Χάλκινοι Γρύπες, του Στάθη

Η διασπορά του φόβου -δουλεύει στο φόρτε η Μηχανή-  ή Καραμανλής ή τανκς -ή εγώ ή το χάος- ή η πείνα  (και η υποταγή) ή η δραχμή - δουλεύει

 

στο φόρτε της η Μηχανή

 

κάτσε καλά - κάτσε καλά - κάτσε καλά επαναλαμβάνει ο ήχος της μονότονα ρυθμικά όπως το τσαφ - τσουφ του τραίνου στις ράγες

 

μια ρουτίνα - μια ζωή

 

μια ρουτίνα λέγε - λέγε, πειστική

 

μια ζωή σκύβε - σκύβε πιεστική. Σαν τιμωρία.

 

 

 

Η διασπορά του φόβου. Κι ύστερα η διαχείριση του φόβου - σπουδασμένα φρόκαλα όπως ο αδελφόθεος, συν εγκέφαλοι εντολοδόχοι, απόφοιτοι χορηγούμενων εδρών, τρόφιμοι επιδοτήσεων και προγραμμάτων- μια στρογγυλή τράπεζα

 

στην υπηρεσία των αργυραμοιβών,

 

άλλος να φτιάχνει τα καρφιά κι άλλος να τα χρυσώνει.

 

Κοίτα, ο διπλανός σου πεινάει, εσύ δεν πεινάς ακόμα - κάτσε καλά.

 

Και για όσους σκύβουν το κεφάλι, χάλκινοι γρύπες αρχίζουν να πετούν στον ουρανό - καταδίκης οφθαλμός,

 

ακοίμητος φρουρός που σε παρατηρεί, σε ελέγχει, σε καταδίδει στον εαυτό σου -κάτσε καλά, εσύ θα βγάλεις το φίδι απ’ την τρύπα, όλοι ίδιοι είναι- και

 

φτιάχνει καρφιά ο σιδεράς. Με τον τόνο! Και τα χρυσώνει ένα - ένα το παπαγαλάκι των οκτώ στην οθόνη σου

 

ό,τι σκέφτεσαι σου το μαθαίνει η προπαγάνδα

 

την καταστολή μέσα σου, σου τη μαθαίνει η προπαγάνδα.

 

«Αυτός που πεινάει δεν είμαι  ακόμα εγώ», λες.

 

Αλλά δεν αρκεί μόνον αυτό στη Μηχανή και προσθέτεις

 

«ο άστεγος, ο άνεργος, ο χαμηλόμισθος, δεν μπορεί, σε κάτι θα φταίνε και αυτοί».

 

Κι ύστερα Τρόικες παντού! Πάρε γκαουλάιτερ να ’χεις σου λέει ο Σόιμπλε, έως και ο «Γκάρντιαν» απορεί, τον χαβά σου εσύ

 

«γιατί να ’χουνε αυτοί καλύτερο Ταμείο;», λες, «οι υπόλοιποι στο πηγάδι κατουρήσαμε;». Και δεν

 

σου περνάει απ’ το μυαλό

 

ότι το χειρότερο Ταμείο πρέπει να γίνει καλύτερο κι όχι το καλύτερο, χειρότερο. Εκεί εσύ! διαρκής εξίσωση προς τα κάτω

 

και ώθηση στο παρακάτω,

 

ως τον πάτο του Καιάδα ή του τάφου, και γελάει μαζί  σου ο κ. Μπόμπολας και ο κάθε Δυνατός, γελάει μαζί σου το κάθε φερέφωνο (που απ’ την κατάντια σου παίρνει και μπόνους), όλοι γελάνε μαζί σου κι εσύ κλαις.

 

Διότι κατά βάθος είσαι ένας καλός άνθρωπος, μετρημένος, νοικοκύρης, κάνεις οικονομίες, λογαριάζεις τον καφέ και μετράς τα τσιγάρα, τι φταις εσύ που σε φοβίσανε; Τι φταις που ο φόβος σου τιμωρεί τους άλλους;

 

Κι έτσι ζεις σε ένα τοπίο τιμωρίας. Τιμωρίας όλων, μόνο που εσύ δεν είσαι άνεργος ακόμα,

 

αν και δεν έχει πια λεφτά για φάρμακα ο πατέρας, αν και η θλίψη έχει κάνει το σπίτι σου σκοτεινό και κρύο, δεν μιλάς.

 

Δεν μιλάς, όταν οι Χρυσαυγίτες βαράνε γυναίκες, δεν βάρεσαν την κόρη σου, δεν πρόσβαλαν  τη γυναίκα σου -κι αυτό θα περάσει, ελπίζεις. Φυσικά και δεν είσαι φασίστας, αλλά τους ανέχεσαι- εσύ

 

τη δουλειά σου κοιτάς, άλλωστε έχεις ακόμα δουλειά.

 

Κι έτσι σιγά - σιγά αντί

 

να ’χεις έναν φύλακα-άγγελο να σε προσέχει, απέκτησες έναν χάλκινο γρύπα να σε φρουρεί.

 

 

 

Λοιπόv εγώ, φίλε μου, μεθαύριο στην απεργία θα βγω να αγωνισθώ και για σένα. Δεν σε ψέγω για τις επιλογές σου, δεν σε κακίζω. Δεν είναι εχθρός μου ο διπλανός μου (εσύ νομίζεις ότι είναι εχθροί σου οι όμοιοί σου), δεν θέλω να του ψοφήσει η γίδα, δεν υπακούω στο «διαίρει και βασίλευε» των αφεντικών. Δεν είμαι καλύτερος από σένα, ούτε εσύ χειρότερος από μένα. Απλώς εγώ θα

 

βγω στον δρόμο και για σένα. Την ημέρα που θα βγεις και εσύ στον δρόμο για μένα, θα έχουμε

 

κάνει και οι δύο ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Ετσι κινείται η ιστορία, όταν (συν)βαδίζουν αυτοί που τη γράφουν.

 

  

 

Οταν κερδίζαμε το οκτάωρο, τη δωρεάν παιδεία, την ασφάλιση, γράφαμε Ιστορία. Την οποία τώρα τη σβήνουν οι Οικονομικοί Τρομοκράτες - τρεις τέσσερις χιλιάδες Ελληνες πλούσιοι (για να μείνουμε στα της χώρας μας) που θέλουν τα υπόλοιπα 11.000.000 των Ελλήνων σκλάβους. Δικούς τους και των ξένων Επικυριάρχων τους.

 

Τα όργανα των Οικονομικών Τρομοκρατών, διαθέτουν στο Κοινοβούλιο τους βουλευτές των τριών κομμάτων. Με τις  ψήφους ενός προς ενός αυτών των βουλευτών

 

(τα «παρών» και οι «αποχές» αποτελούν απλώς το αισχρό -πιο αισχρό κι απ’ τα «ναι»- σάουντρακ της τραγωδίας), η Ελλάδα οδεύει προς εγκλεισμό

 

  

 

σε ένα Πακέτο - Στρατόπεδο Συγκέντρωσης.

 

Οι βουλευτές αυτοί που θα ψηφίσουν συνειδητά (είτε κατά συνείδησιν είτε από κομματική πειθαρχία)

 

το Eνα Über Alles Aρθρο

 

ανοίγουν (όχι την Κερκόπορτα) αλλά την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, «για να μπουν στην Πόλη οι εχθροί»...

 

Διχασμένοι πάλι θα τους αντιμετωπίσουμε. Πάντα έτσι γινόταν. Αν δεν έπαιρναν ένα μέρος του λαού με το μέρος τους οι Δυνατοί, δυνατός θα ήταν ο λαός.

 

Ωσπου λοιπόν, φίλε μου, να μη σου φταίνε οι δημοσιογράφοι γενικώς, αλλά οι πουλημένοι δημοσιογράφοι, όχι οι γιατροί γενικώς, αλλά οι φακελλάκηδες, ώσπου να μάθεις να ξεχωρίζεις τις «συντεχνίες» απ’ τα συνδικάτα, στον δρόμο θα κατεβαίνουν και θα αγωνίζονται (και για σένα), ακόμα και «υπό σκιάν», όσοι «πείθονται στα ρήματα», δηλαδή τους νόμους του καλού, της ανάγκης και του πρέποντος.

 

Αν και, κάτι μου λέει, ότι τη Δευτέρα θα σε δω και σένα μέσα στην πορεία γελαστό και στεφανωμένο - κι αν όχι αυτήν τη Δευτέρα, μιαν άλλη...

 

Κάποια μέρα, να είσαι βέβαιος, Δευτέρα θα ’ναι ή Τρίτη ή Σάββατο κι εσύ θα διαλέξεις ή θα αναγκασθείς να πολεμήσεις (εκτός κι αν  επιλέξεις να προδώσεις) -κι ας έχεις τώρα δουλειά, κι ας μην πεινάει ακόμα το παιδί σου- πεινάς εσύ, μέσα σου για μια καλύτερη και πιο αξιοπρεπή ζωή! Μια μέρα το λοιπόν και συ θα πολεμήσεις και

 

στους «πανταχού νικήσαντας» θα αλλάξεις τα φώτα.

 

 

ΥΓ.: Χθες ο συνήθης Ευαγγελάτος κήρυττε απ’ το κανάλι του αφεντικού του τη συνήθη προπαγάνδα των αφεντικών: γιατί να ’χουν καλό ταμείο οι δημοσιογράφοι ή οι γιατροί ή όποιος άλλος και να μην έχουν θανατηφόρο ταμείο όπως (καταφέραμε εμείς τα αφεντικά να έχουν) όλοι; γιατί να αγωνισθείτε για το καλύτερο αφού σε όλους αξίζει το χειρότερο; γιατί το έφτιαξε το τέρας του ΕΟΠΥΥ ο κ. Λοβέρδος; για να φάει τον κ. Ψυχάρη ή τον κ. Αλαφούζο;

 

Γιατί να ’χει 1.000 Ευρώ σύνταξη ο ένας,  παίρνει 500 Ευρώ σύνταξη ο άλλος; - πότε θα βγούμε απ’ αυτό το προπαγανδιστικό λούκι; - στην άλλη ζωή;