Alfavita Newsroom Η Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών Πειραιά με μεγάλη θλίψη και απέραντο σεβασμό αποχαιρετά την αγωνίστρια Αλεξάνδρα Πλατατζή - Οικονομάκου που ‘’έφυγε’’ από τη ζωή πλήρης ημερών στις 28 Αυγούστου 2021.
Γεννημένη στη Μάνη, από νωρίς συνέδεσε τη ζωή της με τους αγώνες του λαού μας για μια καλύτερη ζωή. Επονίτισσα στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, μαχήτρια του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στα χρόνια που ακολούθησαν. Για αυτή της την ηρωϊκή δράση συνελήφθη, φυλακίστηκε, εξορίστηκε. Με το ίδιο τίμημα πλήρωσε και τη δράση της ενάντια στη χούντα την επταετία 1967-74, ενώ και τα επόμενα χρόνια συνέχισε στον δρόμο του αγώνα. Σε όλη της τη ζωή αγωνίστηκε με ψηλά το κεφάλι, αταλάντευτη, ανυποχώρητη και μαχητική, πάντα στην πρώτη γραμμή της πάλης με ιδιαίτερη μέριμνα και αγάπη για την νέα γενιά, για τους μαθητές μας.
Η Αλεξάνδρα Πλατατζή - Οικονομάκου ανέπτυξε ιδιαίτερη σχέση με τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές του Πειραιά. Ακούραστη και πάντα πρόθυμη ανταποκρινόταν στο κάλεσμα των εκπαιδευτικών με κάθε ευκαιρία. Ιδιαίτερα μπροστά στις εκδηλώσεις των σχολείων για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, συζητούσε με τους μαθητές και τις μαθήτριες για όσα δεν γράφουν τα σχολικά βιβλία Ιστορίας για εκείνη την ηρωική περίοδο του λαού μας. Ιδιαίτερη ήταν η συμβολή της στα δύο πολύ σημαντικά πολιτιστικά – ιστορικά προγράμματα που υλοποιήθηκαν στο 3ο Γυμνάσιο Περάματος από μαθητές και μαθήτριες, Η Μάχη της Ηλεκτρικής – Ένα χρονικό Αγώνα ενάντια στον φασισμό (Μάιος 2015) και Τόπων μνήμες – Ανθρώπων θυσίες (Μάιος 2018). Οι μαρτυρίες των συναδέλφων από αυτό το σχολείο που είχαν την τύχη να την γνωρίσουν καλύτερα, και οι οποίες επισυνάπτονται, αναδεικνύουν αυτήν της την προσφορά.
Με πυξίδα την αταλάντευτη αγωνιστική στάση της, την φροντίδα προς την ιστορική γνώση και τη νέα γενιά, αποχαιρετούμε την Αλεξάνδρα Πλατατζή - Οικονομάκου.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
Αλεξάνδρα Πλατατζή – Οικονομάκου (1928 – 28 Αυγούστου 2021). Μαχήτρια του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μια σπουδαία αγωνίστρια. Μια υπέροχη γυναίκα.
Λακωνική, δωρική, αγέρωχη, ουσιαστική. Ενέπνεε δύναμη σε όλους εμάς, δασκάλους και μαθητές. Η ζωή της παράδειγμα ζωής.
Η επικοινωνία μας άρχισε τον Οκτώβριο του 2013. Μεσούσης της οικονομικής κρίσης και υπό την απειλή της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, δοκιμάσαμε στο σχολείο μας να διδάξουμε την Ιστορία «αλλιώς». Γιατί η γνώση της αποτελεί παρακαταθήκη για τις μελλοντικές γενιές. Δουλέψαμε με πολύτιμο αρχειακό υλικό και χειρόγραφες σημειώσεις. Πήραμε συνεντεύξεις από αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, Μακρονησιώτες εξόριστους και αγωνιστές του Αντιδικτατορικού Αγώνα. Με τη φυσική παρουσία και μαρτυρία τους ζωντάνεψαν την ιστορική αφήγηση και μας βοήθησαν να κατανοήσουμε το φαινόμενο του φασισμού, τα διαχρονικά αίτια που τον γεννούν και τις ολέθριες για την Ελλάδα και την ανθρωπότητα συνέπειές του.
Τότε ξεκίνησε ουσιαστικά και η συνεργασία μας με το Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Κερατσινίου. Η ανταπόκριση όλων των μελών της Διοικούσας Επιτροπής ήταν συγκλονιστική. Έτσι γνωρίσαμε την Αλεξάνδρα, τον Πέτρο Μακρή, τον Στέλιο Διαβολάκη, την Τούλα Βελισσαράτου, που δεν είναι πια κοντά μας. Και όλους, όσοι συνεχίζουν μάχιμοι και συνεπείς συνεργάτες δασκάλων και μαθητών την προσπάθεια διαφύλαξης της ιστορικής μνήμης και εμπέδωσης της ιστορικής γνώσης. Κάθε φορά που μας φιλοξενούσαν ή μας ξεναγούσαν στα μονοπάτια της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας μοιράζονταν με εφηβικό πάθος τις μνήμες τους. Ακολούθησαν συναντήσεις στο σχολείο μας και στα γραφεία του Παραρτήματος, ξεναγήσεις στο Μνημείο όπου έγινε η Μάχη της Ηλεκτρικής, κοινές εκδηλώσεις, επισκέψεις, συνεντεύξεις. Επιστέγασμα αυτής της ουσιαστικής σχέσης που αναπτύχθηκε αποτελούν τα δύο πολιτιστικά – ιστορικά προγράμματα: Η Μάχη της Ηλεκτρικής – Ένα χρονικό Αγώνα ενάντια στον φασισμό (Μάιος 2015) και Τόπων μνήμες – Ανθρώπων θυσίες (Μάιος 2018).
Και στα δύο φιλοξενούνται συνεντεύξεις της Αλεξάνδρας Πλατατζή – Οικονομάκου. Σε αυτές μοιράστηκε μαζί μας προσωπικές μνήμες και βιώματα κερδίζοντας με την αμεσότητα και την ειλικρίνειά της το απαιτητικό εφηβικό ακροατήριο που είχε απέναντί της. Το πολύτιμο υλικό που πρόσφερε απλόχερα στην ομάδα περιείχε ιστορική γνώση δοσμένη με την απλότητα και το χιούμορ μιας γυναίκας με ακλόνητες αξίες που υπηρετήθηκαν πιστά. Χαρακτηριστική είναι η απάντηση στην ερώτηση μαθήτριας για τις συνθήκες ζωής στις φυλακές: «Δεν ήταν κι άσχημα. Στην Καλαμάτα, μάλιστα, έστειλαν και παπά να μας εξομολογήσει. Φώναζε αυτός: «Ελάτε να σας εξομολογήσω». Εγώ του είπα ότι δεν είχα κάνει κάτι κακό. «Άμα δεν δέχεσαι, να το γράψεις σε ένα χαρτί». Ούτε χαρτί ούτε τίποτα. Μας κυνηγούσε ο παπάς στις σκάλες για να μας εξομολογήσει, αλλά πώς να μας πιάσει που τρέχαμε από δω κι από κει. Κάποια στιγμή τού λέει ο αστυφύλακας: «Μη πάτερ, σε παρακαλώ, εγώ που σε βλέπω ζαλίστηκα». «Μωρέ, θα πιάσω μία», επιμένει ο παπάς. Τελικά ο φύλακας είπε ότι είμαστε τρελές, μήπως και σταματήσει».
Μέσα από τέτοιες μαρτυρίες αγωνιστών συγκεντρώθηκε μεγάλο μέρος του υλικού της έρευνάς μας, που είχε ως αφετηρία τα χρόνια της γερμανικής κατοχής και της Αντίστασης στην Ελλάδα και τερματικό σταθμό τη χούντα των συνταγματαρχών. Η Αλεξάνδρα μάς τίμησε κουβεντιάζοντας μαζί μας, αλλά και δίνοντας το παρόν σε κάθε εκδήλωση – αφιέρωμα, που είτε έγινε στο σχολείο μας είτε σε άλλο χώρο. Άοκνη ωστόσο ήταν η συνδρομή της κι αδιάλειπτη η παρουσία της στα σχολεία του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας, του Περάματος και της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά.
Νιώθουμε ευτυχείς που τη γνωρίσαμε, που ακούσαμε την ιστορία της. Η ιστορία της Αλεξάνδρας κι όλων των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, των Μακρονησιωτών κρατουμένων και του Αντιδικτατορικού Αγώνα είναι η Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας. Η ζωή τους είναι μάθημα Ιστορίας. Ένα μάθημα ζωής. Ίσως θα άρεσε στην Αλεξάνδρα να κλείσει αυτό το σημείωμα για τη ζωή της με το απόσπασμα του αντιφασιστικού αφιερώματος που παρουσιάσαμε στο θέατρο Κωσταράκος στις 9 Μαΐου 2015. Σε αυτό οι μαθήτριες και οι μαθητές που πήραν μέρος υποδύθηκαν αγωνίστριες κι αγωνιστές και παρουσίασαν δραματοποιημένα στιγμιότυπα από τη ζωή τους. Ένας από τους «ρόλους» ήταν η Αλεξάνδρα Πλατατζή – Οικονομάκου. Με σεβασμό, ευγνωμοσύνη και με την υπόσχεση ότι η μνήμη της θα μας συντροφεύει, της αφιερώνουμε εκείνον τον μονόλογο – απολογισμό ζωής. ΑθΑΝΑΤΗ.
Είμαι η Αλεξάνδρα Πλατατζή. Πατρίδα μου η Μίνα, ένα μικρό χωριό της Λακωνίας. Μαχήτρια του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Σήμερα είμαι 87 ετών και ακόμα πηγαίνω κάθε χρόνο στο Μονοδέντρι. Στα δεκαπέντε μου χρόνια μπήκα στην ΕΠΟΝ. Οι ταγματασφαλίτες έκαψαν το σπίτι μου το 1943 και μαζί με το δικό μου και όλων των άλλων που είχαν μέλη στον ΕΛΑΣ. Αναγκαστήκαμε να φύγουμε στα βουνά κι επιστρέψαμε το 1944 με την Απελευθέρωση. Κάθε φορά που βλέπω κουκούλες θυμάμαι εκείνες τις εποχές. Έτσι έμπαιναν στα σπίτια μας. Έσπασαν της μάνας μου τα δυο χέρια, της αδερφής μου το κεφάλι κι εγώ μόλις που πρόλαβα να ανέβω από την εσωτερική σκάλα του σπιτιού στο πάνω μέρος, όπου δίστασαν να πλησιάσουν. Στην Καλαμάτα που πήγαμε, ήρθαν για τον αδερφό μου που είχε υπηρετήσει στον ΕΛΑΣ. Όποιον έπαιρναν το βράδυ από το σπίτι του δε θα γύριζε ξανά. Θα τον σκότωναν στη δυτική παραλία, πλάι σε ένα ποτάμι που χύνεται στη θάλασσα. Όταν λοιπόν ρώτησα πού τον πηγαίνουν και μου απάντησαν «στην αστυνομία», τους είπα ότι θα έρθω κι εγώ. Φώναζα: «πού πάτε τον αδερφό μου, η αστυνομία δεν είναι από κει». Γύρω ο κόσμος άκουγε. Όταν φτάσαμε, οι ανώτεροί τους αναρωτήθηκαν τι γύρευα εγώ εκεί κι εκείνοι απάντησαν ότι τους είχα ακολουθήσει. Κάποιος απ’ αυτούς είπε: «ας της κάνει μια εικόνα». Το βουνό ήταν μονόδρομος. Εκεί όμως, η γυναίκα είχε την ίδια αξία με τους άντρες. Αναλογούσε ένα κορίτσι σε κάθε ομάδα. Τόσο στις πορείες όσο και στις μάχες, οι γυναίκες έδειχναν την ίδια αντοχή και γενναιότητα, γι’ αυτό και είχαν κατακτήσει την ισοτιμία. Σχολείο δεν πήγα. Γράμματα έμαθα στις φυλακές Αβέρωφ. Είπα «τώρα θα μάθω γράμματα». Όταν ήρθε η χούντα, με συνέλαβαν «προληπτικά». Μια επιτροπή κάποτε με ρώτησε: «τι θα κάνεις, θα ξαναπάρεις το αυτόματο;» Τους απάντησα: «αφήστε με έξω και θα δω τι θα κάνω». Μ’ έστειλαν στη Γιούρα. Έκανα δεκαέξι χρόνια φυλακή. Δεν είχα κάνει κάποιο κακό. Κάποτε πήγα στο χωριό να ζητήσω ένα πιστοποιητικό. Ξέρετε ποιο επάγγελμα μού είχαν δηλώσει; Επάγγελμα: φυλακή. Κάποτε πήγαμε με τον άντρα μου στην Πελοπόννησο. Κοιτούσα τα βουνά που ήμουν αντάρτισσα σ’ ένα χωριό κοντά στην αρχαία Ολυμπία. Είπα στον άντρα μου να πάει στο καφενείο κι εγώ κίνησα να ψάξω. Μια κυρία ζήτησε να έρθει μαζί μου και με ρώτησε τι ψάχνω. Της λέω: «ψάχνω να βρω τον εαυτό μου δεκαοχτώ χρόνων». Με πέρασε για τρελή κι έφυγε. Ήθελα να δω τα μέρη που φύλαγα σκοπιά και τη μικρή βρύση που περνούσα. Τότε είχα μακριές κοτσίδες. Δε θ’ άλλαζα τίποτα στη ζωή μου. Και χίλιες ζωές να είχα, έτσι θα τις περνούσα.
Άννα Μητρακοπούλου και Κυριάκος Τσερκέζογλου, φιλόλογοι του 3ου Γυμνασίου Περάματος
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 19/7
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
