ΚΚΕ: «Αριστερή» νομιμοποίηση μιας άγριας εκμετάλλευσης

Όπως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, έτσι και η «αριστερή»  υπεράσπιση του καπιταλισμού είναι στρωμένη με παραδείγματα που να δείχνουν ότι η άγρια εκμετάλλευση των εργατών μπορεί να είναι αμοιβαία επωφελής για αφεντικά κι εργάτες. 

   Όποιος πασχίζει να αποδείξει ότι «ακόμα και μια δεξιά κυβέρνηση έχει και άλλες επιλογές για την ανάπτυξη», θέτοντας σαν δεδομένο ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη θα ωφελήσει εξίσου καπιταλιστές και εργάτες, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, αντικειμενικά νομιμοποιεί στη λαϊκή συνείδηση τις αντιλαϊκές επιλογές της σημερινής κυβέρνησης που τις κάνει στο όνομα της ανάπτυξης.

   Με αφορμή εξελίξεις στην Ιαπωνία γράφει, για παράδειγμα, ο Γ. Δελαστίκ της κατά τα άλλα αντικαπιταλιστικής ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο χτεσινό «Εθνος»:

 

«...Πραγματικά, δεν υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης; "Όχι, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις προς όφελος και του λαού και των επιχειρήσεων", απαντά εμπράκτως ένας ομοϊδεάτης της Γερμανίδας καγκελαρίου από την άλλη άκρη του πλανήτη. Είναι ο σκληρότατος δεξιός πρωθυπουργός της Ιαπωνίας Σίνζο Αμπε, ο οποίος απαντά με πράξεις, όχι με θεωρίες. Την Παρασκευή η κυβέρνησή του ενέκρινε ένα πρόγραμμα κρατικών δαπανών 10 τρισεκατομμυρίων γεν, που ισοδυναμούν με 116 δισεκατομμύρια δολάρια, ποσό τεράστιο, προκειμένου να δώσει κίνητρα για μια επιθετική ανάκαμψη της ιαπωνικής οικονομίας (...) Αμ' έπος, αμ' έργον. Η κυβέρνηση Αμπε, λοιπόν, θα ξοδέψει βάσει του προγράμματος που κατάρτισε τα προαναφερθέντα 116 δισεκατομμύρια δολάρια σε δημόσια έργα, σε ενισχύσεις προς επιχειρήσεις που επενδύουν σε νέες τεχνολογίες, σε οικονομική βοήθεια προς μικρές επιχειρήσεις, αλλά και σε προγράμματα ανακούφισης οικονομικής του πληθυσμού από διάφορες καταστροφές (...) πιέζει επίσης ασφυκτικά την κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας να χαλαρώσει τη νομισματική της πολιτική και να διοχετεύσει πολύ περισσότερα χρήματα στην πραγματική οικονομία από όσα δίνει σήμερα.

 

Την Κυριακή και τη Δευτέρα συνεδριάζει το διοικητικό σώμα της κεντρικής ιαπωνικής τράπεζας και εκεί θα δούμε αν οι πιεστικές παραινέσεις του πρωθυπουργού θα βρουν άμεση ανταπόκριση. Πάντως και μόνο η συζήτηση και η απόφαση της κυβέρνησης για κίνητρα ώθησης της οικονομίας οδήγησαν σε θεαματική άνοδο τις τιμές των μετοχών στο χρηματιστήριο του Τόκιο (...) Η εξέλιξη αυτή έδωσε βαθιά ανάσα στους Ιάπωνες εξαγωγείς (...) "πρέπει να βοηθήσουμε ως κυβέρνηση στη δημιουργία ενός ενάρετου κύκλου όπου οι επιχειρήσεις θα δανείζονται ενεργά και θα επενδύουν..." (...) δήλωσε ο Αμπε. Διαμετρικά αντίθετη, δηλαδή, είναι η πολιτική της ιαπωνικής κυβέρνησης από αυτήν που έχει επιβάλει η Γερμανία στην Ευρωζώνη (...) Δεν τα γράφουμε αυτά υπονοώντας ότι η Ελλάδα έχει άπειρα περιθώρια αύξησης του χρέους της, αλλά για να αποδείξουμε ότι ακόμη και μια δεξιά -το υπογραμμίζουμε πάλι αυτό- κυβέρνηση έχει και άλλες επιλογές για την ανάπτυξη».

 

    Απ' τα γραφόμενα του αρθρογράφου καταλαβαίνουμε ότι μέχρι στιγμής έχουν σίγουρα κερδίσει όσοι «παίζουν» στο Χρηματιστήριο και οι εξαγωγείς. Αν τελικώς ευοδωθούν τα σχέδια του Ιάπωνα πρωθυπουργού θα κερδίσουν και οι υπόλοιποι «μεγαλοκαρχαρίες», όσοι δηλαδή θα βάλουν στο χέρι το ζεστό παραδάκι που τους υπόσχεται.

 

   Τι θα κερδίσει ο λαός, ειδικά η εργατική τάξη στην Ιαπωνία; Τι κερδίζει π.χ. ο λαός στις ΗΠΑ όπου η κυβέρνηση Ομπάμα ακολουθεί παρεμφερή πολιτική ενίσχυσης των μονοπωλίων; Και για πόσο καιρό θα μπορούν να συντηρούν με ενέσεις ρευστού την καπιταλιστική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης; Και τελικά για ποιο λόγο ο λαός, ο κάθε λαός, να προσεύχεται για καπιταλιστική ανάπτυξη μπας και τότε πέσει κανά ψίχουλο και στο δικό του πιάτο, όταν μπορεί να επιλέξει έναν δρόμο ανάπτυξης που στο επίκεντρό του θα έχει τις δικές του και μόνο ανάγκες, συντρίβοντας τα μονοπώλια που για το κέρδος τους δεν αναγνωρίζουν στους ανθρώπους του μόχθου το δικαίωμα να ικανοποιούν και τις πλέον στοιχειώδεις απ' αυτές;