Το σκουλήκι

 

Αυτό το σκουλήκι είναι που θέλει τεράστια προσοχή, εγρήγορση και καθημερινά καλοακονισμένα ανακλαστικά εντοπισμού του, καθώς σερβίρεται και καταναλώνεται από τεράστιες μάζες, ως ιδεολογικός μεζές ιδιαίτερης νοστιμιάς.

 

Το σκουλήκι είναι η προσέγγιση, ανάλυση, παρουσίαση, εξήγηση του ναζισμού - φασισμού ως γλίστρημα μερικών ηγετικών προσώπων στην ψύχωση, στην παράνοια, στην υστερία, κάποια τέλος πάντων από τις κοινώς αναγνωρίσιμες διαταραχές.

 

Οταν τα ναζιστικά εγκλήματα αποκαλύπτονται και δεν χωράνε στον ανθρώπινο νου, τον τρέχοντα ανά εποχή κοινό μας νου και πάντα ίδιο στην ουσία του, τότε το βαθύ καπιταλιστικό μόρφωμα όταν δεν κερδίζει από τις χρυσαυγίτικες πλέον αποχρώσεις του, αρχίζει τις σουπιοκλανιές. «Τρελοί» οι φονιάδες. «Κομπλεξικός» ο Χίτλερ κ.λπ κ.λπ. Κι ύστερα μαζικά στο πόπολο πλασάρεται η ιδέα ότι το όλον ζήτημα είναι μία εκτροπή. Εγκληματική έστω, αλλά έργο μερικών ψυχικώς υπολειπόμενων στοιχείων. Οπότε το σύστημα που εκτρέφει το ναζισμό πλασάρει ταυτόχρονα και την ιδέα ότι μπορεί να αυτοδιορθωθεί. Να αποβάλει δηλαδή τα αιχμηρά του αντικείμενα - υποκείμενα και να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του φτύνοντας, βρίζοντας και προπάντων βιαιοπραγώντας εντός όμως αποδεκτής και επίσημης αισθητικής...

 

Το σκουλήκι είναι καλά μελετημένο. Ερπει υποδόρια στη μαζική ενοχή. Καταβροχθίζει το αίσθημα της αιδούς. Ανακουφίζει το μαύρο αίμα των ψηφοφόρων με το επιχείρημα βδέλλα: «Πού να καταλάβω ρε παιδί μου τέτοιον τρελάρα, τέτοια σκέτη ψυχώ;;;». Το σκουλήκι περπατάει στην άμβλυνση συνείδησης. Συγχωράει με επιστημονική επίφαση. Διαχωρίζει ιδέες από πράξεις και πρόθεση από αποτελέσματα. Κλείνει κάθε αντιπαράθεση σε διαλεκτικό επίπεδο και ανοίγει λεωφόρο στον «καλό» εθνικισμό ή στον «αιτιολογημένο» ρατσισμό. Παίρνοντας το σχήμα προσωπικών αδυναμιών το σκουλήκι τρώει τις νοητικές σάρκες της εργατικής τάξης όταν εκείνη είναι έτοιμη να συγκροτήσει συνείδηση, επίπεδο συλλογικής δράσης κι όλα τα στοιχεία που τη συγκροτούν στην κρίσιμη μάζα, την ικανή να υπογράψει ανατροπή.

 

Η πλάκα αντί για σάτιρα εξοικειώνει με το τέρας. Αν δεν πετύχει όσο απαιτεί ο δημιουργός του τέρατος τότε το καπιταλιστικό προφεσοράτο διαστρέφει την ταξική αντιπαράθεση ως διαλεκτική σε μπουρδελοσυζήτηση περί όνου ψυχοπαθολογικής σκιάς. Ετσι ο νομικός ισχυρισμός του ακαταλόγιστου, σοφή ασπίδα για τους δικαιούχους θεραπευτικής αντί σωφρονιστικής «ποινής», αμέσως μετά την πολιτική ήττα του φασισμού, έγινε επί δεκαετίες ο επιστημονικοφανής αερόσακος που αφήνει τις μάζες να νομίζουν ότι γλίτωσαν απ' τις δαγκάνες του.

 

Η αλήθεια που κρύβει το σκουλήκι είναι η εξ ορισμού αποκτήνωση όσων προσχωρούν στο ναζισμό, έστω και διά της ανοχής ή της έντεχνης άγνοιας κινδύνου. Αλλωστε, άμα πιστέψεις ότι ο Σαμαράς τσάκισε, κατά δήλωσή του, τους ναζί και σε γλίτωσε από τους «τρελούς» της Χρυσαυγής, τότε γιατί να μην πιστέψεις ότι και οι επόμενοι να τσακιστούν είναι οι «τρελοί που θέλουν να μας βγάλουν από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ», δηλαδή οι επικίνδυνοι κομμουνιστές. Αυτή η προπαγάνδα δεν αντιμετωπίζεται με μέσα του περασμένου αιώνα. Στις μέρες μας είναι τέτοια η διασπορά των μέσων παραγωγής «εικόνας - ιδέας» που μόνο με εικόνα εξουδετερώνεται. Κι όποιος θεωρήσει την «εικόνα» ζώνη ιδεολογικώς ουδέτερη όπου κινούνται μόνον τα σκουλήκια, σφυρίζει αμέριμνος σε ναρκοπέδιο...

 

 

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ - Ριζοσπάστης, 6/10/2013