Τα σημερινά Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία στην πλειοψηφία τους ανήκουν σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, μπορούν να κατηγορηθούν βάσιμα για «εγκλήματα εξημέρωσης», ενώ οι συστημικοί διανοούμενοι λειτουργούν ως «πράκτορες της εξουσίας», οι οποίοι, μέσω της αυθεντίας τους, πείθουν το πόπολο να δρα ακόμα και, ή κυρίως, ενάντια στα συμφέροντά του.
Αυτά τα Μέσα Ενημέρωσης μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν «Ειδικές Δυνάμεις Καταστολής», αφού ό,τι δεν μπορεί πλέον να επιτευχθεί δια της βίας, επιβάλλεται δια της πειθούς. Από το πρωί έως το βράδυ ασύστολη προπαγάνδα προς όφελος της εκάστοτε κυβέρνησης, η οποία καταλήγει να είναι «καθεστώς». Αυτά τα Μέσα, όπως και αυτοί οι διανοούμενοι, φροντίζουν για την εξασφάλιση της αυθόρμητης συναίνεσης των υποτελών τάξεων και των κάθε είδους καταπιεσμένων.
Η νοοτροπία του υπηκόου, η οποία καταλήγει να είναι μια «υπηρετική στάση» απέναντι στην εξουσία, ξεκινάει από πολύ νωρίς: από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο, το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο, για να κορυφωθεί στον Στρατό και μετέπειτα στην Εργασία.
Οι κοινωνικές επιστήμες, συμπεριλαμβανομένης της Ψυχολογίας, έχουν καθήκον να είναι κριτικές. Το πρόβλημα δεν είναι η πολιτικοποίηση της Ψυχολογίας, γιατί αυτή είναι ήδη πολιτικοποιημένη και αυτό είναι κάτι που μόνο η κυρίαρχη ψυχολογία δεν θέλει να αναγνωρίσει, καθότι παίζει τον ρόλο μιας θεσμοποιημένης κατασταλτικής δύναμης. Όπως λέει ο ψυχίατρος Ίαν Πάρκερ στον συλλογικό τόμο «Επανορίζοντας το ψυχοκοινωνικό: κείμενα κριτικής κοινωνικής ψυχολογίας» (εκδόσεις Επίκεντρο, σε επιμέλεια Μιχάλη Μεντίνη), «Η πολιτική δεν είναι μόνο η ψήφος στις εκλογές. Ο τρόπος με τον οποίο χτίζουμε τις σχέσεις μας και ζούμε τις ζωές μας σε πιο προσωπικό επίπεδο, είναι και αυτό πολιτική».
Ο σπουδαίος Πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν παρατηρούσε πως η ελευθερία επιλογής προβάλλεται σήμερα κατά κύριο λόγο ως επιλογή καταναλωτικών αγαθών στην αγορά, ενώ άλλες επιλογές ζωής και δραστηριότητας – όπως η δημοκρατική επιλογή πολιτικών κομμάτων ή πολιτικής δραστηριότητας μέσω συνδικαλιστικών φορέων και άλλων οργανώσεων - περιορίζονται. Στο ίδιο έργο, ο Ίαν Μπέρκιτ αναφέρει πως αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η εξουσία του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού συγκροτεί τα άτομα ως υποκείμενα, δηλαδή «περιορίζοντας στην αγορά την ελευθερία επιλογής και δημιουργώντας την επιταγή ότι όλοι πρέπει να εργάζονται με περισσότερο ευέλικτους και χωρίς όρια τρόπους – μια ευελιξία και έλλειψη ορίων που ταιριάζει με τις ανάγκες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και όχι με τις ανάγκες των εργαζομένων».
Ενώ οι δυτικές κοινωνίες γίνονται πιο πλούσιες, οι άνθρωποι δεν γίνονται πιο ευτυχισμένοι. Αντίθετα, η δεκαετία της οικονομικής κρίσης, έδειξε πως δεν είναι τυχαία η σύμπτωση σε μία λέξη της οικονομικής ύφεσης και της κατάθλιψης: Depression.
Ένα είδος καταναγκαστικής ευτυχίας έχει επιβληθεί στις μέρες μας, όπως το περιγράφουν οι Εντγκάρ Καμπανάς και Εύα Ιλούζ στο βιβλίο τους «Ευτυχιοκρατία: πως η βιομηχανία της ευτυχίας κυβερνά τη ζωή μας» (εκδόσεις Πόλις). Όσοι είναι «ευτυχισμένοι» είναι οι winners, οι υπόλοιποι είναι απλά οι losers και αυτό οφείλεται στο ότι «δεν προσπάθησαν αρκετά» ή «δεν εκμεταλλεύτηκαν τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν». Πάντως είναι βέβαιο ότι ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο οι ίδιοι.
Η Σάρα Άχμεντ, στον συλλογικό τόμο που προαναφέραμε, μάς εξηγεί ότι «στα αγγλικά η ετυμολογία της λέξης happiness σχετίζεται ακριβώς με αυτό το ζήτημα του τυχαίου: προέρχεται από τη Μεσαιωνική αγγλική λέξη “hap” που υποδηλώνει τύχη. Η ευτυχία θα μπορούσε να σχετίζεται με οτιδήποτε συμβαίνει: it happens.
Η σημερινή κυρίαρχη συντηρητική ιδεολογία είναι ο «καπιταλιστικός ρεαλισμός», δηλαδή ένα είδος TINA: Δεν υπάρχει εναλλακτική. Όπως το περιγράφει ο Μιχάλης Μεντίνης στον επίλογο του βιβλίου: «Ο καπιταλιστικός ρεαλισμός περιγράφει και εκφράζει μια αίσθηση “αβοηθησίας” και “ανημπόριας”, όσον αφορά την ικανότητα ελέγχου πάνω στις συνθήκες της ζωής μας, την απογοήτευση για το αδιέξοδο στο οποίο έχει φθάσει η αντίσταση, την άνευρη παρακολούθηση της επαναθεμελίωσης του νεοφιλελευθερισμού ως τη μόνη επιλογή για την οργάνωση και διαχείριση της κοινωνίας».
Αυτή η αίσθηση της ανημπόριας και της αβοηθησίας είναι που οδηγεί τελικά στη μοιρολατρεία και εξηγεί και τη θηριώδη αποχή στις πρόσφατες ευρωεκλογές, η οποία έσπασε κάθε ρεκόρ, φθάνοντας στο 60%. Κυρίως οι νέοι δεν «βλέπουν» καμία προοπτική η ψήφος τους να αλλάξει κάτι από την αποξένωση που αισθάνονται από την πολιτική ή τη δήμευση των πρωτοβουλιών τους από τις κομματικές γραφειοκρατίες και τους επαγγελματίες πολιτικούς. Κυριαρχεί η αντίληψη «και να πάω να ψηφίσω, τι θα αλλάξει; ποιο το νόημα;».
Με όλα αυτά καταλήξαμε στο σημείο να μην μπορούμε να οραματιστούμε ένα διαφορετικό μέλλον πέραν του αγριανθρωπικού νεοφιλελευθερισμού και, όπως έχει διαπιστώσει ο φιλόσοφος Φρέντρικ Τζέιμσον, «φτάσαμε στην κατάσταση που μας είναι πιο εύκολο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου, από το να φανταστούμε το τέλος του καπιταλισμού».
Και καταλήγει ο Μιχάλης Μεντίνης: «Είναι γνωστό ότι στο πλαίσιο της επονομαζόμενης “Θεωρίας Διαχείρισης Τρόμου”, όταν οι άνθρωποι εκτίθενται στο φόβο του θανάτου ή της επιβίωσης γίνονται περισσότερο πρόθυμοι να υποστηρίξουν μια υφιστάμενη κατάσταση, όσο κακή και εάν θεωρείται, και να αποκλείσουν εναλλακτικές, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα αίσθημα ασφάλειας».
Πηγή: efsyn.gr
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Ηλεκτρικά αμάξια: Γιατί "έμειναν" στην Αράχωβα προκαλώντας κομφούζιο
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Είσαι άνεργος στο κέντρο της Αθήνας; ΠΑΡΕ ΤΩΡΑ έκτακτο επίδομα 1000 ευρώ
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
