Άνθρωπος από ατσάλι

Σκηνοθεσία: Ζακ Σνάιντερ
 
Πρωταγωνιστούν: Χένρι Καβίλ, Έιμι Άνταμς, Μάικλ Σάνον, Ράσελ Κρόου
 
Λίγοι σκηνοθέτες κουβαλούν τα γαλόνια του Ζακ Σνάιντερ στο σύγχρονο σινεμά του (υπερ)ηρωισμού και της ανδρείας: ύστερα από τους «Watchmen» και τους «300», ο Σνάιντερ έχει αποδείξει ότι μπορεί να κουμαντάρει με φαντασία κι εμπορική αποδοτικότητα ένα σινεμά που, εκτός από υπερφυσικούς μύες και σαρωτικές ψηφιακές καταστροφές χρειάζεται όλο και περισσότερο ένα νέο βλέμμα που θα του δώσει το φιλί της ζωής.
 
Η επιλογή του ως σκηνοθέτη για τη νέα κινηματογραφική μυθολογία του Σούπερμαν, που ξεκινά με τον «Άνθρωπο από ατσάλι», δεν φαντάζει καθόλου άστοχη, ιδίως όταν υπο­στηρίζεται από τον Κρίστοφερ Νόλαν στην παραγωγή και το σενάριο. Το νέο σκοτεινό λουκ του Σούπερμαν, όπως και η δημιουργία ενός παράδοξα νατουραλιστικού κόσμου γύρω από αυτόν, μας παραπέμπουν κατευθείαν στην τριλογία του «Σκοτεινού ιππότη» και αποδεικνύουν ότι η υπογραφή του Νόλαν είναι κάτι παραπάνω από διακοσμητική.
 
Ο «Άνθρωπος από ατσάλι» είναι άλλος ένας υπερήρωας που άφησε την ανάλαφρη και παιγνιώδη πλευρά του στις σελίδες των κόμικ για να μεταμορφωθεί σε έναν τρομακτικά σοβαρό μαχητή του Καλού (πάντα με την αφελή χολιγουντιανή αντίληψη του όρου), μέσα σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν που θέλει να πείσει για την αληθοφάνειά του. Ακόμα και η παραμυθένια απειλή του κακού Ζοντ, που έρχεται από τον πλανήτη Κρύπτον για να εξολοθρεύσει τους ανθρώπους και να εποικήσει τον πλανήτη Γη, μπορεί να οδηγεί σε μια ασύλληπτη ψηφιακή εξτραβαγκάντζα συγκρούσεων, αλλά διατηρεί ένα βλοσυρό ύφος που δεν αφή­νει περιθώρια για χαμόγελα. Αυτός ο Ζοντ, και ο τρόπος που η ταινία του Σνάιντερ συνασπίζει εναντίον του τις πιο σοβαροφανείς πλευρές του πατριωτισμού και του μιλιταρισμού, μας κάνουν να νοσταλγού - με τον Τέρενς Σταμπ στον ίδιο ρόλο («Superman II», 1980) και να εκλιπαρούμε για λίγο χιούμορ.
 
 Ενισχυμένο με ευανάγνωστες, άρα περιττές, βιβλικές αναφορές που ενισχύουν την ούτως ή άλλως υπαρκτή αναλογία του Σούπερμαν με τον Χριστό, το φιλμ του Σνάιντερ διεκπεραιώνει χωρίς εκπλήξεις το υπαρξιακό άγχος του Υπερανθρώπου που πρέπει να συμφιλιωθεί με τη διαφορετικότητά του.
 
Στην ουσία, ό,τι συνιστούσε πάντοτε την ανθρώπινη πλευρά του Σούπερμαν, δηλαδή του Κλαρκ Κεντ, τυγχάνει μιας βαρετής διαχείρισης το απαραίτητο φλερτ με τη Λόις αντιμετω­πίζεται ως αναγκαίο κακό στην ιστορία, ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στην εφημερίδα «Daily Planet» παίρνουν απλώς το δικό τους μερίδιο από την πίτα του ηρωισμού και περνούν γρήγορα στη λήθη. Το κακό θα ήταν μικρότερο εάν ο πρωταγωνιστικός ήρωας μας αφορούσε λίγο περισσότερο, κι αν άφηνε πίσω του κάποιες εκλάμψεις ενδιαφέροντος χαρακτήρα που δεν αρκείται στο θεληματικό πηγούνι και την εξωπραγματική εκγύμναση. Όμως ο Σούπερμαν του Σνάιντερ δεν είναι παρά το κυριότερο σύμπτωμα μιας ταινίας βαριάς κι ασήκωτης, οπωσδήποτε φτιαγμένης από ατσάλι, αλλά άδειας από μέσα.

 

To Ποντίκι