Ο βλάκας των Μνημονίων

 

του Θωμά Σίδερη

 

Είμαι ο ηλίθιος –τι ηλίθιος, πανηλίθιος!- των υπουργείων, των ΔΟΥ, των ΔΕΚΟ, των ΟΤΑ, με λίγα λόγια είμαι ο ηλίθιος του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα που με διορίσατε ως ΑΜΕΑ και που τώρα η Τρόικα με θεωρεί «βάρος του δημοσίου» και βγάζει την αυτού ηλιθιότητά μου σε διαθεσιμότητα. Ίσως, αργότερα, την βγάλει και σε πλειστηριασμό. Είμαι ο βλάκας – τι βλάκας δηλαδή, πανίβλακας, βλάκας με περικεφαλαία- που σύρθηκα στα κομματικά σας γραφεία με το χαρτί της ηλιθιότητας στο χέρι. Που φίλησα ο βλάκας κατουρημένες ποδιές για μια θεσούλα βλάκα, για έναν μισθό του βλάκα, για μια σύνταξη του βλάκα, εάν και εφόσον φυσικά αξιωθώ να την πάρω ο βλάκας.

 

Είμαι η ανίατη περίπτωση –πιο ανίατη και πιο βαριά δε γίνεται- της δημόσιας διοίκησης, του κρατικού μηχανισμού, του πελατειακού συστήματος. Είμαι ο «γιώτα πέντε» των ασφαλιστικών ταμείων, των Πολεοδομιών, των απανταχού γραμματειών και των επιμέρους διευθύνσεων. Είμαι η χαρά των εθνικών εργολάβων, των διορισμένων συγγενών και των προωθητών στα σούπερ μάρκετς. Όλα τα χάβω, όλα τα καταπίνω και όλα τα χωνεύω. Και πάντα στην ώρα τους.

 

Είμαι ο αδελφός του Φόρεστ Γκαμπ, είμαι ο άνθρωπος της βροχής σε ένα αυτιστικό κομματικό σύστημα και που ρε γαμώτο δε λέει να βρέξει, να δροσίσει λιγάκι, να ξεδιψάσουμε.

 

Είμαι ο μαϊμού ανάπηρος, με το χαρτί της μωρίας στο χέρι, που αναζήτησε μια καλύτερη ζωή, ένα δανειάκι από το Παρακαταθηκών και Δανείων, ένα σπιτάκι ενέχυρο για τα επόμενα 80 χρόνια, ένα εφάπαξ των 70.000 ευρώ και μια μερσεντές των 75.000. Πούλησα εκείνο το οικοπεδάκι στο χωριό για να συμπληρώσω.

 

Τι με κοιτάζεις; Είμαι ο ανόητος που ήξερες. Ο τύπος ντε, που χθες το μεσημέρι μούντζωσες Θερμοπυλών και Λεωνίδου –τι σύμπτωση να βρεθούμε εκεί!- και του απέδωσες με περισσή γενναιοδωρία τον χαρακτηρισμό του «μαλάκα». Όχι, δεν ήταν ένας απλός χαρακτηρισμός, μια φευγαλέα φράση, μια στιγμιαία ανταπόδοση ή μια αυθόρμητη προσφώνηση. Ήταν μια εύφημος μνεία. Και ως τέτοια την εκλαμβάνω.

 

Παρακαλώ πολύ να δείξετε επιείκεια στην περίπτωσή μου. Ίσως κάποτε μου αναγνωρίσετε και το ακαταλόγιστο για ό,τι έπραξα ή παρέλειψα στη ζωή μου. Δεν το έκανα από δόλο, αλλά από βλακεία. Και μάλιστα βλακεία εγνωσμένης αξίας, αναγνωρισμένης και επισήμως από το ελληνικό κράτος.

 

Σήμερα, μπορεί να έχασα τη δουλειά μου, αλλά την ιδιότητα του ηλίθιου την έχω ακόμα. Κάτι είναι κι αυτό…