Και ο Μόντι θύμα της πολιτικής λιτότητας της ΕΕ

 

Τελείωσε λοιπόν ουσιαστικά και η κυβέρνηση του πολυδιαφημισμένου «τεχνοκράτη» εγκάθετου πρωθυπουργού της Ιταλίας Μάριο Μόντι. Τον «εκτέλεσε» πολιτικά μάλιστα ο γηραιός ηγέτης της δεξιάς στη χώρα αυτή, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αποσύροντας την υποστήριξη του κόμματός του από την κυβέρνηση Μόντι και υποχρεώνοντάς τον έτσι να δηλώσει ότι προτίθεται να παραιτηθεί μόλις περάσει από το κοινοβούλιο τον προϋπολογισμό του 2013, πριν από το τέλος του μήνα.

 

Μια πολύ επιδερμική εξήγηση που δόθηκε για την απόφαση του Μπερλουσκόνι να ανατρέψει τον Μόντι ήταν για να προλάβει νομοθετικές ρυθμίσεις που θα απαγόρευαν σε πολιτικούς την εκλογή ή τοποθέτησή τους σε αξιώματα κυβερνητικά ή κρατικά, αν είχαν καταδικαστεί από τα δικαστήρια για ορισμένες κατηγορίες αδικημάτων. Χωρίς να αποκλείουμε την εμφιλοχώρηση και αυτού του παράγοντα, έχουμε την άποψη ότι η κίνηση του Μπερλουσκόνι εντάσσεται στο πλαίσιο μιας πολύ ευρύτερης πολιτικής αναμέτρησης, κάθε άλλο παρά προσωπικού χαρακτήρα.

 

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην ύστερη φάση της πρωθυπουργίας του και πολύ εντονότερα μετά την απομάκρυνσή του από αυτήν εκπροσωπεί τον ακραίο αντιγερμανισμό τόσο της ιταλικής δεξιάς όσο και σοβαρού τμήματος της ιταλικής αστικής τάξης. Τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει, έντυπα και ηλεκτρονικά, με ναυαρχίδα την ημερήσια δεξιά εφημερίδα «Ιλ Τζιορνάλε», προβαίνουν συστηματικά σε επιθέσεις εναντίον του Τέταρτου Ράιχ της Γερμανίας, ακόμη και μέσω των κεντρικών πρωτοσέλιδων τίτλων τους και των κύριων άρθρων τους, καταγγέλλοντας τον Μάριο Μόντι και την κυβέρνησή του ως «γερμανόδουλους» - μια κυβέρνηση την οποία... στήριζαν μέχρι τα τέλη της περασμένης εβδομάδας! Το ότι την ανέτρεψαν έκανε έξαλλους τους Γερμανούς, όπως βεβαίως θα το περίμενε κανείς. «Απειλή για την Ιταλία και την Ευρώπη, που χρειάζονται σταθερότητα», έσπευσε να χαρακτηρίσει την απόφαση του Μπερλουσκόνι μέχρι και ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.

 

Χολή έσταζε κατά της ιταλικής δεξιάς το χθεσινό πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο τής επίσης δεξιάς γερμανικής εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Με τον απαξιωτικό τίτλο «Ιταλική φάρσα» ανέφερε μεταξύ πολλών άλλων: «Ο Μόντι δεν ήθελε να λειτουργήσει ως φτηνός δίσκος σκοποβολής για τον λαϊκισμό του Μπερλουσκόνι. Τώρα ο Μπερλουσκόνι θα κατευθύνει τον λαϊκισμό του εναντίον της νομισματικής ένωσης και της Γερμανίας, με απαιτήσεις να εγγυάται η ΕΚΤ τα δημόσια χρέη, ζητώντας περισσότερο πληθωρισμό και νέα ελλείμματα. Καθώς η καγκελάριος της Γερμανίας Μέρκελ και η Μπούτεσμπανκ (η κεντρική τράπεζα της χώρας) τάσσονται εναντίον τέτοιων ιδεών -οι οποίες είναι καθαρά εναντίον των ευρωπαϊκών συνθηκών- δαιμονοποιούνται ήδη από τον Μπερλουσκόνι». Η σοβαρή γερμανική εφημερίδα κλείνει το κύριο άρθρο της παρακινώντας τον Μάριο Μόντι να κατεβεί ως υποψήφιος... πρωθυπουργός στις εκλογές! «Ο Μόντι έχει τώρα την ευκαιρία και τη νομιμοποίηση να μαζέψει πίσω του τους απογοητευμένους ψηφοφόρους της Κεντροδεξιάς και έτσι να δώσει τέλος στη φάρσα της επιστροφής του Μπερλουσκόνι» καταλήγει. Η διεθνής διάσταση της σύγκρουσης στην Ιταλία καθίσταται εμφανής από ένα άρθρο του εκ των κορυφαίων αρθρογράφων των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» Βόλφγκανγκ Μινχάου στο χθεσινό φύλλο της λονδρέζικης εφημερίδας, το οποίο υποστηρίζει τα εντελώς αντίθετα πράγματα από εκείνα της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» που προαναφέρθηκαν. «Η πολιτική έσπασε τη φούσκα του Μάριο Μόντι» είναι ο εύγλωττος τίτλος της βρετανικής οικονομικής εφημερίδας, που είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης.

 

Ανάλογο και το περιεχόμενο: Το έτος της πρωθυπουργίας του Μόντι ήταν μια φούσκα, η οποία έμοιαζε καλή για τους επενδυτές όσο διαρκούσε, αλλά ξεφούσκωσε. Πιθανόν δεν θα χρειαστούν πολύ οι Ιταλοί και οι ξένοι επενδυτές για να αντιληφθούν ότι λίγα πράγματα άλλαξαν μέσα στον χρόνο που πέρασε, εκτός από το ότι η (ιταλική) οικονομία έπεσε σε βαθιά ύφεση» τονίζει ο αρθρογράφος. Συνεχίζει κατηγορώντας τον Μόντι ότι «ήταν απρόθυμος και ανίκανος να προβάλει αντίσταση στη Μέρκελ» και υπογραμμίζει: «Ο λόγος που ο Μ. Μόντι ήταν τόσο δημοφιλής στη Γερμανία είναι επειδή η φούσκα του και η λιτότητά του έπαιξαν το παιχνίδι της καγκελαρίου να καθυστερήσει τη λήψη σκληρών αποφάσεων για τη λύση του προβλήματος του χρέους για μετά τις γερμανικές εκλογές του επόμενου χρόνου». Η ουσία έγκειται στο ότι ανεξαρτήτως λεπτομερειών, η ανατροπή του Μόντι συνιστά πλήγμα εναντίον των συνεργατών των Γερμανών στην Ιταλία.