Κανείς δικηγόρος δεν δέχτηκε να υπερασπιστεί το δολοφόνο Ρουπακιά

Από πολύ νωρίς είχαμε επισημάνει τον κίνδυνο της εξάπλωσης της νοοτροπίας της βίας, ως μέσον αντιμετώπισης της αντίθετης άποψης. Ανέκαθεν διακηρύσσαμε, ότι πεμπτουσία της δημοκρατίας είναι η προσήλωση στους θεσμούς που συγκροτούν και στηρίζουν την ενότητα του κοινωνικού ιστού. Η δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη ούτε αυθύπαρκτη. Η δημοκρατία δεν είναι κενό γράμμα. Είναι ένα σύνολο συμπεριφορών και αντιλήψεων. Ο καταστατικός χάρτης της ελληνικής πολιτείας ως έσχατο υπερασπιστή της δημοκρατίας ορίζει τον ίδιο τον πολίτη. Πριν από αυτόν όμως υπερασπιστής του πολιτεύματος και των δομών του είναι το κράτος. Το κράτος και οι μηχανισμοί ελέγχου του δεν έχουν το δικαίωμα να γυρίζουν το κεφάλι, όταν προσβάλλονται οι θεσμοί. Σε οποιεσδήποτε περιπτώσεις εκδηλώσεως παράνομης συμπεριφοράς, ο παρευρισκόμενος αστυνομικός παρεμβαίνει. Μάλιστα συχνά, μας έχει συνηθίσει να παρεμβαίνει διακινδυνεύοντας τη σωματική του ακεραιότητα. Ποιος λοιπόν είναι ο λόγος που ο αστυνομικός αρνείται ή διστάζει να παρέμβει σε συγκεκριμένης μορφής παραβατικές συμπεριφορές, καλυμμένες από το μανδύα της ίδιας πάντοτε φασίζουσας αντιλήψεως; Είτε διστάζει είτε αρνείται ο αστυνομικός, το πρόβλημα είναι σημαντικό. Στη δεύτερη μάλιστα περίπτωση εύλογα δημιουργείται το δίλλημα εάν ο αστυνομικός παραχωρεί τη δική του εξουσία σε αυτόκλητους τιμωρούς είτε ακόμη χειρότερα, εάν συμφωνεί μαζί τους. Γιατί η δικαιοσύνη αφήνεται απροστάτευτη και διστάζει να παρεμβαίνει σε κάθε περίπτωση κατάφορης παράβασης των νόμων; Γιατί τα ΜΜΕ μας παρουσιάζουν τους δηλωμένους εχθρούς της δημοκρατίας, ως μία ομάδα γραφικών ασήμαντων ταραξιών και δεν αναδεικνύουν το πασιφανές σχέδιο άλωσης της δημοκρατίας.

 

Διαφορετικό είναι η αντίληψη των πολλών να αναγνωρίζει και να σέβεται την επιλογή των λίγων και εντελώς διαφορετικό η αντίληψη των λίγων να καταλύει απροκάλυπτα την απόφαση των πολλών. Ποιος θα φέρει την ευθύνη μίας μελλοντικής βίαιας ενδοκοινωνικής αντιπαράθεσης, που μετά βεβαιότητος προδιαγράφεται.

 

Η δημοκρατία δεν έχει άκρα, έχει όμως όρια. Μετά τα όρια είναι το χάος. Και τα όρια είναι πλέον περισσότερο από ορατά, όπως ορατοί είναι και οι εχθροί της δημοκρατίας, που νομίζουν  ότι τους περνάει. Ας δείξουμε λοιπόν, ότι δεν τους περνάει. Ο φασισμός είναι μπροστά. Η υποστήριξη των θεσμών δεν είναι ευχή, είναι καθήκον και ειδικά εμείς το καθήκον μας αυτό δεν θα το παραβλέψουμε. 

 

Πηγή: left.gr