Χρήστος Κάτσικας «Είμαι μόνιμη εκπαιδευτικός τα τελευταία 16 χρόνια και σκέφτομαι φέτος εκει κατα τον Φλεβαρη να υποβαλλω την παραιτηση μου. Δεν παει αλλο, η σχολικη πραγματικοτητα με εχει κουρελιασει. Το ψυχολογικο αντικτυπο ειναι μεγαλο. Απο που να το πιασεις...απο τα παιδια που καθε χρονο ειναι και πιο δυσκολα, την επιβαρυνση απο τα ολο και αυξανομενα καθηκοντα των πολλαπλων μας ρολων, την υποκρισια της διοικησης, τις αθλιες συνθηκες (27 παιδια, φασαρια εξω απο τη γυμναστικη, φασαρια μεσα, ο λαιμος στα ορια της εξαντλησης καθε μερα)....τελοσπαντων να μη σας κουραζω, τα ξερετε. Μιλαμε εχω σιχαθει τα παντα σχετικα με την εκπαιδευση, ουτε αδεια θελω ουτε αποσπαση, μου φαινονται ημιμετρα. Θελω να ξεκοψω οριστικα, εχω παθει burn out. Ειναι που ειμαι και ευσυνειδητη τρομαρα μου και θελω να τα κανω ολα παντα οπως πρεπει, να μαθαινουν τα παιδια, να κερδισω και τον αδιαφορο, να στεκομαι αξιοπρεπως στην ταξη...ουφ κουραστηκα. Οπως ολοι κι εγω διοριστηκα με κοπο, με ορεξη...με αλλα μυαλα...»
Τα παραπάνω σημειώνει μια εκπαιδευτικός για την κατάσταση όπως την βιώνει στο ελληνικό σχολείο. Δεν είναι η πρώτη/ος ούτε η μόνη/ος που βρίσκεται σε απόγνωση. Πολλοί εκπαιδευτικοί, έχουν υποστεί μια δραματική φθορά και βρίσκονται στα μονοπάτια μια σιωπηλής παραίτησης. Και όχι επειδή έχασαν το πάθος τους για τη δουλειά, αλλά επειδή δεν αντέχουν τη δουλειά υπό αυτές τις συνθήκες.
«Ηθελα να φύγω τρέχοντας από το σχολείο»: Κραυγή απόγνωσης των εκπαιδευτικών
Τρέχουν και δεν προλαβαίνουν οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων καθώς οι ανάγκες, που δημιούργησαν και δημιουργούν οι απανωτές οδηγίες, αλλαγές, εγκύκλιοι και υπουργικές αποφάσεις, που στέλνει σχεδόν καθημερινά το υπουργείο Παιδείας στα σχολεία έχουν οδηγήσει σε πραγματική νευρική κρίση δασκάλους, νηπιαγωγούς και καθηγητές. Κάθε μέρα εκτός από τα διδακτικά τους καθήκοντα πρέπει ν΄ ανταποκριθούν σε δεκάδες γραφειοκρατικές διαδικασίες και ταυτόχρονα στις αυξημένες ανάγκες των μαθητών αλλά και των γονιών τους.
Οι εκπαιδευτικοί δηλώνουν… εξοντωμένοι και όπως χαρακτηριστικά είχε τονίσει ένας δάσκαλος σε σχολείο του Πειραιά «ξεκινάω για το σχολείο και δεν ξέρω τι καινούργια εγκύκλιο θα στείλουν και εμείς θα πρέπει να τρέχουμε να την εφαρμόσουμε. Και αυτό γίνεται σχεδόν κάθε μέρα. .. Λατρεύω το σχολείο μου, τους μαθητές μου και τη δουλειά μου, αλλά έχω φτάσει στο σημείο να θέλω να φύγω τρέχοντας!!!».
«Τις προηγούμενες μέρες μια νηπιαγωγός λιποθύμησε μέσα στην τάξη μπροστά στους μαθητές της. Την βρήκε στο έδαφος ένας γονιός που έφερε το παιδί του αργοπορημένα. Γύρω της τα παιδιά κλαίγανε. Δεν υπήρχε κανείς άλλος αφού εργάζεται μόνη της στο νηπιαγωγείο. Το υπουργείο δεν φαίνεται να το ενδιαφέρει ότι έχουμε γονατίσει από τις χιλιάδες εργασίες στις οποίες με υποχρεώνουν», υπογραμμίζει νηπιαγωγός από σχολείο της Νέας Σμύρνης.
Μια νηπιαγωγός, προϊσταμένη σε ένα νηπιαγωγείο της Μαγνησίας λέει:
«Πάω στο σχολείο στις 8 το πρωί και τελειώνω τα διδακτικά καθήκοντα στις 1.15. Μετά αρχίζει ένας τεράστιος αγώνας για θέματα του σχολείου, όπως οικονομικά, τεχνικά, συζητήσεις με γονείς, απαντήσεις σε email, έγγραφα που πρέπει να συνταχτούν και να σταλούν... Υπάρχουν εκπαιδευτικοί, που λένε δεν αντέχω θέλω να φύγω τώρα. Πρέπει να κάνουμε τον δάσκαλο, τον τραπεζοκόμο για τα παιδιά και τον ψυχολόγο για τους γονείς και τους μαθητές μας. Τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και η διοίκηση δίνει μόνο εντολές. Έχουμε εξοντωθεί. Μόνο οι γονείς είναι δίπλα μας αυτό το διάστημα γιατί καταλαβαίνουν τον αγώνα και την αγωνία μας.
Η Αναστασία Ανδρουλάκη σε ένα άρθρο της στο pillowfights.gr δίνει μια πιο αναλυτική διάσταση των καταστάσεων που αντιμετωπίζει ο/η εκπαιδευτικός. Σημειώνει ανάμεσα σε άλλα:
Είσαι 17-18 ετών όταν σκέφτεσαι πιο σοβαρά το ζήτημα του μελλοντικού σου επαγγέλματος. Η περιέργεια και το άγχος σε κατακλύζουν. Και κάπως αποφασίζεις πως θέλεις να ακολουθήσεις κι εσύ τα βήματα των δασκάλων σου, θέλεις να διδάξεις, να δουλέψεις με παιδιά, να μοιράσεις γνώσεις.
Είναι μάλλον γιατί γνώρισες εκείνον το δάσκαλο ή εκείνη την καθηγήτρια που αγάπησες πολύ. Όχι, επειδή σου έμαθαν αρχαία ή γεωγραφία, αλλά για τον τρόπο που το έκαναν, τον τρόπο που σου μιλούσαν, που σε κοιτούσαν. Ήξερες πως βρίσκεται μέσα σε εκείνη εκεί την τάξη όχι απλώς για να βγάλει τα έξοδα του μήνα, αλλά γιατί αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει και κυρίως αγαπά τα παιδιά. Σε ενέπνευσε τόσο πολύ που πλέον η απόφασή σου να γίνεις εκπαιδευτικός είναι για εσένα μονόδρομος.
Έτσι, ξεκινάς με φόρα το διάβασμα, με ενθουσιασμό να πετύχεις τον στόχο σου. Αφιερώνεσαι σε αυτό όσο αφιερώθηκαν κι οι καθηγητές σου στο λειτούργημα που εκτελούν. Κι ο καιρός πέρασε κι εσύ μόχθησες αλλά τα κατάφερες. Πέρασες στη σχολή που ήθελες, αποφοίτησες, πήρες το πτυχίο σου κι είσαι έτοιμος να βγεις στην αγορά εργασίας και τώρα τι;
Δύσκολη περίοδος να περιμένεις κάπου να διοριστείς, αλλά δεν το βάζεις κάτω. Μερικά ιδιαίτερα μαθήματα, μια θέση ως εκπαιδευτικός σε ένα φροντιστήριο, θα τη βρεις την άκρη λες στον εαυτό σου, αρκεί να κάνεις αυτό που αγαπάς. Κι οι πρώτοι σου μαθητές είναι πλέον γεγονός κι εσύ τα δίνεις όλα. Έχεις υπομονή, δοκιμάζεις νέα πράγματα, προσπαθείς να τους φέρεις κοντά σε εσένα και στο μάθημά σου. Και τα καταφέρνεις.
Αλλά κάπου εκει έρχεται το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, να σου δώσει τη σφαλιάρa που χρειαζόσουν για να καταλάβεις που βρίσκεσαι. Τώρα καταλαβαίνεις όλους εκείνους τους εκπαιδευτικούς που γνώρισες στη ζωή σου, που σου φάνηκαν μίζεροι και που σνόμπαρες. Τώρα καταλαβαίνεις, πόσο παλεύουν οι εκπαιδευτικοί πίσω από τα φώτα με τις κακές υποδομές, την έλλειψη υλικού.
Ετοιμόρροπα κτίρια, ανύπαρκτες υποδομές με κατά τ’ άλλα «προηγμένη» τεχνολογία ...
Η ύλη των μαθημάτων ατελείωτη, τα σχολικά εγχειρίδια υποκειμενικά, ανεπαρκή, ασαφή κι ακατάλληλα, ο τρόπος διδασκαλίας αφήνεται στη φαντασία του κοινού κι η διαδικασία εξέτασης κι αξιολόγησης αμείλικτη, άδικη κι άνιση. Κι οι εκπαιδευτικοί κάπου στη μέση να προσπαθούν να κρατήσουν τις ισορροπίες, να απαντήσουν σε όλες τις απορίες που δικαίως έχουν τα παιδιά, να αφουγκραστούν το παράπονο και τον πόνο τους, να τα παρηγορήσουν και να τα ενθαρρύνουν να μην τα παρατήσουν.
... Όταν λοιπόν έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα τα παραπάνω, είναι αναπόφευκτο να μην αναθεωρήσεις για το αν θέλεις, μπορείς ή είσαι ο κατάλληλος για αυτό το επάγγελμα. Πρέπει να έχεις γερό στομάχι για να ακολουθήσεις ένα τέτοιο σύστημα που σε βάζει συνεχώς σε δίλημμα και σκέψεις για το αν οδηγείς τους μαθητές σου στο σωστό δρόμο κι αν πρεσβεύεις τα συμφέροντα όλων.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέα έρευνα συνδέει γνωστά μαγειρικά λάδια με κίνδυνο καρκίνου του παχέος εντέρου
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής - Αιτήσεις έως 30/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
