ΈΛΜΕ Αχαίας: Η πραγματικότητα στα δημόσια σχολεία την εποχή του κορονοϊού

25^η Μαρτίου 2020. Αντί των συνηθισμένων εκδηλώσεων και τιμών για τον αγώνα που οδήγησε στη δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, η χώρα κι όλος ο κόσμος

σχεδόν τελεί υπό την θανατερή κυριαρχία ενός αόρατου εχθρού (σε αντίθεση με το 1821). Ή μήπως ο ιός που θερίζει ανθρώπινες ζωές είναι απλώς το επιφαινόμενο;

Έχουμε παρακολουθήσει αυτήν την πρωτοφανή κατάσταση και τις συνέπειές της στην κοινωνία χωρίς διάθεση σύγκρουσης με το Υπουργείο κρίνοντας ότι σε μια τέτοια ακραία κατάσταση που εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές βρίσκονται επί ξυρού ακμής είναι άλλες οι προτεραιότητες. Προφανώς δεν ισχύει το ίδιο για την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου που έχει αναλωθεί σ΄ έναν αγώνα δρόμου για να αποδείξει ότι είναι «ετοιμοπόλεμη» και σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. ( Έτσι κι αλλιώς έρχεται αξιολόγηση για τους Υπουργούς στο βάθος του τούνελ). Στο πλαίσιο αυτό πανηγυρικά ανακοινώνει λειτουργίες πλατφορμών ιδιωτικών και δημοσίων για τη συνέχιση της εκπαιδευτικής λειτουργίας και επιχαίρει για τον αριθμό μαθητών (ανταποκρίθηκαν 62 χιλ. μαθητές, σε σύνολο 1.200.000) και εκπαιδευτικών που συμμετέχουν και επιδιώκει να λειτουργήσει μοντέλα που χρειάζονταν χρόνο και χρήμα για την ανάλογη εκπαίδευση για να λειτουργήσουν ουσιαστικά κι όχι κατ’ επίφαση.

Η πραγματικότητα, βέβαια, έχει άλλα να πει τόσο στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, όσο και στο στενά εκπαιδευτικό. Η κοινωνία συγκλονίζεται από τις οικονομικές συνέπειες της επέλασης του κορονοϊού και ποιος την πληρώνει; Μα ασφαλώς τα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα του πληθυσμού. Μετράμε ήδη 40 χιλιάδες απολύσεις (ως 18 Μάρτη) που η κυβέρνηση δεν ανακαλεί, μία Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΦΕΚ 68, 20/03/2020 σύμφωνα με την οποία

• Οι εργαζόμενοι πρέπει να ζήσουν με το επίδομα των 800 ευρώ (533 € το μήνα) και μόνο για ενάμιση μήνα
• Οι εργοδότες μπορούν να αναστέλλουν την σύμβαση εργασίας των εργαζομένων τους από 18 Μάρτη 2020 και για 1 μήνα (με δυνατότητα παράτασης ανάλογα με την εξέλιξη της πανδημίας), έτσι ώστε να μην υποχρεούνται να καταβάλλουν τις αμοιβές και τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων που απασχολούν
• Το δώρο του Πάσχα (που καταβάλλεται βάσει νόμου ως την Μεγάλη Τετάρτη 8 Απριλίου μετατίθεται για το καλοκαίρι ακόμα και για τις επιχειρήσεις που δεν τελούν υπό καθεστώς αναστολής λειτουργίας.
• Οποιαδήποτε εργασία συνδέεται με τον τουρισμό έχει αναβληθεί επ’ αόριστον αφήνοντας έωλους χιλιάδες εργαζόμενους
• Αίρεται η απαγόρευση της πολιτικής επιστράτευσης και κάθε μορφής επίταξης των εργαζομένων κατά την διάρκεια απεργίας, έως την 30η Απρίλη (μέτρο που μας βάζει σε σκέψεις για την επόμενη ημέρα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης)

Την ίδια στιγμή τα δημόσια νοσοκομεία που είναι στην εμπροσθοφυλακή της μάχης είναι αποψιλωμένα από δεκαετίες, οι γιατροί χωρίς μέσα προστασίας, τα τεστ που θα επιβεβαίωναντον ακριβή αριθμό κρουσμάτων είναι σε έλλειψη κι η κυβέρνηση επικαλείται τον εθελοντισμό, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου να διπλασιάζει το κόστος για τον ΕΟΠΥ ορίζοντάς το στα 1600€ ανά κλίνη ΜΕΘ στα ιδιωτικά νοσοκομεία.

Σ’ αυτό το ευρύτερο πλαίσιο το Υπουργείο καλεί τους εκπαιδευτικούς άλλοτε εθελοντικά, άλλοτε πυροδοτώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό κι άλλοτε πιέζοντας τεχνηέντως μέσω διοικητικών στελεχών να συμμετέχουν στην «εξ αποστάσεως εκπαίδευση». Το Υπουργείο κάνει το «χρέος» του απέναντι στην κοινωνία παρουσιάζοντας έργο, αλλά παριστάνει ότι δεν ξέρει ότι υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν σταθερό τηλέφωνο και σύνδεση στο Διαδίκτυο, ούτε ότι οι γραμμές ειδικά σε απομακρυσμένες περιοχές δεν ανταποκρίνονται. Απευθύνεται σε γονείς (και στους απολυμένους προφανώς, λες κι είναι αυτή η προτεραιότητα της ζωής τους) να πάρουν κωδικούς για τα παιδιά τους στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο και βρίσκονται μπροστά σ’ ένα σύστημα που διαρκώς «πέφτει». Την ίδια κατάσταση αντιμετωπίζουν και συνάδελφοι. Το Υπουργείο με στόμφο ενημερώνει από τα δελτία ειδήσεων για τον αριθμό των καθηγητών που συμμετέχουν στο εγχείρημα της κάθε πλατφόρμας, αλλά δεν κάνει λόγο για το γερασμένο ή ελλιπή εξοπλισμό τους που προφανώς δεν παρέχεται από το κράτος, ενώ ο μισθός τους δεν επαρκεί για τέτοιες πολυτέλειες, ούτε για την μηδενική προετοιμασία τους σ’ έναν παντελώς διαφορετικό τρόπο εκπαίδευσης, για το ιδιαίτερο πλαίσιο στο οποίο αυτή υπακούει. Η καθολικότητα της εκπαίδευσης αίρεται εκ των πραγμάτων και οι ανισότητες διευρύνονται. Η περίφημη λύση της τεχνολογίας έχει όρια και είναι πλέον προφανές ότι δεν μπορεί να αντικαταστήσει το δάσκαλο και την πραγματική τάξη τη σχέση που αναπτύσσεται και ακόμα περισσότερο την κοινωνικοποιητική λειτουργία του σχολείου. Ακόμα και το Υπουργείο παραδέχεται ότι ο στόχος είναι η διατήρηση της επαφής με το σχολείο, η επικοινωνία με τους μαθητές και όχι η κανονική λειτουργία του, παρόλα αυτά το υμνολόγιο στην τηλεκπαίδευση δεν δίνει καμιά διαβεβαίωση ότι δεν θα πληγούν τα εργασιακά δικαιώματα των συναδέλφων αναπληρωτών.

Από την άλλη οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί του δημοσίου σχολείου αποδεικνύουν χρόνια τώρα -από την έναρξη της οικονομικής κρίσης και με την εφαρμογή των μνημονίων- ότι στηρίζουν το δημόσιο σχολείο, τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και τους ίδιους τους μαθητές. Και σ΄ αυτήν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης κινούνται με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης απέναντι στους μαθητές τους, είτε συμμετέχουν εθελοντικά στις μορφές τηλεκπαίδευσης προσπαθώντας να ανοίξουν μονοπάτια σ’ ένα αχαρτογράφητο για τους ίδιους πεδίο, είτε επιδιώκοντας επικοινωνία με τους μαθητές τους και παρέχοντας βοήθεια με άλλα μέσα.

Σε καμιά περίπτωση όμως αυτό δεν μπορεί να επιδιωχθεί με όρους υποχρεωτικότητας δεδομένων των συνθηκών (έλλειψη υποδομών, εξοπλισμού, οργανωμένου εκπαιδευτικού υλικού που να αντιστοιχεί στα γνωστικά αντικείμενα και κυρίως της αδυναμίας συμμετοχής του συνόλου των μαθητών). Εξάλλου από κανένα έγγραφο δεν συνάγεται κάτι τέτοιο.

Στην παρούσα συνθήκη οφείλουμε

• να αναδείξουμε την πραγματική εικόνα της κατάστασης των δημόσιων σχολείων και να υπερασπιστούμε στον παιδαγωγικό μας ρόλο υπερασπιζόμενοι πάντα το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης
• να επιδείξουμε την αλληλεγγύη μας σε πληττόμενες ομάδες του πληθυσμού
• να διεκδικούμε την ενίσχυση του δημοσίου συστήματος υγείας με δημιουργία μονάδων ΜΕΘ, προστασία του ιατρικού -νοσηλευτικού προσωπικού (οι εργαζόμενοι δεν είναι αναλώσιμοι) και επίταξη των ιδιωτικών νοσοκομείων για το ξεπέρασμα της κρίσης.
• να αντιληφθούμε ότι η μείζων προτεραιότητα των ημερών είναι να μην έχουμε απώλειες σε ανθρώπινες ζωές