«Ο χαμός του Παύλου και του γιου μας δεν θα είναι μάταιος»

«Πριν από ένα χρόνο περίπου, κατά την επικοινωνία μας, μας εξήγησε πώς έχουν τα πράγματα στην Ελλάδα. Πόσο επικίνδυνα είναι, ότι κάθε μέρα γίνονται επιθέσεις, ότι υπάρχουν δολοφονικά χτυπήματα. Και τότε ανησυχήσαμε πολύ και του είπαμε ότι δεν θα έπρεπε να είσαι εκεί, έλα πίσω. Δεν πειράζει που είμαστε φτωχοί, έλα κοντά μας. Και μου απάντησε: “Μπαμπά, το ξέρετε ότι ακόμα δεν έχω ξεχρεώσει το δάνειο που πήρα για να φύγω. Κινούμαι στον δρόμο με προσοχή. Να μην ανησυχείτε”, αυτά μας έλεγε κάθε φορά που του ζητούσαμε να γυρίσει πίσω». Ο Χαντίμ Χουσεΐν είναι ο πατέρας του Λουκμάν Σεχζάτ. Του μετανάστη από το Πακιστάν που δολοφονήθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 2013 στα Κάτω Πετράλωνα. Ηταν μόλις 26 χρόνων.

 

Συναντούμε τους γονείς του στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου διαμένουν. Με τη στήριξη της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή, ήρθαν στην Αθήνα προκειμένου να παρευρεθούν στη δίκη για τη δολοφονία του γιου τους, που διεκόπη για τις 8 Ιανουαρίου. Ο πατέρας κάθεται στην άκρη του κρεβατιού. Μας ζωντανεύει εικόνες του παρελθόντος. Πιο πίσω η μητέρα Σούγκραν Μπίμπι. Σωπαίνει. Ακούει τις αφηγήσεις και δακρύζει. Δεν ξεσπάει σε λυγμούς. Κάθεται δίπλα στον σύζυγό της, μετρημένη και αξιοπρεπής.

 

 

Ο Λουκμάν Σεχζάτ μεγάλωσε στην πόλη Λαλαμούσα του Πακιστάν σε μια πολύ φτωχή οικογένεια. Είχε έναν αδερφό και 8 αδερφές. Ο πατέρας του ήταν εργάτης. Παρασκεύαζε τούβλα για τις οικοδομές.

 

«Ηταν το 2008, όταν ο Λουκμάν Σεχζάτ μάς έλεγε συνεχώς ότι ήθελε να φύγει στο εξωτερικό. Ηταν παιδί ακόμα. Είχε τελειώσει το σχολείο και επέμενε να φύγει γιατί έβλεπε τη μεγάλη φτώχεια και ανησυχούσε. “Θέλω να κάνω κάτι για να μπορέσω να προσφέρω στην οικογένειά μου. Να μπορέσω να θρέψω τους δικούς μου” έλεγε. Κι εμείς απαντούσαμε, δεν γίνεται να πας γιατί είμαστε τόσο φτωχοί που δεν μπορούμε να σου δώσουμε τίποτα για να κάνεις το ταξίδι. Και τότε πήραμε δάνειο και αυτό το δάνειο το χρωστάμε ακόμα» μας λέει ο Χαντίμ Χουσεΐν και προσθέτει: «Μοναδικός σκοπός του ήταν να φύγει για να μπορέσει να στηρίξει το σπίτι μας που υποφέρει από την πείνα και τις κακουχίες. Εγώ είμαι 68 ετών. Ηθελε να στηρίξει εμένα, τη μητέρα του και τα αδέλφια του».

 

Οπως μας διηγείται ο πατέρας του, ο Λουκμάν δεν είχε μέσο για να ταξιδέψει. Ξεκίνησε από το Πακιστάν με τα πόδια. Πέρασε από το Ιράν στην Τουρκία και από την Κωνσταντινούπολη στον Εβρο και την Ελλάδα. Εζησε στη χώρα μας 4,5 χρόνια, κάνοντας μεροκάματα σε όποια δουλειά τού παρουσιαζόταν. Δούλεψε ως ηλεκτρολόγος, επισκεύαζε τέντες, εργάστηκε σε λαϊκή αγορά. Με τους γονείς του είχε συχνή επικοινωνία.

 

«Μου έλεγε “μπαμπά, τώρα δουλεύω, τώρα έχω δουλειά. Τώρα τέρμα η φτώχεια και τα προβλήματα. Πες στη μαμά μου να μην ανησυχεί. Τώρα εργάζομαι σκληρά. Πάω στη δουλειά, βγάζω κάποια χρήματα και θα σου στείλω”. Και αυτό έκανε. Κι εμείς πήραμε οικονομική ανάσα για πρώτη φορά στη ζωή μας».

 

Στον πατέρα του είχε περιγράψει την εικόνα της κατάστασης στην Ελλάδα. Του είχε εκφράσει την αγωνία του για την έξαρση των ρατσιστικών επιθέσεων σε μετανάστες. «Φοβόταν, αλλά λόγω του δανείου και της φτώχειας δεν ήθελε να γυρίσει. Μου έλεγε ότι “ξέρω ποια είναι η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μας. Ξέρω ότι είναι ρίσκο. Ξέρω ότι είναι πολύ επικίνδυνο αλλά εδώ κάτι θα μαζέψω”» αναφέρει ο Χαντίμ Χουσεΐν, ο οποίος του έκανε διαρκείς εκκλήσεις να φύγει. Η απάντηση του Λουκμάν ήταν «θα φύγω όταν μπορέσω». Τελικά δεν πρόλαβε να φύγει.

 

«Οταν μάθαμε για τη δολοφονία, μάθαμε ότι αυτοί που σκότωσαν το παιδί μου ήταν νεοναζί και ότι το σκότωσαν επειδή ήταν ξένος. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι στην Ευρώπη, που υπάρχει σεβασμός στον άνθρωπο και στον εργαζόμενο, πώς και γιατί έχει γίνει αυτό. Και όταν μας μιλούσε ο Λουκμάν Σεχζάτ τα τελευταία χρόνια και μας περιέγραφε τις επιθέσεις, αναρωτιόμασταν γιατί δεν υπήρχε κάποιο φρένο, γιατί δεν σταμάτησαν τη δράση αυτής της πολιτικής ομάδας που έκανε αυτά τα πράγματα. Για μας ήταν απίστευτο ένα πολιτικό κόμμα εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης και εντός της Ελλάδας να μπορεί να κάνει αυτά τα πράγματα. Εμείς χάσαμε το παιδί μας. Χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε ότι το παιδί μας δολοφονήθηκε, και όμως έγινε. Μας λείπει πάρα πολύ. Ηταν ένα πολύ καλό και πολύ γλυκό παιδί. Η καρδιά μου ήταν και δεν μπορώ να εκφράσω τη λύπη μου» λέει ο πατέρας και ζητάει δικαιοσύνη και παραδειγματική τιμωρία. «Μόνο έτσι θα σταματήσουν. Για να μην πάθουν και άλλοι ό,τι πάθαμε εμείς. Και να υπάρξει πάλι ειρήνη, ελευθερία και ασφάλεια για κάθε άνθρωπο που ζει εδώ» συμπληρώνει.

 

 

Πρώτα ήταν η δολοφονία του Λουκμάν, πριν από ένα χρόνο, και έπειτα η δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Σήμερα και για πρώτη φορά ασκείται ποινική δίωξη σε μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση. «Θέλω να στείλω ένα μήνυμα στην οικογένεια του Παύλου Φύσσα, η οποία νιώθει τον ίδιο πόνο με τον δικό μου. Πιστεύω ότι ο χαμός του Παύλου Φύσσα και του Λουκμάν Σεχζάτ, που δολοφονήθηκαν, δεν θα είναι μάταιος. Ηταν δυο παιδιά που τα σκότωσαν άδικα, όπως και πάρα πολλά άλλα παιδιά που χτύπησαν. Δεν θα είναι μάταιο. Θα συλληφθούν οι νεοναζί, όπως αυτοί που δικάζονται τώρα, και θα υπάρξουν στη συνέχεια και άλλες εξελίξεις, όπως μαθαίνω» λέει ο πατέρας.

 

Κάπου εδώ παίρνει πρώτη φορά τον λόγο η μητέρα. «Εγώ ήρθα στην Ελλάδα μόνο για να ψάξω το παιδί μου, γιατί μου είπαν ότι ήταν κάπου εδώ…»

 

 

 

Στις 3 Ιανουαρίου, στις 5 μ.μ., η ΚΕΕΡΦΑ καλεί σε συγκέντρωση στον τόπο δολοφονίας του Π. Φύσσα (Π. Τσαλδάρη 60), όπου θα παρευρεθούν και οι γονείς του Λουκμάν. Λογαριασμός ενίσχυσης για την οικογένεια του Λουκμάν: Εθνική Τράπεζα 159/620751-05

 

Πηγή: efsyn.gr