Ο «βίος - αβίωτος» της (μη) «βιωσιμότητας του χρέους»

 

Από χτες οι καμπάνες άπασας της επικράτειας χτυπούν χαρμόσυνα. Αφορμή η δήλωση της κυρίας Μέρκελ (στην «Καθημερινή»):

 

«Είμαι βέβαιη - είπε η καγκελάριος - ότι η βιωσιμότητα του (σσ: ελληνικού) χρέους θα εξακολουθήσει να υφίσταται».

 

Ας... γιορτάσουμε, λοιπόν. Αλλά πριν η γιορτή μετατραπεί σε ντελίριο ενθουσιασμού - σαν αυτό που έχει καταλάβει τους «παπαγάλους» των «8» - ας παρακολουθήσουμε για ποιο πράγμα «πρέπει» να είμαστε «ευτυχείς»...

 

Στοιχείο πρώτο:

 

    Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δισ. ευρώ!

 

Στοιχείο δεύτερο:

 

    Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Αθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!

 

Στοιχείο τρίτο:

 

    Από το Μάαστριχτ και μετά, 4 ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε... τόκους και χρέη! Μάλιστα, από αυτά, πάνω από 3 ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη!

 

*

 

Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες, που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013 (σελίδα 133) και σημαίνουν το εξής πολύ απλό:

 

Από τη μια μεριά το κράτος και οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η κερδοφόρα δράση των κεφαλαιοκρατών, κι από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους των κεφαλαιοκρατών και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!

 

Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:

 

α) Τα λαϊκά στρώματα, καθιστώντας «βιώσιμο το χρέος», πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν», κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!

 

β) Ο ελληνικός λαός, στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» - έτσι του λένε - να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα, και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε - το 2020 - θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα!

 

*

 

Συμπέρασμα 1ο:

 

    Οταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν τη μετατροπή της ζωής του λαού σε ένα «βίο - αβίωτο», αφού εκείνο που θέλουν είναι ένα λαό αλυσοδεμένο στο μαγκανοπήγαδο του χρέους, που θα ζει ίσα - ίσα ώστε να τους πληρώνει αενάως και αιωνίως τόκους, χρεολύσια και χρέη για δάνεια που άλλοι τα ξεκοκαλίζουν.

 

Συμπέρασμα 2ο:

 

    Οταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν τη διατήρηση των μακάβριων συνεπειών ενός δανεισμού που ούτε είχε ούτε έχει σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων. Αντίθετα αποτελεί τη συνήθη τακτική της ολιγαρχίας, μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για τη δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.

 

*

 

Η «βιωσιμότητα του χρέους» για την οποία πανηγυρίζουν Μέρκελ, Σαμαράς, Βενιζέλος, ΔΝΤ κ.ο.κ., σημαίνει έναν ελληνικό λαό που θα πληρώνει στο διηνεκές τα παλιότερα και τα νεότερα δάνεια της πλουτοκρατίας χωρίς ποτέ να ξεχρεώνει.

 

Που πάντα θα του λένε ότι «οφείλει» όλο μεγαλύτερα χρέη στους πιστωτές, μιας και ο λογαριασμός αυτός δεν τελειώνει ποτέ. Αντίθετα, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται - όπως περιέγραφε ο Λένιν - ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».

 

*

 

Είναι προφανές:

 

Η απάντηση σε αυτόν τον καταναγκασμό, η απάντηση στον εξαναγκασμό εκατομμυρίων ανθρώπων να εξαθλιώνονται, να χρεοκοπούν, να καταστρέφονται, να φτωχοποιούνται, να λεηλατούνται, και όλα αυτά είτε για να διατηρείται «βιώσιμο το χρέος», είτε γιατί (όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας, παρά τα όσα λέει η Μέρκελ) το χρέος είναι «μη βιώσιμο», δεν είναι η «σταδιακή αποπληρωμή». Ούτε η «επιμήκυνση». Ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους. Ούτε τα «κουρέματα». Ούτε καμία από τις τεχνικές καταλήστευσης του λαού που ακολουθούνται στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους» ή της «μη βιωσιμότητας του χρέους».

 

Η μία και μοναδική απάντηση είναι:

 

Μονομερής διαγραφή του χρέους!

 

Απάντηση που φυσικά δεν θα προέλθει από την εξουσία των μονοπωλίων που τα δικά της τα δάνεια μετατρέπονται σε χρέη για το λαό. Δεν θα προέλθει από την εξουσία εκείνων που υπογράφουν Μνημόνια, ή των άλλων που θέλουν να γίνουν εκείνοι οι «διαπραγματευτές» στη θέση των προηγούμενων με την ΕΕ, με την ΕΚΤ, με το ΔΝΤ.

 

Θα προέλθει μόνο από ένα λαό αποφασισμένο να επιβάλει τη δική του λαϊκή εξουσία. Χωρίς μονοπώλια. Χωρίς ΕΕ. Χωρίς ΔΝΤ. Και χωρίς να αναγνωρίζει καμία «υποχρέωση» του λαού απέναντι σε ντόπιους και ξένους τοκογλύφους.

 

Γράφει:

ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ - Ριζοσπάστης, 4/6/2013