Υποθέτω ότι κατά την διάρκεια της επαγγελματικής πορείας οποιοιδήποτε εκπαιδευτικού συμβαίνουν μεταξύ άλλων και πολλά περίεργα γεγονότα. Ξέρετε, από αυτά που όταν ακούς να περιγράφονται από άλλους δυσκολεύεσαι να τα πιστέψεις. Μιλώντας με συναδέλφους μου διαπίστωσα ότι και εκείνοι έχουν αρκετές παράξενες ιστορίες «στο βιογραφικό τους». Ξέρετε από εκείνες που όταν τις ακούς λες από μέσα σου (ή και από έξω σου): «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα!!!». Και όμως γίνονται, όταν ως εκπαιδευτικός, ισορροπείς κάπου ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον ονειρικό κόσμο των παιδιών και τον πραγματικό κόσμο των μεγάλων. Σε αυτό το μεταίχμιο όλα είναι πιθανό να συμβούν.
Οι παρακάτω ιστορίες είναι ένα μικρό μόνο μέρος από τις δικές μου παράξενες ιστορίες και έχουν συμβεί κατά την διάρκεια του μαθήματός μου σε διάφορα τμήματα. Είναι πέρα για πέρα αληθινές. Μόνο τα ονόματα και κάποιες λεπτομέρειες έχουν αλλαχτεί για ευνόητους λόγους.
Πως απέκτησα bodyguard
Πριν από μερικά χρόνια για να συμπληρώσω το ωράριό μου τοποθετήθηκα για μια μέρα τη βδομάδα σε ένα απογευματινό τεχνικό Λύκειο. Τα «παιδιά» σε αυτό το Λύκειο τα έβαλα όπως είδατε σε εισαγωγικά αφού τα περισσότερα από αυτά ήταν ενήλικες μεγαλύτεροι σε ηλικία από μένα. Ξέρετε άνθρωποι της βιοπάλης, εξαιρετικοί τεχνίτες οι περισσότεροι, που ήθελαν να πάρουν ένα απολυτήριο Λυκείου.
Η ημέρα είναι 6 Δεκεμβρίου. Όπως είναι γνωστό η 6η Δεκεμβρίου είναι ημέρα μνήμης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου για την οποία έχει επικρατήσει στα πιο πολλά σχολεία της χώρας οι μαθητές να κάνουν αποχή και να μην μπαίνουν στις τάξεις. Ως εκ τούτου λοιπόν και στο απογευματινό αυτό Λύκειο όλα τα τμήματα έχουν αποφασίσει αποχή πλην ενός : του τμήματος που το έχω εγώ μάθημα τις τρεις πρώτες ώρες. Συγκεκριμένα τέσσερις μαθητές του τμήματος αυτού έχουν μπει στις τάξεις τους . Εγώ φυσικά είμαι υποχρεωμένος να μπω για μάθημα. Είμαι λοιπόν καθισμένος στην έδρα και περνάω τις απουσίες στο απουσιολόγιο που εκείνη την μέρα έχει γεμίσει.
Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπροστά στα μάτια μου ξετυλίγεται το εξής σουρεαλιστικό σκηνικό: Ένας τύπος γύρω στα σαράντα, που τον έβλεπα για πρώτη φορά, με σώμα bodybuilder και με καλυμμένο το μισό κορμί από τατουάζ, πλαισιωμένος δεξιά και αριστερά από δύο άλλους παρόμοιας εμφάνισης τύπους, με πλησιάζει με απειλητικό ύφος και μου λέει: «εσύ είσαι ο δάσκαλος που χαλάει την αποχή των παιδιών;» Εγώ φυσικά έχω κερώσει από το φόβο αλλά βρίσκω την ψυχραιμία μου αν και διαισθάνομαι ότι όπου να’ ναι θα τις μαζέψω. «Εσύ ποιος είσαι και γιατί μπαίνεις έτσι στην αίθουσα» του λέω με δήθεν ψαρωτικό ύφος. «Καλά δεν ντρέπεσαι να μην με ξέρεις; Τι δάσκαλος είσαι εσύ; Ο Νεκτάριος είμαι. Ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς του σχολείου τα τελευταία εννιά χρόνια» μου λέει με έξαλλο ύφος. Εν τω μεταξύ οι τέσσερις μαθητές που ήταν καθισμένοι στα θρανία τους την έχουν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια ζητώντας συγνώμη από τον Νεκτάριο και δικαιολογώντας τον εαυτό τους ότι δήθεν δεν ήξεραν για την αποχή. Τώρα είμαι πλέον σίγουρος ότι δεν γλυτώνω το ξύλο. Αποφασίζω να τα παίξω όλα για όλα. Παίρνω το απόλυτο θυμωμένο μου ύφος και λέω του προέδρου Νεκτάριου: «Καλά δεν ντρέπεσαι να με αδειάζεις έτσι μπροστά στους μαθητές μου. Που ξέρεις εσύ τι πιστεύω εγώ για την σημερινή ημέρα μνήμης; Η αποχή είναι των παιδιών όμως , δεν είναι των καθηγητών οπότε εγώ είμαι υποχρεωμένος να μπω στο τμήμα και να κάνω μάθημα. Κατάλαβες τώρα;» Και ενώ περιμένω με κομμένη ανάσα το μοιραίο και είμαι σίγουρος ότι η σημερινή μέρα θα είναι από εδώ και πέρα και μέρα δικής μου μνήμης, συνέβη το εξής απίστευτο: Ο Νεκτάριος έρχεται κοντά μου με αγκαλιάζει σφιχτά και αρχίζει σχεδόν με αναφιλητά να λέει : «Δάσκαλε, τι σου έκανα δάσκαλε; Έχεις δίκιο δεν φταις εσύ σε τίποτα. Χίλια συγνώμη. Πω-πώ τι έκανα ο ηλίθιος;». Εννοείται ότι εγώ έχω πάθει πλάκα αφού εκεί μπροστά μου ένας γίγαντας έχει μεταμορφωθεί σε ένα μικρό παιδάκι το οποίο με κοιτάζει με ντροπιασμένα μάτια. Μόνο μετά από λίγο ο γίγαντας ξαναεμφανίστηκε στο πρόσωπο του Νεκτάριου και μου είπε συνωμοτικά: «Δάσκαλε , όποιος σε πειράξει από εδώ και πέρα να το πεις στον Νεκτάριο, ντάξει;» «Ντάξει» του απάντησα και ανάσανα κανονικά μετά από πόση ώρα. Και έτσι, ήθελα δεν ήθελα, απέκτησα bodyguard.
Το τμήμα των «μηδέν σηκωμένα χέρια»
Πάντα πίστευα ότι ο εφιάλτης για έναν καθηγητή είναι τα τμήματα των «μηδέν σηκωμένα χέρια» δηλαδή εκείνα όπου όποια ερώτηση και να τους απευθύνεις κανένας μαθητής δεν θα σηκώσει το χέρι του να απαντήσει. Μέχρι που μπήκα στο Γ4. Από τα πρώτα κιόλας μαθήματα κατάλαβα ότι επρόκειτο για ένα από αυτά τα τμήματα που σας προανέφερα: των «μηδέν σηκωμένα χέρια» και έτσι αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα για να εμπλέξω τους μαθητές στο μάθημα. Αρχικά τους εξήγησα ότι εκτιμώ πολύ τις λανθασμένες απαντήσεις, ότι τα τυχόν λάθη είναι για μένα πολύτιμος θησαυρός μάθησης. Πάλι όμως δεν είδα καμιά διαφορά στο επόμενο μάθημα: «μηδέν σηκωμένα χέρια» και αυτή τη φορά. Τότε είπα να παίξω το τελευταίο μου χαρτί. Τους είπα ότι θα πάρουν καλή βαθμολογία μόνο από την προσπάθεια να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου ακόμα και αν οι απαντήσεις που δίνουν είναι όλες λάθος. Οι μαθητές «τσιμπήσανε» γιατί στο επόμενο μάθημα είχα « όλα τα χέρια σηκωμένα». Στην αρχή χάρηκα μέχρι που συνειδητοποίησα με τρόμο ότι για κάθε ερώτηση που θα έκανα από εδώ και πέρα θα έπρεπε να ακούω περίπου είκοσι λανθασμένες απαντήσεις για τις οποίες μάλιστα θα έπρεπε να δείχνω ότι τις θεωρώ και ανεκτίμητο παιδαγωγικό θησαυρό. Και όπως λέμε και εμείς οι φυσικοί : το πείραμα απέτυχε. Και η χρονιά κύλισε αργά και βασανιστικά. Μόνο η Διευθύντρια μου ήταν ευχαριστημένη καθώς περνώντας απέξω από το Γ4 την ώρα που έκανα μάθημα έριχνε κλεφτές ματιές και έβλεπε «όλα τα χέρια σηκωμένα». Βλέπετε μέσα από το τζάμι της αίθουσας είχε μόνο εικόνα, καθόλου ήχο. Τελικά υπάρχει κάτι που είναι χειρότερο για έναν καθηγητή από ένα τμήμα των «μηδέν σηκωμένα χέρια»: Το τμήμα των «μηδέν κατεβασμένα χέρια».
«Συνάδελφοι τρέξτε, αυτά θα σκοτωθούνε μεταξύ τους»
Πριν κάποια χρόνια, προτού ακόμα πάρω οργανική θέση, αρχές του κάθε Σεπτέμβρη με τοποθετούσαν προσωρινά σε κάποιο σχολείο για μια-δυό εβδομάδες πριν πάρω οριστική τοποθέτηση σε κάποιο άλλο σχολείο. Ενώ βρισκόμουν λοιπόν σε ένα από αυτά τα σχολεία της προσωρινής μου τοποθέτησης συνέβη το εξής περιστατικό: Επειδή η διεύθυνση του σχολείου ήθελε να κάνει συνεδρίαση συλλόγου ο Διευθυντής μου ζήτησε να κάνω εγώ εφημερία στα παιδιά μιας και ουσιαστικά εγώ δεν ήμουν μέλος του συλλόγου αλλά προσωρινός στο σχολείο. Οι μαθητές του σχολείου ήταν όλοι στο προαύλιο και μόλις είδαν ότι εγώ θα ήμουν ο εφημερεύων φώναξαν ότι θα παίξουν ένα άγνωστο για μένα παιχνίδι με την περίεργη ονομασία : «κολονάτο». Προφανώς κάτι πάνω μου τους ενέπνευσε. Οι μαθητές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και άρχισαν να κυνηγιούνται μέχρι που κάποια ομάδα έπιανε έναν κάποιο όμηρο από την άλλη ομάδα. Ως εδώ καλά. Μετά όμως αυτόν τον όμηρο η αντίπαλη ομάδα τον σήκωνε ψηλά στον αέρα, σε οριζόντια στάση και τον πήγαινε στην κολόνα της μπασκέτας ( από εκεί και η λέξη «κολονάτο») , και άκουσον -άκουσον τον έκαναν ταλάντωση μπροστά στην κολόνα με τα πόδια ανοικτά ώστε τα επίμαχα σημεία του , ανάμεσα στα πόδια, να χτύπαγαν με ορμή πάνω σε αυτήν. Εγώ φυσικά στα πρόθυρα εγκεφαλικού να προσπαθώ να τους κάνω να σταματήσουν. Μάταια όμως, το «κολονάτο» είχε μια τελετουργία η οποία έπρεπε να ακολουθηθεί. Τι να έκανα λοιπόν; Ό, τι θα έκανε οποιοσδήποτε απελπισμένος στη θέση μου. Έτρεξα για βοήθεια. Μπούκαρα μέσα στο σύλλογο καθηγητών και ασθμαίνοντας τους περιέγραψα εν συντομία τα τεκταινόμενα. Το δεύτερο σοκ για μένα ήταν η αντίδραση των συναδέλφων. Κανείς τους δεν ταράχτηκε, κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του, παρά μόνο κάποια ανεξήγητα χαμόγελα. Ο Διευθυντής πήρε το λόγο και μου εξήγησε ότι αυτά είναι καθημερινά συμβάντα στο σχολεία μας και ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Αλλά εγώ ανησυχούσα και ρώτησα: «Μήπως πρέπει να καλέσουμε το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων και να τον ενημερώσουμε;». Η απάντηση του Διευθυντή ήταν άμεση : «Δημήτρη ναι να τους ενημερώσουμε αλλά αυτή τη στιγμή είναι όλοι τους στην φυλακή». Οπότε όπως καταλαβαίνετε μετά από αυτό που άκουσα το «κολονάτο» πήρε μια θέση μέσα μου ως ένα αθώο και ακίνδυνο παιδικό παιχνίδι. Στο φινάλε τι φυσικός θα ήμουνα αν δεν πίστευα στην θεωρία της σχετικότητας;
Τι σχέση έχει ο Michael Jackson με τη φυσική;
Η Κωνσταντίνα είναι μαθήτρια της 1ης Γυμνασίου. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που κάνει φυσική στο γυμνάσιο. Ως είθισται εγώ ως ο καθηγητής που θέλει να μυήσει τα παιδιά στην αξία της φυσικής αναφέρω μεταξύ των άλλων ότι η φυσική μας βοηθά να ξεπερνούμε τις δεισιδαιμονίες που επικρατούν και τους φόβους μας αφού ζητά για τα πάντα αποδείξεις. Η Κωνσταντίνα με ακούει με πολλή προσοχή, σχεδόν με γουρλωμένα μάτια. Σηκώνει το χέρι, παίρνει το λόγο και ρωτάει: «Δηλαδή κύριε η φυσική μπορεί να με βοηθήσει να ξεπεράσω οποιοδήποτε φόβο που έχω;». Εγώ οσμίζομαι κίνδυνο αλλά τι να απαντήσεις τώρα; «Πολύ πιθανόν» της λέω. Πριν προλάβω να αλλάξω την κουβέντα η Κωνσταντίνα το ξεφουρνίζει: «Εγώ κύριε φοβάμαι τον Michael Jackson». Τα υπόλοιπα παιδιά αρχίζουν τα μικρά χαχανητά και τους ψιθύρους. Εγώ παρακαλάω το κεφάλι μου να κατεβάσει κάτι γρήγορα γιατί σε λίγο η κατάσταση δεν θα μαζεύεται. Φυσικά δεν με παίρνει μετά από αυτή την εξομολόγηση της Κωνσταντίνας να το προσπεράσω έτσι. Αναγκαστικά πρέπει να της δώσω μια κάποια απάντηση. « Τι εννοείς;» την ρωτάω. Κομπιάζοντας στην αρχή , σαν χείμαρρος στη συνέχεια μου λέει: «Διάβασα κάπου ότι ο Michael Jackson δεν έχει πεθάνει και ότι κάποιοι τον έχουν δει ζωντανό. Από τότε που το άκουσα δεν μπορώ να κοιμηθώ. Φοβάμαι μην έρθει και μου κάνει κακό». Και τότε στην προσπάθειά μου να την κάνω να νιώσει καλύτερα έκανα το μοιραίο λάθος και της είπα: «Και γιατί Κωνσταντίνα να θέλει να σου κάνει κακό εσένα ο Michael Jackson;». Η Κωνσταντίνα γουρλώνει έντρομα τα μάτια και σχεδόν ουρλιάζει: «Δηλαδή κύριε το παραδέχεστε ότι είναι ζωντανός;». Και ενώ η άτιμη με βλέπει ότι έχω πέσει στο καναβάτσο γυρίζει και μου δίνει την χαριστική βολή λέγοντας: «Τη μισώ τη φυσική και δεν πρόκειται ποτέ μου να διαβάσω». Και όντως δεν την διάβασε ποτέ. Όσο και αν από εκείνη την μέρα και μετά η φυσική προσπάθησε μέσω εμού να αγαπηθεί από εκείνη. Πρέπει μάλλον να το πάρω απόφαση ότι υπάρχει κάτι που έχει μεγαλύτερη δύναμη από τη φυσική όσον αφορά την ερμηνεία φαινομένων: η μεταφυσική.
Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 18/11
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
