Alfavita Newsroom [[ Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο ''liva.com'' (η αριστερά), και αν και άλλαξε σε κάποια σημεία της αρχικής του δημοσιευμένης μετάφρασης στα αγγλικά, παραμένει ως προς την ουσία του σημαντικό για την άντληση μερικών συμπερασμάτων. Εν συντομία ως προς την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί : Στην Ουκρανία τα πράγματα έχουν γίνει ξεκάθαρα εδώ και πολύ καιρό. Τα ''στρατόπεδα'' έχουν δημιουργηθεί και η κυριότερη μάχη που διεξάγεται είναι αυτή ενάντια στο φασισμό της κυβέρνησης του Κιέβου, κυβέρνησης που υποστηρίζεται από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ΝΑΤΟ. Οι ανθρακωρύχοι, από τον περασμένο Μάιο, με απεργίες και διαδηλώσεις, [αρχικά ως απάντηση στους ολιγάρχες που προσπάθησαν να σαμποτάρουν το δημοψήφισμα στην περιοχή του Donbass (βλ. η περίπτωση του Akhmetov http://vathikokkino.gr/archives/82607)] είχαν ξεκαθαρίσει πως δεν θα επιτρέψουν την προέλαση του φασισμού και ότι θα πάρουν τα όπλα αν αυτό καταστεί αναγκαίο. Τελικά, η χούντα του Κιέβου, η άνοδος στην εξουσία των ανθρώπων του φασιστικού Δεξιού τομέα και της εθνικιστικής οργάνωσης Svodoba, η οργάνωση μισθοφορικών στρατιωτικών οργανώσεων, η δίωξη και οι δολοφονίες μελών αριστερών οργανώσεων και απλών πολιτών, οι βομβαρδισμοί αμάχων και η συνεχιζόμενη τρομοκρατία των εθνικιστών σηματοδότησαν την ανάγκη των ανθρώπων στο Donbass να υπερασπιστούν τα εδάφη τους με τα όπλα. Είναι σαφές πως αυτή η μάχη δεν είναι ανάμεσα σε Ουκρανούς και φιλορώσους όπως παρουσιάζεται, απλοϊκά και επκίνδυνα, από την πλειονότητα των ΜΜΕ αλλά και κάποιων αριστερών μέσων. Είναι επίσης σαφές ότι η διαμορφωθείσα κατάσταση στην Ουκρανία, κουβαλώντας και πολλά κληροδοτήματα που έπαιξαν ρόλο, προέρχεται αλλά και οξύνεται από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς μεταξύ του ευρωατλαντικού άξονα και της Ρωσίας η οποία και συμμετέχει σε μια αναδυόμενη οικονομικά συμμαχία (ΒRICS) που απειλεί την μέχρι τώρα κυριαρχία του πρώτου. Είναι επίσης σαφές πως η Ουκρανία είναι το ένα μέτωπο αυτών των ανταγωνισμών που συνεχώς μεγαλώνουν και απειλούν την ανθρωπότητα με ολέθριο πόλεμο. Αλλά επίσης, πρέπει να καταστεί σαφές πως ο ρόλος της εργατικής τάξης, η τακτική της και η στρατηγική της πρέπει να κινούνται με γνώμονα αποκλειστικά το δικό της συμφέρον. Το συμφέρον της, στην περίπτωση της Ουκρανίας, είναι να απαλλαγεί από την φασιστική κυβέρνηση του Κιέβου και να γίνει κυρίαρχη στον τόπο της. Σε αυτό φαίνεται πως συμβάλλουν και αρκετοί αντιφασίστες που, μη ξεχνώντας το δικό τους ιστορικό παρελθόν στις μάχες κατά του φασισμού, σπεύδουν να σταθούν αλληλέγγυοι με τα ίδια τους τα σώματα. Ας μη γελιόμαστε, η Ουκρανική κυβέρνηση δεν θα είχε καμία τύχη αν στηριζόταν μόνο στον τακτικό στρατό της. Η βοήθεια της Δύσης (εξοπλισμός από το ΝΑΤΟ, αεροπλάνα από την Πολωνία και τον Καναδά, μισθοφόροι από την Σερβία, εκπαιδευτές από την Σουηδία) είναι καταλυτική και καταστροφική για τους άμαχους στα ανατολικά. Γι'αυτό και η στάση της εγχώριας αριστεράς, κυρίαρχης και μη, είναι επίσης καταλυτική ως προς αυτό το ζήτημα.
Στο άρθρο, γίνεται λόγος για την παρουσία μέρους της αριστεράς και της αναρχίας στα γεγονότα. Παρουσία που δεν τους τιμά και θα τους γυρίσει μπούμερανγκ, αλλά προς το παρόν αποβαίνει καταστροφική αλλά ξεσκεπάζει και τις αδυναμίες τους. ]]
Ουκρανία: η κατάρρευση της φιλελεύθερης ''αριστεράς''
Από την Svetlana Tsiberganova, μέλος του Borotba.
απόδοση – σχόλιο, Θ.Κ.
Μετάφραση στα αγγλικά από Peter Mikhailenko
πηγή : http://liva.com.ua/liberalism-left.html
Πολλοί είναι αυτοί που εκπλήσσονται από το πόσο γρήγορα η ουκρανική κοινωνία επηρεάζεται από την άκρως σοβινιστική προπαγάνδα και ήδη έχει αρχίσει να ζει κάτω από τις αρχές της οργουελιανής δυστοπίας : ''Ο πόλεμος είναι ειρήνη! Η ελευθερία είναι σκλαβιά! Η δημοκρατία είναι περιορισμός όλων των δικαιωμάτων! Η ελευθερία του λόγου είναι σιωπή! Τα θύματα κάηκαν και σκοτώθηκαν μόνα τους!'' [1]
Αλλά, διαπίστωσα ότι εδώ και κάμποσο καιρό δεν υπάρχει καμία έκπληξη σε αυτό.
Εάν αναλύσουμε την πρόσφατη ιστορία του αριστερού κινήματος στην Ουκρανια, θα γίνει ξεκάθαρο πως οι παραπάνω αρχές, γεμάτες κυνισμό, είναι η ουσία του ουκρανικού εθνικισμού. Διαδίδονται ακόμα και μεταξύ αυτών που δεν έχουν υποκύψει στη σοβινιστική υστερία.
Γιατί, άραγε, οι ''αριστεροί'' φιλελεύθεροι βρεθήκαν στην πλατεία Μεϊνταν (πλατεία της Ανεξαρτησίας); Γιατί οι ουκρανοί εθνικιστές κάτω από τις σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και φωνάζοντας ''Μοσχοβίτες στα μαχαίρια! Θάνατος στους εχθρούς μας!'', έγιναν για αυτούς ο ''λαός'' , τη στιγμή που οι πολίτες στα νοτιοανατολικά της χώρας, τραγουδούσαν ''Σήκω πατρίδα απέραντη '' [2] έγιναν για τους ίδιους ''sovky'' [3], τα ''κτήνη'' και τα ''σκαθάρια του Κολοράντο'' [4];
Δεν πρόσεξαν οι αριστεριστές την αντικομμουνιστική ρητορική που κατέκλυσε την πλατεία Μεϊντάν; Ή τις υποσχέσεις για τις αντικοινωνικές μεταρρυθμίσεις που θα έκαναν μετά τη νίκη τους και που, όντως, εφαρμόζονται σήμερα; Αλλά και την επίθεση που δέχτηκαν όλοι όσοι, από την άλλη πλευρά, πρότειναν ένα κοινωνικό πρόγραμμα, όπως και τα καλέσματα για την καταστολή κάθε αντίθετης γνώμης; Το φρόνημα των κληρικών πάλι, που κήρυσσαν τη γυναίκα βοηθό για τον άντρα, ιδέα που κληροτοδήθηκε από τους ευγενείς της Μεσαιωνικής Ουκρανίας; Δεν ήταν όλα αυτά προφανή (σ.σ.για το τι πρόκειται);
Για αρκετό διάστημα και εγώ αδυνατούσα να λύσω αυτό το αίνιγμα (σ.σ. για την συμμετοχή των ''αριστερών στην πλατεία Μεϊντάν), μέχρι που έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία από την πλατεία τον περασμένο χειμώνα, όπου το πλήθος ποδοπατούσε μια κόκκινη σημαία.
Από τότε όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα.
Όλοι αυτοί οι φιλελεύθεροι, που σήμερα υπερασπίζονται το καθεστώς των ολιγαρχών και των εθνικιστών και που για χρόνια έβριζαν την αριστερά και μετείχαν στο ξερίζωμα και την καταστροφή των κομμουνιστικών συμβόλων, δεν διαφέρουν καθόλου από τους Ουκρανούς εθνικιστές. Υποστήριξαν στον ίδιο βαθμό την αντικομμουνιστική ρητορική, δαιμονοποιώντας στο έπακρο το σοβιετικό παρελθόν. Εισήγαγαν ακόμα και πληθώρα αντι-αριστερών εκφράσεων στην εκπαίδευση και στην ιστορική επιστήμη έτσι ώστε να στρέψουν τις μάζες και τους εργάτες μακριά από το σοσιαλισμό, βοηθώντας την εξάπλωση της δεξιάς.
Πόσες φορές άλλωστε, έπρεπε να υπερασπιστώ το κυριότερο σύμβολο της κομμουνιστικής διεθνούς και του εργατικού κινήματος, την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, στις οργανωτικές επιτροπές για την Πρωτομαγιά. Υπήρχαν κάποιοι που ζητούσαν την απομάκρυνση του συμβόλου ώστε να μην τρομάζουν οι φιλελεύθεροι και οι εθνικιστές. Την ίδια στιγμή, βέβαια, δεν τους απασχολούσε η παρουσία της μαυροκόκκινης των αναρχικών που κατά 100% οι άνθρωποι στο Κίεβο την ταύτιζαν με τη μαυροκόκκινη των υπερ-εθνικιστών του κινήματος του Μπαντέρα, που κυριαρχούσε στους δρόμους.
Οι σεχταριστές της περιθωριακής ''αριστεράς'' μάχονταν τους ''απολυταρχικούς σταλινικούς'' (αν και δεν υπάρχουν εδώ και δεκαετίες) αγνοώντας, με δειλία, πως ο πραγματικός κίνδυνος ήταν η άνοδος του ουκρανικού εθνικισμού. Και κατά αυτό τον τρόπο επέδειξαν τρομερή αυταρχικότητα που όμοιά της ήταν δύσκολο να συναντήσεις ακόμα και στις τοπικές επιτροπές του Κομμουνιστικού κόμματος Ουκρανίας (ΚΚΟυ).
Η ουσία είναι πως και οι ουκρανοί ''αναρχικοί'' (αδυνατώ να το γράψω χωρίς εισαγωγικά) και οι ''φιλελεύθεροι'' έγιναν η ουρά του ουκρανικού εθνικισμού πριν αυτό να ''έχει πλάκα''. Αυτό αφορά μία περίοδο πολύ πριν το ''Euromaidan''.
Δεν προκαλεί έκπληξη πως τώρα κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στους χιλιάδες τραυματισμένους και δολοφονημένους πολίτες των νοτιοανατολικών περιοχών. Άλλωστε, θα ήταν τραγικό για αυτούς να χάσουν την υποστήριξη από το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο και να διακόψουν τη συνήθειά τους να μην αποτελούν απειλή της εξουσίας με την οργάνωση οποιασδήποτε ειρηνικής αντιπολεμικής διαμαρτυρίας στην πρωτεύουσα με σκοπό να σταματήσουν οι δολοφονίες μερικών ''sovky'' στα νοτιοανατολικά (χαρακτηρισμός για τους φιλοσοβιετικούς). Τρομάζουν με την πιθανότητα να ηττηθούν από την δεξιά, να έρθουν κατά πρόσωπο με την υστερική κριτική στα γραφεία τους και να αποβληθούν από τα χιπστεροστέκια τους. Τρομάζουν με την πιθανότητα να χαρακτηριστούν ''πράκτορες της Ρωσικής υπηρεσίας ασφαλείας'', ειδικά από τότε που το καθεστώς της Ουκρανικής αστικής τάξης άρχιζε να χαρακτηρίζει τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις ως χρηματοδοτούμενες προβοκάτσιες του Κρεμλίνου.
Άλλωστε, είναι ευκολότερο να λάβεις μια επιχορήγηση για μια συζήτηση στρογυλής τραπέζης σχετικά με την ''απειλή ενός πολέμου''. ''Το ακούσατε; Έχουμε πόλεμο!''. ''Μήπως, λοιπόν πρέπει να πάρουμε καμία Ευρωπαϊκή επιχορήγηση ώστε να οργανώσουμε ένα σχετικό συνέδριο;
Όλα αυτά, την ίδια στιγμή που κάθε δεύτερο (αν όχι κάθε ένα) λεωφορείο προσφύγων από το Luhansk δέχεται επιθέσεις στα σημεία ελέγχου από τον Ουκρανικό στρατό και τους ακροδεξιούς μαχητές, για τους οποίους οι ''ελευθεριακοί'' του Κιέβου συλλέγουν χρήματα για να τους αγοράσουν όπλα και αλεξίσφαιρα.
Και ακόμα χειρότερα, κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι ''αναρχικοί'' μάχονται ανοιχτά υπέρ των εκτελεστών, και υπό τις διαταγές των ναζί, στα τάγματα ''Azov'' και ''Donbass'', υπερηφανευόμενοι δημοσίως ότι εκπαιδεύονται από Σουηδούς ρατσιστές, από αυτούς που καυχιούνται για τις δολοφονίες των Ουκρανών.
Και αν αυτό, για αυτούς, δεν είναι έγκλημα, τότε αναρτήσεις σε ιστολόγια σχετικά με τις δολοφονίες αθώων πολιτών, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων και εργατών και την ανάγκη να σταματήσει ο πόλεμος , γιατί πρέπει να σημαίνουν απαραίτητα υποστήριξη στον Πούτιν ή στους αυτονομιστές; Πράγματι, κατά τους τελευταίους μήνες κανένας από τους ''αριστερούς'' φιλελεύθερους φίλους μου, από αυτούς που πήγαιναν φαγητό στους ακροδεξιούς μαχητές στο Maidan και γιόρταζαν την ''Heavenly hundred'' [5], δεν είπαν λέξη, ούτε έριξαν ένα βλέμα, ή ακόμα κάποιο ίχνος καταδίκης για τις πράξεις του Ουκρανικού στρατού, και των Ουκρανών ακροδεξιών , αλλά ούτε εξέφρασαν τη συμπάθεια τους στα θύματά. Η δικαιολόγηση για τα εγκλήματα πολέμου που κάνουν γίνεται με την κατηγορία των ανθρώπων στο Donbass πως δεν έδιωξαν τις συμμορίες και προκάλεσαν τον πόλεμο με το δημοψήφισμα. [Το Donbass είναι η περιοχή της νοτιοανατολικής Ουκρανίας και περιλαμβάνει τις επαρχίες του Donetsk και του Luhansk οι οποίες ψήφισαν υπέρ της πολιτικής αυτονομίας από την κεντρική κυβέρνηση του Κιέβου τον περασμένο Μάιο].
Πώς διαφοροποιείται άραγε η άποψη ενός τέτοιου ''αριστερού'' από αυτήν του μέσου φανατικού εθνικιστή;
Ας είμαστε ειλικρινείς, με κανένα τρόπο.
Αλλά το πιο χυδαίο από όλα στο συναισθηματικό απόπατο της φιλελεύθερης αριστεράς έχει να κάνει με τη στάση τους απέναντι στους Ουκρανούς πολιτικούς κρατούμενους και πρόσφυγες, ανάμεσα στους οποίους είναι και πολλοί σύντροφοί μας. Χιλιάδες από τους άδικα (και τυχαία) συλληφθέντες δεν έχουν καμία υποστήριξη από τους φιλελεύθερους υπερασπιστές των ''ανθρώπινων δικαιωμάτων'', οι οποίοι δουλέυουν για οικονομικά συμφέροντα. Η αρχή των ακτιβιστών του Maidan είναι: ''(σ.σ. Θα κάνουμε) τα πάντα – αλλά μόνο για τους ανθρώπους μας. Για τους άλλους; Τιμωρία και με το νόμο!'' Οι άνθρωποι που δικαιολογούν ξανά και ξάνα τις σφαγές , τις απαγωγές και τους ξυλοδαρμούς που διαπράχθηκαν κατ'εξακολούθηση από τους υποστηριχτές του καθεστώτος, προσπαθούν να τα ρίξουν σε άλλους και στις διαφορετικές ιδεολογικές θέσεις τους που είναι σχετικές με τον αγώνα κατά του πολέμου. Αν αυτό θεωρείται αναρχισμός, τότε τι είναι φασισμός;
Αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι στα πάτρια εδάφη μου – στο Donbass. Κάθε μέρα, και μερικές φορές και τη νύχτα, υπάρχουν πυροβολισμοί και βομβαρδισμοί. Σε ολόκληρη την πόλη βρίσκονται άντρες με όπλα. Αλλά προς στιγμήν, αισθάνομαι πάνω κάτω ήρεμη, για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες σκληρής και πολλής εργασίας. Για πρώτη φορά ήρεμη μετά από την κατάληψη των γραφείων του Borotba στο Κίεβο, τις μαζικές συλλήψεις απλών ανθρώπων στο Χάρκοβο (πολλοί από τους οποίους έγιναν φίλοι μου), τις επιθέσεις στους φίλους μου, τις διώξεις από την αστυνομία και την μυστική υπηρεσία, την απόπειρα απαγωγής του συντρόφου μου (πολιτικά και στη ζωή) που έγινε μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης.
Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, αγωνιστές της ειρήνης (κάποιοι από αυτούς ίσως και απολίτικοι), Ουκρανοί, αλλά και άνθρωποι από διάφορες χώρες στο κόσμο, στέκονται αλληλέγγυοι απέναντί μας. Αλλά για ένα φιλελεύθερο αριστερό, η υποστήριξη της αντιπολίτευσης στο παρόν καθεστώς είναι πολύ θαρραλέα πράξη. Κανένας άλλωστε από αυτούς δε σχολίασε τη δολοφονία του Vyacheslav Kovshum, μέλος του ΚΚΟυ – δολοφονία που έγινε από τους νεοναζί – ίσως γιατί δεν τον θεωρούσαν άνθρωπο, αλλά απλά ένα μέλος του ''αστικού'' ΚΚ, την στιγμή που για αυτούς οι ναζί ήταν οι ''προοδευτικοί'' ακτιβιστές της πλατείας Maidan. Κανείς από αυτούς δεν είπε λέξη για την απαγωγή του συντρόφου μας, του κομμουνιστή απο την Volnovakha, ή για την δολοφονία στην Μαριούπολη του δημοσιογράφου Sergei Dolgov. Και κατά τον ίδιο τρόπο κράτησαν σιγή ιχθύος για την δολοφονία των αντιπάλων του δεξιού καθεστώτος στο Χάρκοβο, στην Οδησσό και στο Donbass.
Είχα την ελπίδα πως η ''αριστερά'' θα έπαιρνε μέρος στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια, υπερασπιζόμενη τις γυναίκες και τις μητέρες της ανατολικής Ουκρανίας, που διαμαρτύρονταν για την καταναγκαστική επιστράτευση των συζύγων τους και των παιδιών τους. Αλλά τι να περιμένεις από αυτούς, που δεν είναι άξιοι να λέγονται κομμουνιστές. Από αυτούς που εντάσσουν τους εαυτούς σε μια ακαθόριστη αριστερά, στους φιλελεύθερους άνευ συνείδησης και χωρίς να παίρνουν οποιαδήποτε ευθύνη, και που υπάκουα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ναζί και των ολιγαρχών.
Τώρα, οι ελπίδες μου βρίσκονται στους ανθρώπους με ανθρωπιά και ειλικρίνεια. Και γνωρίζω πως υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι.
Τα γεγονότα των πρόσφατων ημερών, οι διαμαρτυρίες των μητέρων και των συζύγων των Ουκρανών στρατιωτών, έδειξαν ότι οι Ουκρανοί εργάτες δεν έχουν ανάγκη από τους λαμπερούς αριστερούς του περιθωρίου. Οι Ουκρανοί εργάτες χρειάζονται τολμηρούς και ιδεολόγους κομμουνιστές, δεδομένου ότι αντιμετωπίζουν τη λέξη ''προοδευτισμός'' με περιφρόνηση και χλεύη. Οι εργάτες χρειάζονται δίπλα τους αυτούς που δεν φοβούνται την εργατική τάξη. Κομμουνιστές που θα είναι έτοιμοι να τους οργανώσουν και να τους εκπαιδεύσουν. Από αυτούς που δεν θα ρωτήσουν : ''Πως να πιάσω κουβέντα με τους εργάτες χωρίς να μου πουν να τους αφήσω στην ησυχία τους;''. Από αυτούς που θεωρούν ότι ο εργάτης είναι άνθρωπος, και δεν βλέπουν σε αυτόν την καταπάτηση της τιμής του από την προπαγάνδα των ολιγαρχών περί ''quilted jacket'' [6].
Γνωρίζω τέτοιους ανρώπους. Και γίνονται όλο και περισσότεροι. Το μέλλον ανήκει σε αυτούς.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα κάνουν την Ουκρανία ελεύθερη και σοσιαλιστική.
Σημειώσεις
[1]. Αναφέρεται στην εξήγηση που έδωσαν οι υποστηρικτές του Κιέβου στην σφαγή της Οδησσού στις 2 Μαΐου.
[2]. Από το εμβατήριο που καλούσε στη μάχη ενάντια στον φασισμό κατά τη διάρκεια του ΙΙ Π.Π.
[3]. Υποτιμητικός όρος για τους φιλοσοβιετικούς που χρησιμοποιείται από τους σημερινούς φιλελεύθερους. Στην κυριολεξία σημαίνει φτυάρι – shovel.
[4]. Υποτιμητικός όρος για τους ανθρώπους που φορούσαν την κορδέλα με πορτοκαλί και μαύρες ρίγες , σύμβολο της νίκης στον ΙΙ Π.Π (και που έγινε σύμβολο των αντιφασιστών στις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας).
[5]. Αναφέρεται τους διαδηλωτές που έπεσαν μαχόμενοι στην πλατεία Μεϊντάν. Η ''εκατοντάδα'' είναι όρος για το τάγμα των Ουκρανών κοζάκων.
[6] Υποτιμητικός όρος για τους σοβιετικούς στρατιώτες του ΙΙ Π.Π.που συνήθιζαν να φοράνε καπιτονέ μπουφάν.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 25/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
