Ολόκληρη η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

 

Αυτές τις ημέρες στήνεται στη πολύπαθη γειτονιά μας στη Μεσόγειο,  άλλο ένα σκηνικό διεθνούς επέμβασης, αυτή τη φορά στη Συρία, χωρίς την παραμικρή νομιμοποίηση. 

 

Δεν έχουμε κανέναν πόνο να υποστηρίξουμε οποιοδήποτε αυταρχικό καθεστώς.

 

 Είμαστε στο πλευρό κάθε λαού που αγωνίζεται για ελευθερία, δημοκρατία και ανεξαρτησία. 

 

Όμως είμαστε κάθετα αντίθετοι σε οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση, με πρόσχημα τον ανθρωπισμό και τα δικαιώματα. 

 

Όσο δεν μας αρέσουν τα δικτατορικά καθεστώτα, άλλους τόσους ενδοιασμούς έχουμε για την αξιοπιστία των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης. 

 

Αξιοπιστία που την έχουμε δει άλλωστε κατ επανάληψη πριν από μερικά χρόνια.   

 

Το ενδεχόμενο να έχει γίνει χρήση χημικών όπλων είναι απόλυτα φρικτό και καταδικαστέο.

 

Διόλου πειστική η πρόφαση όμως ότι επέμβαση αφορά αυτό το γεγονός, που είναι άλλωστε εξαιρετικά δύσκολο να εξακριβωθεί και να πιστοποιηθεί η ταυτότητα των δραστών.

 

Σε κάθε περίπτωση είναι αδιανόητο οι ισχυρές δυνάμεις του πλανήτη, να επεμβαίνουν χωρίς την έγκριση και την νομιμοποίηση της διεθνούς κοινότητας.

 

Να επεμβαίνουν επιλεκτικά, και μόνο εναντίον καθεστώτων που δεν είναι της αρεσκείας τους. 

 

Και πολύ φοβόμαστε ότι βρισκόμαστε για άλλη μια φορά μπροστά στο ίδιο ακριβώς έργο, που παίχτηκε στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

 

Μόνο που πια δεν υπάρχουν δικαιολογίες, διότι το πάθημα έπρεπε να έχει γίνει μάθημα.

 

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα από τις τελευταίες πολεμικές επεμβάσεις;

 

 Μηδενικό τελικό αποτέλεσμα για τους Δυτικούς και αφόρητος πόνος για τους λαούς που υποφέρουν.   

 

Και ακριβώς επειδή είναι πολύ πρόσφατο ακόμα στη μνήμη των λαών αυτό το αποτέλεσμα, δυσκολεύονται να πείσουν τη κοινή γνώμη στις χώρες τους για την αναγκαιότητα της επέμβασης.

 

Στις ΗΠΑ το 60 %, σύμφωνα με σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης, διαφωνεί με την επέμβαση.

 

Ενώ στη Μ. Βρετανία το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στο κοινοβούλιο ήταν κόλαφος για τη κυβέρνηση Κάμερον αλλά και για τα τους πολεμικούς σχεδιασμούς των γερακιών της Δύσης, που έχουν προαποφασίσει την επέμβαση και τώρα αιφνιδιάζονται από τα εμπόδια και τις αντιστάσεις που συναντάνε στις ίδιες τις χώρες τους.

 

Στις χώρες τους όπου η μεγάλη πλειοψηφία κατανοεί πως η επέμβαση στην Συρία ελάχιστα σχετίζεται με τα όσα υποφέρει ο Συριακός λαός. 

 

Αλλά το πραγματικό επίδικο είναι οι νέες ισορροπίες στη Μέση Ανατολή και τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ισχυρών. 

 

Δεκάρα δεν δίνουν για τα παιδιά της Συρίας, της Παλαιστίνης, του Μπαχρέιν, η οποιουδήποτε άλλου μέρους στον πλανήτη. 

 

Δεκάρα δε δίνουν για τα χημικά και τη μαζική σφαγή αμάχων.

 

Άλλωστε είναι απόλυτα αντιφατικό, σχεδόν παρανοϊκό, ότι λίγες μέρες πριν οι ισχυροί της Δύσης δεν έδειξαν να έχουν αντανακλαστικά στη μαζική σφαγή Ισλαμιστών οπαδών του Μόρσι,  από το κοσμικό στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου.

 

Ενώ, αντίθετα, σήμερα στοιχίζονται με τους Ισλαμιστές αντάρτες εναντίον του κοσμικού στρατιωτικού καθεστώτος του Άσαντ.

 

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, αυτή η τρέλα, αυτός ο παραλογισμός δεν πρόκειται να οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα για τους λαούς και για τη περιοχή.

 

Αυτό όμως που μας εντυπωσιάζει είναι πως την ίδια στιγμή που η πολεμική επέμβαση δεν βρίσκει υποστηρικτές στο εσωτερικό των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, βρίσκει απρόσμενους υποστηρικτές στην Ελλάδα.

 

Πρώτος και καλύτερος ο κος Βενιζέλος, ο οποίος έσπευσε για λογαριασμό της κυβέρνησης να παράσχει διευκολύνσεις πριν καν του τις ζητήσουνε.

 

Και ως βασιλικότερος του βασιλέως, ζήτησε επέμβαση στην Συρία, πριν καν αποφασίσει ο ίδιος ο Ομπάμα. 

 

Και δεύτερος στο χορό της αξιοθρήνητης συμμορίας των προθύμων υποταγμένων, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

 

Που λίγες ώρες πριν το Βρετανικό κοινοβούλιο καταψηφίσει τη συμμετοχή της Βρετανίας στη πολεμική επέμβαση, δήλωνε πως είναι επιεικώς άκαιρη η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για έκτακτη σύγκληση της ολομέλειας της Ελληνικής Βουλής για τη Συρία. 

 

Τι άλλο να πει κανείς, πέρα από το να εκφράσει τη θλίψη του όχι μόνο για το ποιόν αυτών που μας κυβερνάνε αλλά και για τη ποιότητα της δημοκρατίας στη χώρα μας.

 

Για το κατάντημα της Βουλής σε βιομηχανία επικύρωσης μνημονιακών νόμων. 

 

Άβουλης, έρημης και απρόσωπης.

 

Σε όλες τις κυρίαρχες χώρες, το κοινοβούλιο ή ακόμα και ο λαός έχουν τον τελευταίο λόγο για κρίσιμες αποφάσεις.

 

Η χώρα μας όμως στερείται κυριαρχίας.

 

Η κυβέρνηση της συμφοράς που μας κυβερνά την έχει μετατρέψει σε αποικία χρέους.

 

Οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην των εκπροσώπων του λαού. 

 

Και όταν αυτοί καλούνται, καλούνται απλώς να επικυρώσουν αποφάσεις με  εκβιασμούς και διλήμματα.

 

 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε από τη πρώτη στιγμή από την κυβέρνηση να ενημερώσει άμεσα το Κοινοβούλιο και τον ελληνικό λαό για τις εξελίξεις στη Συρία, καθώς και για τις προθέσεις της. 

 

Ήταν και είναι υποχρέωση της. 

 

Η χώρα μας δεν πρέπει να εμπλακεί στον πόλεμο αυτό.

 

Ο λαός μας έχει δείξει και στο παρελθόν πόσο σταθερά προσανατολισμένος είναι υπερ της ειρήνης. 

 

Δεν θέλει την Ελλάδα πρόθυμο σύμμαχο σε πολεμικές επιχειρήσεις στη γειτονιά μας, πόσο δε μάλλον σε επιχειρήσεις που στερούνται διεθνούς νομιμοποίησης, χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. 

 

Ο λαός μας θέλει την Ελλάδα πρωταγωνιστή της Ειρήνης στην ευαίσθητη περιοχή μας, και σταθερό εκφραστή του Διεθνούς Δικαίου.

 

 Θέλει φιλία, συνεννόηση και όχι πόλεμο με όλους τους γειτονικούς λαούς. 

 

Και ο πρωθυπουργός, καλό θα ήταν να σταματήσει επιτέλους να κρύβεται. 

 

Αντί να παίζει το θλιβερό ρόλο του πρόθυμου και υπάκουου μαθητή προς πάσα κατεύθυνση, καλό θα ήταν να αφουγκραστεί τα αισθήματα του Ελληνικού λαού και να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας.

 

Που σε καμία περίπτωση δε συμβαδίζουν με την αγνόηση του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου και την πολεμική ανάφλεξη στη περιοχή μας.

 

Ανάφλεξη που εγκυμονεί κινδύνους που απειλούν να πλήξουν τη χώρα μας.

 

Όπως ο κίνδυνος ενός τεράστιου κύματος προσφύγων που πιθανότατα θα αναζητήσει απάγκιο τόσο στη Κύπρο όσο και στη χώρα μας.

 

Σας θυμίζω ότι το πόλεμο στο Αφγανιστάν η χώρα μας τον πλήρωσε πολύ περισσότερο από ότι άλλες χώρες του ΝΑΤΟ που συμμετείχαν με στρατό και αεροπλάνα και χρηματοδότησαν την επέμβαση.

 

Διότι μετά το πόλεμο στο Αφγανιστάν, είχαμε 70000 Αφγανούς πρόσφυγες που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στη χώρα μας, η συντριπτική τους πλειοψηφία χωρίς να κατορθώσει να αποκτήσει χαρτιά και να πάρει άσυλο.   

 

Και ύστερα θα μας εγκαλούν οι ίδιες δυνάμεις που θα ευθύνονται για την αιτία της προσφυγιάς και της μετανάστευσης και της προσφυγιάς αυτών των ανθρώπων.

 

Οι ίδιοι που σήμερα διαγκωνίζονται για το ποιος θα βγει περισσότερο ως γεράκι υπερ του πολέμου, ότι δεν έχουμε λύση για το μεταναστευτικό πρόβλημα και ότι δεν επικροτούμε τις επιχειρήσεις σκούπα, που οι ίδιοι άνθρωποι πάλι θα προκρίνουν ως λύση, γιατί το έργο το έχουμε ξαναδεί.

 

Αυτό που πρέπει λοιπόν να κάνει η χώρα είναι όχι να δηλώνει πρόθυμη να συνδράμει πριν καν της ζητηθεί, αλλά να αναλάβει διεθνείς πρωτοβουλίες στη περιοχή για να ματαιωθεί η πολεμική επέμβαση και να προκριθούν πολιτικές λύσεις.

 

 Να ενεργοποιήσουμε κάθε δυνατότητα που θα οδηγούσε σε ειρηνική επίλυση του ζητήματος. 

 

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς οτι τα ισχυρότερα κράτη του κόσμου δεν έχουν άλλο τρόπο να πιέσουν για τον εκδημοκρατισμό της Συρίας, εκτός από τους βομβαρδισμούς. 

 

Να αναλάβουμε λοιπόν διεθνείς πρωτοβουλίες για Διεθνείς διασκέψεις για τη πολιτική επίλυση.

 

Να γίνουμε γέφυρα ειρήνης ανάμεσα στους λαούς και όχι προγεφύρωμα πολεμικών επιχειρήσεων της στρατιωτικής μηχανής των ισχυρών.

 

Και σε κάθε περίπτωση να δηλώσουμε κατηγορηματικά ότι δε θα συμμετάσχουμε σε πολεμικές επιχειρήσεις και δε παράσχουμε μέσα για στρατιωτικές επιχειρήσεις στη περιοχή μας.

 

 

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

 

Πέρα από το πραγματικό πόλεμο που απειλεί για άλλη μια φορά τη γειτονιά μας, υπάρχει και ο οικονομικός, ο κοινωνικός πόλεμος που ζούμε στη χώρα μας εδώ και τρία χρόνια.

 

Ένας πόλεμος που έχει εξοντώσει οικονομικά και ηθικά εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας.

 

Και παρόλα αυτά συνεχίζει να μας απειλεί.

 

Το καλοκαίρι αυτό κατέρρευσε με πάταγο ο διπλός μύθος που καλλιεργούσε επιμελώς ένα χρόνο τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά.

 

  Πρώτα και καλύτερα ο μύθος της επιτυχίας του προγράμματος.

 

Δεύτερον ο μύθος της προσδοκίας ότι τάχα οι Γερμανικές εκλογές του Σεπτέμβρη θα δώσουν κάποια ελπίδα, κάποια ένδειξη διεξόδου από τη κρίση.

 

Μετά τις σκληρές και άκαρδες δηλώσεις Σόιμπλε για χρηματοδοτικό κενό και νέο δανεισμό, που σημαίνει νέο μνημόνιο, τελείωσε το χαρούμενο παραμύθι του κου Σαμαρά.

 

Μαζί με την προπαγανδιστική κατασκευή του success story, όμως, τρίζει και καταρρέει και η κυβέρνησή του. 

 

Μία θλιβερή και άβουλη κυβέρνηση, διεκπεραιωτής των επιταγών του μνημονίου και των δανειστών. 

 

Αυτή η θλιβερή κυβέρνηση, σήμερα με νύχια και δόντια προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία με το τρίπτυχο «κατεδαφίζουμε, εκποιούμε και απολύουμε», αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα έχει στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων αυτή η πολιτική. 

 

Σήμερα η αποτυχία των Μνημονίων δεν μπορεί να κρυφτεί. Ούτε να εξωραϊστεί με διάφορα φτηνά επικοινωνιακά κολπάκια. 

 

Σαν αυτό του κ. Στουρνάρα που αποκάλυψε ότι η πραγματική ανεργία είναι 14%, και επομένως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. 

 

Η σαν τις διαβεβαιώσεις του, ότι το χρέος είναι βιώσιμο, αρκεί να το πιστέψουμε. 

 

Διαβεβαιώσεις που μας γεμίζουν με ανησυχία.

 

Διότι δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν.

 

Ή ο άνθρωπος είναι άσχετος και ανίκανος…

 

Και δεν καταλαβαίνει ότι όταν το χρέος έχει φτάσει στο 174% του ΑΕΠ και οι πάντες στον πλανήτη το θεωρούν μη βιώσιμό, η δουλειά του υπουργού των οικονομικών δεν είναι να καθησυχάζει αλλά να κρούει το κώδωνα του κινδύνου και να ζητάει λύση και αλλαγή πορείας.

 

Ή, το χειρότερο, ο άνθρωπος δεν είναι ανίκανος αλλά φερέφωνο.

 

Χαίρεται που του δίνει συγχαρητήρια ο Σόιμπλε και δηλώνει πως τον θαυμάζει. 

 

Ικανός μεν, αλλά ικανός για υπάλληλος της τρόικα και των δανειστών. 

 

Όχι για υπουργός των οικονομικών.

 

 

 

Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι ενώ στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός και ο υπουργός των οικονομικών είναι στον κόσμο τους, στη Γερμανία, το ελληνικό αδιέξοδο είναι ίσως το πρώτο θέμα του προεκλογικού καυγά. Ερήμην βέβαια της Ελλάδας. 

 

Ποιος μας οδήγησε όμως εκεί; 

 

Μας οδήγησε η πολιτική της ύφεσης, την οποία μας επέβαλλαν για πειθαρχικούς λόγους. 

 

Μας οδήγησαν επίσης οι ανεκδιήγητες Μνημονιακές κυβερνήσεις. Που συνέδεσαν την πολιτική τους επιβίωση, με την τακτική του καλού μαθητή. 

 

Και ανέλαβαν να υλοποιήσουν κάθε παράλογο και καταστροφικό μέτρο που θα μπορούσαν να συλλάβουν τα πιο άρρωστα νεοφιλελεύθερα μυαλά.  

 

Σήμερα είναι πια ολοκάθαρο: Αν η Ελλάδα είχε επιλέξει διαφορετικό δρόμο στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, η κατάσταση δεν θα ήταν η ίδια. 

 

Γιατί όταν η χώρα, ακόμα και με μια απαθή ελληνική κυβέρνηση, που δεν κουνάει το δαχτυλάκι της, που περιμένει καρτερικά ένα κόκκαλο εύνοιας από τους ισχυρούς, που επαναλαμβάνει σαν παπαγάλος αυτό που θέλει να ακούσει η Μέρκελ, είναι παρ όλα αυτά στο επίκεντρο ισχυρών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων..

 

..καταλαβαίνει κανείς πόσο τρέμουν το ελληνικό πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν. 

 

Και πόσο διαφορετική θα ήταν η ατζέντα, με μια κυβέρνηση αποφασισμένη να διαπραγματευτεί. 

 

Για την δουλειά, την προκοπή και την αξιοπρέπεια του λαού της.

 

 Για να σταματήσει επιτέλους αυτό το έγκλημα. 

 

 

 

Εδώ λοιπόν θα το πούμε ξεκάθαρα.

 

 Ο ελληνικός λαός πρέπει πια να αποφασίσει. 

 

Δικαιούται να είναι αυτός που θα αποφασίσει και μετά τις τελευταίες εξελίξεις υποχρεούται η κυβέρνηση να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

 

Και να το δείτε, πολύ σύντομα, ίσως και με τη προτροπή των ίδιων των δανειστών αυτή τη φορά, που για διαφορετικούς λόγους, θα οδηγηθούμε σε εκλογές και θα κληθεί ο λαός μας να πάρει κρίσιμες αποφάσεις.

 

 Και παρά τους εκβιασμούς και το καθεστώς τρομοκρατίας που ξανά θα επιβάλλουν ντόπιοι και ξένοι, το δίλλημα θα είναι ένα :

 

Θέλουμε μια κυβέρνηση που να λέει ναι σε όλα; 

 

Που θα είναι πρόθυμη να υποθηκεύσει τα πάντα και μάλιστα με έδρα το Λουξεμβούργο;

 

Ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε;

 

Και για πόσο ακόμα; 

 

Με ποια προοπτική; 

 

‘Η θέλουμε μια κυβέρνηση αποφασισμένη να υπερασπιστεί τα δίκαια και τα αυτονόητα;

 

Αυτή θα είναι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μια κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά. Και ο τόπος την χρειάζεται άμεσα.      

 

Αυτό είναι το πραγματικό δίλλημα που θα έχουμε μπροστά μας.

 

Μνημόνια ή δημοκρατία;

 

Αποικία χρέους ή λαϊκή κυριαρχία ;

 

Βαρβαρότητα ή αξιοπρέπεια ;

 

Συμμαχία των μνημονιακών προθύμων ή ΣΥΡΙΖΑ ;

 

 

 

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

 

Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, η νέα δικομματική κυβέρνηση -που θέλει τρεις μήνες να μας παρουσιάσει την προγραμματική της συμφωνία, λες και έχουν άλλο πρόγραμμα από το μνημόνιο- έκανε πολύ δουλειά.

 

Προχώρησε στην διάλυση των νοσοκομείων, ονοματίζοντας την «αλλαγή χρήσης»

 

Επιβεβαίωσε ότι αδιαφορεί για την νομιμότητα και το Σύνταγμα προχωρώντας σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, βαφτίζοντας τις ανθρωποθυσίες «κινητικότητα» και «διαθεσιμότητα».

 

Έδωσε τον ΟΠΑΠ στον πρωθυπουργικό φίλο που λέει ότι αδυνατεί να πληρώσει τους φόρους του, αποδεικνύοντας ότι αυτή η κυβέρνηση έχει μπει όλη στο lear jet και το τσεπάκι του επιχειρηματία. 

 

Όχι μόνο η φαιδρή επιλογή της  στο ΤΑΙΠΕΔ.

 

Προχώρησε με θρησκευτική ευλάβεια την κατεδάφιση των κοινωνικών υπηρεσιών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ονοματίζοντας «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» την εκχώρηση όλου του δημόσιου- κοινωνικού τομέα στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

 

Έβαλε τα θεμέλια για τη διάλυση της παιδείας, στέλνοντας στην ανεργία εκπαιδευτικούς και δημιουργώντας μία σχολική διαρροή εφιαλτική, μιας και 20.000 παιδιά θα εγκαταλείψουν τις σχολικές αίθουσες.

 

Προετοίμασε το έδαφος για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. 

 

Καταργώντας ίσως το μοναδικό μέτρο που προστάτευε έστω και ελάχιστα τους πιο αδύναμους. 

 

Και αποδεικνύοντας ότι δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να σπείρει στην κοινωνία ακόμα περισσότερη απόγνωση και δυστυχία, να προκαλέσει ακόμα περισσότερες αυτοκτονίες, να σπρώξει ακόμα περισσότερους ανθρώπους, ολόκληρες οικογένειες από την ανασφάλεια στην φτώχεια και στον δρόμο. 

 

Γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να είναι εντάξει στις απαιτήσεις της τρόικας. 

 

Δεν τους ενδιαφέρει αν αντέχει η κοινωνία. 

 

Μόνο τα αφεντικά του Μνημονίου τους ενδιαφέρουν και μόνο σε αυτά λογοδοτούν. 

 

Τα αφεντικά όμως, συζητάνε ανοιχτά για την αποτυχία του προγράμματος στην αποικία χρέους τους που λέγεται Ελλάδα και δεν ενδιαφέρονται αν με αυτό τον τρόπο εκθέτουν τους πιστούς και υπάκουους υποταχτικούς τους στην Ελλάδα.

 

Έτσι λοιπόν μετά τη δήλωση Σόιμπλε ότι επίκειται νέο δάνειο πάνω στα παλιά δάνεια και νέο μνημόνιο πάνω στα παλιά μνημόνια και νέα μέτρα πάνω στα παλιά μέτρα ως το 2020 και βλέπουμε…

 

Ήρθε η δήλωση του εκπροσώπου της αντιπολίτευσης του SPD, ότι το νέο δάνειο που έρχεται θα είναι κι αυτό κολοσσιαίο και μίλησε μάλιστα για 77 δις.

 

Και που θα πάει το χρέος της χώρας, που υποτίθεται ότι ήταν η βασική αιτία του μνημονίου;

 

Από τα 322 στα 400 εκ ευρώ!

 

Και τα ακούνε εδώ αυτά και δε βγάζουν άχνα.

 

Ούτε ο κρυπτόμενος πρωθυπουργός που δε τολμά να πάει ούτε στη ΔΕΘ να απαντήσει στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, ούτε  η νέα συνιστώσα του, ο λαλίστατος κατά τα άλλα αντιπρόεδρός του. 

 

Δεν τολμούν να πουν με παρρησία μια γνώμη.

 

Να πουν έστω, διεκδικούμε να γίνει βιώσιμο το χρέος.

 

Το μόνο που λένε είναι : ¨Ότι προαιρείστε για τους φτωχούς.

 

Ό,τι μας πείτε αυτό θα κάνουμε και υποχρεωμένοι θα σας είμαστε, αρκεί να έχουμε την εύνοιά σας για να κρατιόμαστε γαντζωμένοι στις καρέκλες της εξουσίας.  

 

Τι σημαίνει όμως νέο δάνειο σε μια υπερχρεωμένη και σμπαραλιασμένη οικονομία και μάλιστα δίχως καμιά αναπτυξιακή προοπτική.

 

Και μάλιστα με  νέα δεσμά, με νέο μνημόνιο και με νέα μέτρα.

 

Σημαίνει το οριστικό τέλος της Ελλάδας ως μιας κυρίαρχης και ανεξάρτητης χώρας.

 

Σημαίνει οριστική μετατροπή της χώρας σε οικονομική αποικία των δανειστών, χωρίς δημόσια περιουσία και δημόσιο- κοινωνικό τομέα, χωρίς ανεξαρτησία, υποχείριο των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, των νεοφιλελεύθερων καταστροφικών πολιτικών

 

Σημαίνει γύψος για τη δημοκρατία στην Ελλάδα.

 

Σημαίνει και συνεχιζόμενη μετατροπή της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Γερμανική Ένωση ή Ένωση των δανειστών.

 

Αυτά λοιπόν σχεδιάζουν και ζητάνε- η κ. Μερκελ, ο κ. Σόιμπλε, ο κ. Άσμουνσεν.

 

Και αυτοί τουλάχιστον την δουλειά τους κάνουν. Τα συμφέροντά τους υπερασπίζονται. 

 

Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε;

 

Το λέμε, λοιπόν, ξεκάθαρα στους ταλιμπαν του μνημονίου και της βαρβαρότητας εντός και εκτός Ελλάδας.

 

Η Ελλάδα δε χρειάζεται νεα δάνεια.

 

Η Ελλάδα χρειάζεται διέξοδο από τη κρίση.

 

Και διέξοδος από τη κρίση σημαίνει πρώτα από όλα διέξοδος από τη καταστροφική πολιτική των μνημονίων της λιτότητας. 

 

Αν λοιπόν σκοπεύουν να ζητήσουν καθαρό πολίτικό τοπίο στην Ελλάδα για να προχωρήσουν στις καταστροφικές τους επιλογές, τους απαντάμε καθαρά :

 

Κρατήστε τα λεφτά σας για καμιά πιο σίγουρη επένδυση. 

 

Με εμάς μνημόνια τέλος.

 

Τέλος και στα νέα δάνεια της υποτέλειας και της ομηρείας, που το πρωί δίνονται και το βράδυ το 98% από αυτά επιστρέφει στους δανειστές.

 

Και με εμάς τέλος οι εκβιασμοί, γιατί απλά εμας δε μας κρατάτε από πουθενά, από καμία λίστα Λαγκαρντ ή λίστα ΣΙΜΕΝΣ για να μας εκβιάσετε.

 

Εμείς πάνω από όλα βάζουμε την αξιοπρέπεια και την ευημερία του λαού μας.

 

Εμείς δεν είμαστε κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου να πάμε το χρέος από τα 260 στα 330 δις και από εκεί στα 400.

 

Δεν πρόκειται τα χρέη των τραπεζών να τα φορτώσουμε στην κοινωνία.

 

Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε η χώρα να καταρρεύσει πληρώνοντας 24 δις ευρώ τόκους και τοκοχρεολύσια την επόμενη τριετία, εκμηδενίζοντας ταυτόχρονα τους μισθούς και τις συντάξεις των πολιτών.

 

Δεν πρόκειται να συναινέσουμε στην συνταγματοποίηση της λιτότητας και των πιο βάρβαρων πολιτικών.

 

Ούτε πρόκειται να ανεχθούμε το σκάνδαλο των σκανδάλων, το ΤΑΙΠΕΔ να συνεχίσει να εκποιεί τη δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής.

 

Και μάλιστα να δεχτούμε τη μεταφορά του εξ ολοκλήρου στο εξωτερικό και την υποθήκευση όλης της δημόσιας περιουσίας της χώρας, όπως με απύθμενο θράσος ζητούν οι Γερμανοί βιομήχανοι.

 

Και τέλος.

 

 Ας γνωρίζουν καλά όσοι μεθόδευσαν και όσοι πέτυχαν να νομοθετηθεί το ακαταδίωκτο για τις αποφάσεις τους και τις ενέργειές τους, ότι  με τον ΣΥΡΙΖΑ στη κυβέρνηση…

 

Ασυλία τέλος.

 

Θα δώσουν λόγο για την οικονομική γενοκτονία αυτού του τόπου.

 

Θα λογοδοτήσουν στην Ελληνική δικαιοσύνη και στους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας.

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι

 

Η σημερινή μας ΚΕ, πέραν της ιδιαίτερης σημασίας που έχει καθώς είναι ουσιαστικά η πρώτη μετά τη συγκρότηση των νέων οργάνων, μετά το Συνέδριό μας, έχει να ασχοληθεί και με ένα εξαιρετικά κρίσιμο θέμα: 

 

Τη προετοιμασία του κόμματος για τη κρίσιμη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών, την ερχόμενη Άνοιξη.

 

Θα ήθελα εξαρχής να τονίσω ότι οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση θα είναι μια δύσκολη, κρίσιμη, αποφασιστική μάχη, η οποία θα κρίνει πολλά για το αύριο της χώρας.  

 

Μια μάχη για τη δημοκρατία σε μια στιγμή που οικοδομείται στην Ελλάδα ένα καθεστώς μνημονακού γύψου, το οποίο αναδεικνύει το μνημόνιο και τις εντολές των δανειστών  σε ανώτατο νόμο του ελληνικού κράτους. 

 

Μια μάχη για την κατάργηση της κατάστασης οικονομικής και κοινωνικής πολιορκίας, που μας έχει επιβληθεί. 

 

Μια μάχη για τη συμμετοχή του πολίτη στα κοινά, στον έλεγχο αλλά και στην άσκηση της εξουσίας. 

 

Μια μάχη κατά της πολιτικής, της λογικής και της επιβολής του Καλλικράτη, δηλαδή κατά της αυτοδιοίκησης χωρίς αυτοδιοίκηση και της δημοκρατίας χωρίς δημοκρατία. 

 

Μια μάχη με δυο λόγια για να απαλλαγεί η Ελλάδα από το σημερινό βραχνά και να μπει σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης. 

 

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

 

Ότι στις εκλογές αυτές πρέπει, θα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τον ίδιο το λαό, να νικήσει ο λαός. 

 

Να νικήσουν οι δυνάμεις που αντιστέκονται στο σημερινό μονόδρομο της καταστροφής. 

 

Να νικήσουμε. 

 

Όχι απλώς να δώσουμε τη μάχη με αξιοπρέπεια, αριστερή ανιδιοτέλεια, μυαλό και καρδιά. 

 

Ναι, να τη δώσουμε έτσι, αλλά να τη δώσουμε έτσι ώστε να νικήσουμε. 

 

Να ανατρέψουμε συσχετισμούς, προγνωστικά και σενάρια υποδούλωσης και να νικήσουμε. 

 

Να τα δώσουμε όλα ώστε ένα μεγάλο συμπαραταγμένο κίνημα ελευθερίας, δημοκρατίας και αντίστασης σε κάθε περιφέρεια, κάθε δήμο και κάθε γωνιά της χώρας να σαρώσει τους φθαρμένους βλαχοδήμαρχους της συμμαχίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

 

Να αντιτάξουμε στην ιδιοτέλεια, στο ψέμα, στους εκβιασμούς, στους παραγοντισμούς μια άλλη λογική, μια άλλη ηθική, μια άλλη αισθητική για την τοπική αυτοδιοίκηση και τη δημοκρατία που αγκαλιάζει και υπολογίζει όλους τους πολίτες και τον καθένα ξεχωριστά. 

 

Ναι! Δεν προτείνουμε, δεν μπορούμε από την ίδια την ιστορία και τις ιδέες μας να προτείνουμε, και δεν πρόκειται να προτείνουμε στις εκλογές αυτές άλλη μια εκδοχή του φθαρμένου, του τελειωμένου, του μεταμφιεσμένου που οδηγεί σε μία από τα ίδια: Όλα τριγύρω να αλλάζουνε κι όλα τα ίδια να μένουν. 

 

Προτείνουμε και θα δώσουμε τη μάχη για μια αυτοδιοίκηση που θα ταυτίζεται με τους δημότες, θα ζει και θα αναπνέει μαζί με τις τοπικές κοινωνίες, θα αντλεί τη δύναμή της από τη συμμετοχή όλων, δεν θα συμμορφώνεται προς τις υποδείξεις. 

 

Που θα θέλει και θα ξέρει και θα μαθαίνει να οργανώνει την πρωτοβουλία, τα ταλέντα, την αγάπη για τον τόπο κάθε γυναίκας και κάθε άντρα και να τη μετουσιώνει σε δύναμη ανατροπής των δεδομένων, αλλαγής και ανάπτυξης. 

 

Που θα στηρίζει και θα οργανώνει την αλληλεγγύη στις γειτονιές του λαού μας.  

 

Προτείνουμε τη δημοκρατία ως το τέλος στη θέση του τέλους της δημοκρατίας. 

 

Προτείνουμε την αυτοδιοίκηση που οργανώνει σε εξουσία τη λαϊκή θέληση όπως αυτή εκφράζεται σε ανοιχτές διαδικασίες. 

 

Προτείνουμε το νέο στη θέση του παλιού, το δημοκρατικό στη θέση του αυταρχικού, το ριζοσπαστικό στη θέση του γραφειοκρατικού, το άφθαρτο στη θέση του φθαρμένου, το έντιμο στη θέση της σχεδόν επίσημα θεσμοθετημένης ανεντιμότητας, που τόσο έχει κοστίσει στο κύρος της τοπικής αυτοδιοίκησης. 

 

 

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι 

 

Μιλάμε για μια μάχη που θα κρίνει πολλά για το αύριο της χώρας. 

 

Θα κρίνει όμως κι εμάς τους ίδιους. 

 

Όλους μας. 

 

Και θα μας κρίνει μπροστά στους πολίτες, μπροστά σε ένα λαό αυστηρό, που προσδοκά από μας, απαιτεί από μας, αλλά έχει ακόμα ερωτηματικά και επιφυλάξεις για μας. 

 

Ας είμαστε ειλικρινείς. Υπάρχει ένας κόσμος ολόκληρος εκεί έξω που αναρωτιέται αν εννοούμε όσα λέμε. 

 

Αν θα αντέξουμε στις πιέσεις, αν θα αντισταθούμε με επιτυχία στις Σειρήνες της εξουσίας, αν θα παραμείνουμε σταθεροί στις απόψεις και στο ήθος μας. 

 

Αν η αρετή της αριστεράς, η ανιδιοτέλεια και η αφοσίωση στη λαϊκή υπόθεση, θα αντέξει σε συνθήκες εξουσίας. 

 

Με δυο λόγια : Αν θα παραμείνουμε διαφορετικοί ή θα γίνουμε κι εμείς σαν τους άλλους. 

 

Να σας πω κάτι; Έχει τα δίκια του ο κόσμος γιατί έχει καεί στο χυλό μια και δυο και τρεις φορές και τώρα φυσάει και το γιαούρτι. 

 

Και είναι γνωστό το στερεότυπο που καλλιεργείται ότι θα γίνουμε ΠΑΣΟΚ -εννοούν ΠΑΣΟΚ της φθοράς και της εξαπάτησης. 

 

Είναι εύκολο να διαβεβαιώνουμε σε όλους τους τόνους ότι κρατάμε από άλλες ρίζες, ρίζες ανιδιοτέλειας και αυτοθυσίας, ρίζες αγώνων και αγωνίας για το αύριο του ελληνικού λαού, ρίζες που έδωσαν στη σύγχρονη ιστορία με έξοχα παραδείγματα αυτοθυσίας. 

 

Και το κάνουμε συνεχώς και με ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη στην αλήθεια και στις προθέσεις μας. 

 

Στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές όμως καλούμαστε να αποδείξουμε στην πράξη ότι το εννοούμε. 

 

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά. 

 

Με την ανάδειξη των υποψηφίων μας χωρίς παραγοντισμούς, παλαιοκομματικά τερτίπια και προσωπικές στρατηγικές. 

 

Θέτοντας εκτός νόμου, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τον παραγοντισμό μέσα στο κόμμα. Ηθικά και πολιτικά. 

 

Επιδιώκοντας συμμαχίες με ευρύτατες δυνάμεις και  προσωπικότητες στη βάση όχι μόνο των κοινών επιδιώξεων και στόχων που περιγράφει η εισήγηση, αλλά και στη βάση ενός συμβολαίου εντιμότητας. 

 

Εντιμότητας, μάλιστα, πολιτικής αλλά και ηθικής. 

 

Γιατί έχει τεράστια, καθοριστική σημασία, να μη δώσουμε σε καμιά περίπτωση την εντύπωση και να μην προκαλέσουμε την υποψία ότι δεχόμαστε και ανεχόμαστε κουμπαριές που τις βαφτίζουμε συμμαχίες, όπως κάνουν τα κόμματα που λυμαίνονται μέχρι σήμερα την τοπική αυτοδιοίκηση. 

 

Έχει τέλος κατά τη γνώμη μου τεράστια σημασία να αναδείξουμε νέους ανθρώπους, που ζουν και δρουν και αγωνίζονται μέσα στις τοπικές κοινωνίες, χωρίς να φοβηθούμε ότι δεν είναι αρκετά γνωστοί, ή αρκετά έμπειροι, ή αρκετά δικτυωμένοι. 

 

Έχουμε τη δυνατότητα σήμερα να τους κάνουμε γνωστούς, έχουμε τεράστια συλλογική πείρα να τους μεταβιβάσουμε, έχουμε τα κομματικά και κινηματικά δίκτυα να τους στηρίξουμε. 

 

Αυτό όμως που θα παίξει τον αποφασιστικό ρόλο θα είναι η δική τους ταυτότητα αγωνιστικής εντιμότητας, σεμνότητας, διάθεσης για αγώνα και δουλειά, που κανένας μηχανισμός δεν μπορεί να υποκαταστήσει. 

 

Και είναι βέβαιο ότι αυτό ακριβώς θα επιβραβεύσουν οι πολίτες, όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες κρίσιμες εποχής.

 

Μια νέα γενιά ανθρώπων στην τοπική αυτοδιοίκηση, με νέες ιδέες, δημοκρατική αποφασιστικότητα και αγωνιστική αφοσίωση στο συμφέρον του τόπου και του πολίτη -αυτή πρέπει να είναι η επιδίωξή μας. 

 

Κι αυτή η γενιά, μαζί με τους παλιότερους, την εμπειρία και την αποδεδειγμένη αγωνιστική σταθερότητα, μπορεί να αλλάξει όλο το χάρτη της αυτοδιοίκησης. 

 

Και να αποτελέσει την πιο ισχυρή και αναμφισβήτητη απόδειξη της δικής μας ταυτότητας συνολικά και συλλογικά. 

 

Του δικού μας ήθους. Της διαφορετικότητάς μας αν θέλετε.

 

 

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι

 

Στο ποδόσφαιρο συνηθίζεται ενόψει κρίσιμων αγώνων η έκφραση "θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας". 

 

Αυτή η έκφραση ίσως ταιριάζει και στις μάχες, κοινωνικές και εκλογικές, που έχουμε μπροστά μας. 

 

Να δώσουμε λοιπόν τον καλύτερο εαυτό μας όλες, όλοι, ως κόμμα και ως αριστεροί. 

 

Και για να τον δώσουμε πρέπει να τον προστατέψουμε, να τον αναπτύξουμε και να τον αναδείξουμε μέσα από τις συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες του κόμματος ενόψει των κρίσιμων αναμετρήσεων. 

 

Να προβάλουμε και να προωθήσουμε εκείνα τα πρόσωπα που θα μπορέσουν να τον εκφράσουν με τον καλύτερο τρόπο σε συνθήκες τοπική εξουσίας. 

 

Από μας, από την καθεμιά και τον καθένα μας, εξαρτάται  

 

Και να αναδείξουμε με τη δράση μας το λαϊκό αίτημα για ανατροπή, το λαϊκό πόθο: Να φύγει αυτή η κυβέρνηση της καταστροφής, σε υπόθεση ενός πλατιού μαζικού κινήματος.

 

Σε κάθε πόλη σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε μια ευρύτατη λαϊκή συμμαχία για την ανατροπή.