Πιστεύω εις έναν Αδόλφο

Τους πιστούς χριστιανούς υποδύονται οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Αλλά ο μοναδικός Σταυρός αυτής της οργάνωσης είναι ο αγκυλωτός. Και ο μοναδικός τους Μεσσίας και οδηγός, ο Γερμανός Φίρερ.

 

Με διαφορά λίγων βδομάδων, το ίδιο μεγάλο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής της Αθήνας φιλοξένησε δύο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις. Η πρώτη είχε οργανωτή το γερμανικό Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ, το οποίο πρόσφατα εγκαινίασε ελληνικό παράρτημα, και έφερε τίτλο «Ο κίνδυνος του νεοναζισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη».

 

Στο πάνελ και το ακροατήριο ξεχώριζαν στελέχη του γερμανικού κόμματος Die Linke και του ΣΥΡΙΖΑ που συνεργάζονται με το Ιδρυμα. Η δεύτερη είχε ως οργανωτή το Ιδρυμα Βιβλικών Μελετών Αρτος Ζωής και έφερε τίτλο «Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία».

 

Στην εκδήλωση μίλησε ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος, ο θεολόγος Σταύρος Γιαγκάζογλου, ο θεολόγος-ψυχίατρος π. Βασίλειος Θερμός και ο εκπρόσωπος των οργανωτών Σταύρος Ζουμπουλάκης. Στο πυκνό ακροατήριο ξεχώριζαν αρκετοί ιερωμένοι. Στην πρώτη σειρά και ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος.

 

Αυτές οι δυο εκδηλώσεις, που οργανώθηκαν από τόσο διαφορετικούς πνευματικούς φορείς, είχαν, δηλαδή, ένα κοινό σημείο: την ανησυχία για την ανάπτυξη του ναζιστικού φαινομένου και την αναζήτηση τρόπων αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής.

 

Αλλά αν η Αριστερά ήδη προβληματίζεται για τα είδη του «αντιναζισμού», ποιο ρόλο μπορεί να παίξει (ή ήδη παίζει) σ’ αυτή την κατεύθυνση η διοικούσα Εκκλησία; Και, τελικά, ποια είναι η σχέση της ναζιστικής οργάνωσης με την ορθοδοξία και τον χριστιανισμό;

 

 

 

 

Τι ακριβώς σημαίνει για τη Χρυσή Αυγή η σχέση της με την Εκκλησία; Η πιο επεισοδιακή μετεκλογική παρέμβαση της οργάνωσης ήταν ασφαλώς η επί μέρες επαναλαμβανόμενη βίαιη παρεμπόδιση μιας θεατρικής παράστασης με το πρόσχημα ότι είναι βλάσφημη. Κραυγάζοντας, βρίζοντας και βιαιοπραγώντας εις βάρος των συντελεστών και των υποψήφιων θεατών του έργου, οι χρυσαυγίτες κατόρθωσαν στο τέλος να το ματαιώσουν.

 

Είχαν δίπλα τους και μέλη παραθρησκευτικών οργανώσεων, τα οποία συνηθίζουν να πρωταγωνιστούν σε δικές τους παρόμοιες παραστάσεις, μόνο που αυτή τη φορά είχαν και «στρατιωτικό βραχίονα».

 

Αλλά και η επίθεση της οργάνωσης στη λαϊκή αγορά της Ραφήνας έγινε στο πλαίσιο ενός θρησκευτικού πανηγυριού, ενώ οι ναζιστές τραμπούκοι που έσπαγαν τους πάγκους των μικροπωλητών, ακολουθώντας τις διαταγές των βουλευτών Γερμενή και Ηλιόπουλου, δήλωσαν ότι στη συνέχεια επρόκειτο να ακολουθήσουν τη λιτανεία της τοπικής Παναγίας Παντοβασίλισσας που γιόρταζε εκείνο το βράδυ.

 

Αν σκεφτεί κανείς τους στίχους στα τραγούδια του Γερμενή, ασφαλώς θα παραξενευτεί γι’ αυτή την εκδήλωση ευλάβειας. Πώς κρατάει την εικόνα της Παναγίας σε λιτανεία ο ίδιος που τραγουδάει τους παρακάτω στίχους:

 

«Οι εκκλησίες μπορεί να αποφασίσουν τι θα απογίνει ο άνθρωπος στον άλλο κόσμο / Σ’ αυτό τον κόσμο εμείς, το Τάγμα του Black Metal θα αποφασίσουμε για το λαό μας / Για μισό εκατομμύριο χρόνια ο Θεός καθότανε / και έβλεπε τον έναν να βγάζει το μάτι του αλλουνού / Και μόνο τότε είχε τη λαμπρή ιδέα / να στείλει τον μπάσταρδο γιο του, τον γαμημένο Ιησού Χριστό / Αλλά τώρα θριαμβεύει ο Διάβολος / Θ’ αφήσουμε την εκκλησία να σαπίσει / και θα σφάξουμε στην αγία τράπεζά τους τους ηλίθιους / το υγιέστερο κομμάτι της νεολαίας θα είναι μαζί μας / Εκατομμύρια πρόγονοί μας κάηκαν και ακρωτηριάστηκαν / Θα εκδικηθούμε… Διψάμε για αίμα!»

 

Δεν πρόκειται για εξαίρεση. Παρόμοια είναι όλα τα δημιουργήματα του στενού συνεργάτη του κ. Μιχαλολιάκου: «Κάποτε είδα μια χριστιανική εκκλησία / Μου μύρισε τη σαπίλα του Ιεχωβά / Αυτή τη φτήνια του υπάνθρωπου του σταυρού / Είδα τις φλόγες να καίνε το γιο του Θεού και τους αγίους του / Ονειρεύομαι τον κόσμο χωρίς τον υπάνθρωπο του Ιεχωβά / αναγγέλλω την επιστροφή του Υπεράνθρωπου».

 

Πώς λοιπόν η πιο «βλάσφημη» από όλες τις πολιτικές οργανώσεις, η πιο «αιρετική» από κάθε άλλη φανατική ομάδα διεκδικεί –και κατορθώνει- να εμφανίζεται ως προστάτης των «ιερών και οσίων» της ορθόδοξης παράδοσης, έστω και για ένα μικρό μέρος του «χριστεπωνύμου πληρώματος; Και το σημαντικότερο: Πώς αντιδρά σ’ αυτή την προοπτική η επίσημη Εκκλησία;

 

 

Μέχρι σήμερα, η διοίκηση της Εκκλησίας δεν έχει τοποθετηθεί επίσημα, «εν Συνόδω», για το ζήτημα του ανερχόμενου ναζισμού. Αυτή η έλλειψη επιτρέπει την «ιδιωτική» πρωτοβουλία μητροπολιτών.

 

Ούτως ή άλλως, βέβαια, σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, οι επίσκοποι είναι απολύτως αρμόδιοι για καθετί στα όρια της περιφέρειάς τους. Τρεις ιεράρχες μέχρι σήμερα έχουν τοποθετηθεί ανοιχτά με κολακευτικά λόγια για την οργάνωση. Και πάνω απ’ όλους ο γνωστός Καλαβρύτων Αμβρόσιος, ο οποίος μάλιστα συνδυάζει την προπαγάνδα υπέρ της Χρυσής Αυγής με επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Ουδεμία έκπληξη.

 

Πρόκειται για τον γνωστό ιεράρχη που ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως ιεροκήρυκας της χωροφυλακής και έχει κατά καιρούς ταχθεί στο πλευρό κάθε σκοταδιστικής παλινδρόμησης της κοινωνίας.

 

Ομως στον Αμβρόσιο προστέθηκε ο Φθιώτιδος Νικόλαος, ο οποίος όχι μόνο θεωρεί ότι η ναζιστική οργάνωση «ικανοποιεί ένα μεγάλο μέρος ταλαιπωρημένων και αγωνιώντων πολιτών», οι οποίοι αναζητούν «ασφάλεια, κοινωνική γαλήνη, πρόοδο και αξιοκρατία», αλλά υποδεικνύει και στα άλλα κόμματα να κάνουν το ίδιο!

 

Υπάρχει και ο Δρυϊνουπόλεως Ανδρέας, ένας κατά τα άλλα χαμηλών τόνων μητροπολίτης, ο οποίος θεωρεί τους Χρυσαυγίτες «καλά παιδιά, αγωνιστικά». Σ’ αυτούς πρέπει ασφαλώς να προστεθεί ο Σεραφείμ Πειραιώς, ο οποίος αρνείται επισήμως ότι έχει σχέση με την οργάνωση, αλλά δεν δίστασε να εμφανιστεί στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας για να καταθέσει μήνυση κατά των συντελεστών του θεατρικού έργου «Corpus Christi», συνοδευόμενος από «κλιμάκιο» τεσσάρων βουλευτών της Χρυσής Αυγής (Χρήστο Παππά, Πολύβιο Ζησιμόπουλο, Παναγιώτη Ηλιόπουλο και Ευστάθιο Μπούκουρα).

 

Αλλωστε, όσα πραγματικά σκανδαλώδη έχει εκστομίσει δημόσια ο Σεραφείμ για τον Χίτλερ και το Ολοκαύτωμα, η ανοιχτά αντισημιτική ρητορεία του, δικαιώνουν όσους τον κατατάσσουν στους ομοϊδεάτες της οργάνωσης.

 

Την αντίθετη ακριβώς θέση διατυπώνουν αρκετοί άλλοι μητροπολίτες, όπως ο Σιατίστης Παύλος, ο οποίος ξεκαθάρισε χωρίς περιστροφές ότι «όποιος τάσσεται στο πλευρό της Χρυσής Αυγής δεν μπορεί να είναι χριστιανός», ο Δημητριάδος Ιγνάτιος («Ο Χριστός δεν διαχώριζε ανάλογα με το χρώμα, το φύλο, την εθνικότητα ή τη θρησκεία»), ο Κορίνθου Διονύσιος («Η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι εναντίον των μεταναστών και των ξένων»), ο Χαλκίδας Χρυσόστομος («Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού»), ο Δωδώνης Χρυσόστομος («Δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε στους ξένους σαν να είναι κτήνη»), ο Ναυπάκτου Ιερόθεος («Η Εκκλησία είναι κατά του ρατσισμού και της βίας»), ο Φθιώτιδος Νικόλαος («όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια μας»), ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος («Πότε οι αρχαιολάτρες και οι δωδεκαθεϊστές έγιναν ομολογητές και προασπιστές της πίστης του Χριστού; Πώς είναι δυνατόν να συνδυάζουν τη βία με τον Σταυρό;»).

 

Και, πολύ πρόσφατα, ο Θηβών και Λεβαδείας Γεώργιος: «Στην Εκκλησία δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε πλαίσια ζωής, που είναι εντελώς αντίθετα με την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου».

 

Ακόμα και ο, γνωστός για την ιδιαίτερη ευαισθησία του απέναντι στους πάσης φύσεως εθνικιστές, Θεσσαλονίκης Ανθιμος δεν παρέλειψε να καταδικάσει «τις βάναυσες συμπεριφορές απέναντι στους μετανάστες» και να εξηγήσει ότι «είναι εντολή του Ευαγγελίου» να μην ξεχωρίζουμε Ελληνες και ξένους στα συσσίτια και την κοινωνική αρωγή.

 

Οι περισσότεροι από τους ιεράρχες που εκδηλώθηκαν απέναντι στο φαινόμενο του ναζισμού είναι δηλαδή αρνητικοί απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Όμως ο αρχιεπίσκοπος είναι διστακτικός. Υπάρχει το βεβαρυμένο παρελθόν της εποχής του προκατόχου του με τη συνεχή πολιτικολογία και την ευθεία ανάμιξη ακόμα και σε προεκλογικές περιόδους (λ.χ. με τις ρήσεις περί «Δεξιάς του Κυρίου» ή τον χαρακτηρισμό «καλοί χριστιανοί» για τους οπαδούς του Καρατζαφέρη).

 

Ο κ. Ιερώνυμος φαίνεται ότι δεν επιθυμεί να ακολουθήσει παρόμοια τακτική που ξεπερνά την παράδοση. Από την άλλη πλευρά, διαπιστώνει ότι η παντελής απουσία κάποιας κριτικής από την πλευρά της επίσημης Εκκλησίας στο φαινόμενο του ανερχόμενου ρατσισμού και στα πολλαπλασιαζόμενα κρούσματα ρατσιστικών εγκλημάτων ενθαρρύνει να ακούγονται αυτές οι φιλικές προς τη Χρυσή Αυγή φωνές μητροπολιτών.

 

Με έμμεση παρέμβασή του, που αποδόθηκε σε «συνεργάτες» του από την εφημερίδα «Επενδυτής», ο αρχιεπίσκοπος τελικά καταδίκασε τις ρατσιστικές επιθέσεις και προέτρεψε τους νέους να μελετήσουν την ιστορία της Χρυσής Αυγής, τα ιδεολογικά της «πιστεύω» και τα σύμβολά της. «Η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από προστάτες και σωτήρες» δηλώνει, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο κ. Ιερώνυμος και επαναλαμβάνει ότι καταδικάζει κάθε μορφή βίας και ρατσισμού.

 

Η Χρυσή Αυγή, βέβαια, σηκώνει το γάντι, ακόμα και απέναντι στον αρχιεπίσκοπο. Και με την απάντησή της περνάει στην αντεπίθεση: «Ουδέποτε η Χρυσή Αυγή διεκδίκησε τον ρόλο του προστάτη της Εκκλησίας. Είναι θλιβερό η Ιεραρχία να κατηγορεί τη Χρυσή Αυγή, συμπλέοντας έτσι με άθεους και βλάσφημους πολιτικούς, που ανήκουν σε μυστικές εταιρείες, σκοτεινές λέσχες και δόγματα».

 

 

 

Δεν είναι δύσκολο να τα αντιληφθεί κανείς. Στόχος της είναι να προσεταιριστεί τις λεγόμενες «παραθρησκευτικές» οργανώσεις, μερίδα των παλαιοημερολογιτών, κάποια έντυπα που κινούνται σ’ αυτό τον χώρο και βέβαια όσους μητροπολίτες υποκύψουν στον πειρασμό της «προστασίας» της.

 

Τη βλέπουμε να υιοθετεί τους ζηλωτές της Μονής Εσφιγμένου, να προβάλλεται από εφημερίδες όπως ο Ορθόδοξος Τύπος, και να συσπειρώνει νεοφονταμενταλιστές ορθοδόξους τηλε-ιερωμένους, να αποκτά ερείσματα σε κύκλους παλαιοημερολογιτών.

 

Η αναφορά σε «μυστικές εταιρείες» και «σκοτεινές λέσχες» δεν είναι τυχαία. Η έσχατη καταφυγή όλων των «υπερορθόδοξων» επικριτών της Ιεραρχίας είναι η απειλή «αποκαλύψεων» για σχέσεις μητροπολιτών και αρχιεπισκόπων με τη μασονία, τη λέσχη Μπίλντερμπεργκ, κ.ο.κ. Μάλιστα,αυτές οι απειλές γίνονται με τη μορφή ανοιχτού εκβιασμού: Πάψτε να χτυπάτε τη Χρυσή Αυγή, γιατί θα σας βγάλουμε στη φόρα.

 

Αντιγράφουμε από ανακοίνωση της οργάνωσης: «Υπάρχει σύνδεση Ελληνα Μητροπολίτη, ο οποίος είναι ενταγμένος στη Μασονία, με την επικοινωνιακή επίθεση μερίδας ιεραρχών προς τη Χρυσή Αυγή; Υπάρχουν άραγε μασόνοι Έλληνες πολιτικοί που ζητούν από μασόνους ιεράρχες πολιτική κάλυψη;»

 

Και, σε άλλη ανακοίνωση, η οργάνωση επαναλαμβάνει: «Ποιος από τους κατηγόρους της Χρυσής Αυγής είχε στενές προσωπικές σχέσεις και συνεργασία με τον μέγα διδάσκαλο της μεγάλης στοάς της Ανατολής της Γαλλίας; Ο οποίος μάλιστα «μέγας διδάσκαλος», υπήρξε και γνωστός ιατρός με πλούσια δράση υπέρ των λαθρομεταναστών;»

 

Η μέθοδος αυτή δεν μας είναι άγνωστη. Είναι η ίδια που ακολουθεί και η κίτρινη δημοσιογραφίαόταν επιλέγει να εκβιάσει πολιτικούς ή επιχειρηματίες. Χωρίς να κατονομαστεί κανένας, αφήνεται μια φήμη να κυκλοφορεί εις βάρος μια ολόκληρης κατηγορίας πολιτών. Στην προκειμένη περίπτωση, η διατύπωση αυτή απευθύνεται στους αφελείς πιστούς χριστιανούς, οι οποίοι τυχαίνει να ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Το μήνυμα είναι απλό: Μην ακούτε όσους μητροπολίτες μάς επικρίνουν. Το κάνουν επειδή είναι… μασόνοι.

 

 

Απαντώντας στις καίριες επισημάνσεις του μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου, η ναζιστική οργάνωση επικαλείται το γεγονός ότι, σύμφωνα με το πολιτικό της πρόγραμμα που εκδόθηκε το 1992, «η Χρυσή Αυγή στηρίζει την Ορθοδοξία σαν απαραίτητο συστατικό του Εθνους μας και στοχεύει στην ανάδειξη του εθνικού χαρακτήρα της Εκκλησίας και στην αναβάθμιση της εκκλησιαστικής εκπαίδευσης με Ελληνορθόδοξες αρχές και ιδανικά».

 

Ο μητροπολίτης απάντησε χωρίς περιστροφές: «Για ποια «ορθοδοξία» μιλάει η Χρυσή Αυγή; Για την ορθοδοξία της εκκλησίας ή για την «ορθοδοξία» τη δική της; Εχει καμία σχέση η «ορθοδοξία» της Χρυσής Αυγής με την πίστη, το βίωμα και την ορθοδοξία του Ευαγγελίου; Είναι ευθέως αντίστροφες και αλληλοαποκλειόμενες. […] Η εκκλησία είναι του Χριστού και όχι του έθνους. Μια εθνική εκκλησία που μπορεί να μάχεται τα μέλη μιας άλλης εκκλησίας λόγω του χρώματος των μελών της είναι μια αιρετική εκκλησία. […] Είναι προτιμότερο να είσαι άθεος από το να μπερδεύεις ή να χρησιμοποιείς την πίστη και την εκκλησία για να παγιδεύσεις τους ανθρώπους».

 

Αυτή η «παγίδευση» των ανθρώπων βρίσκεται στη βάση της δήθεν χριστιανικής προπαγάνδαςτης Χρυσής Αυγής.

 

Αλλά εκείνο που κάνει εντύπωση είναι το γεγονός ότι εν έτει 2012 η οργάνωση επικαλείται ένα προγραμματικό κείμενό της του 1992, ηλικίας δηλαδή ακριβώς είκοσι ετών; Πώς εξηγείται αυτό; Είναι πολύ απλό. Από το μακρινό 1992 έχει η οργάνωση να ασχοληθεί επισήμως με την ορθοδοξία και τον χριστιανισμό. Για την ακρίβεια, στα πρόσφατα κείμενά της η οργάνωση περιορίζεται στην υπόδειξη να «εξελληνιστεί» η Εκκλησία.

 

Αντιγράφουμε από το προεκλογικό της πρόγραμμα του 2012: «Θρησκεία: Αποκατάσταση του κύρους και του Εθνικού χαρακτήρα της Εκκλησίας. Αποκάθαρση του Κλήρου από τους υπηρέτες και προπαγανδιστές των Διεθνιστικών συμφερόντων και τους κίναιδους. Αναβάθμιση της εκκλησιαστικής Παιδείας και εκπαίδευση των Κληρικών πάνω σε Ελληνορθόδοξες αρχές και ιδανικά. Ανεξιθρησκία μόνο για τα δόγματα που δεν θίγουν την Ελληνική Παράδοση και Ιστορία και δεν φθείρουν την δύναμη του Εθνους».

 

Αυτή η υπαγωγή της θρησκείας στις «αναγκαιότητες του έθνους» δεν έχει τίποτα το νέο, ούτε το ειδικά ελληνικό. Πρόκειται για την αντιγραφή της πρακτικής των ναζί. Οπως αναφέρει το ίδιο το περιοδικό της οργάνωσης, «λέγοντας οι Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές ότι πιστεύουν σε έναν θετικό χριστιανισμό εννοούσαν ακριβώς αυτό: ότι η θρησκεία είναι επιθυμητή, εφόσον δεν στέκεται εμπόδιο στις εθνικές και φυλετικές επιδιώξεις του Κράτους» («Χρυσή Αυγή και θρησκευτικό ζήτημα», περιοδικό «Χρυσή Αυγή», τχ. 133, Ιούλιος-Αύγουστος 2007).

 

Στο πιο πρόσφατο ιδεολογικό μανιφέστο της οργάνωσης δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στη θρησκεία, στην ορθοδοξία, στην Εκκλησία [Γ. Λύκος (επιμ.), «Χρυσή Αυγή, Προς το μέλλον. Θεωρητικά ζητήματα για τη στρατηγική και την τακτική του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος», Λαϊκός Σύνδεσμος, Τμήμα Ιδεολογικών Μελετών, Αθήνα 2010). Το μόνο που λέγεται είναι ότι «το κοσμικό σχέδιο του ίδιου του Παντοδύναμου» εκδηλώνεται στο «Εθνος», που «για εμάς είναι Φυλή, Ιστορία, Πολιτισμός, Συνείδηση».

 

Και μάλιστα, σε ένα άλλο «ιδεολογικό» κείμενο που απευθύνεται στον κλειστό κύκλο των μελών, διατυπώνεται μια εντελώς διαφορετική εικόνα του «χρυσαυγίτικου πιστεύω», σύμφωνα με την οποία, ο Μεσσίας είναι ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος δεν γεννήθηκε αλλά «ενανθρωπίστηκε», ενώ προτείνεται και αλλαγή του ημερολογίου και θέσπιση ως έτους 1 της ημερομηνίας γέννησης του Αδόλφου Χίτλερ (Ιων Φιλίππου, «Αριος Πολιτισμός», Νέα Σπάρτη, Αθήνα 2008).

 

Σύμφωνα με το κείμενο αυτό, το οποίο έχει συνταχθεί από ιδρυτικό στέλεχος της οργάνωσης και στενό συνεργάτη του Μιχαλολιάκου, τον Ιωάννη Περδικάρη, «ο Αριος πολιτισμός είναι αυθεντικός πρωτίστως διότι αντικαθιστά το Χριστιανικό με το Αριο Ημερολόγιο. Ποιο είναι ωστόσο το κοσμικό γεγονός που χαρακτηρίζει τη γένεση του Αρίου πολιτισμού και συνακόλουθα ορίζει το σημείο εκκίνησης του Αρίου ημερολογίου;

 

Το γεγονός αυτό δεν είναι άλλο από την γήινη ενσάρκωση του Αδόλφου Χίτλερ. Η γέννηση του τελευταίου Αρίου Μυσταγωγού συνιστά κοσμικό γεγονός, διότι συντελείται κάτω από μια τέλεια συγκυρία των άστρων και της παγκόσμιας βούλησης».

 

Ο ακραίος ναζιστικός μυστικισμός είναι δηλαδή η ανομολόγητη θρησκεία της Χρυσής Αυγής. Οσο για την προσπάθειά της να αναπτύξει σχέσεις με την Εκκλησία, δεν έχει καμιά σχέση με πραγματική αποτίναξη των ναζιστικών παγανιστικών της πεποιθήσεων. Η προσπάθεια αυτή ανάγεται στο 1992 και συμπίπτει με την έκρηξη του εθνικιστικού ρεύματος με επίκεντρο το μακεδονικό ζήτημα. Ηταν η περίοδος που πρώτη φορά η οργάνωση αποφάσισε να βγει ανοιχτά στην πολιτική, συμμετέχοντας στα μαζικά συλλαλητήρια.

 

Στο ίδιο προγραμματικό κείμενο του 1992, το οποίο σήμερα επικαλείται η οργάνωση, υπάρχουν ορισμένες εξίσου αποκαλυπτικές διατυπώσεις: «Να εξοβελιστεί οριστικά από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης εκτός από τον ειδικό κλάδο των Εβραϊκών Σπουδών η διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης που βρίθει ανθελληνισμού και διακηρύττει την υπεροχή και τις "αρετές" των Εβραίων.

 

Δεν πρέπει να συνεχιστεί η τοξίνωση των Ελληνοπαίδων από την άθλια αυτή πηγή δοξασιών του Εβραιοσιωνισμού που περνάει στην εκπαίδευση μέσα από το μάθημα των Θρησκευτικών. Οι εμετικές αφηγήσεις της λεγόμενης Παλαιάς Διαθήκης πρέπει να αποκαλύπτονται, ξεγυμνώνοντας την νοσηρή σκέψη του νομαδικού όχλου της ερήμου που τις παρήγαγε».

 

Ο ανοιχτός αντισημιτισμός συνοδεύεται και από την επανάληψη μιας ρήσης του Περικλή Γιαννόπουλου, την οποία χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία η οργάνωση: «Πας Παπάς μη Ελλην ξουραφισθήτω».

 

Η φράση αυτή του πρώιμου Ελληνα εθνικοσοσιαλιστή συμπυκνώνει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της οργάνωσης. Μαζί με το «αίμα μόνο για Ελληνες», τα «τρόφιμα μόνο για Ελληνες», υπάρχει και ο «χριστιανισμός μόνο για Ελληνες». Ασχέτως αν αυτός ο «χριστιανισμός» δεν είναι τίποτα άλλο παρά γερμανικός παγανισμός.

 

 

 

Εκπρόσωπος του ρεύματος των «αρχαιοθρήσκων» παρενέβη κατά την εκδήλωση του Αρτου Ζωής και διαμαρτυρήθηκε για τη χρήση του όρου «παγανισμός» από τους οργανωτές και τη συσχέτιση αυτού του όρου με τον ναζισμό. Ο ομιλητής αντέτεινε το επιχείρημα ότι είναι ο χριστιανισμός που πρέπει να απολογηθεί για σχέσεις με τον ναζισμό, ενώ «αυτό που ονομάζετε παγανισμό, γέννησε την ελληνική δημοκρατία».

 

Δεν πρόκειται βέβαια για ζητήματα ορολογίας. Και δεν είναι ο Αρτος Ζωής που επινόησε τη σχέση του παγανισμού με τον ιστορικό ναζισμό, αλλά και με την ελληνική ναζιστική οργάνωση.

 

Ηδη από τα πρώτα της κείμενα η Χρυσή Αυγή διατράνωνε τη σχέση της με τον παγανισμό: «Είμαστε παγανιστές γιατί είμαστε Ελληνες, γιατί μας είναι αδύνατο να παραδεχθούμε άλλες αξίες εκτός από αυτές που απορρέουν από το θαύμα του Ελληνικού Πνεύματος.

 

Είμαστε παγανιστές γιατί στη θέση των ηρώων και των φιλοσόφων μας δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βάλουμε προφήτες σκοτεινούς και βασιλιάδες αιμοσταγείς ενός άξεστου νομαδικού λαού» («Εμείς», Χρυσή Αυγή, τχ. 5, Μάιος-Ιούνιος 1981).

 

Είναι ευνόητη και απολύτως δικαιολογημένη η προσπάθεια πολλών αρχαιοθρήσκων να διαχωρίσουν τα δικά τους «πιστεύω» από τις σκοτεινές δοξασίες των οπαδών του Φίρερ Μιχαλολιάκου και να αποτινάξουν τη ρετσινιά του ομοϊδεάτη των ναζιστών.

 

Ασφαλώς θα ήταν ανιστόρητος όποιος θα απέδιδε στις θρησκευτικές δοξασίες της Αρχαίας Ελλάδας το ιδεολογικό συμπίλημα που επιχείρησαν οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές του NSDAP, εισάγοντας τον «θετικό χριστιανισμό», δηλαδή μια κωδικοποίηση ορισμένων εξωτερικών γνωρισμάτων της χριστιανικής διδασκαλίας, προσαρμοσμένη στους κανόνες της ναζιστικής κοσμοθεωρίας.

 

Αλλά εδώ δεν μιλάμε για ιστορία. Η εδραίωση της ναζιστικής οργάνωσης στην ελληνική κοινωνία είναι πολύ σύγχρονη. Και η άμεση στήριξή της στον παγανισμό άμεσα ορατή. Μας είχε δοθεί πριν από πολλά χρόνια η δυνατότητα να περιγράψουμε, σε ένα ρεπορτάζ για την ανάδυση του σύγχρονου ρεύματος των αρχαιολατρών, την ηγεμονία των ιδεών του εθνικοσοσιαλισμού.

 

Αυτή η ηγεμονία είχε επισφραγιστεί με την ηγετική παρουσία του Κώστα Πλεύρη στο διήμερο συνέδριο που διοργανώθηκε τον Ιανουάριο του 1999 στο Πολεμικό Μουσείο με τίτλο «Η αρχαιοελληνική παράδοση στην τρίτη χιλιετία».

 

Εκεί ήταν παρόντες όλοι οι εξέχοντες αρχαιολάτρες που βέβαια είχαν άλλες αναφορές και προέρχονταν από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, ακόμα και από την Αριστερά στις ποικίλες της εκφάνσεις. Αλλά δεν βρέθηκε κανένας να αντιδράσει όταν ο Πλεύρης μιλούσε περί «βιολογικής ανωτερότητος της ελληνικής φυλής» και περιέγραφε την περιβόητη ανθελληνική συνωμοσία που εξυφαίνει ο σιωνισμός.

 

Ολοι άκουγαν με προσοχή ότι «4 Εβραίοι καθορίζουν την εκπαιδευτική μας πορεία», ότι οι σιωνιστές «δηλητηριάζουν με χλώριο το νερό που πίνουμε», ότι «η μισή Ελλάς είναι υπόδουλος», ότι «η αφηρημένη τέχνη είναι η τέχνη του εκφυλισμού» κ.λπ.

 

Σε όλα αυτά δεν αντέδρασε κανείς από τους παρισταμένους. Και μάλιστα το κοινό χειροκρότησε θερμά τον βετεράνο του νεοελληνικού ναζισμού, όταν εξάγγειλε ανοιχτά από το βήμα του συμποσίου την ίδρυση ενός «ελληνολατρικού» φασιστικού κόμματος: «Σήμερα η παρουσία σας εδώ είναι λαϊκό ξεσήκωμα. Αυτό που έγινε σήμερα εδώ, αν γίνει είκοσι φορές τον χρόνο σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, αναπτύσσεται ένα κίνημα, το οποίο αύριο μπορεί να βγάλει και 2 και 5 και 10 Ευρωβουλευτάς».

 

Η προφητεία του Πλεύρη βγήκε αληθινή το 2012. Μπορεί ο ίδιος να μην ευτύχησε να ηγείται σήμερα του ναζιστικού κόμματος που είχε εξαγγείλει το 1999. Ας όψονται και οι παλιές προσωπικές διαφορές δασκάλου (Πλεύρη) και μαθητή (Μιχαλολιάκου).

 

Πάντως, λίγους μήνες μετά το συμπόσιο αυτό, στις ευρωεκλογές του 1999, Μιχαλολιάκος και Πλεύρης συνεργάστηκαν στο ψηφοδέλτιο της Πρώτης Γραμμής και πέτυχαν πρώτη φορά μετρήσιμα αποτελέσματα.

 

Το σίγουρο είναι ότι η όσμωση αυτών των ρευμάτων της αρχαιολατρίας ενίσχυσε την προοπτική ανάδειξης ενός πολιτικού φορέα με άμεσες αναφορές στον παγανισμό. Βέβαια ο παγανισμός της Χρυσής Αυγής είναι διαμεσολαβημένος.

 

Οι θεωρητικοί της οργάνωσης μεταφράζουν και αντιγράφουν τους θεωρητικούς του πρώιμου ναζισμού, ενώ ταυτίζουν τους θεούς της αρχαιότητας με τις θεότητες της σκανδιναβικής και γερμανικής μυθολογίας. Ακόμα και τα θρησκευτικά πιστεύω της οργάνωσης είναι δηλαδή «εισαγόμενα».

 

 

 

Ιων Φιλίππου, «Αριος Πολιτισμός» (Νέα Σπάρτη, Αθήνα 2008).

 

Η παραληρηματική μυστικιστική εσωτερική θρησκεία της Χρυσής Αυγής, γραμμένη από ένα ιδρυτικό της στέλεχος.

 

Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος, «Η εξομολόγησις ενός εθνικού» (Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα [1980;]. Επανέκδοση, Νέα Σπάρτη, Αθήνα 2008).

 

Τα παγανιστικά πιστεύω του Αρχηγού, σε «ποιητική» μορφή. Νεανική συλλογή ποιημάτων, τα οποία επανεκδόθηκαν για να υποδηλωθεί η εμμονή στις ίδιες απόψεις.

 

Οδυσσέας Πατεράκης, «Το αστραφτερό σκοτάδι του Εωσφόρου. Εθνική των Ελλήνων Θρησκεία» (Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1982).

 

Παγανιστική και ελαφρώς σατανιστική ποιητική συλλογή, με τη σφραγίδα, δηλαδή τη θερμή εισαγωγή του Μιχαλολιάκου.

 

George L. Mosse, «The Occult Origins of National Socialism», στο Mosse, «The Fascist Revolution» (Howard Fertig, Νέα Υόρκη 1999, σσ. 117-135).

 

Η σχέση του αυθεντικού ναζισμού με τον αποκρυφισμό και τον παγανισμό, γραμμένη από μια αυθεντία στα ζητήματα της ιστορίας του φασισμού, του ρατσισμού και του αντισημιτισμού.

 

 

«Ο Γαλαξίας» (La voie lactée) του Λουίς Μπουνιουέλ (1969).

 

Σατιρική εικονογράφηση των δογματικών διαφορών μεταξύ ποικίλων εκδοχών και αιρέσεων του χριστιανισμού στη Δύση. Εξαιρετική παρουσίαση της σχέσης δόγματος και εξουσίας. Μεταξύ άλλων και η αναβίωση του παγανισμού.