Όταν η lifestyle πολιτική συνάντησε το φασισμό

Γιατί να μην αντικαταστήσουμε το συνδικαλισμό με τη μαφία, στη διαχείριση των απορριμάτων; Γιατί να μην απαγορεύουμε την κυκλοφορία των πολιτών σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης; Γιατί να μην αναθέσουμε στον αρχηγό Γενικού Επιτελείου τη διακυβέρνηση της χώρας; Γιατί ανεχόμαστε τους «εθνικομπολσεβίκους» και δυσφορούμε με τους εθνικοσοσιαλιστές;

 

Όλες οι παραπάνω προτάσεις κατατέθηκαν σε λιγότερο από ένα χρόνο σε κάποιο ελληνικό Free Press ή σε κάποια ιστοσελίδα που φιλοξενεί τις γνώμες των «πρωταγωνιστών» της ελληνικής δημοσιογραφίας και «διανόησης».

 

Η αφρόκρεμα του ελληνικού «φιλελευθερισμού» οραματίζεται σχεδόν καθημερινά μια εφιαλτική κοινωνία όπου ο στρατός και η αστυνομία θα ελέγχουν κάθε κίνηση των πολιτών σε συνεργασία με ένα πανταχού παρών παρακράτος αποτελούμενο από ανθρώπους της νύχτας, τις νεοναζιστικές παραφυάδες τους, και κάθε είδους χουντικούς και ορκισμένους εχθρούς της δημοκρατίας.

 

Το βλαχομπαρόκ lifestyle της δεκαετίας του ‘80 και του ‘90, μετουσιώνεται για να καλύψει τις νέες ανάγκες του οικονομικού συστήματος. Αρκετά από τα έντυπα και τις ιστοσελίδες της συγκεκριμένης συνομοταξίας δεν διαφέρουν πλέον σε τίποτα από τα άρθρα της Χρυσής Αυγής (με μόνη ίσως διαφορά την πολιτισμική ανοχή σε ομάδες του πληθυσμού, που πραγματικά χρειάζεται προστασία αλλά δεν έχουν συγκεκριμένο πολιτικό στίγμα το οποίο θα μπορούσε να απειλήσει την κυρίαρχη ιδεολογία).

 

Οι ίδιες «πένες» ενοχλούνται, όπως και ο Δένδιας, από τον πολιτισμό των Εξαρχείων αλλά δεν λένε κουβέντα για το «άβατο» του Αγίου Παντελεήμονα το οποίο ενθαρρύνουν και συντηρούν με τη σιωπή τους.

 

Δυσφορούν, σε βαθμό υστερίας, με μια απεργία αλλά δεν τους απασχολεί ο βασανισμός κρατουμένων η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης η φυλάκιση ανθρώπων χωρίς την απαγγελία κατηγοριών.

 

Έχουμε πεί αρκετές φορές, με κίνδυνο να γίνουμε κουραστικοί, ότι ο νεοφιλελευθερισμός για να λειτουργήσει απαιτεί την ύπαρξη ενός γιγαντιαίου κρατικού μηχανισμού ο οποίος δεν λειτουργεί μόνο σαν «κράτος – νυχτοφύλακας», όπως το οραματιζόταν ο Μίλτον Φρίντμαν αλλά σαν «κράτος – δεσμοφύλακας».

 

Στην Ελλάδα όμως οι υποστηρικτές του συγκεκριμένου οικονομικού δόγματος και μια μεγάλη μερίδα της τοπικής «διανόησης» προχωρούν ένα βήμα περισσότερο. Μπροστά στον πανικό τους να διασώσουν ότι μπορούν από το σύστημα που τους προσέφερε τόσα προνόμια οραματίζονται μια δυστοπία που θα έκανε και τους πιο διεστραμμένους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας να φρίττουν.

 

Το έργο τους όμως δεν είναι απλώς φρικιαστικό στη σύλληψη, είναι ένα κακογραμμένο σενάριο στα χέρια ενός ατάλαντου σκηνοθέτη. Και γι’ αυτό δεν θα αφήσουμε ποτέ να προβληθεί αυτό το έργο στην Ελλάδα.

 

Άρης Χατζηστεφάνου

UNFOLLOW Αύγουστος 2013