Όμορφα κύλησε και αυτό το πρωινό. Είδα Δανάη, είδα Καινούριου, έβαλα και λίγο Λιάγκα γιατί όλους πρέπει να τους στηρίζουμε άλλωστε. Μια χαρά! Χόρτασε το μάτι και το μυαλό σκηνικά με φτερά και πούπουλα, τραγούδια, χορό, γέλια, και χαμόγελα. Όλα υπέροχα! Ακτινοβόλησε η χαρά, και μπήκε μες στα σπίτια μας να μας ζεστάνει την καρδιά. Και φυσικά, οι άνθρωποι αυτοί είναι χαρούμενοι, όπως οφείλουμε και εμείς να είμαστε χαρούμενοι και ευγνώμονες, γιατί το αξιότιμο κράτος φροντίζει για την ευημερία μας νυχθημερόν. Έτσι δεν είναι;
Μιας λοιπόν, και τελείωσαν και οι εκπομπές της χαράς, οι σκέψεις βρήκαν ξανά τον κενό να εισβάλουν στο μυαλό. Και εισβάλλουν ισχυρές, σαν χείμαρρος που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Είναι τόσα πολλά τα ανοιχτά θέματα, αλλά σήμερα θα μιλήσω με αφορμή την περίφημη Β φάση των αναπληρωτών που «έτρεξε» πριν λίγες μέρες. Με θεαματικά αποτελέσματα φυσικά που για ακόμα μια φορά, σε κάνει να θαυμάζεις τους αιλουρικούς ελιγμούς του Υπουργείου μας.
Όπως και στην πρώτη φάση, επικράτησε ένα κλίμα απογοήτευσης ανάμεσα σε πολλούς συναδέλφους, καθώς περίμεναν και ήλπιζαν κάτι καλύτερο. Με εξαίρεση τον κλάδο της ειδικής, όπου τα πράγματα κινήθηκαν σαφώς καλύτερα. Και πρώτα απ’όλα να πούμε συγχαρητήρια σε όλους τους συναδέλφους που θα έχουν την ευκαιρία να είναι σε σχολείο και να είναι οι συνοδοιπόροι των παιδιών που θα κληθούν να υποστηρίξουν. Ίσως και ένα ακόμα μπράβο οφείλουμε στους αρμόδιους που εξασφάλισαν την σχετική επιχορήγηση ΕΣΠΑ, και έτσι, κάποια παιδιά τουλάχιστον θα έχουν τον σύμμαχο που χρειάζονται.
Αλλά κάπου εδώ, και αφήνοντας για λίγο στην άκρη την θετική πλευρά της ζωής, ας θυμηθούμε κάποιες λεπτομέρειες. Η αγαπητή Υφυπουργός λίγες μόνο ημέρες πριν την Β φάση δήλωνε πως δεν είναι παιδαγωγικά σωστό να υπάρχει παράλληλη στήριξη για κάθε παιδί σε ένα τμήμα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μπορεί και 4 εκπαιδευτικοί στο ίδιο τμήμα. Και αυτή η δήλωση φυσικά βασίζεται στην επιστημονική της γνώση στην Ειδική Αγωγή, όπως υποστήριξε. Σεβαστή η άποψη της, αλλά ας την ξαναδούμε με βάση τα πραγματικά δεδομένα.
Ως εκπαιδευτικός ειδικότητας η ίδια, έχω δει τμήματα με 3 (και περισσότερα) παιδιά με διαφορετικές διαγνώσεις, που σύμφωνα με το ΚΕΔΑΣΥ δικαιούνταν παράλληλης στήριξης. Και όμως υπήρχε μόνο μία συνάδελφος, να προσπαθεί να ανταπεξέλθει και να στηρίξει ταυτόχρονα όλους τους μαθητές. Το -αναμενόμενο- αποτέλεσμα ήταν οι πιο «δύσκολες» περιπτώσεις αναγκαστικά να κερδίζουν τον περισσότερο χρόνο της, ενώ οι άλλοι απλά περίμεναν, και φυσικά η ψυχολογική εξουθένωση της συναδέλφου. Τώρα βέβαια, η εξουθένωση του εκπαιδευτικού, είναι μάλλον ψιλά γράμματα για το υπουργείο και ίσως θα έπρεπε να ντρεπόμαστε κιόλας, εάν πούμε ότι κουραστήκαμε γιατί αυτό θα πήγαζε αποκλειστικά από την δική μας αδυναμία να ανταπεξέλθουμε στις συνθήκες μιας τυπικής τάξης. Ίσως κάθε φορά θα έπρεπε να ζητάμε και συγνώμη από τον ίδιο τον Υπουργό, ώστε να έχουμε την συνείδηση μας καθαρή.
Ξαφνικά όμως, ω εκ θαύματος, μέσα σε δύο εβδομάδες, φτάνουμε στην Β φάση με πληθώρα παράλληλων στηρίξεων. Μήπως σε αυτό το διάστημα άλλαξαν οι επιστημονικές γνώσεις της υφυπουργού; Μήπως μέχρι πριν τα σχολεία τους έκρυβαν ότι υπάρχουν τελικά πολλά παιδιά με ανάγκη παράλληλης; Ή μήπως βρέθηκαν επιπλέον ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις για την Ειδική, οπότε ας πορευτούμε με ό,τι έχουμε; Αδύνατον να μαντέψω.
Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι η αρχική τοποθέτηση της, περιέργως δεν ήταν τελείως άτοπη. Πράγματι, σε ένα τμήμα ίσως είναι δύσκολο να συνυπάρξουν 3, 4, ακόμη και 5 εκπαιδευτικοί. Αλλά και πάλι, αντί να κατασκηνώσουμε στον θάμνο, ας σηκώσουμε το βλέμμα να δούμε το δάσος. Τις πταίει; Μια ερώτηση που χαρακτηρίζει μάλλον διαχρονικά αυτή την χώρα. Όταν αποφασίζετε και διατάσσετε κατάργηση σχολείων και συγχωνεύσεις τμημάτων, όταν πιέζετε για αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, ακόμα και στον απόηχο της Covid-19, αλήθεια τι περιμένατε; Ότι ένα τμήμα 25 μαθητών, θα είναι κατά βάσει το πρότυπο περιβάλλον με τις ιδεατές συνθήκες; Όπου θα σπανίζουν οι μαθησιακές και αναπτυξιακές δυσκολίες, και ο εκάστοτε εκπαιδευτικός θα κάνει «φροντιστηριακό» μάθημα, και θα νιώθει ότι εκπληρώνει το όνειρο του; Ας μην γελιόμαστε. Το Υπουργείο έχει πλήρη επίγνωση των δυσκολιών, έχει πλήρη επίγνωση ότι οι συνθήκες αυτές, μόνο ιδανικές δεν είναι για την μάθηση, έχει πλήρη επίγνωση ότι όλα αυτά θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στην εξουθένωση των Ελλήνων εκπαιδευτικών. Και τι κάνει; Τίποτα. Το μεγάλο και απόλυτο τίποτα. Αυτό επιλέγει να κάνει. Κωφεύει. Γιατί για το Υπουργείο, τα σχολεία της χώρας είναι μόνο αριθμοί και χρηματικά ποσά. Οι μαθητές δεν έχουν αξία, αν θα μπορέσουν να μάθουν και να εξελιχθούν, αφήνεται πια περισσότερο στην τύχη και στον εκάστοτε εκπαιδευτικό, στο πόσο έτοιμος και πρόθυμος είναι να εξαντλήσει όλες τους τις δυνάμεις, παρά σε κάποιο οργανωμένο σχέδιο.
Οι πράξεις του Υπουργείου δυστυχώς μιλούν πιο δυνατά από τα παχυλά τους λόγια. Και όσο περνάει ο καιρός, γίνονται εκκωφαντικές. Το σαθρό σύστημα που έχουν δημιουργήσει και στηρίζουν, είναι μια θηλιά που όλο και στενεύει γύρω από τον λαιμό μας. Κάθε Αύγουστο καλούμαστε να επιλέξουμε περιοχές με βάση τις προβλέψεις (ίσως και τα άστρα), και με τις επιλογές αυτές θα πορευτούμε για όλη την χρονιά. Μπορούμε να αφαιρέσουμε περιοχές, αλλά γιατί άραγε δεν μπορούμε να προσθέσουμε, εάν κάτι αλλάξει στην πορεία; Γίνεται η Α φάση, κάποιοι συνάδελφοι για τον οποιοδήποτε λόγο δεν αναλαμβάνουν υπηρεσία, και μετά το Υπουργείο μας λέει ότι εσείς φταίτε, απαίσιοι εκπαιδευτικοί, που θα αφήσετε τα παιδιά χωρίς εκπαίδευση. Και εδώ αναρωτιέμαι και πάλι, γιατί οι επόμενες φάσεις απέχουν τόσο πολύ μεταξύ τους κάθε φορά; Υπάρχει κάποιος νόμος που απαγορεύει να γίνουν πιο άμεσα οι διαδικασίες, ώστε να στελεχωθούν τα σχολεία;
Αλλά το πιο λυπηρό απ’όλα, δεν είναι η στάση του Υπουργείου. Φανταστείτε.. Είναι η στάση των λοιπών συναδέλφων. Κάθε φορά που κάποιος τολμά να πει ότι θα αρνηθεί τη θέση, αυτόκλητοι δικαστές κάνουν την εμφάνιση τους, έτοιμοι να ρίξουν τον βαρύ τους πέλεκυ, και να χτυπήσουν όσο πιο δυνατά μπορούν. Έτοιμοι να ντυθούν τον μανδύα των Ερινυών και να κατατροπώσουν τους αμαρτωλούς. Αντί να απαιτήσουμε συλλογικά μία λύση, αντί να απαιτήσουμε από τους αρμόδιους να λάβουν επιτέλους δράση, και να δημιουργήσουν ένα πιο αποδοτικό σύστημα, αρκούμαστε στο να κουνήσουμε το δάχτυλο και να κατακεραυνώσουμε τον διπλανό μας. Και όχι, προσωπικά δεν έχει τύχει να αρνηθώ πρόσληψη, και ναι, δηλώνω μόνο κοντινές περιοχές. Και; Αλλάζει αυτό κάτι; Μάλλον όχι.
Ζούμε σε ένα κράτος που αποδεδειγμένα πλέον, και το λέω μετά βαθιάς λύπης και απογοήτευσης, δεν νοιάζεται για τους πολίτες. Και είμαστε διπλά άτυχοι, διότι προσπαθούμε να ασχοληθούμε με τον τομέα της παιδείας, που ίσως να είναι και η τελευταία προτεραιότητα τους. Εντάξει, ίσως κονταροχτυπιόμαστε με το περιβάλλον, αλλά έχετε την γενική ιδέα. Ζούμε σε ένα κράτος που φαινομενικά πτωχεύει, και κάνουμε ό,τι μπορούμε με τους ελάχιστους διαθέσιμους πόρους. Αλλά εάν είναι έτσι, ας έχουν το θάρρος τουλάχιστον να είναι ειλικρινείς απέναντι μας. Το θάρρος. Όχι το θράσος να βγαίνουν και να μιλούν για ορθή κατανομή πόρων. Να ξέρουμε τι θηρίο έχουμε να αντιμετωπίσουμε, και να πέσουν και αυτοί στην μάχη μαζί μας. Όσο συνεχίζουν να μας εμπαίζουν από τις ψηλές τους καρέκλες, η μόνη άμυνα που μπορούμε να χτίσουμε μόνοι μας, είναι η αλληλεγγύη μεταξύ μας. Για το καλό των μαθητών και για το καλό το δικό μας. Τουλάχιστον, ας μην απωλέσουμε και αυτή την δύναμη! Ας μην αφεθούμε να μας παρασύρει η απογοήτευση και στο τέλος τους ευχαριστήσουμε κιόλας για τον σωτήριο ΑΣΕΠ που θα μας προσφέρουν. Το Υπουργείο δεν είναι εκεί για εμάς, ας είμαστε τουλάχιστον ο ένας για τον άλλον.
Ε. Κ. αναπληρώτρια εκπαιδευτικός
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Ηλεκτρικά αμάξια: Γιατί "έμειναν" στην Αράχωβα προκαλώντας κομφούζιο
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Είσαι άνεργος στο κέντρο της Αθήνας; ΠΑΡΕ ΤΩΡΑ έκτακτο επίδομα 1000 ευρώ
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
