από τον διευθυντή;Και αν γίνει αυτό μετά το παιδί τι θα έχει καταλάβει; μάλλον ότι πρέπει να είναι ήσυχος γιατί θα πάρει κακό βαθμό, και έτσι θα τα έχουμε καταφέρει περίφημα. Και θα έχουμε βουλώσει το στομα του παιδιού, και αντί να καταλάβει το γιατί έφτασε μέχρι εκεί και γιατί οργίζεται και γιατί προσβάλλει, θα έχει καταλάβει ότι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι ο βαθμός! Ακούω πολύ συχνά από δασκάλους αυτή τη μέθοδο ή επίσης την γνώμη ότι ''δεν πειράζει που είναι έτσι το παιδί , είναι πολύ καλός στα μαθηματικά'', και προβληματίζομαι βαθειά. Τι ειρωνεία, με αυτόν τον τρόπο θα έχω φτιάξει ικανούς επιστήμονες, λογιστές, γιατρούς, και ό,τι άλλο υπάρχει και κανείς από αυτούς δεν θα έχει συνείδηση, και ξέρουμε όλοι παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων από τη ιστορία μας. Πώς θα διδάξω την ευθύνη όταν εγώ ο ίδιος δεν έχω συναίσθηση της ευθύνης μου ως δασκάλου, ως λειτουργού; 

Συνείδηση μηδέν. Ενσυναίσθηση μηδέν. Αυτό φτιάχνεται στα σχολεία. 

Δάσκαλοι αυθεντίες , γονείς αυθεντίες, παιδιά αγρίμια, άνθρωποι αποπροσανατολισμένοι για το τι βοηθάει την ψυχή μας.

 Η βία λεκτική, κινησιολογική, (η σωματική έχει απαγορευτεί δια νόμου -όχι εσωτερικού-του κράτους) είναι το κύριο μέσο εκμάθησης του δασκάλου, και βέβαια η απάντηση είναι βία. Και απ'την άλλη ντάντεμα ''άντε παιδί μου μάθε κι εκείνο και το άλλο  και δεν πειράζει αν χτυπιέσαι όλη μέρα''. Φροντίσαμε για όλα εκτός από τον συναισθηματικό μας κόσμο. Και αναρωτιέμαι, τόσα χρόνια που εφαρμόζεται αυτό δεν έχουμε καταλάβει ότι δεν λειτουργεί; Τι περιμένουμε;

Εγώ τώρα αναρωτιέμαι αφού είμαι μέρος αυτής της λειτουργίας, τι να κάνω όταν βλέπω τέτοιες πρακτικές;τι να κάνω όταν η κατάσταση φτάνει σε σημεία επικίνδυνα για τη σωματική ασφάλεια των παιδιών; θα συνεχίσουμε να τα φυλακίζουμε ή θα ασχοληθούμε με την ψυχική τους υγεία;

Γιατί δεν δίνουμε ουσιαστικές λύσεις στους γονείς και τους παραμυθιάζουμε; γιατί παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας κατηγορώντας τους πάντες εκτός από εμάς; 

Νιώθω ανίκανη να ακολουθήσω το σύστημα αυτό που εφαρμόζεται στα σχολεία, και δεν μου φταίει το κράτος ούτε οι γονείς, με πληγώνει το ό,τι βλέπω ανθρώπους παραιτημένους από τις συνειδήσεις τους, επαναπαυμένους στην εφαρμογή εύκολων λύσεων, στερημένους σε αυτοκριτική και αυτογνωσία.

ΑΣ ρίξουμε τα τείχη μας, ΑΣ παρατηρήσουμε την κατάστάση με καθαρό βλέμμα, ας κάνουμε επιτέλους πράξη αυτό που απαιτούμε από τα παιδιά, ας μην μας πιάνει έπαρση και μανία. 

Η λύση βρίσκεται μέσα στον καθένα μας, ας μην την περιμένουμε από αλλού.

Βοηθώντας το σύνολο βοηθάμε τον εαυτό μας, βοηθώντας τον εαυτό μας βοηθάμε το σύνολο.

ΑΣ ξεκινήσουμε τώρα, ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο όσο έχουμε πιστέψει.

 

Βέρα Στραβοπόδη