Alfavita Newsroom Η επιλογή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλλει τον πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, κ.Οδ.Βουδούρη ως υποψήφιο του κόμματος στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές και η συνακόλουθη αντιπαράθεση, αναδεικνύουν με ιδιαίτερη ενάργεια δύο αλληλένδετες και ιδιαίτερα επικύνδηνες τάσεις στην περίφημη διαδικασία “βίαιης ωριμανσής” του κόμματος (τα λόγια του Γ.Δραγασάκη) στο δρόμο προς την εξουσία. Η πρώτη σχετίζεται με τη διαρκή επίκληση ενός αρχικώς έωλου αλλά εν συνεχεία όλο και πιο συγκεκριμένου ως προς τις πολιτικές του συνυποδηλώσεις 'ρεαλισμού' και η δεύτερη με την ολοένα εντεινόμενη αυτονόμηση της ηγετικής ομάδας από τις διαδικασίες της βάσης και τις αποφάσεις των κεντρικών πολιτικών διαδικασιών όπως π.χ το συνέδριο.
Η επιμονή της ηγετικής ομάδας στην στήριξη της εν λόγω υποψηφιότητας παρά τις σφοδρότατες αντιδράσεις του συνόλου των κομματικών οργανώσεων Πελοποννήσου ανεξαρτήτως τάσεων (είναι ενδεικτικό ότι στις νομαρχιακές επιτροπές δεν υπήρξε ούτε μια ψήφος υπέρ του κ. Βουδούρη), σηματοδοτεί μια ποιοτική αλλαγή αντίληψης όσον αφορά τις σχέσεις εκπροσώπησης. Το θέμα δεν είναι διαδικαστικό αλλά βαθύτατα πολιτικό. Βρισκόμαστε εδώ ενώπιον ενός ιδιότυπου πολιτικού ελιτισμού που θέλει τον κόσμο της εργασίας και του κινήματος ανίκανο να καταλάβει τη φύση και τις απαιτήσεις της πολιτικής αντιπαράθεσης και ως εκ τούτου 'υποχρεωμένο' να εκχωρεί το δικαίωμα λήψης/ερμηνείας των αποφάσεων στους επαΐοντες της εκάστοτε κομματικής νομενκλατούρας. Η προώθηση της λογικής της ανάθεσης και την παθητικής εκπροσώπησης είναι προφανώς ασύμβατη με τη φύση του δεσμού που πρέπει να οικοδομεί με το λαϊκό κίνημα και την πολιτική του βάση ένα αριστερό κόμμα που προετοιμάζεται να κάνει ρήξεις. Αυτό μας φέρνει με τη σειρά του στη δεύτερη κρίσιμη διάσταση του θέματος.
Η επιλογή ενός ανθρώπου που κατα δήλωση του δεν μετανιώνει που ψήφισε το μνημόνιο δεν είναι καθόλου τυχαία και συμπυκνώνει σε υλικό και συμβολικό επίπεδο μια στρατηγική δεξιόστροφης μετατόπισης και συστημικής ενσωμάτωσης, ήδη ορατή από την επαύριο των βουλευτικών εκλογών. Οι δεσμεύσεις Δραγασάκη για παραμονή στο ευρώ και η τοποθέτηση Μηλιού υπέρ των ισοσκελισμένων προυπολογισμών κινούνται στην ίδια κατεύθυνση και καταδεικνύουν ότι για τον ηγετικό πυρήνα του κόμματος αφενός δεν υπάρχουν πραγματικά περιθώρια και δυνατότητες ρήξεων με τη σημερινή πολιτική και άρα επιβάλλεται η επίτευξη συγκλίσεων με τμήματα του οικονομικο-πολιτικού κατεστημένου και αφετέρου, ότι για την ανάληψη της εξουσίας είναι αναγκαίος ο διεμβολισμός του λεγόμενου κεντρώου, a priori φιλοευρωπαικού, χώρου και άρα η λείανση των προγραμματικών αιχμών αλλά και της σκληρής αντιμνημονιακής ρητορικής.
Οι δηλώσεις του υπευθύνου ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Σταθάκη είναι εδώ κάτι περισσότερο από ενδεικτικές. Αφού πρώτα δήλωσε στη Βουλή ότι μόνο το 5% του χρέους είναι επαχθές, πράγμα που υπορρήτως σημαίνει ότι μόνο αυτό έχει 'ηθικώς' αλλά και νομικώς το δικαίωμα να διαγράψει μέσω μονομερών ενεργειών μια επερχόμενη κυβέρνηση (περαιτέρω διαγραφή μπορεί προφανώς να διεκδικηθεί/υπάρξει αλλά πρέπει να είναι προϊόν πολιτικής συμφωνίας) εν συνεχεία κατά τη διάρκεια μιας ιδιαιτέρως άνευρης ομιλίας του για το φορολογικό έκανε την εξής αποστροφή “Η Ελλάδα έχει μια μόνιμη τρύπα στη φορολόγηση των φυσικών προσώπων και των επιχειρήσεων, θα τολμούσα να πω πιο πολύ των φυσικών προσώπων παρά των επιχειρήσεων”. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η φοροδιαφυγή είναι αρκετά διαδεδομένη σε κλάδους όπως οι ελεύθεροι επαγγελματίες αλλά το ερωτηματικό εδώ μπαίνει ως προς το γιατί ο κ.Σταθάκης επέλεξε να κάνει αυτή την επισήμανση όντας δίπλα στον πρόεδρο του Σ.Ε.Β, Δ.Δασκαλόπουλο, την στιγμή που είναι πανθομολογούμενη η προκλητικότατη φοροδιαφυγή που χαίρει το μεγάλο κεφάλαιο στη χώρα μας; Δεδομένου δε ότι ο κ.Σταθάκης κατέχει μια κατεξοχήν πολιτική θέση, θα ήταν ανόητο να υποθέσει κανείς ότι είπε όσα είπε λόγω κάποιας υποτιθέμενης 'τεχνοκρατικής δεοντολογίας'.
Είναι ακριβώς το πραγματικό βάθος αυτής της πολιτικής στρατηγικής που αποτυπώνει η υποψηφιότητα Βουδούρη και για αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία η ανάγνωση τόσο των εσωτερικών αντιδράσεων που δημιούργησε όσο και η πρόσληψή της από την ευρύτερη εκλογική βάση του κόμματος. Σε πρόσφατο άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών (14/2) ο Γ.Μαυρής, ένας από τους εγκυρότερους αυτή τη στιγμή δημοσκόπους, σχολιάζοντας την κάμψη της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ κάνει την ακόλουθη διαπίστωση “Αφορμή στάθηκαν, τόσο οι επιλογές των υποψήφιων περιφερειαρχών..., όσο οι δηλώσεις των επώνυμων οικονομολόγων του κόμματος, που εκφράστηκαν στο προηγούμενο διάστημα. Αυτή η μετατόπιση δείχνει να παράγει συγκυριακά μια αριστερόστροφη δυσαρέσκεια, η οποία μάλλον δεν αντισταθμίζεται, ποσοτικά, με τις εισροές (μετατοπίσεις) από το μετριοπαθέστερο «κεντρώο» εκλογικό ακροατήριο, στο οποίο το κόμμα επιχειρεί να απευθυνθεί” και συνεχίζει “Άμεση συνέπεια της συντελούμενης ιδεολογικής διεργασίας είναι η «παλιννόστηση» από το ΚΚΕ κομμουνιστών ψηφοφόρων ... Συνολικά, αυτή η υποκατηγορία μετακινούμενων ψηφοφόρων ενδέχεται να αντιπροσωπεύει το 3-4% του εκλογικού σώματος.”.
Στο βαθμό που είναι αδύνατο η Κουμουνδούρου να αγνοεί την ύπαρξη αυτών των τάσεων, οι οποίες υποδηλώνουν με σαφήνεια ότι μια ευμεγέθης μερίδα των αριστερών ψηφοφόρων του κόμματος το εγκαταλείπει ως προϊόν της δεξιόστροφης μετατόπισής του, η επιμονή στην στρατηγική αυτή οδηγεί σε κάποια μάλλον οδυνηρά για ένα κόμμα της αριστεράς συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει αναπτύξει μια ‘ιδιοκτησιακή’ αίσθηση της σχέσης της με το πολιτικό της ακροατήριο μη αντιλαμβανόμενη ότι περισσότερο εκπροσωπεί και πολύ λιγότερο ηγείται μιας κοινωνικής δυναμικής, γεγονός με ιδιαίτερη σημασία ακόμη και για την βραχυπρόθεσμη συνοχή της εκλογικής βάσης του κόμματος. Το δεύτερο και μακράν σημαντικότερο συμπέρασμα είναι ότι η στρατηγική που ακολουθεί ο στενός ηγετικός πυρήνας γύρω από τον κ.Τσίπρα, δεν φαίνεται να είναι μόνο αποτέλεσμα ενσωμάτωσης της πίεσης και των ιδεολογικών επιταγών του οικονομικο-πολιτικού κατεστημένου σε εθνικό και ευρωπαικό επίπεδο αλλά και προϊόν μιας βαθύτερης, αν θέλετε κατα μία έννοια της πραγματικής, ενσωμάτωσης στο παιχνίδι της εξουσίας· η εξουσία ως αυτοσκοπός.
Υπό αυτό μόνο το πρίσμα μπορεί να εξηγηθεί πως η απόφαση του συνεδρίου περί διεύρυνσης προς τμήματα “των αριστερών σοσιαλιστών” εκφράστηκε μέσω της υποστήριξης αμετανόητων μνημονιακών πολιτικών γυρολόγων όπως ο Οδ.Βουδούρης, το πώς συνθήματα όπως το “καμία θυσία για το ευρώ” μετατράπηκαν σε εγγυήσεις παραμονής στην ευρωζώνη, το πως οι ούτως η άλλως ελλειπέστατες διατυπώσεις όπως το “απόλυτη προτεραιότητα για μας είναι η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, και όχι η υπαγωγή σε υποχρεώσεις που άλλοι ανέλαβαν υποθηκεύοντας τη χώρα” μεταφράστηκαν από τον κύριο Μηλιό σε δέσμευση για ισοσκελισμένους προυπολογισμούς, μα πάνω από όλα εξηγεί την διαφαινόμενη αδιαφορία για το ποιούς ακριβώς θα εκπροσωπεί η λεγόμενη “κυβέρνηση της αριστεράς”. Είναι σαφές ότι τα επιδιωκόμενα ανοίγματα προς την εκλογική πελατεία του σημερινού ΠΑΣΟΚ, της κίνησης των 58 και των λοιπών συμπαραμαρτούντων με τις πολιτικές υποχωρήσεις και τις ιδεολογικές και αξιακές εκπτώσεις που τα συνοδεύουν, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να τέμνονται με τις αγωνίες, τα θέλω και τις ελπίδες του κόσμου της αριστεράς που δεν επιθυμεί απλά αλλαγή διαχειριστή αλλά αλλαγή καθεστώτος.
Η απάντηση στην μνημονιακή έρημο του καθεστώτος επιτροπείας και της μεταδημοκρατικής συνθήκης που βιώνει σήμερα ο λαός μας δεν μπορεί να είναι ο 'ρεαλισμός' των συμβιβασμών, όπως και η οικοδόμηση ενός άλλου κοινωνικού και παραγωγικού μοντέλου δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρα μόνο μέσα από λαϊκούς και εργατικούς αγώνες πέρα από και σε αντίθεση με λογικές παθητικής εκπροσώπησης και 'δημοκρατίας κορυφής'. Αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη σήμερα ο τόπος, αυτό που επιζητεί ο κόσμος του κινήματος και της αριστεράς δεν είναι η 'τεχνοκρατική' σοβαροφάνεια κάποιου οικονομικού προγράμματος διακυβέρνησης αλλά η ακράδαντη δέσμευση για την εφαρμογή μιας πραγματικά σε βάθος φιλολαϊκής πολιτικής, σε ρήξη όχι μόνο με τα μνημόνια και τον νεοφιλευθερισμό αλλά με τον ίδιο τον 'υπαρκτό καπιταλισμό'. Με άλλα λόγια την αριστερά εκείνη που ξεφεύγοντας τόσο από την αδιέξοδη ατραπό του σεκταρισμού όσο και από τις πάντα επικίνδυνες μεταρρυθμιστικές ψευδαισθήσεις θα επιδιώξει να αναμετρηθεί με το ζήτημα της εξουσίας (και όχι απλά της διακυβέρνησης) στοχεύοντας σε ένα ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό με άξονα τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας και ορίζοντα το σοσιαλισμό. Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι αυτή η αριστερά, η μόνη που μπορεί να χαρακτηριστεί 'κοινωνικά χρήσιμη' ή 'επαναστατική', μπορεί να υπάρξει μόνο ως αποτέλεσμα της εμπλοκής του ίδιου του λαϊκού παράγοντα. Χωρίς πολιτικές διεργασίες ζύμωσης και οργάνωσης στο επίπεδο της 'βάσης' κανένα πραγματικά ριζοσπαστικό πολιτικό σχέδιο δεν μπορεί ούτε να αρθρωθεί ούτε πολύ περισσότερο να προχωρήσει. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να κρίνονται τόσο οι πολιτικές στρατηγικές όσο και οι πρωτοβουλίες που ξεδιπλώνονται αυτή την περίοδο στο χώρο της αριστεράς εν συνόλω και οι οποίες δυστυχώς φαίνεται όχι μόνο να μην έχουν καμία οργανική σχέση με τον κόσμο του κινήματος αλλά και να εγγράφουν ποικιλοτρόπως τα ηττοπαθή αντανακλαστικά που αναπτύχθηκαν στην ελληνική αριστερά την δεκαετία του ΄90. Οι καιροί ου μενετοί...
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 27/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
