Παρότι η διεθνής οικονομία πέρασε δια πυρός και σιδήρου και η ελληνική οικονομία έφθασε στο χείλος της χρεοκοπίας στη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξεκίνησε το 2008 στις ΗΠΑ και υποθήκευσε το μέλλον των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, φαίνεται ότι δεν αποκομίσαμε κανένα μάθημα, στο βαθμό που ακόμα και σήμερα συνεχίζει να εμφανίζεται κυρίαρχο το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού. Γιατί περί δόγματος πρόκειται και μάλιστα σχεδόν θρησκευτικού, αφού οι θιασώτες του πιστεύουν σε αυτό με φανατισμό νεοφώτιστου.
Δείτε τη σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη: Εάν δεν πρόκειται για στείρο δογματισμό, τότε περί τίνος πρόκειται; Έχουν βαλθεί να ιδιωτικοποιήσουν κάθε τι από τη δημόσια περιουσία που αφορά τους πολλούς: Παιδεία, Υγεία, Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας και πάει λέγοντας. Όσο για τα περίφημα ΣΔΙΤ, τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, επιχειρούν σε κάθε υπηρεσία του Δημοσίου να “χώσουν” και τους ιδιώτες. Βέβαια, στις περισσότερες των περιπτώσεων ΣΔΙΤ, το κράτος αναλαμβάνει το μεγαλύτερο ρίσκο, ενώ ο ιδιωτικός τομέας αποκομίζει τα περισσότερα κέρδη. Για παράδειγμα το «φιλέτο» του Ελληνικού πουλήθηκε έναντι πινακίου φακής στη Lamda Developement του Λάτση, ενώ τώρα η ίδια πουλά σε εξωφρενικές τιμές το κάθε τετραγωνικό τής τεράστιας αυτής έκτασης και μάλιστα με οικοπεδοποίηση.
Αυτό αποτελεί μια καταστατική αρχή του νεοφιλελευθερισμού: «πουλήστε στους ιδιώτες ό,τι είναι Δημόσια Περιουσία», ό,τι πριν ήταν δωρεάν για τους πολίτες, υποχρεώστε τους τώρα να το πληρώνουν. Όπως γράφει ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ στο επίκαιρο βιβλίο του «Νεοφιλελευθερισμός: Ιστορία και Παρόν» (εκδόσεις Καστανιώτη), «Η αποτίμησή τους επίσης είναι δομημένη ώστε να προσφέρει σημαντικά κίνητρα στο ιδιωτικό κεφάλαιο, μια διαδικασία που παρομοιάστηκε από τους αντιπάλους με “χάρισμα οικογενειακών ασημικών”. Σε ορισμένες περιπτώσεις αποκρύφτηκαν οι επιδοτήσεις προς τους ιδιώτες, με τη μέθοδο της αποτίμησης που υιοθετήθηκε».
Σαν γενικό αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας είναι η τάση να δημιουργείται μια χαώδης απόσταση ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Όπως λέει ο Χάρβεϊ, «Η απίστευτη συσσώρευση πλούτου και δύναμης που σήμερα παρατηρείται στις ανώτερες εισοδηματικές κατηγορίες του καπιταλισμού δεν έχει ξανασυμβεί από τη δεκαετία του 1920».
Μια άλλη τάση του νεοφιλελευθερισμού είναι η εμπορευματοποίηση των πάντων, ακόμα και εκείνων που ποτέ δεν παρήχθησαν ως εμπορεύματα: Έργα τέχνης, σεξουαλικότητα, κουλτούρα, ακόμα και η ανάπαυση των ανθρώπων έχει εμπορευματοποιηθεί με τις διάφορες συνδρομητικές πλατφόρμες στην τηλεόραση: Netflix, Cinobo, HBO κλπ.
Ως προς το «εάν μάθαμε κάτι από την κρίση του 2008», τουλάχιστον οι κυβερνήσεις δείχνουν να μην έβγαλαν κανένα μάθημα, αφού ακολουθούν τον ίδιο επικίνδυνο δρόμο του νεοφιλελευθερισμού. Όπως λένε στο εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο τους «Το μανιφέστο των ανήσυχων οικονομολόγων» (εκδόσεις Πόλις), οι Φιλίπ Ασκεναζί, Τομά Κουτρό, Αντρέ Ορλεάν και Ανρί Στερντινιάκ, «Τα θεμέλια της χρηματοοικονομικής εξουσίας δεν αμφισβητήθηκαν, αντιθέτως τα ευρωπαϊκά κράτη, υπό την πίεση των διεθνών οίκων αξιολόγησης, εφαρμόζουν με ανανεωμένο ζήλο προγράμματα μεταρρυθμίσεων και δομικών αναπροσαρμογών που αποδεδειγμένα στο παρελθόν επέτειναν την αστάθεια και τις ανισότητες. Έτσι, επιδεινώνουν την ευρωπαϊκή κρίση».
Οι συγγραφείς στο βιβλίο τους παρουσιάζουν και ορισμένους κυρίαρχους μύθους, τους οποίους στη συνέχεια αποδομούν. Πρώτος απ’ αυτούς είναι ότι «η κρίση δεν ερμηνεύεται ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αστάθειας που είναι σύμφυτη στις απορρυθμισμένες αγορές, αλλά ως συνέπεια της ανεντιμότητας και της ανευθυνότητας ορισμένων παραγόντων της χρηματοοικονομικής αγοράς, τους οποίους οι δημόσιες αρχές απέτυχαν να θέσουν υπό έλεγχο». Με λίγα λόγια για το τσουνάμι της κρίσης που έθεσε σε κίνδυνο ολόκληρες χώρες δεν ευθύνονται τα δομικά στοιχεία του συστήματος, δηλαδή οι ανεξέλεγκτες χρηματοπιστωτικές αγορές, αλλά η ατομική απληστία κάποιων μεμονωμένων ανθρώπων.
Ο δεύτερος μύθος είναι πως η κατακόρυφη αύξηση του δημόσιου χρέους οφείλεται σε σπατάλη. Δηλαδή το παραμύθι ότι «ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας» ή «καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε». Δηλαδή «το κράτος που υπερχρεώνεται παρουσιάζεται σαν ένας αλκοολικός οικογενειάρχης που πίνει περισσότερο απ’ όσο μπορεί να πληρώσει». Όμως η πρόσφατη έκρηξη του δημόσιου χρέους στην Ευρώπη και στον κόσμο οφείλεται σε κάτι πολύ διαφορετικό: στα σχέδια διάσωσης της χρηματοοικονομικής αγοράς και κυρίως στην ύφεση που προκάλεσε η τραπεζική και χρηματοοικονομική κρίση του 2008 […] Το δημόσιο χρέος είναι ένας μηχανισμός μεταφοράς πλούτου, προπάντων από τους απλούς φορολογούμενους προς τους εισοδηματίες».
Επιπρόσθετα, οι περισσότεροι δήθεν «ειδήμονες» και «ειδικοί» που συμμετέχουν στον δημόσιο διάλογο είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία και θεωρούν την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία ως κάτι καλό, ή τέλος πάντων, αναπόφευκτο. Όπως υπογραμμίζουν οι συγγραφείς τού «μανιφέστου», «η αύξηση του δημόσιου χρέους στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ δεν είναι το
αποτέλεσμα επεκτατικής κεϋνσιανής πολιτικής ή σπάταλης κοινωνικής πολιτικής, αλλά μάλλον μιας πολιτικής που ευνοεί τα προνομιούχα στρώματα».
Τέλος, εάν αυτή είναι η στάση των κυβερνώντων, λόγω ευνόητων συμφερόντων που θέλουν να υπηρετήσουν, όπως στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η Αριστερά τι κάνει και που βρίσκεται;
Όπως λέει ο Χάρβεϊ, η «Αριστερά πέταξε μαζί με τα βρώμικα νερά και το μωρό. Συνόδεψε την άρνηση στη νεοφιλελεύθερη παραλλαγή του καπιταλισμού, με την άρνηση να μελετήσει τα νέα φαινόμενα της παγκοσμιοποίησης και της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης». Εξ ου και η σημερινή αδυναμία της να προστατεύσει στοιχειωδώς τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας και των κυριαρχούμενων τάξεων.
Πηγή: efsyn.gr
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Μισθοδοσία εκπαιδευτικών: Απαράδεκτη η απόφαση να μας πληρώσουν παραμονή Χριστουγέννων
Είσαι άνεργος στο κέντρο της Αθήνας; ΠΑΡΕ ΤΩΡΑ έκτακτο επίδομα 1000 ευρώ
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
