10 σημεία για την απεργία στο Μετρό

1) Η απεργία στο Μετρό μας έδειξε πως το μπλοκάρισμα των μέσων μαζικής μεταφοράς αποτελεί ένα στρατηγικό πλήγμα για το αστικό, υπερδικτυωμένο εμπορικά και κυκλοφοριακά, σύστημα. Άλλωστε πρόκειται, σύμφωνα με το αστικό συλλογικό εργατικό δίκαιο, για επιχειρήσεις ”κοινής ωφέλειας”.

 

2) Οι απεργοί του Μετρό είχαν το μειονέκτημα, που δεν το είχαν οι Χαλυβουργοί στη δική τους τιτάνια ταξική προσπάθεια, η κομβική τους θέση για το αστικό σύστημα να σημάνει την άμεση (και όχι μετά από πολύμηνο αγώνα) κήρυξη της απεργίας τους ως ”παράνομης και καταχρηστικής”, και την άμεση ”πολιτική επιστράτευση”.

 

3) Το παραπάνω τεράστιο ενεργό μειονέκτημα μεταστρέφεται σε τεράστιο δυνητικό πλεονέκτημα, στο βαθμό που μία νίκη της εργατικής τάξης σε ένα τέτοιο, στρατηγικής σημασίας πεδίο μάχης, καταφέρνει το πιο καίριο και αποφασιστικό πλήγμα στον ταξικό αντίπαλο. Είναι η ίδια λογική που συναντάμε στη θεωρία του ”αδύναμου κρίκου”. Η αλυσίδα αντέχει όσο ο πιο αδύναμος κρίκος της. Η αδυναμία αυτού του κρίκου, γίνεται δύναμη στα χέρια αυτού που τον κατέχει.

 

4) Η δομική θέση των εργαζομένων του Μετρό και των υπόλοιπων μέσων μεταφοράς που τους συμπαραστάθηκαν στον απεργιακό τους αγώνα, δεν επέτρεψε το κουκούλωμα της απεργιακής κινητοποίησης από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Το συμβάν της συγκεκριμένης απεργιακής κινητοποίησης δεν μπορούσαν να το καταστήσουν ”αόρατο”, δεν μπορούσαν να το εξαφανίσουν, γιατί επηρέαζε άμεσα την καθημερινή ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

 

5) Η καθημερινή ζωή των ”πολιτών”, η ρουτίνα τους (στην οποία περιλαμβάνονται τα καθημερινά τους δρομολόγια), βρίσκεται στην καρδιά της (ανα)παραγωγής του αστικού συστήματος.

 

6) Η κοινότητα των προβλημάτων που αποκαλύπτεται ανάμεσα στους ”πολίτες” με μια απεργία στο Μετρό, αποκαλύπτει γυμνή τη δομική συνδεσμολογία των ζωών τους, αποκαλύπτει πως η κοινωνία δεν είναι ένα άθροισμα ατόμων αλλά ένα κοινωνικό σύστημα, με αντικειμενικές τάσεις-νόμους-κανονικότητες. Αυτό ανοίγει διάπλατα τα πεδίο για μια ολιστική θεώρηση και πολιτική ενοποίηση των προβλημάτων των εργαζομένων του Μετρό, των λεωφορείων κ.α, και όλων των ”πολιτών” που χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς αλλά και, σε τελική ανάλυση, όλης της κοινωνίας.

 

7) Το κρίσιμο είναι, αυτή η κοινωνική ενότητα προβλημάτων και ζωών που αποκαλύπτεται, κόντρα στην αστική προπαγάνδα που θέλει να πείσει πως ο καθένας υπάρχει μόνο για τον εαυτό του, να στραφεί συνολικά εναντίον του αστικού κράτους και του κεφαλαίου, να θέσει ως αντίπαλό της αστικό κράτος και κεφάλαιο. Για να γίνει αυτό, πρέπει η εργατική τάξη να συγκροτηθεί οργανωτικά ως υποκείμενο. Η Χαλυβουργία και η απεργία στο Μετρό δείχνουν πως δεν χωράνε κομματικοί πατριωτισμοί, όταν πρόκειται για τη θεμελιακή ενότητα της τάξης, προϋπόθεση της συγκρότησης του επαναστατικού υποκειμένου.

 

Να καταθέσω εδώ μια εμπειρία μου. Μετακινούμενος με ταξί και υπό καταρρακτώδη βροχή, άκουσα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ τη Χριστίνα Βίδου να συνομιλεί με τον γνωστό κύριο Κορκίδη, ένα ”ψύχραιμο αν και συνδικαλιστή”. Σύμφωνα με αυτούς τους δύο, είναι αναγκαίο τώρα, μετά την επιστράτευση των εργαζομένων του Μετρό, να ”επικρατήσει νηφαλιότητα”, αφού ”μόνο με διάλογο” και ”χωρίς εντάσεις” ”λύνονται τα προβλήματα”. Στο καπάκι, ακολούθησε συνέντευξη με τη Πρόεδρο Τρίτεκνων των Χανίων, στην οποία εξέφραζε η παρουσιάστρια το θαυμασμό της, συνοδευόμενο από πολλά μπράβο και συγχαρητήρια, για τις δομές αλληλεγγύης που έχουν γίνει εκεί, που πετυχαίνουν εκπτώσεις σε προϊόντα  Άλλωστε, και ο ΣΚΑΙ, τόνισε η κυρία Βίδου, έχει ξεκινήσει την καμπάνια ”όλοι μαζί μπορούμε”, και προτρέπει να δώσουμε όλοι μας από ένα έστω σακουλάκι φακές. 

 

8) Το αστικό σύστημα και τα φερέφωνά του, ματώνουν στις απεργίες των εργαζομένων, και πίνουν το αίμα τους, αποπροσανατολίζοντάς σε ”εναλλακτικές δράσεις”. Ανεξαρτήτως των προθέσεων των δρώντων και της μεγάλης υλικής ανακούφισης που προσφέρουν οι δομές αλληλεγγύης στους ανέργους, τους φτωχούς και τους μεροκαματιάρηδες, όταν αυτές δεν συνδέονται το γρηγορότερο δυνατό με το κομμουνιστικό αντι-πρόταγμα, είναιπλήρως συμβατές στις στοχεύσεις των καπιταλιστών, του ΔΝΤ, της Ε.Ε, των Μνημονίων, της χυδαίας και αηδιαστικής κυβέρνησής τους, των χυδαίων και αηδιαστικών παλιοδημοσιογράφων τους και των επιχειρηματιών που τους δίνουν το ψωμάκι τους.

 

9) Όταν λαβώνεται το αστικό θηρίο, το Κράτος δείχνει τα γυμνά δόντια του. Πάνω στη κόψη της καταστροφής, πάνω στον μπαλτά που κατεβαίνει απότομα, αστράφτει το ανήκουστο, αόρατο. αιματοβαμμένο θεμέλιο του Κεφαλαίου, τα σώματα που έθαψε και θάβει ακόμα, τα σώματα των νεκρών εργατών και των φυλακισμένων, των εξορισμένων, των καταδικασμένων. Το αστικό Κράτος είναι εργαλείο, μηχανή, κατσαβίδι, κρυμμένο κάτω από το απαλό μαξιλαράκι του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού και της ”ανταλλαγής απόψεων”, έτοιμο ανά πάσα στιγμή, όταν αυτό χρειαστεί.

 

10) Πολλές από τις ”αυθόρμητες αντιδράσεις πολιτών” απέναντι στην απεργία, δείχνει πως έχουμε δίπλα μας εκατοντάδες δυνάμει φασίστες, και οι αναγκαίοι ιδεολογικοί όροι εδραίωσης του φασισμού εξαπλώνονται επικίνδυνα. Η ηλιθιότητα και ο τυφλός ατομισμός πρέπει να συντριβούν.

 

 

Το εργατικό κίνημα και οι πολιτικές δυνάμεις που το στηρίζουν, φέρουν στις πλάτες τους τη μοίρα αυτού του τόπου και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Τώρα, σήμερα, αυτό το μήνα, αυτό το χρόνο, αυτή την κοσμοιστορική εποχή για τον καπιταλισμό, αυτό που κρίνεται είναι αν η τελευταία αυτή, μεγάλη στροφή, θα φέρει ανθρώπους-πειραματόζωα, ανθρώπους-κατοικίδια, υποταγμένους, γονατισμένους, ψεύτικους, ξένους, που θα τρώνε ο ένας τον άλλο μπροστά στη σαπίλα της ”άνεσης” και το χρώμα του χρήματος, ή αν αυτό το πεπρωμένο που μας επιφυλάσσει ο ”αστικός πολιτισμός” θα ανατραπεί. Το τελευταίο πρόβλημα που έχει να επιλύσει η κεφαλαιοκρατία, δεν είναι άλλο παρά ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που δεν εξειδικεύεται απόλυτα, ο άνθρωπος που δεν μηχανοποιείται απόλυτα, ο άνθρωπος που παραλογίζεται ζητώντας ελεύθερο χρόνο, και να κάνει στη ζωή του, δίπλα στους άλλους, αυτό που πραγματικά θέλει.

 

Το πρόβλημα αυτό, για να το λύσει ο καπιταλισμός, θα εξαλείψει ό,τι ανθρώπινο έχει μείνει από τον άνθρωπο. Πρέπει να μας κάνει τεχνοκράτες, αναίσθητους, ζητιάνους, πρέπει να τα χάφτουμε όλα.

 

Ένας δρόμος υπάρχει μόνο, ο δρόμος του αγώνα

 

Εργάτες όλων των χωρών, ενωθείτε!