Alfavita Newsroom Του Παναγιώτη Λάμπρου, εκπαιδευτικού
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που παραξενευτήκαν από την οξύτητα της αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στο πεδίο της εκπαίδευσης. Η εξήγηση της αντιπαράθεσης αυτής οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι στο πεδίο αυτό- και όχι στο αποπροσανατολιστικά «εθνικό» της οικονομίας- αναμετρώνται εκ διαμέτρου αντίθετες αντιλήψεις και πρακτικές απόλυτα διακριτών συλλήψεων κατασκευής και νοηματοδότησης της πραγματικότητας.
Θα εστιάσω στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ιδιαίτερα στις αλλαγές που επιφέρει η συμμετοχή των συλλόγων διδασκόντων στην επιλογή των αυριανών διευθυντών σχολικών μονάδων. Αυτό δε σημαίνει ότι υποβαθμίζω την αντιπαράθεση με επίδικο τα πρότυπα/πειραματικά σχολεία η οποία ανέδειξε σε σημαντικό βαθμό ζητήματα που άπτονται, όχι στενά εκπαιδευτικών αλλά ευρύτερα κοινωνικοπολιτικών προσανατολισμών, οι οποίοι προδίδουν σαφέστατα δύο διαφορετικά φαντασιακά. Εκείνο που φαίνεται να ενοποιεί την αλλαγή τρόπου επιλογής διευθυντών και τα πειραματικά/πρότυπα σχολεία είναι το ζήτημα της δημοκρατίας το οποίο συνιστά και το μείζον ζήτημα τα τελευταία χρόνια που σημαδεύονται από την εφαρμογή, με απίστευτη ένταση, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η πρόταση και θέσπιση της συμμετοχής των συλλόγων διδασκόντων στην επιλογή των νέων διευθυντών σχολικών μονάδων, ένα αναμφισβήτητα δημοκρατικό, στην ουσία του, μέτρο βάλλεται σφοδρά από δύο εκ διαμέτρου αντίθετους πολιτικά χώρους.
Από τη μια πλευρά, στην επίθεση αυτή πρωταγωνιστούν οι εκπρόσωποι της τεχνοκρατικής και ελιτίστικης εκπαιδευτικής αντίληψης που θριάμβευσε στην πενταετία 2010-2015 με πρόταγμα τον εκσυγχρονισμό ο οποίος, για την πλευρά αυτή συνιστά μονόδρομο προκειμένου η «καθυστερημένη» ελληνική κοινωνία να προσεγγίσει τον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο.
Πιονέροι στο εγχείρημα αυτό μεγαλόσχημοι, ως επί το πλείστον, δημοσιογράφοι, θιασώτες και οργανικοί διανοούμενοι των πολιτικών που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια σε αγαστή συνεργασία με καινοφανείς συνδικαλιστικές ενώσεις (Διευθυντές εκπαίδευσης) απόρροια των προθέσεων και του τρόπου εκτέλεσης των πολιτικών τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο στην εκπαίδευση. Από κοντά παλιές καραβάνες του συνδικαλιστικού εκπαιδευτικού χώρου και εκπρόσωποι μαζικών συνδικάτων, αιχμή του δόρατος του πάλαι ποτέ κυβερνητικού συνδικαλισμού που εξακολουθεί να ελέγχει το «ακραίο» κέντρο.
Η ρητορική τους κυμαίνεται από την υποκριτική αναγνώριση της δημοκρατικότητας του μέτρου συνοδευόμενη όμως από επιφυλάξεις εξαιτίας των επακόλουθων δυσάρεστων συνεπειών της εφαρμογής του και για το λόγο αυτό ζητούν οι περισσότεροι τη ματαίωσή του αφού θα σωρεύσει νέα «δεινά» στα «ταλαιπωρημένα» σχολεία, μέχρι την κατηγορηματική αποδοκιμασία του αφού δεν είναι δυνατόν κρίσιμα ζητήματα διοίκησης και λειτουργίας να επαφίενται στη βούληση της πλέμπας.
Από την άλλη η ultra αριστερά, βαυκαλιζόμενη αυτάρεσκα από την ιδιοκτησιακή αντίληψη της δημοκρατίας, διακηρύσσει υπεροπτικά πως δεν πέφτει στην παγίδα της νέας κυβέρνησης, αφού η δημοκρατικότητα του μέτρου δεν είναι τίποτα άλλο από προπέτασμα καπνού για όσα η κυβέρνηση ενώ υποσχέθηκε, δεν υλοποιεί αλλά και για όσα, σε βάρος του εκπαιδευτικού κόσμου, πρόκειται να νομοθετήσει στο μέλλον. Η αντίδραση και των δύο πλευρών μπορεί να ερμηνευτεί από τη σκοπιά του μίσους τους για τη δημοκρατία και φαίνεται να αποδίδει καρπούς.
Κι αυτό γιατί αντί ο εκπαιδευτικός κόσμος να αξιώνει την διεύρυνση του ποσοστού συμμετοχής του στην επιλογή των αυριανών διευθυντών ή τουλάχιστον να έχει ξεκινήσει τον διάλογο σχετικά αφενός για τα χαρακτηριστικά και το ρόλο των αυριανών διευθυντών, αφετέρου για τους όρους, τις προϋποθέσεις και τις ασφαλιστικές δικλείδες προκειμένου να αποφευχθεί η δημιουργία πιθανών παθογενειών του μέτρου, όπως αυτές που ταλανίζουν την πολιτική και συνδικαλιστική ζωή (επαγγελματισμός και παραγοντισμός, αποκοπή των αιρετών από τα σώματα που τους εκλέγουν, διαμόρφωση μιας ελίτ που με τη σειρά της οικοδομεί όρους θεσμικούς και μη αναπαραγωγής της, απόλαυση προκλητικών προνομίων κ.α.), φτάσαμε να υπερασπιζόμαστε το αυτονόητο δηλαδή τη δημοκρατική διαδικασία.
Η υπέρβαση αυτών των λογικών και πρακτικών προϋποθέτει, όπως πλέον όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται, την εκ βάθρων αναμόρφωση όλων των αντιπροσωπευτικών θεσμών. Είναι λοιπόν καιρός, μεταξύ των άλλων, να αρχίσει η συζήτηση για έναν άλλο τρόπο του συνδικαλίζεσθαι προτού οι καραδοκούντες πολέμιοι κάθε συλλογικότητας επιστρέψουν δριμύτεροι για την χαριστική βολή στα σκέλεθρα που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται συνδικάτα. Είναι πλέον καιρός για την ανάληψη του εγχειρήματος ενός πολιτικού και συνδικαλιστικού πράττειν της «δυνατότητας», εάν πραγματικά επιθυμούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας και τις συνθήκες γύρω μας.
Γράψου στο Newsletter του Carrefour και κέρδισε δωροεπιταγές αξίας 2.000€
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 19/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
